บทที่ 3 เจ้าก็แค่บอกมาว่าจะเอาหรือไม่เอา
ชายผู้บำเพ็ญเพียรสามคนสวมเสื้อคลุมพลังวิญญาณที่รัดรูป เดินเข้ามาล้อมรอบ ก้มตัวดูของที่วางอยู่บนแผ่นหินเขียว
“โอ้ ยันต์ปิดปราณ เป็นของดีนี่! ราคาเท่าไหร่ต่อแผ่น?”
“ห้าหินวิญญาณต่อแผ่น จำเป็นสำหรับพกติดตัว ไม่ว่าจะเดินทางหรือเข้าป่าล่าสัตว์ ช่วงเวลาสำคัญ เมื่อใช้ยันต์นี้ แม้แต่อสูรจมูกไวอย่างหมาป่าหนามก็ไม่สามารถดมกลิ่นเจ้าได้!”
“แพงขนาดนี้ ทำไมไม่ไปปล้นเอาเลยล่ะ?”
“เจ้าก็แค่บอกมาว่าจะเอาหรือไม่เอา!”
“ลดราคาหน่อยสิ พวกเราต้องเข้าป่า ยังต้องซื้อยันต์อีกหลายอย่าง ซื้อจากเจ้าทีเดียวหลายแผ่นก็ได้”
“พวกเจ้าไม่เคยไปถามบ้างหรือว่า ข้าคือเฉินซิ่วผิง ชื่อเสียงของข้าในเมืองต้าหอฝางเป็นอย่างไร ฝีมือการทำยันต์ของข้าน่ะ! อีกอย่าง ยันต์ที่ข้าขายลดราคาให้เจ้าได้ แต่ถึงตอนนั้นถ้าเจ้าโดนอสูรพุ่งเข้าใส่ มันจะลดแรงกัดลงให้เจ้าไหมล่ะ?”
“สามหินวิญญาณต่อยันต์ปิดปราณหนึ่งแผ่น แล้วก็บวกด้วยยันต์หนามดินสามแผ่น กับยันต์ลูกไฟหกแผ่น”
“สี่หินวิญญาณ! ลดไม่ได้อีกแล้ว ยันต์ปิดปราณนี้เป็นของพิเศษที่ข้าทำเอง ข้าทำได้แค่เดือนละหนึ่งแผ่นเท่านั้น!”
ชายทั้งสามปรึกษากันสักพัก แล้วก็ตัดสินใจซื้อยันต์ปิดปราณแผ่นนั้นไป
หลังจากตกลงราคากันได้ พวกเขาก็หันมาสนใจขวดหยกที่วางอยู่ข้าง ๆ
“ยาเม็ดพิ่กู่ซ่าน?”
หลัวเฉินมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที “หนึ่งเม็ดก็พอทำให้อิ่ม ทานสิบเม็ดอยู่ได้สามวันสามคืน ไม่หิวเลย เอาสักกี่ขวดดี?”
“ราคาเท่าไหร่?”
“ข้าบอกเจ้าเลย ยาเม็ดพิ่กู่ซ่านของข้าทำจากเนื้อวัวอสูรระดับหนึ่งอย่างดี เป็นวัตถุดิบหลัก ผสมด้วยโสมและตังกุย แล้วใช้ผลิตภัณฑ์น้ำผึ้งดอกไม้นานาพรรณจากสำนักยาหวังเป็นตัวปรุงรส รับรองว่าของดีและราคาไม่แพง!”
“ดีขนาดนั้นจริงหรือ?”
“มานี่ เจ้าลองดมกลิ่นนี่สิ หอมกระจายไหม? แล้วดูสีสันนี่สิ รับรองว่าไม่มีแป้งผสม ข้ากล้าพูดเลยว่าของในย่านนี้ไม่มีใครทำได้ดีเท่าข้าหรอก!”
