36 - คลื่นไส้อย่างรุนแรง

36 - คลื่นไส้อย่างรุนแรง

แม้ฉินโม่จะไม่ใช่นักศึกษาแพทย์ แต่เขาก็มีความรู้ทางการแพทย์พื้นฐานอยู่บ้าง

เขามองชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย หากอวัยวะสำคัญไม่เสียหาย เพียงแค่ผ่าตัดเปิดแผลและดึงหัวลูกเกาทัณฑ์ออก ชายคนนี้อาจจะรอดก็ได้

ฉินโม่จึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด "ยกเขาเข้าไปในห้อง เอาโคมไฟน้ำมัน ผ้าพันแผล มีด และเข็มกับด้ายมาให้ข้า!"

ฉินโม่มีสีหน้าเย็นชา เขามองคนอื่นๆและกล่าวว่า "ขึ้นไปบนภูเขา จับสุนัขชั่วเหล่านั้นลงมา หากกล้าขัดขืนฆ่าทิ้งได้เลย ข้าจะรับผิดชอบเอง!"

คนในหมู่บ้านตระกูลฉินล้วนเป็นคนของตระกูลฉิน ในสายตาของฉินโม่ ผู้คนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน เขาจะไม่ปล่อยให้ใครมารังแกครอบครัวของเขาอย่างเด็ดขาด

แม้จะเป็นครั้งแรกที่เขามาที่นี่ แต่สายตาของทุกคนทำให้ฉินโม่ไม่อาจเพิกเฉยได้!

เมื่อได้ยินคำกล่าวของฉินโม่ ทุกคนก็รีบทำตามทันที

พวกเขายกคนเจ็บเข้าไปในห้อง

แพทย์ประจำหมู่บ้านตระกูลฉินซึ่งเคยเป็นหมอทหารมาก่อนมีชื่อว่าหูซานจิน เขามองฉินโม่ด้วยความสงสัย "คุณชาย เตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้ทำอะไรหรือ?"

ฉินโม่ตอบ "เปิดแผล ผ่าตัดนำหัวลูกเกาทัณฑ์ออก!"

อะไรนะ!

หูซานจินและคนอื่นๆ ต่างอึ้งกันไปหมด การผ่าตัดเปิดแผล คนไข้จะมีชีวิตรอดได้อย่างไร?

"คุณชาย ท่านอย่าทำแบบนี้เลย!"

เสี่ยวหลิวก็รีบกล่าวขึ้นด้วยความตกใจ "ถ้าหากนายท่านรู้เข้าคงจะหักขาคุณชายอย่างแน่นอน!"

"หุบปาก!"

ฉินโม่กล่าวเสียงเข้ม ตั้งแต่เขามาอยู่ในต้าเฉียน เขามักแสดงออกว่าเป็นคนโง่มาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ เขาแสดงท่าทีจริงจัง "รีบไปเอาของที่ข้าบอกมา ข้าไม่ได้ล้อเล่น เขาอาจจะรอดก็ได้ แต่ถ้าเราไม่ทำอะไร เขาต้องตายแน่นอน!"

หูซานจินมองฉินโม่ก่อนจะกัดฟันพยักหน้า "ข้ามีเข็มและด้ายสำหรับเย็บแผล และยังมีผ้าพันแผลด้วย!"

เสี่ยวหลิวก็รีบนำโคมไฟน้ำมันมา

ฉินโม่มองคนเจ็บและภรรยาของเขา "การผ่าตัดมีความเสี่ยงสูง เขาอาจจะตายก็ได้ แต่ถ้าไม่ดึงหัวลูกเกาทัณฑ์ออก เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน พวกเจ้าตัดสินใจเองเถอะ!"

ชายที่นอนอยู่บนเตียงกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "คุณชายท่านเปิดแผลเถิด แม้ต้องตายข้าก็ไม่โทษท่าน คนในตระกูลฉินของเราล้วนพึ่งพานายท่านมาโดยตลอด โลกหน้าก็มีพี่น้องหลายคนรออยู่ ความตายไม่มีอะไรน่ากลัว อีกอย่างคนที่ฆ่าข้าไม่ใช่คุณชาย แต่เป็นคนชั่วร้ายเหล่านั้น ข้าเชื่อว่าถ้าข้าตาย คุณชายต้องแก้แค้นให้ข้าได้แน่นอน!"

"เถี่ยจู พูดให้น้อยหน่อย!" หูซานจินน้ำตาคลอ แม้เขาจะไม่เชื่อว่าฉินโม่จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ก็มีความหวังลึกๆ ว่าเผื่ออาจจะสำเร็จ

"มีเหล้าแรงๆ ไหม ยิ่งแรงยิ่งดี!"

ในแผ่นดินต้าเฉียนอาหารขาดแคลนทางการจึงไม่อนุญาตให้หมักสุราจากข้าว แต่ผู้คนยังคงแอบหมักสุราจากผลไม้อยู่ดี

เหล้าถูกใช้สำหรับการฆ่าเชื้อ เขาคาดว่าที่นี่น่าจะไม่มีแอลกอฮอล์ แต่ต้องมีเหล้าอยู่แน่ๆ

"คุณชาย เวลานี้แล้วท่านยังจะดื่มเหล้าอีกหรือ!" เสี่ยวหลิวน้ำตาแทบไหล คิดว่าฉินโม่ต้องการดื่มเพื่อสร้างความกล้าให้กับตัวเอง

"เจ้ารู้อะไร ข้าจะใช้เหล้าฆ่าเชื้อ!" ฉินโม่กล่าว "ตกลงมีเหล้าแรงไหม ถ้าไม่มี ข้าจะใช้ไฟฆ่าเชื้อแล้ว!"

