บทที่ 26 นาฬิกาสำหรับคุณปู่

เมื่อใกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้านซ่างสุ่ย โจวอี้หมินจึงหยุดจักรยานและนำมันเทศกับมันฝรั่งออกมาจากร้านค้าในสมองที่ได้ซื้อมาตั้งแต่ในเมือง และเก็บไว้ในช่องเก็บของในร้านค้าในสมอง

มันเทศทั้งหมด 15,000 จิน (ประมาณ 7,500 กิโลกรัม)

เนื้อหมูป่าและหมีดำรวมกันมีน้ำหนัก 372 จิน (ประมาณ 186 กิโลกรัม) ตามที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ หนึ่งร้อยจินของเนื้อแลกกับมันเทศได้ 3,500 จิน (ประมาณ 1,750 กิโลกรัม) คำนวณแล้วควรจะได้ประมาณ 13,000 จิน (ประมาณ 6,500 กิโลกรัม) แต่ด้วยความพิเศษของหมีดำ เขาจึงเพิ่มให้กับหมู่บ้านซ่างสุ่ยอีก 2,000 จิน (ประมาณ 1,000 กิโลกรัม)

แต่ในความเป็นจริงแล้ว โจวอี้หมินใช้เงินเพียงแค่ 150 หยวนเท่านั้น ฟังดูเหมือนพ่อค้าหัวหมอ แต่นี่ไม่ใช่ว่าเขาอยากเป็นพ่อค้าหน้าเลือดอะไรนัก แต่เพราะในยุคนี้ 15,000 จินของมันเทศนับว่าเป็นจำนวนที่มากพอสมควร

แม้ว่าจะเป็นแค่มันเทศ แต่คนทั่วไปก็หามาได้ยาก หากโจวอี้หมินไม่มีตำแหน่งเป็นเจ้าหน้าที่จัดซื้อของโรงงานเหล็ก เขาคงไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้

ถุงมันเทศจำนวนมากกองอยู่ตรงนั้นจนดูเหมือนเป็นภูเขาน้อย ๆ

ไม่ไกลจากตรงนั้น หัวหน้าหมู่บ้านหวังก็พาชาวบ้านมาที่ทางเข้าหมู่บ้านและถามว่า "เขาบอกว่าจะให้โรงงานเหล็กส่งรถบรรทุกมาใช่ไหม?"

"เขาบอกแบบนั้นครับ"

"งั้นก็ดี ถึงอย่างนั้นก็..."

หัวหน้าหมู่บ้านหวังพูดไม่ทันจบ โจวอี้หมินที่อยู่ตรงมุมก็โผล่ออกมาและตะโกนเรียก "หัวหน้าหมู่บ้านหวัง ทางนี้! โรงงานมีภารกิจต้องทำ เลยต้องลงของไว้ตรงนี้ก่อน"

หัวหน้าหมู่บ้านหวังและคนอื่น ๆ ได้ยินเสียงตะโกนของโจวอี้หมินก็รีบเดินเข้าไปด้วยความดีใจ

เมื่อพวกเขาเห็นถุงมันเทศที่กองอยู่จนเป็นเนินหัวหน้าหมู่บ้านหวังและชาวบ้านต่างก็มีความสุขมาก

“ไม่เป็นไร เข้าใจได้ โรงงานใหญ่มีภาระเยอะ” หัวหน้าหมู่บ้านหวังพูดด้วยความเข้าใจ

“ทั้งหมดเป็นมันเทศ 15,000 จิน ครั้งนี้ผมได้บอกกับหัวหน้าไปแล้วว่าในระหว่างการล่าหมีดำมีชาวบ้านได้รับบาดเจ็บ หัวหน้าจึงสั่งให้เพิ่มมาให้อีก”

ดวงตาของหัวหน้าหมู่บ้านหวังเป็นประกาย เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "สหายโจว ผมขอขอบคุณแทนชาวบ้านซ่างสุ่ย นี่มันสำคัญมากสำหรับหมู่บ้านเรา"

พวกเขาคำนวณกันแล้ว ตามข้อตกลงเดิมจะได้ประมาณ 13,000 จิน (ประมาณ 6,500 กิโลกรัม) แต่ครั้งนี้เพิ่มให้อีกตั้ง 2,000 จิน (ประมาณ 1,000 กิโลกรัม)

สองพันจินนี้สามารถช่วยชีวิตคนได้มากมาย

"หัวหน้าหมู่บ้านหวัง อย่าพูดอย่างนั้นเลย พวกคุณก็ช่วยโรงงานเหล็กของเราเหมือนกัน นี่ก็เป็นการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ"

“ได้ๆ นายควรจะรีบกลับไปก่อน คนจากสำนักการปกครองมาที่บ้านนายแล้ว มีทั้งศาสตราจารย์มาด้วย รีบไปที่บ้านใหญ่เถอะ พวกเขารอเจ้าอยู่”

