บทที่ 122 ข่มขู่
บทที่ 122 ข่มขู่
แต่เสี่ยวอิงชุนมั่นใจอย่างหนึ่ง: ค็อกเทลที่หวานๆ และเบาๆ แบบนี้มีแค่เธอที่ชอบดื่ม ส่วนฟู่เฉินอันไม่ชอบ
เธอยกแก้วค็อกเทลที่ทำเองไปชนกับฟู่เฉินอัน “มาสิ ขอให้เราร่ำรวยกันเถอะ”
ฟู่เฉินอันยิ้มพร้อมชนแก้ว “ได้สิ ร่ำรวยกันทุกคน...”
ไม่รู้ตัวเลยว่าเสี่ยวอิงชุนดื่มไปจนเกินพอดี จนลุกขึ้นยืนยังเดินเซไปเซมา
ฟู่เฉินอันเห็นว่าเธอกำลังจะล้ม รีบคว้าเธอมากอดไว้
กลิ่นหอมหวานจากกายสาวและความอบอุ่นนุ่มนวลทำให้ฟู่เฉินอันหวั่นไหว ก่อนจะด่าตัวเองเบาๆ ว่า “สารเลว”
“เสี่ยวสาวน้อย เธอยังเดินกลับห้องเองได้ไหม?”
เสี่ยวอิงชุนเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองเมาแล้ว เธอโบกมือ ลิ้นเริ่มไม่ทำตามสั่ง “ฉันเดิน...ได้สิ! เดี๋ยวฉันเดินให้ดู...”
ฟู่เฉินอันอยากจะส่งเธอกลับห้อง แต่ทำแบบนั้นคงจะล่วงเกินเธอเกินไป แล้วเสี่ยวอิงชุนจะมองเขาอย่างไร?
ฟู่เฉินอันกำหมัดแน่น อดทนไว้
เขาอยากถามเสี่ยวอิงชุนมาตลอดว่า เธอคิดอย่างไรบ้าง?
ยอมรับเขาหรือไม่...
แต่เขาไม่กล้าถาม
ช่างเถอะ รออีกหน่อยก็แล้วกัน
เสี่ยวอิงชุนหลับสบายไปทั้งคืน ตอนเช้าถูกเสียงเคาะประตูปลุกให้ตื่น
เธอเปิดม่านมองลงไป เห็นคนข้างล่างกำลังเคาะประตูเหล็กของร้านสะดวกซื้อ
มีเพื่อนบ้านที่ได้ยินเสียงมาแอบดูยืนอยู่หลังเก๋อชุนอวี่ คอยมองไปรอบๆ อย่างอยากรู้
เสี่ยวอิงชุนขยี้หัวที่ยังปวดๆ แล้วลงไปข้างล่าง ข้างนอกเสียงป้าชุนอวี่กำลังตะโกน “อิงชุน เสี่ยวอิงชุน! เธอเปิดประตูสิ!”
เสี่ยวอิงชุนไม่อยากสนใจ เดินกลับห้องไปนอนต่อ แต่ได้ยินเสียงตะโกนอีก
“เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่ลงมา ฉันจะแจ้งตำรวจมาเปิดประตูนะ...”
บ้าเอ๊ย!
เสี่ยวอิงชุนสบถในใจ หัวฟูๆ ของเธอไปเปิดประตู
พอเปิดประตู เก๋อชุนอวี่ชะงักไปแวบหนึ่ง ถอยหลังไปสองก้าวด้วยความรู้สึกผิด
เสี่ยวอิงชุนเกาหัว ไม่สนใจคนที่มุงดูอยู่ข้างหลัง “ป้ามีธุระอะไรเหรอ? ฉันยังนอนอยู่เลยนะ...”
เก๋อชุนอวี่ได้กลิ่นเหล้าที่เหลืออยู่บนตัวเสี่ยวอิงชุน ถึงกับขมวดคิ้ว “นี่มันเรื่องอะไร? เด็กสาวคนเดียว ดื่มจนเมาขนาดนี้...”
เสี่ยวอิงชุนยกมือถูหน้า เริ่มรู้สึกตื่นเต็มตา “ฉันถามว่า ป้ามีธุระอะไร?”
