Chapter 9 เธอหันหลังให้ฉันและทำเป็นจำฉันไม่ได้แล้วงั้นหรอ
บังเอิญที่ เสิ่นยู่เฟย มีธุระต้องขึ้นมาที่ชั้นสาม เธอได้ยินเสียงทะเลาะกันมาจากแผนกพัฒนาโปรแกรม จึงเดินตรงเข้าไป
"เอ๊ะ? คุณเสิ่น"
พนักงานจากแผนกอื่นๆ ที่กำลังยืนมุงดูอยู่ต่างก็ทักทายเธออย่างนอบน้อมเมื่อเห็นเธอ ก่อนจะกลับไปทำงาน
สือต้าเผิงรู้สึกดีใจอย่างเห็นได้ชัดที่เห็นเสิ่นยู่เฟยปรากฏตัว
"คุณเสิ่น คุณมาได้ถูกเวลาพอดี ลูกน้องคนนี้ไม่เชื่อฟังคำสั่ง แถมยังขัดแย้งกับผม ผมว่าไล่ออกไปเลยดีกว่า"
เขารีบรายงาน
"เกิดอะไรขึ้น?"
เสิ่นยู่เฟยขมวดคิ้ว เธอไม่ได้คาดคิดว่าคนที่โต้เถียงกับสือต้าเผิงจะเป็น ซูเฮา
"คืออย่างนี้นะครับ คุณเสิ่น เด็กนี่เมื่อวาน..."
สือต้าเผิงเริ่มพูดจาเลอะเทอะ โดยพื้นฐานแล้วก็คือการดิสเครดิตซูเฮาสารพัด ไม่มีข้อดีอะไรสักอย่าง ทั้งเรื่องอวดดี ไม่เชื่อฟังการจัดการของบริษัท และอู้ฟู่ในที่ทำงาน
"คุณเสิ่น เด็กนี่แอบออกไปข้างนอกระหว่างเวลาทำงานเมื่อเช้าวานนี้ แถมยังหลอกผมว่าไปเข้าห้องน้ำอีกต่างหาก กฎเกณฑ์ไม่เคารพเอาซะเลย!"
สือต้าเผิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
ซูเฮายิ้มเยาะในใจ เสิ่นยู่เฟยเธอน่ะรู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือไงว่าเมื่อวานฉันไม่ได้โดดงาน
เสิ่นยู่เฟยโบกมือ ไม่ต้องการฟังสือต้าเผิงพล่ามต่อ
"ซูเฮา นายเถียงกับผู้จัดการสือเมื่อกี้หรือเปล่า"
เธอเดินเข้าไปหาซูเฮา
"ครับ แต่เขาเป็นคนสบถด่าผมก่อน แถมยังจะหักโบนัสกับโบนัสปลายปีของผมแบบไม่มีเหตุผลอีกด้วย"
ซูเฮาพูดออกไปโดยไม่กลัวเกรง
"ผู้จัดการสือ คุณสบถด่าลูกน้องด้วยหรือ"
เสิ่นยู่เฟยขมวดคิ้ว
"คุณเสิ่น ผมก็แค่โมโหชั่ววูบ แต่เด็กนี่เมื่อวานหนีกลับโดยไม่ยอมทำงานล่วงเวลา งานก็ไม่เสร็จ ทำให้งานวันนี้ล่าช้า ส่งผลกระทบต่อการเปิดตัวอีเวนท์เลยนะครับ"
สือต้าเผิงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"ใครบอกว่าผมทำงานไม่เสร็จ ผมทำงานที่ได้รับมอบหมายเมื่อวานเสร็จหมดแล้ว เลิกงานตามปกติ ผิดตรงไหน?"
ซูเฮาเลิกคิ้วถาม
"ทำงานเสร็จ? ล้อเล่นรึเปล่า คนอื่นเขาทำงานกันถึงเที่ยงคืน แกกลับห้าโมงครึ่งก็เสร็จแล้ว ?"