โจวอี้หมินตกใจ รีบขี่จักรยานออกไปทันที แม้ว่าเขาจะรู้ว่าบ่อน้ำตื้นนี้จะต้องเป็นที่สนใจและแพร่กระจายออกไปในเร็ววัน แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

หัวหน้าหมู่บ้านหวังมองโจวอี้หมินที่ขี่จักรยานจากไปด้วยสายตาชื่นชม เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาหมู่บ้านโจวที่มีเด็กหนุ่มที่เก่งและมีความสามารถแบบนี้อยู่ในหมู่บ้าน พวกเขาคงไม่มีใครอดตายแล้ว

"รีบขนย้ายของกลับไป พวกนายรู้แล้วใช่ไหมว่าจะต้องพูดอะไร"

"รู้แล้ว!"

"ดี งั้นรีบขนของกลับไปเก็บที่โรงอาหารของหมู่บ้านเถอะ" หัวหน้าหมู่บ้านหวังสั่งการ

ชาวบ้านที่ขาหักต้องได้รับการชดเชยแน่นอน แต่ในความเป็นจริงแล้วเขาไม่ได้บาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น อีกไม่กี่เดือนก็คงจะหายดี

หัวหน้าหมู่บ้านโจวเดาถูกแล้ว เขาก็แค่แกล้งทำเป็นน่าสงสาร

ชาวบ้านในหมู่บ้านซ่างสุ่ยต่างทำงานด้วยความขยันขันแข็ง ไม่มีใครบ่นว่าหนัก แม้แต่บางคนก็สามารถหิ้วมันเทศได้ทีละสองถุง

ความกลัวเรื่องความอดอยากหายไปหมดแล้ว

เมื่อโจวอี้หมินกลับมาถึงบ้านที่หมู่บ้านโจว เขายังไม่ทันจะเข้าบ้าน ปู่ก็พูดกับเขาว่า “อี้หมิน เจ้าหน้าที่จากสำนักการปกครองและศาสตราจารย์มาดูบ่อน้ำที่บ้านเราอยู่ รีบไปที่บ้านใหญ่เร็ว พวกเขารอเจ้าอยู่ที่นั่น”

“ปู่ครับ ไม่ต้องรีบ ผมขอเอาของเหล่านี้เข้าไปเก็บก่อน”

“อ้าว! เอาของกลับมาเยอะแบบนี้จะกินหมดเหรอ?” ปู่ถึงได้สังเกตว่าของที่รถจักรยานของโจวอี้หมินบรรทุกมานั้นเยอะมาก

ต้องบอกเลยว่าจักรยานในยุคนี้รับน้ำหนักได้ดีจริงๆ สามารถขนของได้ถึงสามถึงห้าร้อยจินสบาย ๆ

“มันฝรั่งถุงนี้กับข้าวโพดถุงนี้ให้บ้านต้าชุน ปู่บอกต้าชุนให้มายกไปเองนะครับ ถังนี้เป็นน้ำมันถั่วลิสง ทีนี้เวลาผัดผักอย่าเสียดายใส่น้ำมันเลยนะครับ ผมพอมีทางหาได้อยู่ ส่วนไก่สองตัวนี้ปู่เอาไปไว้ในครัวก่อน”

ปู่ตะลึง อึ้งไปกับของที่บรรทุกมา

ถึงย้ายบ้านยังไม่ขนของมากเท่านี้เลย!

ปู่รีบยกไก่สองตัวเข้าบ้านทันทีอย่างกับกลัวว่าจะมีคนเห็น และตะโกนเบาๆว่า “ย่า รีบออกมาช่วยกันยกน้ำมันเข้าบ้านเร็ว!”

ของกินตั้งมากมายแบบนี้ต้องรีบเก็บ อย่าให้คนอื่นเห็น เดี๋ยวจะเป็นที่อิจฉาของชาวบ้าน

โจวอี้หมินถือถุงถั่วเหลืองใบหนึ่งและข้าวฟ่างอีกใบเข้าบ้าน ถั่วเหลืองเขาเก็บไว้ให้คุณปู่คุณย่า 20 จิน เอาไว้ทำอาหารในยามว่าง

คุณย่าที่เดินเร็วๆเข้ามาก็ตกใจเมื่อเห็นของมากมายขนาดนี้

นี่คิดจะไม่อยู่ในเมืองแล้วเหรอ จะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเหรอ

“อี้หมิน…”

ปู่พูดขัดขึ้นว่า “อย่าเพิ่งถาม รีบเก็บของเข้าบ้านก่อน”

