Chapter 6 วิวัฒนาการสมอง Lv2
ซูเฮาประหลาดใจและพิมพ์โค้ดลงไปอย่างรวดเร็ว ความจำและความเข้าใจในโค้ดของเขากลายเป็นเชี่ยวชาญอย่างมาก
ยิ่งไปกว่านั้น จากการออกแบบโมดูล ความสามารถในการวิเคราะห์ของเขายังรวดเร็วอย่างน่าประหลาดใจ และเขาสามารถเขียนโปรแกรมได้อย่างรวดเร็วตามการออกแบบ
"คลิก คลิก"
ซูเฮาพิมพ์โค้ดได้รวดเร็วราวกับพิมพ์ข้อความ
"เฮา นายพิมพ์โค้ดเร็วขนาดนี้ แล้วยังผิดเยอะขนาดนี้ นายควรจะใจเย็นกว่านี้นะ"
อ้วนตงได้ยินเสียงแป้นพิมพ์ของซูเฮาจากด้านข้าง และอดไม่ได้ที่จะแนะนำ
ใจเย็นกว่านี้? ตอนนี้ฉันก็ใจเย็นมากแล้วนะ โอเค?
ในที่สุดซูเฮาก็ตระหนักถึงความสามารถที่ระบบมอบให้ มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ ดูเหมือนว่าวิวัฒนาการครั้งนี้จะไม่ธรรมดา
ประมาณห้าโมงเย็น เสียงแป้นพิมพ์ของซูเฮาก็หยุดลง เพราะเขาทำงานทั้งหมดเสร็จแล้ว
"เหลือเชื่อที่ฉันทำงานหนักขนาดนี้เสร็จเร็วขนาดนี้"
ซูเฮาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ด้วยความเร็วปกติของเขา เขาต้องทำงานหนักทั้งคืนด้วยงานหนักขนาดนี้
"เยี่ยม ฉันจะได้เลิกงานตรงเวลา"
ซูเฮายืดเส้นยืดสาย จากนั้นก็เก็บข้าวของเตรียมเลิกงาน
"เฮา นายบ้าไปแล้ว นายยังจะเลิกงานตรงเวลาอีกหรอ งานนายยังไม่เสร็จเลย นายไม่อยากได้โบนัสสิ้นปีแล้วหรอ?"
อ้วนตงยังคงยุ่งอยู่กับการพิมพ์โค้ด
"ใครบอกว่าฉันทำไม่เสร็จ ฉันทำเสร็จแล้ว"
ซูเฮายักไหล่
"เสร็จแล้ว? โม้แล้ว"
อ้วนตงส่ายหัวอย่างไม่พูดอะไร
ซูเฮาไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขาบอกอ้วนตงไม่ได้หรอกว่าตอนนี้เขามีระบบแล้ว ใช่ไหม?
ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครสามารถบอกความลับแบบนี้ได้
ห้าโมงครึ่ง ซูเฮาก็หยิบกระเป๋าแล้วออกจากงาน
เพื่อนร่วมงานทุกคนในแผนกพัฒนาโปรแกรมต่างตกตะลึงและส่ายหัวพร้อมกัน พวกเขาคิดว่าซูเฮาคงจะสติแตกไปแล้ว
"โอ้ เขายังเด็ก เขายังไม่มีภรรยาหรือลูก เขาอยากทำอะไรก็ทำได้!"
