บทที่ 130 เตียงนุ่มมาก
บทที่ 130 เตียงนุ่มมาก
“อืม! ได้เลย!” ฟู่เฉินอันตอบกลับทันที
ตอนนี้ปลาค้างคาวกำลังนึ่งอยู่ในเตา ส่วนในหม้อก็กำลังตุ๋นไก่กับมันฝรั่งอยู่ ในตู้เย็นมีสลัดแตงกวาผสมหูหนูดำและฟองเต้าหู้แช่เย็นอยู่แล้ว
อาหารสามอย่างง่าย ๆ พร้อมซุปฟักทองกับลูกชิ้นเนื้อ
เสี่ยวอิงชุนหยิบสลัดออกจากตู้เย็นแล้วยื่นให้ฟู่เฉินอัน
หลังจากที่ฟู่เฉินอันวางจานสลัดไว้แล้ว เขาหันกลับมาเห็นเสี่ยวอิงชุนจัดการนำไก่ตุ๋นมันฝรั่งใส่ชามขนาดใหญ่ แล้วโรยต้นหอมด้านบน พร้อมบอกให้ฟู่เฉินอันยกไปวางบนโต๊ะ
ฟู่เฉินอันจัดวางจานชามเรียบร้อย ปลาก็นึ่งเสร็จแล้ว
น้ำมันร้อนถูกเทลงบนปลานึ่ง เสียงน้ำมันแตกดัง “ฉ่า” ทันที
ฟู่เฉินอันยืนอยู่ข้างเสี่ยวอิงชุน มองเงียบ ๆ
เตาที่ดูเหมือนทำจากโลหะสีเงินสะท้อนแสงสะอาดเอี่ยม
เปลวไฟสีฟ้าอ่อนลุกอยู่ใต้หม้อ ไม่มีควันออกมาเลย
ไอน้ำและกลิ่นที่ลอยขึ้นมาก็ถูกดูดออกไปหมด
ครัวที่เคยรกและสกปรกก็สามารถสะอาดและเป็นระเบียบได้ขนาดนี้!?
สะอาดจนเหมือนกับในฝัน!
ยุคสมัยนี้ดีจริง ๆ…
เมื่อนึกถึงครัวของต้าหลาง ไม่ว่าบ้านไหนก็ไม่มีครัวที่เป็นแบบนี้ได้!
นี่แหละที่เรียกว่า “ยุคสมัยที่ต่างกัน”
ฟู่เฉินอันอดไม่ได้ที่จะจินตนาการต่อไป
เสี่ยวอิงชุนหันกลับมาเห็นฟู่เฉินอันกำลังเหม่ออยู่ เธอจึงหัวเราะออกมา “มองอะไรอยู่? ไม่เคยเห็นครัวแบบนี้ใช่ไหม?”
ฟู่เฉินอันพยักหน้าตรงไปตรงมา “ใช่ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
“นายทำอาหารเป็นไหม?” เธอถามอย่างขำ ๆ
“ทำเป็นนิดหน่อย แต่ทำไม่ค่อยอร่อย...”
สำหรับฟู่จงไห่ พ่อของฟู่เฉินอัน การที่ลูกชายทำอาหารไม่อร่อยถือว่าโชคดีมากแล้ว
ทำอาหารไม่อร่อยยังจะกินเยอะขนาดนี้ ถ้าอร่อยกว่านี้จะต้องกินมากแค่ไหนกัน?!
เพราะอย่างนั้น ฝีมือทำอาหารของฟู่เฉินอันจึงไม่พัฒนาขึ้นเลยตลอดหลายปี
“เอาล่ะ เอาซุปฟักไปวางที่โต๊ะได้แล้ว”
ฟู่เฉินอันทำตามอย่างเชื่อฟัง
บรรยากาศนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับชีวิตของคู่สามีภรรยาธรรมดาคู่หนึ่ง
ภรรยาทำอาหาร สามีก็เป็นลูกมือคอยช่วย นี่ทำให้เขารู้สึกสุขใจอย่างลึกซึ้ง
มันเป็นความสุขอย่างแท้จริง
เมื่อทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะ เสี่ยวอิงชุนก็พึมพำขึ้น “โอ๊ย ลืมไปเลย!”
เสี่ยวอิงชุนลุกขึ้นไปหยิบเหล้าฝรั่งกับแก้วสองใบ แล้วก็หยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อ่อน ๆ และถั่วลิสงมาอีก
“วันนี้เรามีความสุข มาดื่มกัน!”
