บทที่ 28 สายตาที่ทำให้คนกลัว
ความจริงแล้ว สวี่เย่ กับทีมของเขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับรายละเอียดมากขนาดนี้ เพราะแค่เป็นการแสดงบนเวทีเล็กๆ เท่านั้น
แต่นี่ไม่ใช่แค่การแสดง แต่เป็นการแข่งขัน
สิ่งสำคัญที่สุดคือใครสามารถสร้างความประทับใจให้กับผู้ชมได้ และทำให้ผู้ชมรู้สึกว่าการแสดงนั้นดี
ดังนั้น สวี่เย่ จึงตัดสินใจเปิดสูตรโกง!
เขาเก็บ ผลไม้ดื่มด่ำ นี้ไว้นานแล้ว
เห็นได้ชัดว่า หากใช้ผลไม้นี้ในการแสดง มันจะเป็นตัวช่วยที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน
เมื่อกินเข้าไปแล้วสามารถเลือกตัวละครที่จะดื่มด่ำเข้าไปได้
สวี่เย่ ตั้งใจจะเก็บมันไว้ใช้ในอนาคต แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกแล้ว
ถ้าในคลาสการแสดงซูเปอร์สตาร์นี้ทำผลงานได้ไม่ดี ชื่อเสียงของเขาอาจจะได้รับผลกระทบ
สวี่เย่ กินผลไม้นั้นเข้าไป เขารู้สึกเปลือกตาหนักขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็หลับลงไปทันที
เขารู้สึกว่าจิตสำนึกของเขาถูกดึงเข้าสู่พื้นที่มืดมิดแห่งหนึ่ง
"กรุณาเลือกตัวละครที่คุณต้องการดื่มด่ำ"
เสียงของระบบดังขึ้น
สวี่เย่ ไม่ลังเลที่จะพูดว่า “หวังเจี่ย จาก Yan Yu Jiang Hu”
“การดื่มด่ำครั้งนี้มีเวลาทั้งหมดหนึ่งชั่วโมง คุณสามารถเลือกเวลาเริ่มต้นได้ตามต้องการ ในระหว่างการดื่มด่ำคุณสามารถหยุดได้ตลอดเวลา เมื่อครบหนึ่งชั่วโมงระบบจะหยุดการดื่มด่ำโดยอัตโนมัติ หนึ่งชั่วโมงในโลกเสมือนเทียบเท่ากับหกนาทีในโลกความเป็นจริง”
เสียงของระบบดังขึ้นอีกครั้ง
ในความมืดรอบตัวเขา ภาพจากภาพยนตร์ Yan Yu Jiang Hu เริ่มปรากฏขึ้น
สวี่เย่ เลือกฉากที่เขาต้องการแสดง
หลังจากเลือกแล้ว ฉากรอบตัวเขาก็เปลี่ยนไปทันที
เขายืนอยู่บนถนนในเมืองโบราณ สวมชุดจีนโบราณและมีดสั้นอยู่ในมือ
ขณะนั้นความทรงจำมากมายก็เริ่มไหลเข้าสู่สมองของเขา
ความทรงจำเหล่านี้ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของ หวังเจี่ย
ตั้งแต่วัยเด็ก วัยรุ่น วัยผู้ใหญ่ จนถึงปัจจุบัน
ความทรงจำทั้งหมดนี้ช่วยให้เขาเข้าใจตัวละคร หวังเจี่ย อย่างรวดเร็ว
“ผลไม้ดื่มด่ำ นี่มันดื่มด่ำจริงๆ!”