"ใช่แล้ว โปรแกรมเมอร์วัยกลางคนอย่างพวกเราไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลืนความโกรธลงไป"
"ฉันว่าซูเฮาแค่โง่ โบนัสสิ้นปีของเขามีตั้งหลายหมื่น นี่มันเสียเงินเปล่าๆชัดๆ"
เพื่อนร่วมงานที่อายุมากกว่าหลายคนคุยกัน
จากบริษัทไปจนถึงที่พักของซูเฮา ใช้เวลาเดินทางโดยรถไฟใต้ดินหนึ่งชั่วโมง รวมถึงระยะทางที่ต้องเดินเท้า ก็ประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง
ตอนที่เขากลับมาถึงชุมชนก็เป็นเวลา 7 โมงเย็นแล้ว โดยไม่คาดคิด เขาเพิ่งลงมาถึงชั้นล่างและบังเอิญเจอกับป้าเสวี่ย เจ้าของห้องเช่า และเมิ่งฉีฉีลูกสาวของเธอ
ซูเฮารู้สึกเขินเล็กน้อย ก้มหน้าลงและต้องการเดินเข้าไปในตึก
"ซูเฮา ค่าเช่านายค้างมาเจ็ดวันแล้วนะ ลืมไปแล้วหรือไง"
ความจริงแล้วป้าเสวี่ยเห็นเขามาตั้งนานแล้ว
ในเมืองใหญ่ๆอย่างหยานเฉิง เงินเดือนของซูเฮาแทบไม่เหลืออะไรเลยหลังจากหักค่าใช้จ่ายต่างๆแล้ว และเขาก็ต้องส่งเงินให้ครอบครัวทุกเดือน
ท้ายที่สุดแล้ว พ่อแม่ของเขาใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อส่งเขาเรียนมหาวิทยาลัย และเขาก็ต้องการช่วยแบ่งเบาภาระของครอบครัวเช่นกัน
เนื่องจากค่าเช่าแต่ละครั้งเป็นเวลาสามเดือน ซูเฮาจึงมียอดคงเหลือในบัตรเพียงสองพันหยวน ซึ่งไม่เพียงพอ
"ป้าเสวี่ย ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเงิน ป้าให้ผมขยายเวลาอีกสองวันได้ไหมครับ พอผมได้เงินเดือน ผมจะโอนค่าเช่าให้ป้าแน่นอน"
ซูเฮาพูดอย่างลำบากใจ
"ป้าเข้าใจ ไม่เป็นไร ค่าเช่าจ่ายเดือนหน้าก็ได้" ป้าเสวี่ยพูดอย่างอารมณ์ดี
ซูเฮารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย โอ้พระเจ้า เจ้าของห้องเช่าใจกว้างและพูดจาไพเราะเหลือเกินในวันนี้
"แต่ นายต้องจ่ายดอกเบี้ยเพิ่ม 10 เปอร์เซ็นต์ในเดือนหน้านะ"
ใช่ ป้าเสวี่ยก็ยังคงเป็นป้าเสวี่ยคนเดิม
เปลือกตาของซูเฮากระตุกด้วยความตกใจ เอาล่ะ เจ้าของห้องเช่าอยากจะเริ่มธุรกิจกู้เงินนอกระบบแล้ว
"แม่! พี่ซูเขาก็ลำบากเหมือนกัน"
เมิ่งฉีฉี ลูกสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอรู้สึกว่าแม่ของเธอกำลังทำเกินไปแล้ว
ซูเฮายังคงประทับใจในตัวฉีฉีที่ผอมเพรียว ใจดี และสวยคนนี้อยู่
ป้าเสวี่ยพูดขึ้นทันทีว่า: "ใครๆเขาก็ลำบากกันทั้งนั้น ป้าลดราคาให้ซูเฮาเยอะแล้วนะ ถ้าป้าเอาเงินของป้าไปซื้อกองทุนเซมิคอนดักเตอร์ของ Cai Cai ป้าก็สามารถได้กำไร 20 เปอร์เซ็นต์ต่อเดือนแล้ว"
"ป้าครับ 20 เปอร์เซ็นต์ต่อเดือนที่ป้าพูดถึง ต้องเป็นแนวโน้มตลาดเมื่อปีที่แล้วแน่ๆเลยครับ ช่วงนี้มันเขียวแล้ว"
ถึงแม้ว่าซูเฮาจะไม่ค่อยมีเงินและไม่ได้ซื้อกองทุนใดๆ แต่เขาก็ยังคงติดตามตลาดอยู่
"นายรู้อะไรบ้าง! ป้ายังซื้อพลังงานใหม่กับสุราด้วย"
ป้าเสวี่ยพูดอย่างภาคภูมิใจในทันใด
ซูเฮางงไปหมด การมีเงินมันดีจริงๆ