“พี่ใหญ่ ข้าคิดว่ามันหอมกว่าที่เราซื้อมาก่อนหน้านี้จริง ๆ นะ”
“นั่นแหละ เจ้าคนนี้ดูออกว่าเป็นคนรู้จักของดี พวกเจ้าก่อนหน้านี้โดนหลอกไปแน่ ๆ ยาเม็ดพิ่กู่ซ่านที่กินแล้วจืดชืดนั่น เป็นไปได้ว่าใช้เนื้อวัวปลอมทำแน่ ๆ!”
“ราคาเท่าไหร่?”
“สี่ขวดต่อหนึ่งหินวิญญาณ!”
“ทำไมไม่ไปปล้นเลยล่ะ!”
“เจ้าก็แค่บอกมาว่าจะเอาหรือไม่เอา! ถ้าเดินผ่านแผงนี้ไป จะไม่มีของดีแบบนี้อีกแล้ว ข้าบอกไว้ก่อน ลูกค้าข้าหลายคนรออยู่ พออีกสักพักข้าก็จะขายหมดและกลับบ้านแล้ว”
“ลดอีกหน่อยได้ไหม?”
“เห็นพวกเจ้าสามคนก็อยากซื้อจริง ๆ ข้าจะลดให้แบบนี้ก็แล้วกัน ยังเป็นหนึ่งหินวิญญาณ แต่ให้ห้าขวด! ตกลงไหม? ถือว่าเป็นเพื่อนกัน ครั้งหน้าเมื่อข้ามียาเม็ดใหม่ จะให้พวกเจ้าราคาพิเศษอีก!”
“ก็ได้ เอาสิบขวดแล้วกัน ของเก่ายังมีเหลืออยู่นิดหน่อย คราวนี้ข้าจะลองยาของเจ้า”
เมื่อจ่ายเงินแลกสินค้าเรียบร้อย หลัวเฉินและเฉินซิ่วผิงก็กล่าวอวยพร “ขอให้ปลอดภัยในป่า ได้ล่าสัตว์มาอย่างเต็มที่”
หลังจากที่พวกเขาจากไป ทั้งสองก็หันมามองหน้ากันแล้วยิ้ม
เฉินซิ่วผิงยังแอบหยิบยันต์ปิดปราณอีกแผ่นมาวางบนแผงลอย
ไหนบอกว่าทำได้แค่เดือนละแผ่น?
เมื่อแสงแดดขึ้นสูง ย่านผู้บำเพ็ญเพียรอิสระทางตะวันตกเฉียงใต้ก็เริ่มคึกคักขึ้นมาก
ไม่ว่าจะเป็นคนขายยา ขายเคล็ดวิชา ขายเนื้ออสูร ล้วนมีให้เห็นกันถ้วนหน้า
ส่วนคนที่มาซื้อของ ค้นหาสินค้าก็มีมาไม่ขาดสาย บางครั้งยังเห็นศิษย์สำนักเจี้ยนยู่ติ่งเดินผ่านไปมา
และเมื่อเหล่าศิษย์สำนักปรากฏตัวขึ้น เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรอิสระต่างก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที ราคาของที่ขายก็เพิ่มขึ้นไปอีกหลายส่วน
เพราะคนจากสำนักใหญ่ มักจะเป็นเป้าหมายที่ดีสำหรับการขายของแพง!
แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับหลัวเฉินเท่าไหร่นัก
ยาเม็ดพิ่กู่ซ่านเป็นสินค้าพื้นฐานที่มีขายทุกสำนักอยู่แล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เขาปรุงเป็นยาเม็ดพิ่กู่ซ่านขั้นต่ำสุด ซึ่งจริง ๆ แล้วไม่สามารถเรียกเป็นยาเม็ดได้ด้วยซ้ำ เป็นเพียงการเอาพิ่กู่ซ่านมาปั้นเป็นก้อนกลม ๆ เท่านั้น
ไม่ว่ายังไง แม้เขาจะปรุงมันได้ดีแค่ไหน แต่มันก็ไม่มีความสามารถในการแข่งขันเท่าไหร่
เมื่อถึงช่วงเที่ยง สินค้าของหลัวเฉินก็ขายเกือบหมดแล้ว
เขามีเพียงยี่สิบขวดเท่านั้น ซึ่งเป็นของที่เขารวบรวมมาจากการทำงานหนักหกถึงเจ็ดวัน
บอกได้เลยว่าชีวิตของนักปรุงยาขั้นต่ำ ช่างลำบากเหลือเกิน!
