บทที่ 93 ศัตรู (3)
[-แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ-]
[-Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอนแต่จะราคาแพงที่สุด-]
[-หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ-]
บทที่ 93 ศัตรู (3)
คังวูจิน คาดเดาว่าผู้ต้องสงสัยคือ ซอแชอึน แต่ความคิดนี้เป็นเพียงความรู้สึกของเขาเท่านั้น ครั้งแรกที่เห็นเธอ เขาก็ไม่ชอบนัก ยิ่งเธอชอบหาเรื่องทะเลาะด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจ แต่เขาไม่สามารถตัดสินใจได้เพียงแค่ความรู้สึก มันก็เหมือนกับการบอกว่า “เธอหน้าตาไม่ดี เธอต้องเป็นคนร้าย”
“ชิชะ ไม่มีอะไรชี้ชัดบ้างเลยหรือไง?”
เขาต้องการหลักฐานชัด ๆ หรือกลยุทธ์อะไรก็ได้ ปัญหาคือ ตอนนี้ คังวูจินเป็นคนเดียวในโลกที่รู้เรื่องนี้ ถ้าเขาตะโกนบอกว่า “เกาะแห่งผู้สูญหาย” ถูกปรับลดระดับลงมาเป็น D แล้ว ให้รีบหาคนร้าย เขาคงโดนมองว่าบ้าแน่ ๆ ในความเป็นจริง ตอนนี้ คังวูจินเป็นคนเดียวที่สามารถช่วย “เกาะแห่งผู้สูญหาย” ได้
นี่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับทั้งวูจิน และทุกคนที่เข้าร่วม “เกาะแห่งผู้สูญหาย”
“ฮึ-”
วูจินเริ่มรู้สึกหนักอึ้งที่ไหล่ เขาขมวดคิ้วคิดไปมา “ต้องหาทางลดวงแคบผู้ต้องสงสัยก่อน สามคนมันเยอะเกินไป” เขาพยายามหาทางออก
“อ่า”
ถึงจะไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด แต่ก็เป็นวิธีที่ใช้ได้ คังวูจินรีบตะโกน “ออกไป” ไม่นานเขาก็กลับมาที่อพาร์ตเมนต์นั่งคิดอยู่พักใหญ่ แล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ
“เหนื่อยอยู่แล้ว ยังต้องมาวุ่นวายอีก”
เขาเปิดโน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น
“เริ่มจาก ซอแชอึน ก่อน”
เขาเข้าเว็บไซต์ พิมพ์ชื่อ ซอแชอึน ข้อมูลและข่าวสารมากมายปรากฏขึ้น วูจิน เลือกดูผลงานอื่น ๆ ของเธอไม่ใช่ผลงานเก่า
“ต้องมีสิ ต้องมีสิ”
เขาต้องการผลงานในอนาคต ผลงานที่ซอแชอึนมีส่วนร่วม หรือกำลังจะมีส่วนร่วม และโชคดี
‘เจอแล้ว’
จากบทความหลายฉบับ เธอได้ยืนยันผลงานในอนาคตของเธอแล้ว ทั้งหมด 2 เรื่อง คือภาพยนตร์โรแมนติกคอมเมดี้ ‘ลิขิตฟ้าชะตารัก’ ที่จะเข้าฉายในอีกสองเดือนข้างหน้า และภาพยนตร์แอ็คชั่นคอมเมดี้ ‘คู่ฟัด ฮาป่วน กฎหมายปั่น’ ที่กำลังจะปิดกล้องในเร็ว ๆ นี้เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นนักแสดงหญิงระดับท็อป ผลงานจึงไม่เคยขาดสาย
“‘ลิขิตฟ้าชะตารัก’ ถ่ายทำเสร็จไปตั้งแต่ปีที่แล้ว เพิ่งจะได้ฉายในปีนี้เอง”