"ป้าครับ ป้านี่มีประสบการณ์มากเลย หลายๆคนยังเด็กอยู่และไม่รู้จักรสชาติของสุรา พลาดไปเติมคลังสินค้าเทคโนโลยี"
"เลิกพูดไร้สาระและเลิกยกยอป้าได้แล้ว ถ้าเดือนหน้านายไม่จ่ายค่าเช่า ป้าจะไล่นายออก"
หลังจากที่ป้าเสวี่ยพูดจบ เธอก็พาเมิ่งฉีฉีไป
"ฉีฉี แม่จะบอกอะไรให้นะ อย่าไปหาแฟนแบบซูเฮาเชียวนะ ทั้งบ้านทั้งรถก็ไม่มี"
"แม่ พี่ซูเขาก็หล่อดีนะ"
"หล่อแล้วทำไมยะ กินได้ไหม ลูกคนนี้นี่จริงๆ ไม่มีความรู้เอาซะเลย ไม่มีเงิน ชีวิตมันต้องใช้ ฟืน ข้าว น้ำมันเกลือ ไก่ เงินทั้งนั้น"
เจ้าของห้องเช่ากับลูกสาวพึมพำ
ซูเฮาอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น มันไม่ได้ทำร้ายร่างกาย แต่ดูถูกกันสุดๆ
เขากลับไปที่ห้องพัก ห้องเดี่ยวหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นราคา 1,800 หยวน ราคานี้ถือว่าถูกแล้วสำหรับนอกเขตวงแหวนรอบที่ห้า
ถึงแม้ว่าจะมีตัวเลือกที่ถูกกว่า แต่ก็ต้องแชร์ห้องกันอยู่
สาเหตุที่ซูเฮาไม่เลือกแชร์ห้องเป็นเพราะเขาชอบอิสระและสภาพแวดล้อมการเรียนที่เงียบสงบ
เขาสามารถใช้เวลาอย่างมีประสิทธิภาพในการเรียนและพัฒนาตนเอง ท้ายที่สุดแล้ว ในหยานเป่ย หากไม่เรียนก็คงอยู่ไม่ได้นาน
ซูเฮานอนลงบนโซฟาทันทีและศึกษาเกี่ยวกับระบบวิวัฒนาการขั้นสูงของเขาก่อน
เนื่องจากเขาทำภารกิจได้รับทะเบียนสมรสสำเร็จ เขาจึงได้รับคะแนนวิวัฒนาการ 1,000 คะแนน และปัจจุบันเขามีคะแนนวิวัฒนาการรวม 1,200 คะแนน
ซูเฮายังได้เรียนรู้เกี่ยวกับระบบวิวัฒนาการขั้นสูงอีกด้วย
สำหรับการวิวัฒนาการของแต่ละส่วนของร่างกาย ระบบกำหนดให้ใช้คะแนนวิวัฒนาการ 100 คะแนนสำหรับ Lv1, 500 คะแนนสำหรับ Lv2, 1,000 คะแนนสำหรับ Lv3 และ 5,000 คะแนนสำหรับ Lv4
เขาได้ลิ้มรสผลประโยชน์ของวิวัฒนาการสมองแล้ว และตัดสินใจวิวัฒนาการสมองของเขาจาก Lv1 เป็น Lv2 ก่อน
"ระบบ เริ่มต้นวิวัฒนาการสมอง"
"รับทราบ นายท่าน!"
"ระบบกำลังเริ่มต้นวิวัฒนาการ..."
ในวินาทีต่อมา ซูเฮาก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในภวังค์
"ติ๊งๆๆ ยินดีด้วยนายท่าน คุณได้ทำการวิวัฒนาการสมอง Lv2 สำเร็จ"
ซูเฮารีบตรวจสอบรายการวิวัฒนาการในปัจจุบันทันที
[สมอง Lv2] มีความสามารถ: สติปัญญาขั้นสูง
"สติปัญญาขั้นสูง เยี่ยมไปเลย!"
ซูเฮาตบมือด้วยความตื่นเต้น
ตอนนี้สมอง Lv2 มีสติปัญญาขั้นสูงแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะมีความสามารถมหัศจรรย์อะไรบ้างถ้ามันวิวัฒนาการไปถึงระดับถัดไป
แต่ถ้าเขาต้องการวิวัฒนาการเป็น Lv3 เขาก็มีคะแนนวิวัฒนาการไม่พอ
ในกรณีนี้ ซูเฮาจึงตัดสินใจเริ่มต้นวิวัฒนาการส่วนถัดไป นั่นคือ 'ดวงตา'
"ระบบ เริ่มต้นวิวัฒนาการ 'ดวงตา'"
"รับทราบ นายท่าน"
"ติ๊งๆๆ ยินดีด้วยนายท่าน คุณได้ทำการวิวัฒนาการดวงตา Lv1 สำเร็จ"
ซูเฮารีบตรวจสอบรายการวิวัฒนาการอีกครั้งอย่างอดใจรอไม่ไหว