เก๋อชุนอวี่เพิ่งนึกถึงเหตุผลที่มา ยิ้มแย้มทันที “นี่มันเรื่องการรื้อถอน ฉันมาถามว่า เธอเซ็นสัญญารื้อถอนหรือยัง?”
เสี่ยวอิงชุนทำหน้าตกใจ “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับป้าด้วย?”
เก๋อชุนอวี่จ้องเธอ “เฮ้! ที่ดินนี้ตายายของเธอให้ไว้ ตอนนี้การรื้อถอนแบ่งเป็นสองส่วนชดเชย ส่วนหนึ่งชดเชยค่าอาคาร อีกส่วนชดเชยค่าแผ่นดิน”
“ตามหลักแล้ว เงินค่าที่ดินนี้พวกเราต้องได้ส่วนแบ่งด้วยสิ!”
เสี่ยวอิงชุนเข้าใจทันที
มาทวงส่วนแบ่งค่ารื้อถอนนี่เอง
“นี่เป็นความคิดของป้าคนเดียวหรือว่าความคิดของลุงกับตายาย?”
เก๋อชุนอวี่ชะงักไป แววตาลังเล “นี่...แน่นอนว่าคิดกันทั้งครอบครัว”
เสี่ยวอิงชุนโบกมือ สีหน้าราบเรียบเย็นชา “ฉันไม่ยอม”
“ถ้าพวกคุณอยากได้ ก็ไปฟ้องศาล ศาลตัดสินให้เท่าไร ฉันจะให้เท่านั้น”
“ถ้าศาลตัดสินให้ทั้งหมด ฉันจะไม่เอาสักบาท ตกลงไหม?”
เก๋อชุนอวี่ เสียงแผ่วลง “เฮ้ เด็กคนนี้... เราเป็นครอบครัวกันดีๆ ก็คุยกันให้จบ จะต้องไปขึ้นศาลทำไม?”
เสี่ยวอิงชุนค้นพบแล้วว่า: ป้าคนนี้ฟังดีๆ ไม่เป็น ต้องให้ถูกด่าแรงๆ ถึงจะเข้าใจ
“เรื่องนี้ไม่มีอะไรต้องคุย ฉันจะพูดให้ชัดเจน: บ้านนี้เป็นชื่อของฉัน พ่อแม่ฉันจากไปแล้ว บ้านนี้เป็นของฉันคนเดียว ไม่มีใครมีส่วนด้วย”
“ไม่ว่าบ้านนี้จะถูกหรือไม่ถูกทุบ ฉันจะไม่แบ่งเงินให้ใครทั้งนั้น”
“ถ้าไม่พอใจ ก็ไปฟ้องศาล ฉันไม่ห้ามพวกคุณ”
“แน่นอน เซี่ยหยู่หลิน ดูเหมือนจะโหดมาก ป้าให้เขาหาคนมาทุบตีหรือจ้างฆ่าฉันก็ได้ มาดูกันว่าใครจะเข้าคุกก่อน ฉันหรือเขา”
พูดจบ เสี่ยวอิงชุนเดินออกไปหน้าบ้าน เรียกเพื่อนบ้านที่มุงดูอยู่
“ทุกคนเห็นแล้วนะ ถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมาในอนาคต ช่วยแจ้งตำรวจด้วยนะคะ”
“ฉันไม่มีทางฆ่าตัวตาย ถ้าฉันตายไป ขอให้กฎหมายคืนความยุติธรรมให้ฉันด้วย”
“พินัยกรรมของฉันมีอย่างเดียวคือ เงินทั้งหมดของฉันจะบริจาคให้กับบ้านเด็กกำพร้า ไม่ทิ้งไว้ให้ญาติพี่น้องเลยแม้แต่บาทเดียว วันนี้ทุกคนเป็นพยาน”
“เฮ้ เด็กคนนี้...” เก๋อชุนอวี่ตกใจจนหน้าซีด
เสี่ยวอิงชุนไม่สนใจ เดินกลับเข้าไปในบ้านก่อนที่เก๋อชุนอวี่จะเข้ามา และปิดประตูล็อกทันที
เก๋อชุนอวี่ยืนงงอยู่หน้าประตู กลับไปไม่ถูก!
