บทที่ 168 ผู้กลืนกินที่มิอาจถูกสังหาร?
[-แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ-]
[-Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอนแต่จะราคาแพงที่สุด-]
[-หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ-]
บทที่ 168 ผู้กลืนกินที่มิอาจถูกสังหาร?
ฉึบ!!!
ร่างของเย่เหรินดุจสายฟ้าสีทอง พุ่งทะลุผ่านรอยแยกแห่งห้วงลึกไปในพริบตา!
โลกชั้นในนั้นเต็มไปด้วยความโกลาหล บ้าคลั่ง และบิดเบี้ยว
และดินแดนของผู้กลืนกิน เนกัส ยิ่งทำให้คุณสมบัติเหล่านั้นเด่นชัดยิ่งขึ้นไปอีก!
ทันทีที่เย่เหรินก้าวเข้าสู่ดินแดนอันแปดเปื้อน กลิ่นเหม็นคลุ้งคล้ายจะทำให้เขาสลบไปในทันที
ท้องฟ้าสีเลือด ดินแดนที่เน่าเปื่อย ของเหลวเหนียวหนืด และสัตว์ประหลาดแห่งห้วงลึกที่บิดเบี้ยวไปมา
เสียงคำรามและเสียงขู่คำรามดังกึกก้องไปทั่วสารทิศ
สัตว์ประหลาดแห่งห้วงลึกนับไม่ถ้วนที่มีรูปร่างประหลาดพิสดาร ต่างถูกมลทินจากผู้กลืนกินเข้าครอบงำ
ทำให้พวกมันคลั่งและเข่นฆ่ากันเองบนดินแดนอันแปดเปื้อนนี้
ท่ามกลางความโกลาหลและความบ้าคลั่ง เย่เหรินดูแตกต่างจากสัตว์ประหลาดรอบตัวเขา
"กลุกกลุก..."
เย่เหรินเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ มองไปยังทิศทางของเสียง
สิ่งที่เขาเห็นคือร่างอันน่าสะพรึงกลัวที่ใหญ่โตเกินกว่าจะจินตนาการได้!
มันเป็นรูปร่างที่ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้!
ราวกับดาวเคราะห์ขนาดเล็ก มันใหญ่จนน่าหายใจไม่ออก!
เมื่อเทียบกับมัน เย่เหรินก็เล็กเหมือนมด!
ในเวลานี้ ผู้กลืนกินกำลังมองเย่เหรินด้วยดวงตาสีแดงขนาดมหึมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้รับผลกระทบจากมลทินของมัน!
นอกจากจ้าวแห่งห้วงลึกที่อยู่ในระดับเดียวกับมันแล้ว สัตว์ประหลาดทุกตัวน่าจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่รู้แต่การกินเมื่อเข้าใกล้มันไม่ใช่เหรอ?
ในฐานะที่เป็นจ้าวแห่งห้วงลึก มลทินของผู้กลืนกิน เนกัส คือความหิวโหยและการกลืนกินที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ทุกครั้งที่มันหายใจ ทุกการเคลื่อนไหว จะปลดปล่อยมลทินแห่งการกลืนกินอันน่าสะพรึงกลัวออกมา
มลทินนี้เพียงพอที่จะทำให้สัตว์ประหลาดทุกตัวตกอยู่ในความบ้าคลั่งและความโกลาหล ในที่สุดก็กลายเป็นหุ่นเชิดและอาหารของมัน
อย่างไรก็ตาม เย่เหรินเป็นข้อยกเว้น
เขาไม่ได้รับผลกระทบจากพลังของมันเลย ซึ่งดึงดูดความสนใจและความอยากรู้อยากเห็นของมันอย่างเป็นธรรมชาติ
เมื่อเผชิญหน้ากับจ้าวแห่งห้วงลึก เย่เหรินไม่กล้าประมาท
ฉึบ!!!
เขาค่อยๆยกมือขวาขึ้น นิ้วกลางชี้ยกขึ้น ในขณะเดียวกัน คำสาปสีดำลึกลับและซับซ้อนก็ปรากฏขึ้นด้านหลังเขา!
คำสาปนั้นแผ่คลื่นเต้นเป็นจังหวะที่ทำให้ใจสั่น บิดเบือนพื้นที่โดยรอบ!
แววตาสีแดงฉานของผู้กลืนกิน·เนกัสฉายแววฉงน
ความรู้สึกคุ้นเคยนี้...
นี่มันมนตร์เล็งเป้า?
