บทที่ 40 การมองเห็นยามค่ำคืน มองเห็นผีและเทพ
บทที่ 40 การมองเห็นยามค่ำคืน มองเห็นผีและเทพ
“...การสอบจะเริ่มตั้งแต่ยามซวี (19:00-21:00 น.) ไปจนถึงรุ่งสางในยามเหม่า (05:00-07:00 น.)”
“ทุกคนถือโคมเชิญวิญญาณระดับสอง ออกลาดตระเวน ครอบคลุมพื้นที่ทะเลสาบ คลอง รวมถึงย่านท่าเรือทั้งสามสิบสอง”
“เนื้อหาการทดสอบคือการปลอบประโลมวิญญาณที่จมน้ำและดวงวิญญาณเร่ร่อนอื่น ๆ”
“หากปลอบวิญญาณได้สิบตนโดยไม่ใช้ ‘เชิญเทพ’ จะได้รับการประเมินระดับเจี่ย”
“หากปลอบวิญญาณได้ห้าตนโดยไม่ใช้ ‘เชิญเทพ’ จะได้รับการประเมินระดับอี้”
“หากปลอบวิญญาณได้สามตนโดยไม่ใช้ ‘เชิญเทพ’ จะได้รับการประเมินระดับปิ่ง”
“หากปลอบวิญญาณไม่ได้แม้แต่ตนเดียวให้รีบ ‘เชิญเทพ’ โดยด่วน อย่าหวังผลประเมินจนทำลายความสงบของชาวบ้าน”
“หากทำการเชิญเทพ การทดสอบจะสิ้นสุดลงก่อนกำหนด ทุกคนเข้าใจหรือไม่?”
“เข้าใจแล้ว”
“ยังมีเวลาเตรียมตัวกันอีกมาก จงไปหาที่เตรียมตัวเถอะ”
“รับทราบ ท่านเมิ่ง”
เมื่อเมิ่งอวิ๋น เจ้าหน้าที่พิธีจากศาลเทพเจ้าพูดจบ ข้าราชการเหล่านั้นต่างก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัวสำหรับการทดสอบที่จะมาถึง
จ้าวซิงเปิดใช้วิชาการมองเห็นยามค่ำคืนเพื่อมองดู เห็นเมิ่งอวิ๋นมีห่อผ้าพาดอยู่ที่หลัง
ภายในห่อผ้ากลับมีคนตัวเล็กสูงสองศอกซ่อนอยู่
เขามีใบหน้าผิวพรรณเปล่งปลั่ง ถือดาบวงเดือนเล็กในมือ หน้าตาเคร่งขรึมเปี่ยมด้วยความสง่างาม
เดิมทีเขาหลับตาอยู่ จู่ ๆ ก็ลืมตาขึ้น แถมยังยิ้มให้จ้าวซิงเสียด้วย
วิชาการมองเห็นยามค่ำคืน มองเห็นผีและเทพ!
ยังไม่ทันเห็นวิญญาณ จ้าวซิงกลับเห็นเทพที่ศาลเจ้าฉาวซีเจินจวินบูชาเสียก่อน
จ้าวซิงประนมมือคารวะ จากนั้นรีบเก็บวิชาแล้วหันไปใช้ตาเปล่ามองอีกครั้ง ก็เห็นว่าหลังของเขามีเพียงรูปสลักไม้จันทน์ธรรมดาเท่านั้น
“หืม? เทพเจ้าฟื้นแล้วหรือ?” เมิ่งอวิ๋นรู้สึกบางอย่าง หันมามองด้านหลัง
แต่จ้าวซิงก็เบนสายตาออกไปนานแล้ว
“ยอดเยี่ยมจริง ๆ พาเทพผู้ครองทะเลสาบตะวันออกมาด้วย ถ้าเกิดมีวิญญาณขึ้นมาจริง ๆ แค่เทพท่านเดียวก็คงพอจัดการกับวิญญาณเป็นสิบ ๆ ดวง”
วิญญาณในช่วงนี้ทั่วไปแล้วไม่มีอันตรายมากนัก อย่างมากก็แค่รบกวนการนอนหลับของคนธรรมดา ทำให้พวกเขาอ่อนแรงและซึมเซาอยู่ไม่กี่วัน
เว้นเสียแต่จะมีใครเลี้ยงวิญญาณอย่างเจตนา ซึ่งเป็นความผิดร้ายแรง หากพบจะถูกลงโทษทันที
ยิ่งไปกว่านั้น มีเจ้าหน้าที่พิธีนำส่วนแบ่งเทพผู้ครองทะเลสาบตะวันออกออกมาด้วย ต่อให้จ้าวซิงกระโดดเต้นอยู่ท่ามกลางฝูงวิญญาณ พวกมันก็ไม่กล้าแตะต้องเขาแม้แต่เส้นผม
เพราะว่าเขาคือชายที่เทพผู้ครองทะเลสาบตะวันออกเคยเอ่ยปากให้อยู่!