‘คู่ฟัด ฮาป่วน กฎหมายปั่น’ คาดว่าจะปิดกล้องภายในเดือนนี้ คังวูจิน ตรวจสอบผลงานของชอนอูชาง และคิมอีวอน ต่อ แน่นอนว่าทั้งสองคนก็มีผลงานเช่นกัน ชอนอูชางกำลังถ่ายทำละครเรื่อง ‘คณะบุปผชาติ’ ที่จะออกอากาศในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ส่วนคิมอีวอนกำลังจะมีภาพยนตร์เข้าฉายเรื่อง ‘วีรบุรุษคืนถิ่น’ ในเร็ว ๆ นี้
โชคดีที่ทั้งสามคนเป็นนักแสดงระดับท็อปจึงมีผลงานออกมาอย่างต่อเนื่อง
สรุปแล้ว คังวูจินได้ผลงานทั้งหมด 4 เรื่อง แล้วทำไมเขาถึงต้องค้นหาผลงานของนักแสดงระดับท็อปทั้ง 3 คน? คำตอบนั้นง่ายมาก
“เอาล่ะ ก่อนอื่น ฉันต้องหาบทละครหรือบทภาพยนตร์ของผลงานพวกนี้ให้ได้ก่อน-”
เพราะฉันต้องใช้มันเพื่อเข้าไปในมิติว่างเปล่า ถ้าทำได้ ฉันก็จะได้คำตอบที่ชัดเจน แน่นอนว่าในสามผลงานนี้ ต้องมีอย่างน้อยหนึ่งผลงานที่มีระดับที่แปลกออกไป อาจจะเทียบเท่าหรือต่ำกว่า ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’
คังวูจินจดชื่อผลงานทั้งสี่ลงในโทรศัพท์มือถือ
“ตอนนี้มันสายไปแล้ว”
เขาก้าวเข้าไปในห้องน้ำและเริ่มอาบน้ำ แต่ในหัวของวูจินเต็มไปด้วยความคิดเพียงอย่างเดียว
“ฉันจะช่วยแกให้ได้ ฉันจะทำให้แกฟื้นคืนชีพผงาดค้ำฟ้า”
มันคือคำมั่นสัญญาที่จะทำให้ ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
รุ่งเช้าของวันที่ 24
สตูดิโออัดเสียงใกล้กับสำนักงาน NETFLIX สถานที่ที่คังวูจินเคยโชว์พลังเสียงอันเหลือเชื่อ ตอนนี้เต็มไปด้วยทีมงานของ "เพื่อนชาย" แต่ไม่มีนักแสดงมีคนราวสิบกว่าคน ผู้กำกับดนตรีนั่งอยู่หน้าเครื่องอัดเสียง ข้าง ๆ คือ ผู้กำกับชินดงชุนที่ดูเหมือนจะมีร่องรอยความเหนื่อยล้าใต้ตา
"เดี๋ยวเราจะเปิดให้ฟังทีละเพลง เพลงเดี่ยวของวูจิน เพลงเดี่ยวของฮวาลิน และเพลงคู่"
คิมโซฮยาง ผู้กำกับฝ่ายผลิตกอดอก นักเขียนชเวนานาดูตื่นเต้น และทีมงานจากบริษัทผลิต ทุกคนต่างมารวมตัวกัน
- เสียงเครื่องจักรดังขึ้นเบา ๆ
ผู้กำกับดนตรี ปรับแต่งเครื่อง และเสียงเพลงแรกก็ดังขึ้นในสตูดิโอ
-♬♪
โทนเพลงหนักแน่น แต่หวานเรียกได้ว่าถ้าเพลงนี้ดังขึ้น มันจะทำให้เกิดภาพเรื่องราวของชายหญิงที่สนิกกันขึ้นมา จากนั้นคิมโซฮยางที่กำลังเกาคางก็เริ่มแสดงความคิดเห็น
"ดี ดีมาก ชอบมาก ไม่มีปัญหาเลยสักนิด"
“นี่มันแค่เดโมที่นักแต่งเพลงทำขึ้นมาคร่าว ๆ ใช่มั้ย? อ๊ะ… ฟังแล้วติดหูแบบนี้ เหมือนจะดังแน่ ๆ เลยนะ”
“ว้าว! ถ้า วูจินร้องเพลงนี้คงจะเข้ากันสุด ๆ ไปเลย!”
