บทที่ 165 อ๋าวหยูที่เกือบสิ้นชีพ!

ณ บริเวณใกล้ครัว นิกายอู๋เต้า

หลังจากบินวนไปมาอยู่นาน อ๋าวหยูก็ยังหาจางฮั่นไม่พบ จนมาเจอกับหลี่เอ้อร์กัง

ถูกคำพูด 'อ่อนโยน' ของหลี่เอ้อร์กังหลอกเข้าไป

และหลี่เอ้อร์กังยังทำอาหารมากมายให้อ๋าวหยู ทำให้อ๋าวหยูงงงวย คิดว่าเจอคนดี จึงบ่นให้หลี่เอ้อร์กังฟังถึงประสบการณ์ที่ถูกถันไถลั่วเสวียซ้อม

ตอนนี้ อ๋าวหยูนั่งอยู่ที่โต๊ะ กินอาหารคำโตๆ พลางบ่นไปด้วย

"ลุงหลี่ ท่านไม่รู้หรอก พวกศิษย์พี่ศิษย์น้องนั่น โหดร้ายมาก ซ้อมข้าไปยกหนึ่ง ยังบอกว่าถ้าอยากซ้อมอีก ก็จะมาซ้อมอีกรอบ..."

อ๋าวหยูกินไปบ่นไป

ส่วนหลี่เอ้อร์กังอยู่ในครัว โผล่หัวออกมาตอบอ๋าวหยูเป็นพักๆ

"อืม ๆ ๆ เจ้าพูดถูก พวกศิษย์ในนิกายก็โหดร้ายไปหน่อยจริง ๆ"

"เจ้ากินเยอะ ๆ หน่อยนะ"

หลี่เอ้อร์กังกำลังทำอะไรบางอย่างในมือ ตอบด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

"ลุงหลี่ ท่านนี่แหละดี ลุงหลี่ ท่านกำลังทำอะไรอยู่ในครัวน่ะ?" อ๋าวหยูถามขึ้นมาทันใด

"ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไร กำลังทำอาหารจานอื่นให้เจ้า อ้อใช่ เจ้าบินหลงเข้ามาได้ยังไงน่ะ?"

หลี่เอ้อร์กังโผล่หัวออกมาถาม

"ก็... ก็บินหลงเข้ามาแบบนั้นแหละ" อ๋าวหยูตอบอย่างงง ๆ

เขาโกหกหลี่เอ้อร์กังว่าตัวเองบินหลงเข้ามาในนิกายอู๋เต้า แล้วถูกถันไถลั่วเสวียซ้อม

จุดประสงค์ก็เพื่อให้สะดวกในการหลบหนี ให้หลี่เอ้อร์กังพาเขาออกจากนิกายอู๋เต้า

เพราะเขากลัวว่าถ้าบอกว่าตัวเองเป็นสัตว์พาหนะของจางฮั่น ลุงหลี่คนนี้อาจจะไม่กล้าพาออกจากนิกายอู๋เต้า

เลยต้องโกหกแบบนี้

"เจ้าแน่ใจนะว่าบินหลงเข้ามา?" หลี่เอ้อร์กังถามอีกครั้ง

"... อืม ใช่ขอรับ ลุงหลี่ ข้าบินหลงเข้ามาจริง ๆ ต้องรบกวนลุงหลี่พาข้าออกจากนิกายอู๋เต้าด้วย ด้านนอกนิกายอู๋เต้ามีค่ายกล ข้าออกไปเองไม่ได้" อ๋าวหยูพูดอย่างอ้อแอ้ขณะกินอาหาร

"ดี บินหลงเข้ามาก็ดีแล้ว เจ้ากินต่อไปก่อน กินเสร็จแล้วข้าจะพาเจ้าออกไป!" หลี่เอ้อร์กังพูดด้วยรอยยิ้มประหลาด

ถ้าตอนนี้มีคนเดินเข้ามาในครัว ก็จะพบว่า

หลี่เอ้อร์กังไม่ได้กำลังทำอาหารอะไรเลย แต่กำลังลับมีดอย่างระมัดระวัง

อ๋าวหยูที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยไม่ได้สังเกตการกระทำของหลี่เอ้อร์กังเลย

