บทที่ 62 เสื้อเกราะขนนกกระจอก

บทที่ 62 เสื้อเกราะขนนกกระจอก

เสียงที่ดังขึ้นนั้นชวนให้หัวใจสั่นไหว แฝงไปด้วยความอ่อนหวานและนุ่มนวล ทำให้มือของจ้าวซิงหยุดลงโดยไม่รู้ตัว เขาหันไปมองยังทิศทางที่มาของเสียง

เขาพบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ริมลำธาร เธอมีใบหน้าที่งดงามดุจภาพวาด ดวงตาใสกระจ่าง เธอสวมชุดสีขาวที่เอวของเธอผูกด้วยผ้าคาดเอวที่ปลิวไสว ทำให้เธอดูสง่างามและไร้ที่ติ

ริมฝีปากของเธอเปิดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเรียกจ้าวซิงด้วยเสียงหวาน พร้อมกับโบกมือขาวสะอาดไปมาด้วยรอยยิ้มบริสุทธิ์ ราวกับเธอได้พบกับชายที่เธอเฝ้าฝันถึงมาเนิ่นนาน แล้วรีบวิ่งตรงเข้ามาหา

"เรียกข้าเหรอ?" จ้าวซิงหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่เขายังไม่ลืมที่จะหยิบผลไม้วิเศษขึ้นมา

เมื่อหญิงสาวเห็นท่าทางของเขาเช่นนั้น ดวงตาของเธอแอบแฝงความแปลกใจไว้เล็กน้อย แต่ก็รีบเร่งฝีเท้าของเธอให้ไวขึ้น ในขณะที่มือข้างหนึ่งที่มีสายรัดข้อมือเงินแกว่งไปมาส่งเสียงดังก้องกังวานอย่างไพเราะ

"พี่ชาย ท่านลืมข้าไปแล้วหรือ? ข้าคือเฉียนเอ๋อร์ไง" นางก้าวข้ามลำธารมาอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะหยุดยืนแล้วก้มหน้าเล็กน้อยราวกับรู้สึกเขินอาย

จ้าวซิงมองนางนิ่งเงียบ และสั่งการเงียบๆ ในใจ

"พี่ชาย ตอนที่พวกเราร่วมหลับนอนกัน ท่านสัญญาว่าจะมาหาข้า และบอกว่าจะนำของขวัญล้ำค่ามาให้ข้า ตอนนี้ข้ามาแล้ว" หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พรางปล่อยกลิ่นอายความมีเสน่ห์เย้ายวนออกมา

นางชี้ไปยังผลไม้วิเศษในมือของจ้าวซิง ก่อนจะเผยรอยยิ้มหวานอย่างน่ารัก "พี่ชาย ท่านจะให้สิ่งนี้กับข้าใช่ไหม?"

"เจ้าหมายถึงสิ่งนี้ใช่ไหม?" จ้าวซิงยกผลไม้วิเศษขึ้น พลางทำท่าทางโง่งม ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธออีกสองก้าว

"ใช่แล้ว" หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุขมากยิ่งขึ้น

"เจ้าฝันไปเถอะ!"

"??"

รอยยิ้มของหญิงสาวแข็งค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

เขาไม่ได้ตกอยู่ในอิทธิพลเสน่ห์ของนาง!

ไม่เพียงเท่านั้น นางยังสัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่าง!

"แย่แล้ว!"

หญิงสาวรีบก้าวถอยหลังด้วยความไว นางกระโดดขึ้นและร่ายรำเบาๆ ราวกับนักเต้นที่สง่างาม ปลายแขนทั้งสองข้างของนางปล่อยเส้นไหมหลากสีออกมาไหลตามลม เส้นไหมเหล่านั้นเต้นรำอยู่รอบกาย ทำให้เธอดูมีความคล่องแคล่วราวกับผีเสื้อ

แต่ทว่านางก้าวช้ากว่าฝ่ายตรงข้ามไปหนึ่งก้าว

พื้นดินที่ปกคลุมด้วยใบไม้ร่วงเริ่มขยับขึ้นมา และมือสีทองข้างหนึ่งก็พุ่งขึ้นมาจากดินคว้าข้อเท้าของนางไว้!

"ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว~"

ทันใดนั้นรอบด้านก็ปรากฏร่างของตุ๊กตาหญ้าลุกขึ้นยืนขึ้นจากพื้นดิน ล้อมรอบนางไว้ทุกทิศทาง

"นี่มัน...ตุ๊กตาหญ้า?"

หญิงสาวรู้สึกตกใจ ก่อนที่แขนของนางจะสลัดออกตรงไปเหมือนดาบตัดพุ่งใส่มือของตุ๊กตาหญ้าที่จับข้อเท้าของเธอไว้

"เคร้ง!"

เสียงเหล็กกระทบกันดังขึ้น แต่กระบวนท่าของนางถูกดีดกลับไป มือของตุ๊กตาหญ้ามีเพียงรอยขาวบางๆ เท่านั้น

"อะไรนะ? ฟันไม่ขาด?" นางตกใจขึ้นมา

ดาบในมือของนางนั้นคือ "แขนดาบไหมเงิน" ชั้นสองระดับสูงสุด แล้วไยจึงตัดตุ๊กตาหญ้าไม่ออก?

"จัดการนาง" จ้าวซิงออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"เดี๋ยวก่อน!" หญิงสาวร้องตะโกนด้วยความตกใจ แต่ว่ามันสายไปแล้ว เมื่อตุ๊กตาหญ้าทองข้างหนึ่งพุ่งเข้าใส่เธออย่างรวดเร็ว

"ปั้ก!"

หมัดของมันซัดเข้าที่ใบหน้าของหญิงสาวจนตาของเธอปูดขึ้นทันที

"อ๊า—"

เสียงร้องเจ็บปวดของนางขาดหายไปกะทันหัน เพราะตุ๊กตาหญ้าอีกตัวหนึ่งกระโดดเข้ามาแล้วใช้ศอกกระแทกใส่ดวงตาข้างซ้ายของเธอ

"ปั้ก!"

หญิงสาวที่เคยดูงดงามอ่อนโยนกลับถูกซัดจนล้มลงกับพื้นในสภาพตาปูดเป็นหมีแพนด้า

"แขวนเธอไว้"

จ้าวซิงสะบัดมือให้ตุ๊กตาหญ้าเชือกพันร่างหญิงสาวขึ้นไปแขวนไว้ระหว่างต้นไม้สองต้น ทำให้นางถูกจับอยู่ในท่ายืดขาออกเป็นเส้นตรงเช่นเดียวกับตอนจับตุ๊กตาหญ้าตัวก่อนหน้านี้

"ซู่~"

จ้าวซิงเอาน้ำสาดใส่ตัวหญิงสาว ทำให้นางตื่นขึ้นจากการสลบไป

"ปล่อยข้า!"

หญิงสาวที่ตัวเปียกโชกจนนางดูยั่วยวน ร่างกายของนางปรากฏให้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้น นางกัดริมฝีปากล่างด้วยท่าทางที่อ่อนแอและพูดด้วยเสียงสั่นเทา "เจ้าจะทำอะไร? อย่าเข้ามานะ!"

จ้าวซิงหยุดนิ่งก่อนจะเอ่ยว่า "อย่ามาทำเป็นอ่อนแอเลย"

"เจ้า...เจ้าพูดอะไร?" นางพยายามพูดด้วยสายตาที่สั่นไหว

"เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าภายในของเจ้านั้นสวมชุดเกราะขนนกกระจอกชั้นสามระดับสูง? หากข้าก้าวเข้าไปใกล้เจ้า ข้าคงจะตกอยู่ในอิทธิพลของเสน่ห์ที่เจ้าวางกับดักไว้"

ใบหน้าของหญิงสาวซีดลงอย่างเห็นได้ชัด นางรู้ดีว่าตอนนี้สถานการณ์ไม่เป็นไปตามที่คิดแล้ว