คุณย่าจึงรีบทำตามคำสั่ง

เมื่อย้ายของทั้งหมดเข้าบ้านเสร็จเรียบร้อย ทุกคนจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ปู่ ย่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ยังไงผมก็เป็นเจ้าหน้าที่จัดซื้อของโรงงานเหล็ก วันนี้ผมเพิ่งไปส่งหมูป่ากับหมีดำให้โรงงาน นี่นับเป็นผลงานชิ้นโตเลยล่ะ โรงงานก็เลยให้รางวัลผมด้วย อีกอย่างยังอนุญาตให้ผมซื้อพวกถั่วเหลืองมาได้อีกด้วย”

เมื่อได้ยินโจวอี้หมินอธิบายเช่นนี้ ปู่และย่าก็เริ่มเข้าใจและรู้สึกว่าสมเหตุสมผลแล้ว

“โรงงานเหล็กนี่มีสวัสดิการดีจริง ๆ” ย่าพูดด้วยความดีใจ

โจวอี้หมินหยิบนาฬิกาข้อมือยี่ห้อเซี่ยงไฮ้ออกมาและยื่นให้ปู่ “หัวหน้าฝ่ายของเราให้คูปองซื้อนาฬิกามา ผมก็เลยซื้อนาฬิกามาให้ปู่ครับ ลองดูหน่อย”

ปู่ยืนตะลึง มองนาฬิกาอย่างไม่เชื่อสายตา

หลานชายซื้อของแบบนี้ให้เขา!

ปู่ตื้นตันใจจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่

ย่าจับนาฬิกาดันกลับไปให้หลานชาย “อี้หมิน นาฬิกานี่หลานเก็บไว้ใส่เองเถอะ หลานเป็นเจ้าหน้าที่จัดซื้อของโรงงาน มีนาฬิกาไว้ดูเวลาจะได้สะดวก ปู่ไม่ต้องการหรอก ปู่จะใส่นาฬิกาทำไม ในเมื่ออยู่บ้านก็แค่นั่งกับนอน”

“ใช่ ๆ ปู่ไม่ต้องการหรอก” ปู่ที่กำลังตื้นตันใจก็ได้สติกลับมา

เพียงแค่หลานชายมีน้ำใจซื้อมาให้ เขาก็ดีใจมากแล้ว

ถ้าไม่พูดถึงลูกชายตัวแสบที่ทำงานมาตั้งหลายปี แต่ไม่เคยซื้ออะไรให้เลย นี่เลี้ยงลูกมาจนโตโดยเสียเปล่าจริง ๆ

“ย่าครับ ดูสิ ผมก็มีเหมือนกัน อันนี้ซื้อมาจากร้านค้าฝากขาย ไม่ต้องใช้บัตรก็ซื้อได้” โจวอี้หมินพูดพร้อมกับโชว์นาฬิกาของตัวเองให้ปู่ย่าได้เห็น

“ปู่ครับ อันนี้ปู่รับไปเถอะ”

เมื่อเห็นว่าหลานชายก็มีนาฬิกาเหมือนกัน ปู่จึงรับนาฬิกาข้อมือไปด้วยความดีใจ

ปู่ใส่นาฬิกาไว้ที่ข้อมือพอดีเป๊ะ เขามองนาฬิกาที่มีรอยนิ้วมือเล็กน้อยบนกระจกด้วยความหลงใหล ก่อนจะเป่าลมหายใจใส่เบา ๆ และค่อย ๆ เช็ดออกด้วยความถนุถนอม จากนั้นก็มองเข็มนาฬิกาที่กำลังเดินอยู่อย่างไม่วางตา

มันเป็นของมีค่ามากจริงๆ

“อี้หมิน หิวหรือเปล่า? ย่าจะทำข้าวให้กิน”

“ย่าครับ พักเถอะ รอผมกลับมาค่อยว่ากัน หลังจากนี้ ย่ากับปู่แค่รอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็พอแล้วครับ” โจวอี้หมินพูดปลอบใจคุณย่า

คุณย่าฟังแล้วก็ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข คำพูดนี้ช่างทำให้ชื่นใจนัก

“ได้ ย่าจะรอ”

โจวอี้หมินออกจากบ้านและมุ่งหน้าไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน

ขณะนั้นคนที่มาบ้านใหญ่กำลังถกเถียงกันอย่างเคร่งเครียด

“ศาสตราจารย์เฉิน การขุดบ่อน้ำแบบนี้ในวงกว้างจะสามารถทำได้หรือไม่?” ชายที่สวมชุดสูทจีนถามขึ้นมา

คำถามนี้สำคัญมาก เพราะเขารู้ว่าตอนนี้หลายพื้นที่ในประเทศกำลังประสบกับภาวะแห้งแล้งอย่างรุนแรง หากสถานการณ์ยังคงเป็นเช่นนี้ การเก็บเกี่ยวพืชผลของปีนี้คงลดลงอย่างมากอย่างแน่นอน

(จบบท)