หลี่เอ้อร์กังสังเกตเห็นมังกรสีเทาที่ร้อง "อู้ฮู" ตัวนี้ หลังจากรู้ว่ามังกรตัวนี้บินหลงเข้ามา ก็เกิดความคิดขึ้นมาทันที

เขาอยากฆ่ามังกรตัวนี้ ทำเป็นอาหารจานเด็ดเนื้อมังกรให้ประมุขกิน

อืม ก่อนจะฆ่า ต้องให้มังกรตัวนี้กินอาหารเสริมยาสักหน่อย ให้ยาซึมเข้าเนื้อ บำรุงร่างกาย จะทำให้เนื้อมังกรอร่อยยิ่งขึ้น

"อ้อใช่ แก้วเหล้านั่น อย่าลืมดื่มด้วยล่ะ" หลี่เอ้อร์กังยื่นมือที่กำลังลับมีดชี้ไปที่แก้วเหล้าบนโต๊ะ

นั่นคือเหล้ายาที่ผสมยาสลบเข้าไป

"ได้เลย ลุงหลี่ ท่านไม่ต้องทำอาหารแล้ว ข้าอิ่มแล้ว ท่านพาข้าออกไปเลยดีกว่า" อ๋าวหยูดื่มเหล้าแก้วนั้นหมด แล้วถาม

"ไม่ต้องรีบ นั่งพักอีกสักครู่ อ้อใช่ สหายน้อย เจ้าเป็นมังกรใช่ไหม?"

หลี่เอ้อร์กังยิ้มถาม

"ใช่ขอรับ ลุงหลี่ ข้าเป็นมังกรสีเทาแท้" อ๋าวหยูพยักหน้าตอบ

"สหายน้อย ข้าได้ยินมาว่าเกล็ดของมังกรสีเทาแข็งแกร่งมาก ถ้ามีคนอยากถอนเกล็ดมังกร ต้องทำยังไง?" หลี่เอ้อร์กังถามอีก

"เกล็ดมังกร? ถอนง่ายมาก แค่หาเกล็ดใต้คางแล้วถอนออกมา จากนั้น..." อ๋าวหยูอธิบายอย่างคล่องแคล่ว

เล่าขั้นตอนการถอนเกล็ดมังกรให้ฟัง

หลี่เอ้อร์กังหยุดการเคลื่อนไหว ตั้งใจฟังอย่างละเอียด

เมื่อฟังจบ

หลี่เอ้อร์กังยื่นมือออกมา กำมีดไว้ โบกไปมาอย่างตื่นเต้น

"อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง!"

"เรียนรู้แล้ว เรียนรู้แล้ว วิธีทำอาหารจากเนื้อมังกร ข้าเรียนรู้หมดแล้ว แต่ติดขัดที่ไม่รู้วิธีถอนเกล็ดมังกร! ตอนนี้ดีแล้ว รู้หมดแล้ว!!"

หลี่เอ้อร์กังตื่นเต้นมาก

"ลุงหลี่ ท่าน... ท่าน... ท่านถือมีดไว้ทำไมน่ะ?" อ๋าวหยูเห็นมีดในมือของหลี่เอ้อร์กังทันที รู้สึกไม่ดีในใจ

"ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร เจ้ารู้สึกมึนหัวหน่อยไหม?" หลี่เอ้อร์กังยิ้มลึกลับ ถาม

"มึนหัว? ไม่..." อ๋าวหยูพูดยังไม่ทันจบ

จู่ๆ ก็รู้สึกวิงเวียนขึ้นมา

เขายังไม่ทันพูดคำต่อไป

ร่างทั้งร่างก็อ่อนยวบ ล้มลงกับพื้น

เห็นภาพนี้

หลี่เอ้อร์กังหัวเราะคิกคัก

เดินเข้าไปลากอ๋าวหยูมาไว้ข้างครัว ก้มลงดมอย่างละเอียด

กลิ่นยาอ่อนๆ โชยออกมาจากร่างของอ๋าวหยู

หลี่เอ้อร์กังพยักหน้าอย่างพอใจ หมักได้ที่แล้ว พร้อมลงมีด

หลี่เอ้อร์กังหันกลับเข้าครัว จะไปต้มน้ำ

แต่จู่ๆ ก็ชะงักฝีเท้า ก้มลงมองอ๋าวหยู

รู้สึกกลุ้มใจ ไม่รู้จะทำยังไงให้มังกรตัวนี้กลับร่างเดิม

ในตอนนั้นเอง

ถันไถลั่วเสวียเดินมาตามทางจากที่ไกล ตั้งใจจะมากินอาหารบำรุงวิญญาณ

"หืม? ทำไมสัตว์พาหนะถึงมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ?" ถันไถลั่วเสวียเดินมา เห็นอ๋าวหยูนอนอยู่บนพื้น จึงถามอย่างสงสัย