สือต้าเผิงพูดอย่างโมโห
"พอได้แล้วทั้งคู่ ผลงานของนายอยู่ไหนเอามาดูซิ"
เสิ่นยู่เฟยโบกมือ แล้วมองไปที่ซูเฮา
ซูเฮารีบเปิดคอมพิวเตอร์ แล้วค้นหาไฟล์โปรแกรมที่ทำไว้เมื่อคืน
สือต้าเผิงตกใจที่เห็นไฟล์โปรแกรม รีบพูดขึ้นมาทันที "แกต้องทำไม่เสร็จแน่ๆ แกทำโปรแกรมที่เต็มไปด้วยบั๊ก แล้วยังคิดจะมาตบตาคนอื่นอีกหรือไง"
"ผู้จัดการสือ ถ้ามีบั๊กก็ลองรันดูก็ได้นี่ครับ ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้นด้วย"
ซูเฮายกยิ้มมุมปาก
"ได้! ต่อหน้าคุณเสิ่นแบบนี้ แกยังจะมาปากแข็งอีก งั้นแกลองรันให้ดูก็ได้"
สือต้าเผิงแค่นเสียงเย็นชา
จากนั้นซูเฮาก็ทำการทดสอบและรันโปรแกรมทันที ผลที่ได้ก็คือไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย
แต่สือต้าเผิงจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมเล่า เขาดูไม่รู้เรื่องหรอก
"ผู้จัดการสือ เป็นยังไงล่ะ"
คิ้วของเสิ่นยู่เฟยกระตุก เธอถาม
"นี่ๆ เสี่ยวตง นายมาดูหน่อย"
สือต้าเผิงรีบโบกมือเรียกอ้วนตง
อ้วนตงทำได้แค่เดินเข้ามาตรวจสอบ เขาต้องตกใจเมื่อพบว่างานของซูเฮาเสร็จสมบูรณ์แล้วจริงๆ
"คุณเสิ่น งานของซูเฮาเสร็จสมบูรณ์แล้วครับ ไม่มีบั๊กเลย"
อ้วนตงรายงาน
ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกจากปาก เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ในแผนกพัฒนาโปรแกรมต่างก็ตกใจเช่นกัน
"อะไรนะ??"
สือต้าเผิงถึงกับพูดไม่ออก
"ผู้จัดการสือ ในเมื่อซูเฮาทำงานเสร็จแล้ว แสดงว่าที่ผ่านมาคุณเข้าใจเขาผิด"
เสิ่นยู่เฟยกล่าว
"คุณเสิ่น ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ พวกนาย มาดูนี่หน่อย"
สือต้าเผิงเรียกเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ในแผนกให้เข้ามาดูอีกครั้ง
แต่เมื่อเพื่อนร่วมงานพิจารณาดูแล้ว พวกเขาก็พบว่าไม่มีข้อบกพร่องใดๆ เลย แอปพลิเคชันและความลื่นไหลของโปรแกรมยังดีกว่าที่พวกเขา โปรแกรมเมอร์รุ่นเก๋า ทำเสียอีก
สือต้าเผิงรู้สึกจุกอกพูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไรดีในตอนนี้
"ผู้จัดการสือ ต่อไปก็ขอให้ใจเย็นกับลูกน้องหน่อยแล้วกัน"
เสิ่นยู่เฟยพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง
สือต้าเผิงรู้สึกหดหู่ใจอย่างที่สุด นี่เขาต้องมาเจ็บใจแบบไร้ทางสู้แบบนี้เนี่ยนะ
"เอาล่ะ กลับไปทำงานกันได้แล้ว"
เสิ่นยู่เฟยกล่าว
"คุณเสิ่น แบบนี้หมายความว่าจะปล่อยให้ซูเฮาพูดจาไม่ให้เกียรติหัวหน้างานไปงั้นเหรอครับ"
สือต้าเผิงจะยอมได้อย่างไร ถ้าซูเฮาไม่โดนลงโทษอะไรเลย เขาจะยอมกลืนเลือดตัวเองลงท้องได้ยังไง
เสิ่นยู่เฟยขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย จริงๆ แล้วเธอรู้ดีถึงความสามารถของสือต้าเผิงดี
ถ้าไม่ติดว่าต้องไว้หน้ากรรมการบริษัท เธอคงกำจัดคนไร้ความสามารถและไม่เอาไหนแบบนี้ออกไปจากบริษัทนานแล้ว
สิ่งที่เธอพูดกับสือต้าเผิงเมื่อกี้นั้นก็เป็นการเตือนเขาแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าไอ้หมอนี่จะไม่รู้จักกาลเทศะเอาซะเลย
ยิ่งไปกว่านั้น ซูเฮายังเป็นสามีของเธอ แม้จะเป็นสามีปลอมๆ ก็ตาม
"ผู้จัดการสือ ช่วยเอาเวลาไปสนใจงานของตัวเองจะดีกว่า"
น้ำเสียงของเสิ่นยู่เฟยเย็นชา เธอจ้องมองไปที่สือต้าเผิง
"ค ครับ คุณเสิ่น"
สือต้าเผิงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว พยักหน้ารับคำซ้ำๆ
เสิ่นยู่เฟยเป็นใคร? เธอก็คือผู้บริหารสูงสุดของบริษัท "หงเฉิง" ผู้เลือดเย็น ที่เด็ดขาดและเฉียบคม แค่มองเขาก็พูดไม่ออกแล้ว ไม่กล้าพูดอะไรอีก
ในขณะที่เสิ่นยู่เฟยกำลังจะจากไป ซูเฮาก็พูดขึ้นมากะทันหัน
"คุณเสิ่น ผมขอเสนอให้แผนกพัฒนาโปรแกรมหาผู้จัดการคนใหม่เถอะครับ ผู้จัดการสือคนนี้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมเลยสักนิด วัน ๆ เอาแต่สั่งงานมั่วๆ!"