“คุณชาย คุณชายกำลังมองอะไรอยู่?” ซวีเหล่าเป้ามองจ้าวซิงด้วยความสงสัย อยู่ดี ๆ เดิน ๆ ไปทำไมถึงหยุดเดินล่ะ
“อ๋อ ไม่มีอะไร เหมือนจะเห็นคนคุ้นเคย คงมองผิดไป” จ้าวซิงพูดส่ง ๆ
“งั้นเราจะเดินต่อหรือว่าไปเริ่มงานดี?” ซวีเหล่าเป้าทนไม่ไหวจึงถามเร่ง
เดินมาเป็นครึ่งชั่วยามแล้ว แต่นายท่านผู้นี้กลับไม่มีทีท่าว่าจะเลิกง่าย ๆ
เงินได้มาอย่างง่ายเกินไป ทำให้ซวีเหล่าเป้ารู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
สองตำลึงห้าเป็นเงินจำนวนไม่น้อยเลย
“ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ กินอะไรกันก่อน” จ้าวซิงเดินเข้าร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง สั่งเนื้อเสียบไม้ย่างมาหลายชุด “เจ้ากินได้เต็มที่ เท่าไรก็ได้ข้าเลี้ยงเอง แต่อย่าดื่มเหล้า เดี๋ยวจะเสียงาน”
“ได้ ขอบคุณคุณชาย” ซวีเหล่าเป้าไม่เกรงใจ สั่งมาเป็นสิบ ๆ ไม้ พอเห็นว่าจ้าวซิงไม่มีท่าทีจะขัด เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าคุณชายผู้นี้ช่างใจกว้างเสียจริง ในใจตั้งใจแน่วแน่ คืนนี้จะไม่ทำให้เขากลับไปมือเปล่าเป็นอันขาด
เนื้อย่างหลายสิบไม้ บวกกับเส้นแกงเผ็ดหลายถ้วย และปลาย่างอีกสี่ตัว รวม ๆ แล้วก็ใช้เงินไปหนึ่งอีแปะ (1 ใน 10 ของตำลึง) รสชาติกลมกล่อม ปริมาณอิ่มท้อง นับว่าคุ้มค่า
ซวีเหล่าเป้ากินจนพอใจเจ็ดส่วนก็หยุด เพราะเดี๋ยวเขายังต้องลงน้ำอีก
จ้าวซิงกินแค่ครึ่งท้องจึงยังสั่งเพิ่มอีก
ซวีเหล่าเป้าเห็นดังนั้นก็อดตะลึงไม่ได้ “นายท่านผู้นี้ดูผอมสูง ไม่นึกว่ากระเพาะจะใหญ่ถึงเพียงนี้ ข้าเองกินจนอิ่มเจ็ดส่วนแล้ว แต่เขากลับกินพอ ๆ กับข้า แถมยังกินได้อีกหรือ? หรือเขาจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์?”
แม้จ้าวซิงจะไม่ใช่นักสู้ แต่ด้วยพลังขั้นสามรวมพลัง ร่างกายของเขาจึงเหนือกว่าซวีเหล่าเป้ามากนัก ปริมาณอาหารจึงเยอะกว่าเป็นธรรมดา
ขณะที่เขากำลังกินปลาย่างอยู่ จู่ ๆ
“ฟู่ว~”
ลมสายหนึ่งพัดผ่านร้านอาหาร
“หืม?” จ้าวซิงหยุดการกระทำในมือ เขาไวต่อกระแสลมมาก ลมที่พัดมาอย่างไม่รู้ที่มานี้ชัดว่าไม่ใช่ลมปกติ
“ลมนี้มีความเย็นชื้น... นี่คือวิญญาณน้ำขึ้นมาบนฝั่ง?”
วิชาเรียกลมมีแขนงหนึ่งคือ 【ลมเย็นจู่โจมวิญญาณ】 ซึ่งปกติจะมีเพียงเจ้าหน้าที่ระดับสูงเท่านั้นที่สามารถเรียนรู้ได้
จ้าวซิงจำแนกได้ว่านี่ไม่ใช่ลมเย็นที่มนุษย์ทำขึ้น เขารู้สึกได้ว่าลมนี้มีความชื้น จึงเข้าใจทันทีว่ามีวิญญาณน้ำขึ้นมาบนฝั่งแล้ว!