"หา? สัตว์พาหนะอะไรหรือขอรับ ท่าน?" หลี่เอ้อร์กังถามอย่างงงๆ

"ก็ตัวนี้ไง ไม่ใช่สัตว์พาหนะของพี่จางเหรอ?" ถันไถลั่วเสวียในชุดสีเขียวเดินมานั่งที่โต๊ะ

"หา? มังกรตัวนี้น่ะหรือ? มันไม่ใช่บินหลงเข้ามาหรอกหรือ?" หลี่เอ้อร์กังถามอย่างงุนงง

"บินหลงอะไรกัน? มันเป็นสัตว์พาหนะของพี่รองนะ ทำไมตัวนี้ถึงมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ?" ถันไถลั่วเสวียถามอย่างสงสัยมาก

เธอมองดูอาหารเสริมยาบนโต๊ะ

แล้วมองดูอ๋าวหยูที่สลบอยู่บนพื้น

เธอสงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่

ได้ยินคำพูดนั้น

หลี่เอ้อร์กังที่ยังถือมีดอยู่ในมือ สีหน้าแข็งค้างไป

มังกรตัวนี้เป็นสัตว์พาหนะของศิษย์?

งั้นอาหารเสริมยาพวกนี้ก็เสียเปล่าน่ะสิ?

ไอ้บ้าเอ๊ย ทำไมมังกรตัวนี้โกหกว่าบินหลงเข้ามาทำไมกัน?!

หลี่เอ้อร์กังโกรธมาก

แต่ต่อหน้าถันไถลั่วเสวีย เขาก็ไม่กล้าแสดงอะไรออกมา

หลี่เอ้อร์กังจ้องอ๋าวหยูที่สลบอยู่อย่างดุดัน ตั้งใจว่าเดี๋ยวพอถันไถลั่วเสวียไปแล้ว จะฉวยโอกาสแทงอีกฝ่ายสักสองสามที เพื่อระบายความโกรธ

"อ๋อ ท่านขอรับ ดูเหมือนมังกรตัวนี้จะง่วงนอน เลยมานอนตรงนี้น่ะขอรับ"

"เอาล่ะ ท่านขอรับ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ข้าจะทำอาหารให้ท่านก่อน ท่านอยากกินอะไรดีขอรับ? แบบเดิมเหมือนทุกทีไหม?"

หลี่เอ้อร์กังกลั้นอารมณ์ทั้งหมดไว้ ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"อืม แบบเดิมก็ดีแล้ว" ถันไถลั่วเสวียดูเหมือนจะไม่สนใจมังกรตัวนี้แล้วเช่นกัน

"ได้ขอรับ ได้ขอรับ ท่านรอสักครู่นะขอรับ ข้าจะไปเตรียมให้ทันที"

หลี่เอ้อร์กังพูดจบ

รีบหมุนตัวเดินเข้าไปในครัวทันที

ถันไถลั่วเสวียที่นั่งอยู่ที่โต๊ะมองไปทางนั้นแวบหนึ่ง แล้วก็ละสายตา

จากนั้น เธอก็มองไปที่อ๋าวหยูที่นอนอยู่บนพื้น

มองอยู่พักหนึ่ง ไม่อยากพูดอะไรมาก

ยังไงก็ไม่ใช่สัตว์พาหนะของเธอ ไม่อยากยุ่งมากนัก

แต่ว่า...

ไม่รู้ทำไม

ทำไมถึงรู้สึกว่าอ๋าวหยูคนนี้ ดูเหมือนไก่ยังไงไม่รู้

โดยเฉพาะ เมื่อกี้ที่เห็นท่าทางของหลี่เอ้อร์กังที่กำลังจัดการกับอ๋าวหยู ดูเหมือนกำลังจะฆ่าไก่ยังไงยังงั้น...