“ได้สิ ดื่มกัน” ฟู่เฉินอันยิ้มตอบ
เมื่อเห็นเสี่ยวอิงชุนยิ้มอย่างมีความสุข หัวใจของฟู่เฉินอันก็สงบลง
เพียงแค่มองคนตรงหน้าแบบนี้ก็พอแล้ว แม้จะไม่สามารถไปไกลกว่านี้ก็ไม่เป็นไร
เขารินเหล้าให้ฟู่เฉินอัน ส่วนตัวเองรินเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อ่อน ๆ ใส่แก้ว จากนั้นก็นำถั่วลิสงใส่ถ้วยเล็ก ๆ
เสี่ยวอิงชุนยกแก้วขึ้น “สุขสันต์วันไหว้พระจันทร์!”
ฟู่เฉินอันยิ้มพร้อมยกแก้วขึ้นชน “สุขสันต์วันไหว้พระจันทร์”
เสียงแก้วกระทบกันดังกังวาน เสี่ยวอิงชุนดื่มเครื่องดื่มรสพีชขาวแล้วพึงพอใจ จากนั้นเธอก็เริ่มตักอาหารให้ฟู่เฉินอัน
“ปลาต้องกินตอนร้อน ๆ ไม่งั้นจะคาว ลองชิมดูสิ”
ฟู่เฉินอันรับคำ แล้วตักปลาเข้าปาก เนื้อนุ่มละลายในปาก ทำให้เขาพยักหน้าติด ๆ กัน
“อร่อยมาก!”
เสี่ยวอิงชุนยิ้มออกมา “อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ”
เธอตักปลาใส่ชามของเขามากกว่าครึ่งตัว “เอ้า กินเลย”
“อืม อืม…” ฟู่เฉินอันรับคำอย่างเชื่อฟัง แล้วกินปลาอย่างเอร็ดอร่อย
สำหรับคนทำอาหาร ไม่มีอะไรจะสุขใจไปกว่าการได้เห็นคนที่กินอาหารของตัวเองอย่างมีความสุข
เมื่อเห็นฟู่เฉินอันกินอย่างเพลิดเพลิน เสี่ยวอิงชุนก็ยิ้มจนตาหยี เธอตักไก่ให้เขาอีกขา ส่วนตัวเองก็กินปีกไก่อย่างช้า ๆ
ปลาเป็นอย่างแรกที่หมด จากนั้นก็เป็นไก่
ระหว่างนั้นเสี่ยวอิงชุนก็ตักอาหารให้เขาอีกสองครั้ง
ต่อมา เมื่อเสี่ยวอิงชุนเริ่มเมา เธอก็กล้าขึ้นมาอีกขั้น เธอยกชามใหญ่มาตักอาหารให้ฟู่เฉินอันโดยตรง
ฟู่เฉินอันตกใจเล็กน้อย: ???
ไม่คิดว่าเมื่อเสี่ยวสาวน้อยเมาแล้วจะมีมุมน่ารักแบบนี้
เธอดูซื่อ ๆ น่ารัก ๆ และ… ดูมีเสน่ห์แปลก ๆ
เสี่ยวอิงชุนสังเกตเห็นว่าชามของฟู่เฉินอันเต็มแล้ว เธอจึงรู้สึกตัวช้า “โอ๊ย ฉันคงรีบเกินไป... แฮะ ๆ!”
เสี่ยวอิงชุนวางชามไก่ตุ๋นมันฝรั่งลง แล้วหัวเราะ “นายกินก่อนเถอะ กินหมดแล้วค่อยว่ากัน”
ตามคาด เสี่ยวอิงชุนเมาแล้ว
ฟู่เฉินอันมองหญิงสาวที่นั่งโงนเงนเล็กน้อยด้วยความกังวลว่าเธอจะล้มลงไป
เมื่อเห็นว่าเธอจะหยิบขวดเครื่องดื่มขวดที่สอง เขาก็รีบห้ามไว้ “เธอดื่มอีกไม่ได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ?” เสี่ยวอิงชุนยังไม่รู้สึกตัวว่าเมา และแสดงความไม่พอใจ
ฟู่เฉินอันชี้ไปที่ขวดเครื่องดื่ม “เธอเมาแล้ว”
เสี่ยวอิงชุนฟังแล้วก็เชื่อฟัง “งั้นก็ไม่ดื่มแล้ว กินมันฝรั่งดีกว่า…”
ทั้งสองกินอาหารจนหมด เสี่ยวอิงชุนกินขนมไหว้พระจันทร์ชิ้นเล็ก แล้วนำขนมไหว้พระจันทร์ก้อนใหญ่ออกมา
ฟู่เฉินอันเองก็ไม่รู้ว่าจะทำพิธีบูชาดวงจันทร์อย่างไร ในเมื่อทุกปีที่ผ่านมา เขากับพ่อของเขาก็แค่ฉลองกันแบบง่าย ๆ ใครจะมาทำพิธีอะไรพวกนี้!