สวี่เย่ คิดในใจ
ในความมืด สายตาของเขาจับจ้องไปที่ถนนเบื้องหน้า มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา เป็น เซี่ยหยวน
"ฝีมือเจ้าดี ช่วยฆ่าคนให้ข้าหน่อย"
เสียงเย็นชาของ เซี่ยหยวน ดังขึ้น
สวี่เย่ รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ในร่างกายและอารมณ์ของ หวังเจี่ย ที่เขาดื่มด่ำอยู่ รวมถึงความคิดของ หวังเจี่ย ด้วย
มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด
เหมือนเขาเป็นคนนั้น แต่ก็ไม่ใช่คนนั้น
ในห้องเรียน
ตงอวี้คุน เห็น สวี่เย่ จู่ๆ ก็หลับไปบนเก้าอี้
"พี่เย่ ทำไมพี่ถึงหลับตอนนี้ได้ล่ะ? มีคนถ่ายอยู่นะ!"
ถ้าถูกกล้องถ่ายเข้า จะไม่โดนคนด่าหรอกเหรอว่าเป็นพวกไม่ตั้งใจ
การแสดงก็ไม่ดี ยังมาหลับในชั่วโมงเรียนอีก
ตงอวี้คุน ลองเขย่า สวี่เย่ แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง
โจวหยวน ที่สังเกตเห็นว่า สวี่เย่ หลับไป จึงพูดขึ้นว่า "ไม่ต้องปลุกเขา ให้เขารับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง"
โจวหยวน ไม่ได้โกรธ เขารู้สึกชอบ สวี่เย่ มากกว่า
เด็กคนนี้ไม่น่าจะเป็นคนที่จะหลับในห้องเรียนได้ แล้วเมื่อคืนไปทำอะไรมานะ?
หลี่ซิงเฉิน และ เจียงเซิ่ง ก็สังเกตเห็นสิ่งนี้ ทั้งสองกระซิบคุยกันเบาๆ
ในขณะที่ สวี่เย่ ยังดื่มด่ำอยู่
ตั้งแต่ได้รับภารกิจจาก เซี่ยหยวน ไปจนถึงตอนที่เขาพยายามฆ่า อู๋ปิ่ง และสุดท้ายการต่อสู้กับกลุ่มของ เซี่ยหยวน จนเขาล้มลง
เขาซ้อมซ้ำแล้วซ้ำอีก
ทุกครั้งที่เขาไม่เข้าใจ เขาจะหยุดและทบทวนจนกว่าจะเข้าใจ
เขาถูกฟันล้มไม่รู้กี่รอบ ถูก เซี่ยหยวน ฆ่าหลายครั้ง จนในที่สุด หนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป
“การดื่มด่ำสิ้นสุดแล้ว”
“เจ้าของได้รับประสบการณ์ชีวิตทั้งหมดของ หวังเจี่ย”
“เจ้าของได้รับทักษะดาบพื้นฐาน (ระดับ A) ของ หวังเจี่ย”
เสียงของระบบดังขึ้นในสมองของ สวี่เย่
ภาพรอบตัวเขากลับกลายเป็นความมืดอีกครั้ง สมองของเขารู้สึกตึงเล็กน้อย
ในที่สุด สวี่เย่ ก็ลืมตาขึ้น!
สิ่งที่เห็นคือห้องเรียน
แต่ในขณะนั้น สวี่เย่ รู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง!
เขาหันไปทาง โจวหยวน และพูดว่า "ครูโจว มาลองอีกครั้งเถอะครับ!"
โจวหยวน สังเกตเห็นแววตาของ สวี่เย่
เพียงแค่เห็นสายตาของเขา โจวหยวน ก็รู้สึกประหลาดใจ
สายตาคู่นั้นเหมือนกับสายตาของ หวังเจี่ย อย่างกับแกะ!
เหมือนกับว่าตัวจริงของ หวังเจี่ย ยืนอยู่ตรงนั้น!
“หมอนี่ไปทำอะไรมานะ? หลับไปตื่นหนึ่งกลับมีสายตาแบบนี้ได้?”