“ใช่เลย! เวลาวูจินร้องเพลงจะมีเสียงแหบ ๆ นิด ๆ น่ะ มันเข้ากับเพลงนี้เป๊ะ ๆ เลย”
“นักแต่งเพลงคนไหนกันนะ?”
เสียงตอบรับดีมาก ผู้กำกับชินดงชุนที่ทำงานหนักจนต้องนอนดึกติดต่อกันหลายวันยิ้มออกมาเบา ๆ
“ดีใจจังเลยครับ รายละเอียดทั้งหมดจะบอกหลังจากฟังจบนะครับ ต่อไปเป็นเพลงของฮวาลิน นะครับ”
เพลงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว คราวนี้เป็นเพลงที่มีจังหวะสนุกสนาน
-♬♪
จังหวะเพลงเร็วขึ้นนิดหน่อยมีเสียงไวโอลินแทรกเข้ามาในท่อนฮุก แน่นอนว่าเพลงนี้ก็ดีไม่แพ้กัน เพราะทุกคนต่างก็ชื่นชอบ
“เพลงนี้เข้ากับตัวละครของฮวาลิน เป๊ะ ๆ เลย!”
“น่ารัก ๆ แต่พอดึงอารมณ์ในท่อนหลังมันติดหูสุด ๆ ไปเลย”
ต่อจากนี้คือเพลงสุดท้าย…
“เพลงประกอบละครนี้เรียกได้ว่าเป็นเพลงคู่หลักเลยนะ”
เสียงเพลงไพเราะดังขึ้น ทุกคนต่างเบิกตากว้าง แต่สิ่งที่แปลกคือ ปฏิกิริยาของพวกเขาไม่ได้รุนแรงเท่ากับตอนฟังเพลงเดี่ยวไม่ใช่เพราะเพลงไม่ดี
“······โอ้”
แต่เพราะมันโดดเด่นเกินไปต่างหาก
เสียงพึมพำเบา ๆ นั่นคือจุดเริ่มต้น
-♬♪-
ทุกคนต่างจินตนาการไปตามจังหวะเพลง ถ้าเสียงของคังวูจิน และ ฮวาลินถูกใส่ลงไปในเพลงนี้ มันจะเป็นยังไงนะ? แน่นอน มันเป็นแค่ความคิดของแต่ละคน แต่ทุกคนต่างมั่นใจในสิ่งเดียวกัน
‘ต้องเข้ากันได้ดีแน่ ๆ’
เคมีของคังวูจิน และ ฮวาลิน ความกลมกลืนกับ ‘เพื่อนชาย’ มันจะต้องยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน ทุกคนต่างดื่มด่ำกับเสียงเพลง จนกระทั่งเพลงจบลง ความเงียบงันปกคลุม ผู้กำกับชินดงชุน ผู้กำกับภาพยนตร์เป็นคนทำลายความเงียบนี้ลงไป
“ผมคิดว่า 3 เพลงนี้เหมาะสมแล้วล่ะ ทุกคนคิดยังไงบ้าง โดยเฉพาะคุณชเวนานา”
ชเวนานา ผู้เขียนบท เหมือนถูกสะกดจิต เธอตบมือตอบแทนคำพูดนั้น
- แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ!
“ดีค่ะ ฉันชอบมาก!”
เสียงปรบมือติดต่อกัน
- แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ!
- แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ!
ไม่มีใครแสดงความไม่เห็นด้วย ทุกคนต่างอยากส่งเพลงที่เพิ่งได้ยินไปให้กับนักแสดงโดยเร็ว
“คุณผู้กำกับทั้งสองท่านเหนื่อยมากแล้วนะคะ! เพลงดีมากเลย! เข้ากับ ‘เพื่อนชาย’ ได้ดีมาก”
“ติดหูมาก! อยากเห็นปฏิกิริยาของผู้ชมเลย!”
“ทั้ง 3 เพลงต้องลองให้เหล่านักแสดงร้องดู แต่ฉันรู้สึกว่ามันจะต้องดังแน่ ๆ ฉันคิดไปเองคนเดียวรึเปล่า?”