ในเมื่อมีเรื่องบาดหมางกับสือต้าเผิงไปแล้ว ซูเฮาก็ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป สบโอกาสแบบนี้ก็เลยฟ้องปัญหาไปเลยแล้วกัน
"แก แก!"
สือต้าเผิงพูดติดๆ ขัดๆ ด้วยความโกรธ
เพื่อนร่วมงานในแผนกพัฒนาโปรแกรมต่างพากันมองซูเฮาด้วยแววตาชื่นชม ซึ่งแสดงออกถึงความรู้สึกของพวกเขาได้อย่างชัดเจน
แต่เสิ่นยู่เฟยกลับรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อกี้เธอก็ปกป้องซูเฮาไปแล้ว แต่หมอนี่ยังไม่รู้จักพอ ยังจะหาเรื่องอีก
นายจะอดทนน้อยกว่าฉัน ซีอีโองั้นเหรอ ไม่รู้จักกาละเทศะรึไง
"ซูเฮา ถ้านายอยากจะเสนออะไร ขึ้นมาที่ห้องทำงานกับฉัน"
หลังจากที่เสิ่นยู่เฟยพูดจบ เธอก็หันหลังเดินออกจากห้องไป
เธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับซูเฮาที่นี่อีกแล้ว ถ้าไอ้หมอนี่เกิดพลั้งปากพูดเรื่องที่ทั้งสองคนไปจดทะเบียนสมรสขึ้นมา เรื่องมันจะยาว
"ไปก็ไป"
ซูเฮาเดินตามออกไปทันที
สือต้าเผิงรู้สึกเหมือนโลกหมุน รู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก
ไม่นาน เสิ่นยู่เฟยกับซูเฮาก็มาถึงชั้นห้า
หวังเหมิง เลขาฯ ของประธานบริษัท รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็น ซูเฮา นี่เป็นใครกัน ทำไมถึงได้อยู่กับท่านประธานอีกแล้ว
"หวังเหมิง ฉันมีเรื่องต้องคุยกับซูเฮา อย่าให้ใครรบกวน"
เสิ่นยู่เฟยสั่ง
"ค่ะ คุณเสิ่น"
หวังเหมิงรีบพยักหน้ารับคำ
ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องทำงาน เสิ่นยู่เฟยไม่สนใจซูเฮา เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ ราวกับไม่มีซูเฮาอยู่ตรงนั้น
"ที่รัก เมื่อกี้น่าจะไล่สือต้าเผิงออกไปเลยนะ"
ซูเฮาพูดอย่างไม่รู้จักอาย
"ปัง!"
พอได้ยินคำเรียกแบบนั้น เสิ่นยู่เฟยก็ทุบโต๊ะดังปัง พูดด้วยความโกรธ "ซูเฮา ใครอนุญาตให้นายเรียกฉันว่าที่รัก ใครเป็นที่รักนายกัน"
"ก็เมื่อวานเรายังจดทะเบียนสมรสกันอยู่เลย แป๊บเดียวเธอหันหลังให้ฉันและทำเป็นจำฉันไม่ได้แล้วงั้นหรือ"
ซูเฮาแกล้งพูดแหย่