หากไม่ใช่เพราะมีสำนักหรือครอบครัวใหญ่หนุนหลัง นักปรุงยาขั้นต่ำในหมู่ผู้บำเพ็ญเพียรอิสระจะยิ่งลำบากเข้าไปอีก!
ไม่ต้องเก็บข้าวของอะไรมากนัก หลัวเฉินมอบเศษเนื้อวัวแห้งให้เฉินซิ่วผิงอีกเล็กน้อยก่อนจะเตรียมตัวกลับบ้าน
ก่อนที่เขาจะจากไป เฉินซิ่วผิงที่กำลังเคี้ยวเนื้อวัวแห้งกับน้ำเปล่าอยู่ ก็เรียกเขาไว้
“เจ้าจะปรุงยาเม็ดใหม่หรือ? อย่าบอกนะว่าเป็นสูตรยาที่เจ้าได้มาปีที่แล้วน่ะ?”
“เจ้าอย่าโลภมากจนไปถึงขั้นเกินกำลังและทำไม่ได้ล่ะ ข้าเห็นนักปรุงยาหลายคนที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรอิสระ พยายามศึกษาและปรุงยาใหม่จนต้องสูญเสียทุกอย่าง”
“เจ้าเก็บหินวิญญาณที่เจ้ามีไว้ดีกว่า ไปซื้อยาบำรุงปราณจากสำนักยาบ้าง จะได้เพิ่มพลังบำเพ็ญขึ้นมาบ้าง”
นี่ถือเป็นคำพูดที่จริงใจจากปากของชายชราขี้เหนียวที่ชอบเอาเปรียบผู้อื่น
หลัวเฉินฟังแล้วก็รู้สึกได้ถึงความจริงใจของเขา
ความจริงแล้ว เจ้าของร่างเดิมต้องเสียมากกว่าที่เฉินซิ่วผิงพูดไปอีก เพราะสูตรยาที่ไม่สมบูรณ์นั้น
แต่หลัวเฉินมีแผนการของตัวเอง เขาจะไม่ทำอะไรที่ทะเยอทะยานเกินตัวแน่นอน
“ท่านลุงก็ระวังฟันด้วยนะ เนื้อวัวแห้งของข้ากัดแล้วอาจทำให้ฟันท่านหักได้”
เฉินซิ่วผิงทำหน้าบึ้งกัดเนื้อวัวแห้งอีกคำ แม้ว่าเส้นเนื้อจะติดอยู่ที่ซอกฟันทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัว แต่ก็ฝืนกลืนลงไป
เขาถลึงตาใส่หลัวเฉิน
“ไปให้พ้น!”
หลัวเฉินหัวเราะคิกแล้วเดินเบียดเข้าไปในฝูงชนและหายลับไป
ย่านผู้บำเพ็ญเพียรอิสระทางตะวันตกเฉียงใต้นี้ยังคงคึกคักเหมือนเช่นเคย แต่คราวนี้หลัวเฉินมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ขายสมุนไพร
เนื่องจากเขาเดินไปตามย่านนี้มานานหลายปี เขาจึงรู้วิธีการซื้อขายของในย่านนี้เป็นอย่างดี
“พี่หวัง นี่คือสมุนไพรที่สามีของพี่เพิ่งเก็บมาจากภูเขาใช่ไหม? ข้าว่ามันยังไม่แห้งดีนัก คนที่รู้จักสมุนไพรคงไม่ซื้อง่าย ๆ หรอกนะ”
“วันนี้น้องชายจะทำความดี ก็เลยรับซื้อไว้สักสิบจินก็แล้วกัน!”