แน่นอนว่าเพลงประกอบละครไม่ได้มีแค่เพลงนี้ แต่การตัดสินใจเลือกเพลงธีมหลัก 3 เพลง ถือเป็นการก้าวข้ามภูเขาหินก้อนใหญ่ไปได้แล้ว
นั่นคือ...
“งั้นเพลงธีมหลักจะใช้สามเพลงนี้แล้วกัน”
คำพูดนั้นหมายถึงเพลงประกอบละครเรื่อง ‘เพื่อนชาย’ ได้ถูกตัดสินใจแล้ว
“เวลาไม่ค่อยเหลือแล้ว พรุ่งนี้จะไปอัดเสียงนำ แล้วส่งให้วูจิน กับฮวาลิน ทันที”
“ดีเลยค่ะ ว่าแต่อัดเสียงเมื่อไหร่ดีล่ะคะ?”
“ต้องดูตารางงานก่อน แต่ถ้าเป็นไปได้อยากให้เสร็จภายในสัปดาห์นี้ เพราะสัปดาห์หน้าต้องมีการอ่านบท”
“โอเค! งั้นฉันจะส่งตารางงานให้วูจินกับฮวาลินทันทีค่ะ”
การอัดเสียงเพลงประกอบละครใกล้เข้ามาทุกที
ขณะเดียวกัน
สถานที่คือเมืองซุนชอน บริเวณกองถ่ายเซ็ตขนาดใหญ่ ทีมงานของ ‘พ่อค้ายาเสพติด’ รวมตัวกันอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ตอนนี้กำลังถ่ายทำอยู่ หรือพูดให้ถูกคือถ่ายทำกันมาตั้งแต่เช้ามืดแล้ว จินแจจุน หรือ จองซองฮุนยืนอยู่หน้าตึกหลังหนึ่ง
“ฮู้-”
เขาสูดบุหรี่เข้าไปลึก ๆ แล้วปล่อยควันออกมาราวกับจะพ่นไฟ สายตาของเขามองไปที่กล้องที่กำลังถ่ายทำเขาอยู่
“······”
ไม่มีบทพูดใด ๆ เพียงแค่จ้องมองกล้องด้วยแววตาแปลกประหลาด เต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย ทั้งความเสียใจ ความกังวล ความวิตกกังวล และความมั่นคง ฉากสุดท้ายในบทภาพยนตร์ยังไม่จบ แต่ผู้กำกับคิมโดฮีก็เฝ้าดูอยู่
“อารมณ์สุดมาก-”
ใบหน้าของทีมงานเต็มไปด้วยความจริงจัง มากกว่าที่เคย บางคนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในไม่ช้า ใบหน้าของจองซองฮุนก็ถูกซูมเข้ามาในจอที่ผู้กำกับคิมโดฮีกำลังดูอยู่
-ฉึก
จองซองฮุน โยนบุหรี่ทิ้ง ภาพตัดไปยังฉากว่างเปล่าประมาณ 10 วินาที พร้อมกันนั้น
“คัท!! โอเค!! เยี่ยม! ยอดเยี่ยมมาก!!”
ผู้กำกับคิมโดฮีลุกขึ้นยืนทันที ตะโกนเสียงดัง จินแจจุนที่แสดงสีหน้าผ่อนคลายยิ้มบาง ๆ และโค้งคำนับเบา ๆ
“เหนื่อยกันมากเลยนะครับ- ทุกคนทำงานกันมาหนักมาก!”
ทีมงานกว่า 60 คนที่กระจายอยู่ทั่วทั้งกองถ่าย ตะโกนพร้อมกัน
“ทุกคนเหนื่อยกันมามากเลยนะ!!”
“เสร็จแล้ว!! ฮ่า ๆ ๆ ! วันนี้มาถึงซะที!!”
“ใช่เลย! คุณเองก็เหนื่อยมากเลยนะคะ!!”
“ช่วงกลาง ๆ มีเรื่องวุ่นวายบ้าง แต่ยิ่งทำให้รู้สึกดีใจมากขึ้นไปอีก! ไปฉลองกันเถอะ! ไปฉลองกัน!”