ส่วนเก๋อชุนอวี่จะบ่นอะไรกับเพื่อนบ้านข้างล่าง เสี่ยวอิงชุนก็ไม่สนใจ
เธอเปิดโทรศัพท์ดู พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลายสาย ทั้งของเก๋อชุนอวี่ ป้าของเธอ ตายาย..
กลุ่มแชทครอบครัวก็กำลังเดือด
เก๋อชุนอวี่ “อิงชุน ฉันได้ยินว่าเธอไปเที่ยวต่างประเทศตั้งนาน นี่กลับมาแล้วใช่ไหม?”
“ฉันมาหาเธอ จะคุยเรื่องรื้อถอน”
“เงินค่าชดเชยที่ดินตามหลักต้องแบ่งกันทุกคนนะ”
“อิงชุน ทำไมไม่รับสาย?”
เซี่ยหยู่หลิน: “เสี่ยวอิงชุน เธอแกล้งไม่รับสายหรือเปล่า?”
“คิดว่าถ้าไม่รับสายก็ไม่ต้องแบ่งเงินหรือไง?”
“ที่ดินนั้นปู่ย่าให้ พวกเราต้องได้ส่วนแบ่งด้วย”
เก๋อชุนอวี่: “อิงชุน ฉันอยู่ข้างล่างบ้านเธอแล้ว เปิดประตูหน่อย!”
“ทำไมไม่รับสาย... เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
“ถ้าไม่รับสาย ฉันจะแจ้งตำรวจนะ...”
...
ลุงกับป้าของเธอทำเหมือนตายไปแล้ว ปล่อยให้เก๋อชุนอวี่กับเซี่ยหยู่หลินพิมพ์ข้อความเป็นฉากๆ
เสี่ยวอิงชุนหัวเราะเบาๆ และพิมพ์ @ลุงกับป้าของเธอและตายาย: “ป้าบอกว่ามาถามเรื่องเงินแบ่งกัน นี่คือความคิดของทุกคนใช่ไหม?”
ลุงกับป้าเงียบ ไม่ตอบ ทำเหมือนมองไม่เห็น
ตาตอบกลับเป็นข้อความเสียง: “ฉันไม่เคยพูดแบบนั้นนะ ป้าของเธอแค่บ้านลำบาก อยากให้เธอช่วยหน่อย”
ยายก็ส่งข้อความเสียงมา: “ได้ยินว่าเธอไปเที่ยวต่างประเทศ? ถ้ามีเงินไปเที่ยว ก็ควรช่วยป้าหน่อยสิ...”
“ต่างประเทศมันมีอะไรดีนักนะ เปลืองเงินเปลืองทอง...”
เสี่ยวอิงชุนหัวเราะเยาะ “เมื่อกี้ฉันบอกป้าชัดเจนแล้ว ฉันไม่ยอมแบ่งเงินให้ใครทั้งนั้น”
“โฉนดบ้านนี้เป็นชื่อของฉัน ถ้าพวกคุณอยากได้ ก็ควรไปฟ้องศาล”
“ฉันบอกป้าแล้วว่า ศาลตัดสินให้ฉันจ่ายเท่าไร ฉันก็จะจ่ายตามนั้น ไม่ขาดสักบาท”
“ถ้าศาลตัดสินว่าไม่ต้องจ่าย ฉันก็จะไม่จ่าย ไม่ให้สักบาท”
เซี่ยหยู่หลิน: “เสี่ยวอิงชุน เธอพูดกับแม่ฉันแบบนี้ได้ยังไง? เชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าเธอ!”
เสี่ยวอิงชุนพิมพ์ @เซี่ยหยู่หลิน “ฉันพูดไว้ก่อนเลย ถ้าเธอกล้าทำผิดกฎหมายกับฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจทันที”
“เรื่องแบ่งเงินฉันไม่รู้ แต่ถ้าเธอเข้าคุก สามรุ่นของเธอจะไม่สามารถเข้ารับราชการหรือทหารได้ งานอื่นก็หายากแน่ๆ คิดดีแล้วหรือยัง?”
เซี่ยหยู่หลิน: …