“รากโสมชิ้นนี้ ข้าว่าคงยังไม่ครบสิบปีนะ! ลดราคาหน่อย ข้ารับไปเลย”
“มันเทศหยกหรอ ใช่เลย เอามาห้าสิบจิน เมื่อก่อนข้าซื้อยี่สิบจินต่อหินวิญญาณหนึ่งก้อน เดี๋ยวนี้ราคาขึ้นเท่าตัว ลดหน่อยเถอะ!”
“เอาเถอะ ข้าไม่ต่อราคาก็ได้ เจ้าเพิ่มผลไม้อีกสักหน่อยสิ เลือกที่ลูกใหญ่ ๆ ให้ข้าก็พอ”
ตลอดช่วงบ่าย หลัวเฉินเดินเลือกซื้อสมุนไพรในย่านนี้ เก็บสมุนไพรที่เขาต้องการได้มากมาย
เพราะเป็นย่านที่ผู้บำเพ็ญเพียรอิสระตั้งแผงขายของ ดังนั้นคุณภาพของสินค้าต้องใช้สายตาของตัวเองคัดเลือก ส่วนราคาก็ต้องใช้การเจรจาต่อรอง
เมื่อพูดจนปากแห้ง หลัวเฉินก็สามารถซื้อสมุนไพรที่ต้องการได้เกือบครบ
จากนั้น เขายังต้องเดินทางไปที่ใจกลางเมืองชั้นในอีกครั้ง
หอสมุนไพร หนึ่งในหอการค้าชั้นนำหกแห่งของเมืองต้าหอฝาง ตั้งอยู่ในบริเวณที่โดดเด่นที่สุดของใจกลางเมือง
อาคารสูงห้าชั้นที่มีการแกะสลักและวาดลวดลายสวยงามอย่างวิจิตรตระการตา
แต่ที่นี่จำหน่ายเฉพาะยาสำเร็จรูปเท่านั้น ซึ่งหลัวเฉินยังไม่สามารถจ่ายได้ในตอนนี้
เป้าหมายของเขาอยู่ที่ร้าน ป๋ายเฉ่าถัง ซึ่งตั้งอยู่ข้าง ๆ หอสมุนไพร
ว่ากันว่าหอสมุนไพรและป๋ายเฉ่าถังล้วนเป็นร้านที่สังกัดสำนักยาหวังเช่นเดียวกัน แต่ก็ไม่ทราบเหตุผลว่าทำไมจึงแยกเป็นสองร้าน
เมื่อเทียบกับความโอ่อ่าของหอสมุนไพรแล้ว ป๋ายเฉ่าถังนั้นดูธรรมดากว่ามาก
เป็นเพียงแถบอาคารชั้นเดียวที่ยาวไปทางด้านหลัง ดูไม่มีอะไรโดดเด่น
แต่เมื่อเข้าไปใกล้ กลิ่นสมุนไพรที่เข้มข้นก็ลอยมาทันที
หลัวเฉินตื่นตัวขึ้นในทันที และวางถุงสมุนไพรใบใหญ่ที่หลังลงตรงประตู
เจ้าของร้านที่มีรูปร่างอ้วนท้วมมองถุงสมุนไพรด้วยความสนใจ สายตาหรี่ลง และจมูกก็สูดกลิ่นขึ้น แต่แล้วก็ส่ายหัว
หลัวเฉินไม่สนใจและเดินเข้ามาใกล้โต๊ะ
“ท่านปรมาจารย์ ที่นี่ท่านยังมีหอยเชลล์วิญญาณ และหางสุนัขเพลิงไหม?”
เมื่อได้ยินชื่อสมุนไพรทั้งสองชนิดนี้ เจ้าของร้านอ้วนก็หันมามองเขาด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์
(จบบท)