“ฮ่า ๆ คุณผู้กำกับดูจะดีใจที่สุดเลยนะคะ!”
“คุณผู้กำกับ! ลำบากแล้วนะคะ!”
พวกเขาตะโกนดังลั่นจนแทบจะทำให้เซ็ตถ่ายทำพังทลายไปเลย สาเหตุของความดีใจนั้นมาจากปากของผู้ช่วยผู้กำกับ
“เอาล่ะ! ทุกคน! ต้องจัดการให้เรียบร้อยถึงจะถือว่าถ่ายทำเสร็จจริง ๆ นะ!รีบ ๆ จัดการกันเถอะ!!”
การถ่ายทำภาพยนตร์เรื่อง ‘พ่อค้ายาเสพติด’ ที่ดำเนินมาเกือบครึ่งปีได้สิ้นสุดลงในที่สุด เพราะ ‘พ่อค้ายาเสพติด’ เป็นหนังที่ค่อนข้างหนักหน่วง นักแสดงและทีมงานกว่าร้อยคนจึงแสดงสีหน้าราวกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อต ดูเหมือนพวกเขาจะดีใจกันมาก
ในบรรดาพวกเขา
“เฮ้อ สุดท้ายก็จบซะที”
ผู้กำกับคิมโดฮี เงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในขณะนั้น จินแจจุน นักแสดงนำจากภาพยนตร์เรื่อง “พ่อค้ายาเสพติด” เดินเข้ามาข้าง ๆ
“ผู้กำกับ ดีใจนะครับที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี”
ผู้กำกับคิมโดฮี เกานิ้วไปที่ผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองพลางมองจินแจจุน
“อืมก็ตอนนี้ต้องนั่งตัดต่อกันทั้งคืนแล้วล่ะ แต่ก็อย่างว่าแหละ ดีใจจริง ๆที่มันจบลงแบบนี้ ตอนที่ ‘อีซังมัน’ เกิดเรื่องขึ้น ฉันนึกว่ามันจะพังแน่ ๆ”
จินแจจุนนึกถึงใบหน้าของคังวูจิน แล้วหัวเราะเบา ๆ
“ผู้กำกับก็รู้ใช่ไหมครับ การที่คุณวูจินมารับบทรับเชิญนี่มันคือจุดเปลี่ยนของเรื่องเลย ผมว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ต้องโด่งดังแน่ ๆ”
“ใช่ ๆ ฉันก็คิดแบบนั้น ถ้าตอนนั้นฉันไม่ได้ไป ‘เทศกาลหนังมิสอองแซง’ จะทำยังไงดีนะ ฉันต้องขอบคุณ คุณวูจิน ตลอดไปเลยล่ะ แล้วก็ต้องเลี้ยงข้าวแจจุนด้วยนะ”
“แน่นอนครับ แล้วโปสเตอร์จะออกแบบยังไงดีครับ?”
“อืม...ไม่รู้สิ จะใส่วูจินเข้าไปในตัวอย่างเพื่อเพิ่มความคาดหวังดี หรือจะใส่แค่ในตัวอย่างเท่านั้นเพื่อเพิ่มความตื่นเต้นดีนะ แล้วภาพพวกนี้ก็สวยมากเลย จะตัดออกหรือใส่เข้าไปดีเนี่ย ฉันเริ่มกังวลแล้วสิ”
“เป็นความกังวลที่น่าสุขใจนี่นาครับ ฮ่าฮ่า”
ทันใดนั้น นักแสดงก็มารุมล้อมผู้กำกับคิมโดฮี โดยเฉพาะ พัคพันซอที่มาเยี่ยมในโอกาสฉลองการถ่ายทำเสร็จสิ้นเป็นคนถามคำถามขึ้น
“ผู้กับคิม ภาพยนตร์จะเข้าฉายเมื่อไหร่นะครับ”?