เห็นเพียงเงาผีที่เปียกชุ่มไปทั่วทั้งตัวกำลังสัญจรไปมาอยู่บนถนน เขาสวมชุดแพรไหม ตัวอ้วนท้วน เดินอย่างไร้จุดหมาย
จ้าวซิงดูปฏิทิน ไม่มีคำเตือนอะไร เขาจึงคำนวณเวลาพบว่าใกล้จะถึงยามโหย่วแล้ว
“เจ้าอยู่ที่นี่ อย่าไปไหน เดี๋ยวข้าจะกลับมา” จากนั้นจ้าวซิงก็จ่ายเงินแล้วตามผีใต้น้ำนั้นไป
“อ้าว? คุณชาย... หายไปไหน?” ซวีเหล่าเป้าถึงกับงง จ้าวซิงดูเหมือนจะเดินไปไม่เร็วนัก แต่พริบตาก็หายไปในกลุ่มคน “ช่างแปลกจริงๆ”
จ้าวซิงก้าวเท้าไปอย่างรวดเร็วตามติดวิญญาณอ้วนท้วนตนนั้น เคลื่อนไปขนานกับเขา
วิชามองเห็นในตอนกลางคืนขั้นที่เก้ามองเห็นผีเทพได้เป็นธรรมดาและสามารถสื่อสารกันได้ จ้าวซิงมองเขาสักพักก่อนถามว่า “ท่านลุง กำลังหาอะไรอยู่หรือ?”
วิญญาณอ้วนท้วนนั้นหันศีรษะมา ผมเปียกชุ่มเกาะแนบหน้าผาก ริมฝีปากขาวซีด “ข้ากำลังหาทางกลับบ้าน”
จ้าวซิงยกมือคารวะแล้วถามว่า “บ้านของท่านลุงอยู่ที่ใด?”
วิญญาณอ้วนท้วนนั้นบ่นพึมพำว่า “ข้าเป็นคนอำเภอทางตะวันตกของเมือง หลวงอำเภออยู่ที่จวนตระกูลเจี่ยทางใต้”
อำเภอทางตะวันตก? อำเภอตั้งโหยว? ขณะที่จ้าวซิงยังคำนึงว่าสถานที่นี้อยู่ที่ใด ก็ได้ยินวิญญาณอ้วนนั้นบ่นพึมพำอีกว่า “แต่ข้าหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ หาไม่เจอเลยจริงๆ...”
จ้าวซิงได้สติกลับมา อำเภอตั้งโหยวเป็นอำเภอระดับล่าง ที่ถูกควบรวมกับอำเภอผิงซานเมื่อสิบสองปีก่อนและเปลี่ยนชื่อเป็น “อำเภอโหยวซาน”
เจ้าจะหาเจอก็แปลกแล้ว ศพของเจ้าลอยจากอำเภอทางตะวันตกมาอำเภอทางใต้นี่เชียวนะ!
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือชายผู้นี้ตายมาอย่างน้อยสิบสองปีแล้ว?!
จ้าวซิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนถามต่อ “ท่านลุง ท่านจะกลับบ้านเพราะมีเรื่องจะฝากไว้หรือ?”
วิญญาณอ้วนท้วนนั้นพยักหน้า “ใช่ ข้าต้องการบอกภรรยาของข้าว่าข้าตายแล้ว ให้พวกเขาช่วยงมศพของข้ากลับไป และบอกนางว่าข้ามีเงินอยู่หนึ่งหีบ ฝังอยู่ที่...”
“ฝังไว้ที่ใด?”
วิญญาณอ้วนท้วนนั้นหันศีรษะมาทันที ดวงตาที่ว่างเปล่ามีเปลวเพลิงผีลุกโชติช่วง “ทำไมข้าต้องบอกเจ้า เจ้าก็ไม่ใช่คนในครอบครัวข้า”
“…”
ไม่มีอะไรผิด เป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผล
พูดจบ วิญญาณอ้วนก็เดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย ปากบ่นพึมพำ “ข้าเป็นคนอำเภอทางตะวันตกของเมือง หลวงอำเภออยู่ที่จวนตระกูลเจี่ยทางใต้ ข้าจะกลับบ้าน... แต่บ้านข้าอยู่ที่ใดกัน ข้าหาไม่เจอ...”
จ้าวซิงกำลังจะสื่อสารต่อ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านหน้า “ดวงวิญญาณเอ๋ย จงกลับมา!”
จากนั้นแสงสีทองอันหนึ่งก็สาดส่องไปยังร่างของวิญญาณอ้วนท้วนนั้น เขาจึงหยุดบ่นแล้วเดินไปยังต้นตอของแสงสีทองอย่างไม่อาจควบคุมตนเองได้
ผู้คนรอบข้างไม่อาจรู้สึกถึงเสียงและปรากฏการณ์แสงสีทองนี้ แต่จ้าวซิงกลับได้ยินและมองเห็น เพียงเห็นเงาร่างหนึ่งถือโคมเชิญวิญญาณอยู่เบื้องหน้า เขาคือข้าราชการที่กำลังทดสอบของศาลเจ้า