โจวหยวน จำสายตานั้นได้ดีมาก เขาเป็นนักแสดงในกองถ่ายอยู่ทุกวัน เห็นนักแสดงที่เล่นเป็น หวังเจี่ย เป็นประจำ
ตอนนี้ โจวหยวน เริ่มคาดหวังกับการแสดงของ สวี่เย่ มากขึ้น
"เอาล่ะ หลี่ซิงเฉิน มาลองอีกครั้ง"
โจวหยวน เรียกทั้งสองให้มาซ้อมอีกครั้ง
หลี่ซิงเฉิน เริ่มการแสดงตามบท
"ฝีมือเจ้าดี ช่วยฆ่าคนให้ข้าหน่อย"
เมื่อ หลี่ซิงเฉิน พูดจบ
สวี่เย่ ตอบอย่างเรียบเฉยว่า “สองร้อยตำลึง”
น้ำเสียงและสีหน้าของเขาถูกควบคุมได้อย่างมั่นคง
ขณะที่พูดประโยคนี้ เขาแทบไม่มอง หลี่ซิงเฉิน แต่กลับมองที่พื้นแทน
บรรยากาศหยิ่งทะนงออกมาในทันที
แววตาของ โจวหยวน ก็เปลี่ยนไปทันที
เหมือนมาก เหมือนกับ หวังเจี่ย ตัวจริงยืนอยู่ตรงนั้น
หลี่ซิงเฉิน ยกมือขึ้นหยิบถุงเงินจากหน้าอกของเขา และ สวี่เย่ มองเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่สนใจอะไร
ขณะที่ หลี่ซิงเฉิน กำลังเตรียมขว้างถุงเงิน เขาก็ถูกสายตาของ สวี่เย่ ทำให้ตกใจ
มือของเขาสะบัดทำให้ถุงเงินตกลงพื้น
แย่แล้ว รับบทไม่ทัน
หลี่ซิงเฉิน รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
โจวหยวน จ้องมอง สวี่เย่ ด้วยความประหลาดใจ
แค่หลับไปตื่นเดียว ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้?
นี่เขากินยาผิดมาหรือเปล่า?
โจวหยวน รู้สึกว่า สวี่เย่ ช่างเป็นคนที่มีพลังอันแปลกประหลาด
เขาเริ่มคิดในใจว่า สวี่เย่ อาจจะเป็นคนที่มีความสามารถพิเศษในการแสดง ไม่ก็อาจจะเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์พิเศษบางอย่างที่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้ทันที
โจวหยวน พูดขึ้นว่า “โอเค โอเค ลองใหม่อีกครั้งนะ หลี่ซิงเฉิน นายคือ เซี่ยหยวน นะ ฝีมือนายก็เก่งเหมือนกัน อย่าปล่อยให้เขาทำให้นายกลัวสิ”
การฝึกซ้อมเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
การฝึกซ้อมนี้ โจวหยวน จะเน้นไปที่การให้ความรู้เกี่ยวกับการแสดงเป็นหลัก
การแสดงสุดท้ายก็เหมือนกับการสอบปลายภาค
ภายในกลุ่มมีทั้งหมดห้าคน นอกจากต้องซ้อมบทและจำบทให้ได้แล้ว ยังต้องเตรียมความพร้อมในด้านการซ้อมบทกันอีกด้วย
หลี่ซิงเฉิน กับทีมของเขาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าพวกเขาแอบแก้ไขบทบางส่วน ไม่ได้บอกใคร แถมยังซ่อนความลับเอาไว้ด้วย
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับ สวี่เย่
และ สวี่เย่ ก็ไม่สนใจเช่นกัน
เพราะเขาเองก็แอบแก้บทไว้เหมือนกัน! และก็ไม่ได้บอก หลี่ซิงเฉิน เลย!
คุณไม่บอก ฉันก็ไม่บอก รอดูกันว่าใครจะอึดอัดในวันจริง!
ในที่สุด เวลาหนึ่งสัปดาห์ก็ผ่านไป
การแสดงในคลาสการแสดงซูเปอร์สตาร์กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!