ผู้กำกับคิมโดฮียิ้มตอบ
“ต้องฉายช่วงต้นฤดูหนาวแหละค่ะ”
ในวันเดียวกันช่วงบ่าย
อากาศร้อนขึ้นมาก คังวูจินจึงแต่งตัวเบา ๆ ออกจากอพาร์ตเมนต์ และรีบตรงไปที่รถตู้ที่จอดรออยู่ที่ลานจอดรถใต้ดิน
- ครืดด
ใบหน้าคุ้นเคยปรากฏขึ้น จางซูฮวาน และ ชเวซองกุน แต่ฮันเยจองไม่เห็น วูจินก็รีบขึ้นรถตู้ทันที
“สวัสดีครับ”
เสียงทักทายแผ่วเบาถูกส่งออกไป ชเวซองกุน ผู้มีร่องรอยความเหนื่อยล้าปรากฏชัดในดวงตา ยืดตัวหาวพร้อมกับโบกมือทักทาย
“อือ- วูจิน นอนหลับสบายไหม? วันนี้มาทำงานช้าหน่อย เลยได้นอนเต็มอิ่มสินะ?”
ไม่เลย วูจินนอนไม่หลับทั้งคืน ฝันร้ายไปทั้งคืน ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ พังทลายลงในฝัน แต่วูจิน ผู้สวมบทบาทนักวางแผนไม่ยอมแสดงความอ่อนแอ
“ครับ นอนหลับสบายมาก”
“ดีแล้ว- ไปกันเถอะ”
รถตู้เคลื่อนตัวออกไปอย่างนุ่มนวล ชเวซองกุน เปิดไดอารี่พร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น ผู้โทรเป็นทีมประชาสัมพันธ์ของบริษัท เขาจึงรับสาย
“อ้าว? อ่า- วูจิน เขามีงานแฟนไซน์เหรอ? อืม บอกมาเลย”
ชเวซองกุน ฟังรายงานอย่างใจเย็น ก่อนจะสั่งการอย่างรวดเร็ว
“อือ อือ เอ่อ... จริงเหรอ? อืม งั้นวันนั้นเลยละกัน อือ อือ ขนาด? ใหญ่โตอลังการไปเลยก็ได้ ถึงจะใหญ่ไปหน่อย แต่ก็เป็นแฟนไซน์ครั้งแรกของวูจินก่อนแฟนมีตติ้งอย่างเป็นทางการ ต้องจัดเต็มสิ อืม ใช่แล้ว วูจินบอกแฟนคลับด้วยนะไม่ต้องจำกัดจำนวนคนหรอก อืม”
ชเวซองกุนวางสายแล้วหันไปยิ้มกริ่ม ๆ กับวูจิน
“นายได้แฟนไซน์แล้ว”
นั่นคือช่วงเวลาที่แฟนไซน์ครั้งแรกของคังวูจินได้รับการยืนยัน แต่ดูเหมือนวูจินจะไม่ได้สนใจ
“...เหรอครับ?”
ตอนนี้หัวของเขากำลังเต็มไปด้วยเรื่องอื่น ชเวซองกุนคุ้นเคยกับท่าทางแบบนี้ของวูจินจึงชี้มือไปทางจางซูฮวาน
“ซูฮวาน ไปที่ร้านกันเถอะ”
“ครับ!”
“อ้อ ใช่แล้ว วูจิน นายได้ยินข่าวที่ว่า...เพื่อนนายเดยองมาทำงานแล้วใช่ไหม?”
“ครับ เมื่อวานผมได้รับโทรศัพท์แล้ว”
ชเวซองกุนหัวเราะคิกคัก
“เขาบอกว่าเมื่อวานเป็นวันแรกที่เข้าทำงาน แล้วก็ทำได้ดีเลยครับ”
เอาจริง ๆ ตอนนี้ วูจินไม่แคร์หรอกว่าคิมแดยองจะไปอึข้างถนนหรือไปทำอะไร เรื่องสำคัญมันอยู่ที่เรื่อง…
“ท่านประธาน”
พอตัดสินใจได้แล้ว วูจินจึงใช้เสียงที่นุ่มนวลแล้วก็ถามชเวซองกุนไปตรง ๆ
“ก่อนจะฟังตารางงาน ขอฝากเรื่องนึงได้ไหมครับ?”