เขาจึงพูดตามตรง “ฉันทำไม่เป็น”
เสี่ยวอิงชุนที่กำลังเมาก็หัวเราะออกมา “ไม่เป็นไร เราก็ทำแบบที่เราชอบไง”
เธอจับมือฟู่เฉินอันให้ยืนข้าง ๆ เธอ แล้วยกมือขึ้นไหว้ขนมไหว้พระจันทร์ก้อนใหญ่อย่างจริงจัง
ฟู่เฉินอัน: ทำไมมันเหมือนกับการไหว้ฟ้าดินเลย…
ความคิดเริ่มซุกซน แต่เสี่ยวอิงชุนไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ เธอไหว้ขนมไหว้พระจันทร์ก้อนใหญ่อย่างจริงจัง ก้มคำนับสามครั้งเป็นอันเสร็จพิธี
เมื่อเธอลุกขึ้นยืน ก็เซเล็กน้อย
ฟู่เฉินอันรีบยื่นมือเข้ามาพยุงเธอ
เมื่อเห็นว่าเธอเมาจนแสดงอาการชัดเจน ฟู่เฉินอันจึงเดินไปส่งเธอถึงหน้าห้อง ก่อนจะเห็นเธอทรุดตัวลงนอนที่พื้นข้างเตียง
“โอ๊ย…” เสี่ยวอิงชุนยังคงมีสติเล็กน้อย เธอรู้สึกเขินอายที่ล้ม แต่ยังพยายามทำเป็นปากแข็ง
“ไม่เป็นไร! แค่ขาอ่อนเท่านั้น…”
เธอพยายามลุกขึ้น แต่ดูเหมือนจะลุกไม่ไหว ฟู่เฉินอัน: ...
ไม่ใช่ว่าฉันคิดไม่ดีจริง ๆ นะ แต่เธอเมาเกินไป
ฟู่เฉินอันพยายามปลอบใจตัวเอง เขาเดินเข้ามาในห้องของเสี่ยวอิงชุน
แล้วก้มลงอุ้มเธออย่างระมัดระวัง วางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล
ตัวเธอนุ่มนิ่ม เตียงก็นุ่มนิ่ม
การค้นพบใหม่นี้ทำให้ฟู่เฉินอันอึ้งไปอีกครั้ง
เขาวางเธอลงอย่างดี แล้วอดใจไม่ไหว นอนลงข้างเธอเบา ๆ
เตียงนี้นุ่มมากจริง ๆ ร่างทั้งร่างของเขาจมลงไปในความนุ่มนั้น… นี่มันสบายเกินไปแล้ว!
คนในยุคนี้ช่างรู้จักใช้ชีวิตให้สบายกันจริง ๆ
ฟู่เฉินอันเริ่มคิดถึงความแตกต่างระหว่างยุคนี้กับยุคของเขา
คนธรรมดายังสามารถนอนบนเตียงที่นุ่มขนาดนี้ได้ อาศัยในบ้านที่อุณหภูมิพอดีตลอดทั้งปี เดินทางด้วยรถไฟ เครื่องบิน และรถยนต์ แค่ใช้โทรศัพท์ก็สามารถสั่งอาหารและของใช้ทุกอย่างมาส่งถึงบ้านได้
ฟู่เฉินอันรู้สึกว่า: แม้แต่จักรพรรดิของต้าหลางก็ไม่ได้สบายขนาดนี้!
หลังจากจมอยู่กับความคิด ฟู่เฉินอันหันไปมองเสี่ยวอิงชุน
เสี่ยวอิงชุนหลับตาแล้ว แต่เธอยังไม่หลับสนิท น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มจนหมอนเปียกเป็นวง