และดูจากขนาดแล้ว น่าจะเป็นมนตร์เล็งเป้าสำหรับอัญเชิญจ้าวแห่งห้วงลึก!?
"ตู้ม!!!"
ขณะที่มันยังมึนงง มนตร์เล็งเป้าก็เสร็จสิ้น
ร่างกายมหึมาของผู้กลืนกินเนกัสสั่นสะท้านอย่างรุนแรง แววตาฉายความไม่อยากเชื่อ!
ทรงกลมสีดำขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางหลายพันกิโลเมตรปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอย่างเชื่องช้า
ทรงกลมนั้นดำสนิทราวกับหมึก ผิวของมันปกคลุมด้วยลวดลายบิดเบี้ยวมากมาย ดูราวกับดาวฤกษ์ที่กำลังยุบตัว แผ่รังสีกดดันน่าอึดอัดออกมา!
รอบๆทรงกลมนั้น ภาพลวงตาประหลาดมากมายผุดขึ้นมาดุจกระแสคลื่น
นั่นคือพลังแห่งความฝัน!
"จ้าวแห่งความฝัน?!"
ผู้กลืนกินเนกัสจำได้ว่าใครมา ดวงตาสีแดงฉานเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย!
มันไม่เคยคิดเลยว่าแมลงตัวเล็กๆตรงหน้าจะสามารถอัญเชิญจ้าวแห่งความฝัน·น็อกซ์ทาร์ทัสมาได้!
นั่นคือ... น็อกซ์ทาร์ทัส!
แม้แต่ตัวมันเองก็ยังไม่กล้าไปยุ่งด้วยง่ายๆ!
"เอ๋...ข้าไม่ได้อยู่นอกห้วงลึกหรือ...?"
เสียงของสหายรักดังขึ้นในหัวของเย่เหริน
คิดว่าจะได้ออกไปสูดอากาศข้างนอกซะหน่อย ที่ไหนได้พอมาถึงก็ยังอยู่ที่ก้นห้วงลึก
"สหาย ช่วยหน่อยสิ เราต้องกำจัดเจ้าตัวนี้"
เย่เหรินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปที่ผู้กลืนกินเนกัส
จ้าวแห่งความฝันค่อยๆหมุนตัว
สายตาของมันจับจ้องไปที่ผู้กลืนกินเนกัส
ครั้งที่แล้วเป็นราชันย์ ครั้งนี้เป็นผู้กลืนกิน!
โอ้โห นี่เจ้าจะเล่นโหมดฮาร์ดคอร์กับข้าเลยใช่ไหมเนี่ย?
จ้าวแห่งความฝันพูดกับเย่เหรินด้วยความจนใจและปวดหัวเล็กน้อย
"เราฆ่ามันไม่ได้หรอก"
"หืม?"
เย่เหรินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
"ปล่อยมันไปเถอะ" เสียงทุ้มอบอุ่นของชายคนนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเย่เหริน
"อำนาจของผู้กลืนกินนั้นพิเศษมาก ถึงแม้พลังของมันจะอยู่ในระดับที่ค่อนข้างอ่อนแอเมื่อเทียบกับจ้าวห้วงลึกอื่นๆ แต่ก็ยังเทียบเท่ากับราชันย์ประมาณหนึ่งเปอร์เซ็นต์ได้!"
"แต่ปัญหาคือ..."
น้ำเสียงของจ้าวแห่งความฝันเริ่มฟังดูประหลาด
"ความสามารถของเจ้านี่มันน่าขยะแขยงเกินไป..."
"น่าขยะแขยง?"
เย่เหรินตกตะลึงเล็กน้อย
"หมายความว่ายังไง?"
"ผู้กลืนกิน ตามชื่อเลย ความสามารถของเขามันเกี่ยวข้องกับการ 'กิน'"
"เจ้านี่มันมีความสามารถในการฟื้นฟูตัวเองได้แทบจะไม่สิ้นสุด!"
"กระเพาะของมันเป็นเหมือนหลุมดำที่ไม่มีวันเต็ม มันสามารถย่อยสลายสสารและพลังงานทุกชนิดได้ ไม่ว่าจะเป็นวัตถุ พลังงาน หรืออะไรก็ตาม มันสามารถย่อยได้ทั้งหมด!"
"ตราบใดที่ยังมีเศษอาหารหลงเหลืออยู่ในกระเพาะ มันก็สามารถฟื้นฟูตัวเองได้ในทันที!"