คืนนี้เวลา 20.00 น. พวกเขาจะได้พบกับผู้ชมอย่างแน่นอน
เจิ้งอวี้ และ เฉินหยูซิน ก็มาร่วมงานด้วย
ทั้งสองคนว่างงาน จึงตัดสินใจมาดูการแสดงของ สวี่เย่ ในวันนี้
ใบหน้าที่ยาวอยู่แล้วของ เจิ้งอวี้ ดูเหมือนจะยาวขึ้นไปอีก เขายิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “ทางบริษัทตัดสินใจแล้วว่าจะให้ เฉินหยูซิน มาเป็นนักร้องรับเชิญในโชว์ของนายในสัปดาห์หน้า นายจะเลือกเพลงเองหรือให้ทางบริษัทเลือกให้?”
เฉินหยูซิน ได้รับเลือกให้เป็นนักร้องรับเชิญ ซึ่ง สวี่เย่ ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
ระดับการร้องของ เฉินหยูซิน ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย เพียงแค่เธอยังไม่มีโอกาสเจอเพลงที่เหมาะสมเท่านั้นเอง
“ฉันจะเลือกเพลงเองก็แล้วกัน” สวี่เย่ ตอบ
เจิ้งอวี้ พยักหน้า “ก็ได้ หลังจากที่นายร้อง Little Apple จบไป หัวหน้าแผนกแต่งเพลงจ้าวเหวินหยวน ขอลาหยุดสามวันเลยนะ เขาไม่กล้ามาที่บริษัท เขาบอกว่าจริงๆ แล้วเพลงของนายก็ดี แต่ฟังจากปากเขามันฟังดูขัดๆ ยังไงไม่รู้ นายเลือกเพลงเองจะได้ไม่ต้องทำให้เขาอึดอัดไปมากกว่านี้”
เจิ้งอวี้ พูดติดตลก
แต่ความจริงแล้วหลังจากที่ สวี่เย่ ร้อง Little Apple จบ ทุกคนในเสียงกวงเอนเตอร์เทนเมนต์ก็เงียบกันหมด
แม้แต่เจ้านายของเสียงกวงเอนเตอร์เทนเมนต์ หวังซู ก็ไม่พูดถึงเรื่องการซื้อพื้นที่โฆษณาให้ สวี่เย่ ด้วยซ้ำ
จนถึงตอนนี้ยังมีแฟนๆ จำนวนมากที่ไม่รู้เลยว่า สวี่เย่ เป็นศิลปินของเสียงกวงเอนเตอร์เทนเมนต์
ภาพลักษณ์ของ สวี่เย่ นั้นต่างจากศิลปินทั่วไปอย่างสิ้นเชิง จน หวังซู เองก็ไม่กล้ายอมรับอย่างชัดเจน
ตอนนี้พวกเขาส่ง เฉินหยูซิน มาเป็นนักร้องรับเชิญ ก็เพราะว่าทางบริษัทตัดสินใจแล้ว
ถึงจะดูแปลกๆ หน่อย แต่ยังไงพวกเราก็จะดันเขาให้สำเร็จ!
แต่ในขณะเดียวกัน เฉินหยูซิน ก็รู้สึกหมดแรงทันทีที่ได้ยินว่า สวี่เย่ จะเป็นคนแต่งเพลงเอง
“สวี่เย่ นะ ฉันขอร้องเถอะนะ อย่าแต่งเพลงแปลกๆ มาให้ร้องเลยนะ! เพลงแบบนั้นฉันร้องไม่ไหวจริงๆ”
เฉินหยูซิน พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
เสียงของเธอช่างไพเราะเหมือนกับขนนกที่มากระทบใจเบาๆ ทำเอา สวี่เย่ ถึงกับสั่นไหวเล็กน้อย
คนที่เสียงดีจริงๆ ก็มีเสน่ห์เป็นพิเศษแบบนี้เอง
สวี่เย่ ยิ้มและพูดว่า “ไว้ค่อยว่ากันนะ”
หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก เขาพา เจิ้งอวี้ และ เฉินหยูซิน ไปนั่ง แล้วตัวเขาเองก็ไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวแต่งหน้า