"ซานเล่อเจียงได้ไหม?" หูซานจินกล่าว "นี่เป็นเหล้าที่นายท่านชอบที่สุด และเป็นเหล้าที่แรงที่สุด!"

"เอามาเลย!"

ไม่นานหูซานจินก็สั่งให้คนเอาซานเล่อเจียงมาให้ ฉินโม่ลองดื่มคำหนึ่ง เขาถึงกับพูดไม่ออก เหล้านี้ปริมาณแอลกอฮอล์ยังห่างไกลจากเบียร์ด้วยซ้ำ จะนำมาฆ่าเชื้อได้อย่างไร!

สุดท้ายฉินโม่จึงได้แต่ใช้ไฟเผาเข็มและมีดแทน "มาสองคนจับเขาไว้ให้แน่น อย่าให้เขาขยับตัว"

หากมียาชาก็คงดี เพียงแค่ฉีดยาเข้าไป แม้จะผ่าเปิดท้องหรือเอาศีรษะออกก็จะไม่มีความเจ็บปวดแม้แต่น้อย

หูซานจินส่งสัญญาณให้ใช่ที่แข็งแกร่งหลายคนเข้ามาจับเถี่ยจูไว้แน่น

มือของฉินโม่เต็มไปด้วยเหงื่อ เขาลังเลอยู่หลายครั้งจนกระทั่งตัดสินใจใช้มีดที่เผาไฟจนร้อนกดลงไปในแผล

เขาค่อยๆ กรีดเปิดแผล

"อ๊า!" เถี่ยจูส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

ร่างของเขาสั่นสะท้านและดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด

คนที่อยู่นอกห้องได้ยินเสียงนี้ต่างสะท้านไปด้วยความกลัว

ฉินโม่เหงื่อท่วมไปทั้งศีรษะ

เมื่อลงมือแล้วไม่มีทางหวนกลับได้ เขาจะต้องลงมือให้ถึงที่สุดเท่านั้น

เขายัดผ้าขาวเข้าไปในปากของเถี่ยจูเพื่อป้องกันไม่ให้เขากัดลิ้นของตัวเอง

จากนั้นเขาแหวกแผลออกเพื่อป้องกันไม่ให้หนามที่ติดอยู่บนลูกธนูทำร้ายเถี่ยจูซ้ำอีก

เมื่อเห็นลำไส้สีเขียวแดงที่อยู่ภายใน ฉินโม่ก็รู้สึกคลื่นไส้อย่างหนัก

แต่สวรรค์ยังเมตตา อวัยวะภายในไม่ได้รับบาดเจ็บ

หลังจากนำหัวลูกธนูออก ฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย "ต่อไปข้าจะเย็บแผลแล้ว หลังจากเย็บแผล ไม่ว่าเจ้าจะรอดหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเจ้าเอง!"

เขาเองก็ไม่รู้วิธีเย็บแผล แต่ทำได้เพียงเย็บแบบเสื้อผ้า แม้จะดูน่าเกลียดแต่ก็ทำให้เลือดหยุดไหลได้จริงๆ

ในระหว่างนั้นเถี่ยจูหมดสติไปหลายครั้งเพราะความเจ็บปวด

แต่เขายังไม่ตาย!

ครึ่งชั่วยามต่อมา การเย็บแผลก็เสร็จสมบูรณ์

ฉินโม่เกือบหมดแรง

ตอนนี้มือของเขาเต็มไปด้วยเลือดสดๆ "รีบเอาน้ำร้อนมา ต้องเป็นน้ำที่ต้มจนเดือดเท่านั้น ใช้ผ้าขาวสะอาดเช็ดรอบๆ ปากแผล!"

ในห้องเงียบกริบ ทุกคนมองฉินโม่ด้วยสายตาที่เหมือนเห็นสัตว์ประหลาด

ผ่าตัดเปิดแผลเพื่อนำลูกเกาทัณฑ์ออก จากนั้นก็ใช้ผ้าชุบน้ำร้อนเช็ดรอบบาดแผล แค่นี้หรือ?!

อย่างไรก็ตามอาการของเถี่ยจูดูเหมือนจะดีขึ้นจริงๆ อย่างน้อยตอนนี้เลือดก็หยุดไหลแล้ว!

สายตาของทุกคนที่มองฉินโม่เต็มไปด้วยความเคารพ และความคลั่งไคล้

"หลีกทางให้ข้าออกไปสูดอากาศบ้าง!"

เมื่อฉินโม่ก้าวออกจากประตู เขาพบว่าภายนอกเต็มไปด้วยผู้คนแน่นขนัด

แต่เขาไม่สนใจมากนัก รีบวิ่งไปข้างๆ แล้วอาเจียนออกมาอย่างหนัก

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง อาการของเขาจึงเริ่มดีขึ้น

เรื่องแบบนี้เขาจะไม่ทำเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน

…………