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ
เว้นแต่คุณจะสามารถกำจัดมันได้ในทันที มิเช่นนั้น คุณจะไม่มีวันฆ่ามันได้!
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เหรินก็เข้าใจในทันที
ไอ้หมอนี่มันเหมือนกับบั๊กที่ฟื้นฟูตัวเองด้วยความเร็วแสงงั้นเหรอ?
เรื่องนี้คงยากแล้วสิ
เย่เหรินสูดหายใจเข้าลึกๆ
"สหาย! ฉันเชื่อในตัวนาย! ไปจัดการมันเลย!"
จ้าวแห่งความฝัน "..."
ก็ได้ ในเมื่อเจ้าพูดอย่างนั้น ข้าก็คงต้องไปจัดการมันแล้วล่ะ
ในชั่วพริบตา ภาพลวงตาที่แปลกประหลาดนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้าใส่ผู้กลืนกินราวกับสายน้ำ!
"?"
ผู้กลืนกินตัวสั่นเล็กน้อย
พลังแห่งความฝันที่แพร่กระจายไปทั่ว สามารถลากดวงวิญญาณของสัตว์ประหลาดทุกตน เข้าสู่ฝันร้ายอันไม่มีที่สิ้นสุด พวกมันจะไม่มีวันได้ผุดได้เกิดอีกเลย!
พอเผชิญหน้ากับการโจมตีของน็อกซ์ทาร์ทัส จ้าวแห่งความฝัน ผู้กลืนกินเนกัสกลับไม่ตอบโต้ใดๆ หรือจะพูดให้ถูกก็คือ มันไม่คิดจะตอบโต้ตั้งแต่แรก
ผู้กลืนกินทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นอย่างไม่ไยดี
"ตู้ม ตู้ม ตู้ม!!!"
ไม่ว่าจะโดนโจมตีอย่างไร ร่างกายของมันก็สามารถฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ในพริบตา!
"เจ้าตัวนี้..."
เย่เหรินมองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ คิ้วขมวดเข้าหากัน
เขาเห็นแถบพลังชีวิตเหนือหัวของผู้กลืนกินเนกัส กะพริบแดงสลับเขียว เหมือนไฟจราจร จนเขาตาลายไปหมด!
แบบนี้ไม่ได้ผล
เย่เหรินเอื้อมมือไปด้านหลัง ค่อยๆกำบางสิ่งไว้ จากนั้นเขาก็ชักดาบโลหิตออกมาทั้งเล่ม...
พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็พลุ่งพล่านออกมาในทันที!
หมอกโลหิตสีแดงฉานแผ่กระจายออกไปทุกทิศทุกทางจากจุดที่เย่เหรินยืนอยู่!
ภาพนั้นราวกับวันสิ้นโลกมาเยือน!
ในชั่วพริบตา ดูเหมือนว่าแม้แต่ห้วงลึกทั้งหมดก็หยุดนิ่ง
ท้องฟ้าสีเลือดขณะนี้กลับดูลึกล้ำยิ่งขึ้น ราวกับกลายเป็นทะเลเลือดอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต!
และสสารในห้วงลึกที่เหนียวข้นอยู่แล้ว ตอนนี้กลับเดือดพล่านอย่างน่าประหลาด!
ราวกับเลือดที่ถูกต้มจนเดือด ผุดฟองสีแดงฉานขึ้นมาไม่หยุด!
ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประหลาดในห้วงลึกที่ยังคงต่อสู้กันอย่างดุเดือด หรือผู้กลืนกินเนกัสที่ใหญ่โตราวกับภูเขา หรือแม้แต่น็อกซ์ทาร์ทัส จ้าวแห่งความฝัน ต่างก็หยุดนิ่งในวินาทีนี้...
ดวงตาของพวกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด!
นั่นคือความสั่นสะท้านที่มาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ!
มลทินแห่งความกลัว ไม่สนว่าจะเป็นมิตรหรือศัตรู!
"นี่มันอะไรกันวะเนี่ย?!"
ผู้กลืนกินสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้
มันไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมมนุษย์ตัวเล็กๆเช่นนี้ ถึงสามารถปลดปล่อยพลังที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ออกมาได้!
พลังนี้ถึงขั้นทำให้มันรู้สึกถึงภัยคุกคามแห่งความตาย!
ความกลัวกัดกินจิตใจของผู้กลืนกินเนกัส ราวกับหนอนที่เกาะติดกระดูก!
