บทที่ 47 จ้าวสามคะแนนอันดับเจี่ยสูงต้นแพร์เทียนหยวน
บทที่ 47 จ้าวสามคะแนนอันดับเจี่ยสูงต้นแพร์เทียนหยวน
"ข้าได้อันดับอี้ล่างหรือ! ในที่สุดการอ่านหนังสืออย่างหนักก็ไม่เสียเปล่า" เฉินจื่ออวี๋ รู้สึกยินดี แม้ว่าเขาจะได้เพียงอันดับอี้ล่าง แต่ก็ถือเป็นความสำเร็จจากที่ครั้งก่อนเขาได้เพียงอันดับปิ่งกลาง
“ได้อี้ล่างครั้งเดียว เจ้าก็ดีใจขนาดนี้เชียวหรือ?” เฉียนตงไม่เข้าใจว่าทำไมสหายสนิทถึงยินดีถึงเพียงนี้
"ปีนี้ข้าได้อี้ล่าง ปีหน้าอาจจะได้เจี่ย หากทำไปทีละก้าว ความสำเร็จย่อมมาถึงแน่นอน"
เฉียนตงตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “เจ้าพูดถูก ไม่ใช่ทุกคนจะก้าวหน้าได้รวดเร็วเหมือนพี่ใหญ่”
เฉินจื่ออวี๋กำหมัด“พี่ใหญ่ก็สะสมความรู้มาอย่างยาวนาน ก่อนที่จะได้สามคะแนนอันดับเจี่ยสูง พี่เขาก็ได้ระดับอี้มากมาย เราค่อย ๆ สะสมไป ปีนี้ไม่สำเร็จปีหน้า ปีหน้าไม่สำเร็จก็ปีหน้าต่อๆไป... ต้องมีโอกาสสักวัน!”
ทั้งสองคนเดินไปพลางคุยกันไปพลาง พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
หลี่เฉิงเฟิงที่ได้ยินการสนทนาอยู่ข้าง ๆ กลับขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด
คนอื่นได้อันดับอี้ล่างก็พอใจ แต่เขาที่ได้อันดับเจี่ยกลางกลับไม่รู้สึกยินดีเลย
เพราะมีคนที่เก่งกว่าเขา
ติ่งซานและเหลียงป๋อไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับเขา การที่พวกเขาได้อันดับเจี่ยสูงจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ จ้าวซิงกลับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
" จ้าวซิง จ้าวซิง ... ตอนนี้ทุกคนพูดถึงแต่เขา" ในใจของหลี่เฉิงเฟิงเต็มไปด้วยความรำคาญ ชื่อของ จ้าวซิงนั้นดังก้องในหูเขา จนทำให้เขารู้สึกอึดอัด
แต่เดิมเขาคือจุดสนใจของทุกคนแต่ตอนนี้กลับค่อย ๆ เปลี่ยนไป
“พี่หลี่ ท่านได้ดูหรือยัง?” จงซื่อชางเดินเข้ามาหาหลี่เฉิงเฟิง
"ดูอะไร?" หลี่เฉิงเฟิงตอบอย่างใจลอย
“ข้อสอบของจ้าวสามคะแนนอันดับเจี่ยสูงสิ” จงซื่อชาง พูดขึ้น “เฉินซือเจี๋ยสั่งให้คัดลอกข้อสอบของเขาเพื่อเผยแพร่ให้คนอื่นศึกษา บอกว่าคำตอบของเขาสั้นแต่ทรงพลัง ตรงประเด็น ไม่ใช่แค่ในการสอบวัดผลเท่านั้น แต่การสอบอื่น ๆ ในอนาคตก็ยังใช้ได้”
"เจ้าพูดถูกข้าเห็นแล้ว คำตอบของเขามีเหตุผลดี เขาได้คะแนนอันดับเจี่ยสูงไม่ใช่เรื่องผิดเลย"
หลี่เฉิงเฟิงมองจงซื่อชางที่พูดไม่หยุด ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทำไมถึงแม้แต่พี่จงก็ยังชื่นชมจ้าวซิงมากมายถึงเพียงนี้?
“พี่จง ข้ามีธุระ ต้องไปก่อน...”
“เอ๊ะ? จะไปไหนหรือ พี่หลี่?”
จงซื่อชางเรียกตามแต่หลี่เฉิงเฟิงก็ไม่หันมาตอบทำให้จงซื่อชางรู้สึกแปลกใจ
"พี่หลี่เป็นอะไรไป?"
ในศาลาว่าการอำเภอหลี่เหวินกำลังจัดการงานราชการ มีข้าราชการคนหนึ่งวิ่งเข้ามาและส่งผลการสอบของสำนักงานเกษตรกรรม
“ท่านอำเภอ การสอบวัดผลฤดูใบไม้ร่วงของสำนักงานเกษตรกรรมผลการสอบออกแล้ว”
“อ้อ? มีกี่คนที่ได้คะแนนอันดับเจี่ยสูงแล้วลูกศิษย์ข้าล่ะ ได้ไหม?” หลี่เหวิน ถามด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
“มีสามคนที่ได้คะแนนอันดับเจี่ยสูง ได้แก่ จ้าวซิง ติ่งซาน และ เหลียงป๋อ ไม่มีใครเป็นลูกศิษย์ของท่าน สองคนแรกเป็นลูกศิษย์ของซวี่เหวินจงส่วนคนสุดท้ายเป็นลูกศิษย์ของถังหว่านชุน”
พังเฟยผู้เป็นข้าราชการผู้ส่งเอกสาร เป็นบุตรของปางหยวนขุนนางระดับเก้า
หลี่เหวินครุ่นคิด "อืม... จ้าวซิง ชื่อของเขาดูคุ้น ๆ หากข้าจำไม่ผิด นี่เป็นครั้งที่สามที่เขาได้คะแนนอันดับเจี่ยสูงใช่หรือไม่?"
"ใช่ขอรับ" พังเฟย พยักหน้า "เดือนที่แล้วเฉินซือเจี๋ยยังขอสมัครให้เขาเป็นผู้ได้รับเลือกเข้ารับราชการและท่านก็เป็นคนลงนามรับรองเอง"
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง” หลี่เหวิน พยักหน้าอย่างเข้าใจ