ชเวซองกุนหันหลังมาสบตาวูจิน
“ฝากเรื่อง? ได้สิ เรื่องของนักแสดงระดับพระกาฬอย่าง คังวูจิน น่ะ ถึงฟ้าจะถล่มก็ต้องช่วยอยู่แล้วจะขออะไร?”
“ผมอยากได้บทภาพยนตร์ครับ”
“จู่ ๆ เลยเนี่ยนะ? ทำไมล่ะ?”
ชเวซองกุนหน้าตาตื่นตกใจทันที
“เฮ้ย เฮ้ย นายอย่าเป็นพวกติดงานหนักเกินไปนะไม่ดีต่อสุขภาพหรอก จำ ฮเยยอนได้ไหม? เธอเคยเป็นแบบนี้ แล้วก็พักไปหนึ่งปีเลย นายมีตารางงานเยอะอยู่แล้วนะ แถมตอนนี้ก็เยอะเกินไปแล้ว”
‘คุณชเวซองกุนคงคิดว่าฉันอยากจะรับงานเพิ่มสินะ’ คังวูจินคิดพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วส่ายหัวเบา ๆ
“ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้อยากรับงานเพิ่ม”
“งั้นเหรอ? แล้วจะดูทำไมล่ะ?”
“แค่ตรวจสอบครับ ผมดูผลงานของคิมอีวอน ชอนอูชาง ซอแชอึนที่ดูเมื่อวานนี้”
“อ๋อ-จะไปดูลีลาการแสดงของพวกเขาน่ะเหรอ? เขาเล่นเรื่องอะไรบ้าง?”
แม้ว่าคังวูจินจะเตรียมคำตอบไว้แล้ว แต่คำถามนี้ก็ไม่เลวร้ายอะไร เขาจึงตอบอย่างนิ่ง ๆ
“ครับ ผมอยากจะลองเข้าใจการแสดงของพวกเขา”
“······แต่นายไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนนี่นา”
“ใช่ครับ แค่รู้สึกอยากดูเฉย ๆ ว่าเขาถ่ายทำอะไรบ้าง”
“งั้นก็ไม่ยากอะไรหรอกจะให้ช่วยหาอะไรก็บอกมา”
คังวูจินพูดพลางจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ แล้วไล่เรียงชื่อเรื่องของผลงานออกมาอย่างรวดเร็ว
“‘ลิขิตฟ้าชะตารัก’ , ‘คู่ฟัด ฮาป่วน กฎหมายปั่น’ , ‘คณะบุปผชาติ’ , ‘วีรบุรุษคืนถิ่น’ รวม 4 เรื่องครับ”
ชเวซองกุนกระพริบตาถี่ ๆ
“เฮ้ย เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ครับ ทั้งหมดนี้กำลังจะฉายและออกอากาศแล้ว ส่วนละครก็แค่ 1 ตอนก็พอครับ”
“อื้อ ๆ เดี๋ยวฉันขอจดก่อนนะ”
ชเวซองกุนเปิดไดอารี่ขึ้นมาอีกครั้ง คังวูจินจึงต้องถามอย่างจริงจัง เพื่อให้ดูเหมือนรีบเร่งแต่ก็ต้องดูไม่เร่งเกินไป
“วันนี้คงจะหาไม่ได้หรอกใช่ไหมครับ?”
“ห๊ะ?”
“อยากอ่านให้เร็วที่สุดก่อนที่ผมจะยุ่งกว่านี้”
ชเวซองกุนรู้สึกเหมือนพลังต่อสู้เพิ่มขึ้นทันที คังวูจินที่ดูเย็นชาคนนี้แสดงความกระตือรือร้นขนาดนี้ เขาจะทำตัวเฉื่อยชาไม่ได้
ยิ่งไปกว่านั้น
“ไม่หรอก วันนี้แหละได้เลย”
สำหรับชเวซองกุนที่มีคอนเนคชั่นในวงการบันเทิงกว้างขวาง เรื่องแค่นี้ไม่ใช่เรื่องยาก
“วันนี้ก่อนนายเลิกงาน ฉันจะไปหามาให้เลย”
จบ
