ตอนที่ 40 : ความสิ้นหวัง
.
"นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" ผู้คุมกฎตกตะลึง "งั้นแกก็รอความตายเถอะ!"
.
เขายกปากกระบอกปืนขึ้นอีกครั้ง เล็งไปที่หัวของเฉินหลิงแล้วเหนี่ยวไก!
.
ปัง--!
.
ครั้งนี้ไม่มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น
กระสุนทะลุศีรษะของเฉินหลิงทำให้เขาชีวิตไปทันที ศีรษะของเขาแตกกระจายไปครึ่งหนึ่ง เลือดสีแดงฉานสาดทั่วพื้นหิมะสีขาว
ภายในคฤหาสน์ตกอยู่ในความเงียบงัน
เฉียนฝานและคนอื่นๆ มองไปที่เฉินหลิงซึ่งเหลือเพียงครึ่งศีรษะ พวกเขาต่างรู้สึกโล่งใจ...
ไม่ใช่พวกเขาขี้ขลาด แต่เป็นเพราะทุกอย่างที่เกี่ยวกับเฉินหลิงนั้นแปลกประหลาดเกินไป แปลกเสียจนพวกเขาสงสัยว่า เขายังเป็นมนุษย์อยู่ไหม แล้วเขาตายได้ไหม?
แต่ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะเป็นอะไร เขาก็ตายไปแล้ว
“เด็กคนนี้...แปลกเกินไป” เฉียนฝานวางปืนลง ถ่มน้ำลายลงบนพื้น แล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์
ทันทีที่เขาหันหลังกลับมา เขาเห็นผู้คุมกฎอีกสองคนยืนอยู่ใต้ชายคา ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว...
"พวกนายเป็นอะไรกัน?"
"พะ พี่ฝาน..." ผู้คุมกฎคนหนึ่งชี้มือไปทางด้านหลังเฉียนฝานตัวสั่น "ขะขะขะเขา..."
เฉียนฝานขมวดคิ้วหันหลังกลับไปมองตามคำพูดของผู้คุมกฎคนนั้น ทันใดนั้นรูม่านตาของเขาพลันหดตัวลง!
ทั้งหมดที่เขาเห็นคือศพสีแดงสดซึ่งวางบนโครงกระดูก ศพนั่นตัวตรงอย่างแปลกประหลาด ศีรษะครึ่งหนึ่งซึ่งแตกออกห้อยโตงเตงค่อยๆ กลับเข้าที่เดิมอย่างช้าๆ ส่วนเศษกะโหลกและเนื้อที่กระจายบนพื้น มันสั่นอย่างบ้าคลั่ง!
ทันใดนั้นเปลือกตาที่เหลือครึ่งหนึ่งก็ขยับ ดวงตาสีเลือดจ้องมองไปที่เฉียนฝาน!
“คนแซ่เฉียน!!”
“ผมบอกแล้วไง ว่าให้คุณยิงสองนัด?!”
“แค่นัดเดียวฆ่าผมไม่ตายหรอก!! มันฆ่าไม่ตาย!!!!”
เส้นเสียงที่แตกส่งผลให้เสียงที่เปล่งออกมาฟังเหมือนเสียงเสียดสีอันบ้าคลั่ง คนได้ยินต่างรู้สึกปวดฟัน เวลานี้แม้แต่เฉียนฝานผู้รอบรู้กับอีกสามคนต่างก็หวาดกลัวจนแทบจะล้มลงกับพื้นเพราะขาอ่อนแรง!
“ปีศาจ...ปีศาจ!!” ผู้คุมกฎตะโกนด้วยความหวาดกลัว “เขาไม่ใช่มนุษย์! เขาเป็นปีศาจ!!”
“ยิงเลย!! ยิงเร็วๆ สิ!” เฉินหลิงคำรามอย่างบ้าคลั่ง “เล็งที่หัวอีกครึ่งหนึ่งของผมสิ เอาเลย!!!”
ฉากประหลาดนี้ตกอยู่ในสายตาของทั้งสามคน มือของเฉียนฝานเริ่มสั่น...
"ฉันรู้แล้ว...เป็นนาย!" เฉียนฝานดูเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่างออก "นายคือ... ภัยพิบัติที่เกิดขึ้นคืนนั้น!”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ผู้คุมกฎอีกสองคนก็ตื่นจากความฝัน ใบหน้าของพวกเขาซีดลง
พวกเขากลัวจริงๆ
รู้ไหมว่าภัยพิบัติทั้งสองที่ออกมาจากโลกสีเทา หนึ่งคือระดับสาม และอีกหนึ่งคือระดับห้า มันล้วนไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะจัดการได้เลย...
เฉียนฝานกัดฟัน ดึงปืนออกมาจากเอวอย่างสั่นเทา จากนั้นเล็งไปยังปีศาจชุดแดงที่ถูกคุมขังอยู่ในโครงกระดูก
เมื่อมาถึงจุดนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยิง
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาเหนี่ยวไกดูเหมือนว่าปืนพกจะถูกอะไรบางอย่างจับไว้ กระบอกปืนถูกบิดจนกลายเป็นลูกบอล!
เฉียนฝานรู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลกระแทกหน้าอกของเขา ส่งผลให้เขาลอยออกไปเหมือนว่าวที่เชือกขาด ก่อนจะกระแทกเข้ากับประตูคฤหาสน์ แล้วหล่นลงกับพื้นอย่างแรง
ผู้คุมกฎที่เหลืออีกสองคนเบิกตากว้าง มองไปยังความว่างเปล่าด้านหน้า แต่ก็ไม่เห็นคนโจมตี!
ตรงนั้นไม่มีใครเลย
แต่ในสายตาของเฉินหลิง นี่ไม่ใช่แบบนั้น
เด็กชายที่คุ้นเคยในชุดสีแดงยืนอยู่ท่ามกลางหิมะตกหนัก ค่อย ๆ หันกลับมามองเขา...ดวงตาอีกฝ่ายเต็มไปด้วยน้ำตา
"พี่..."
เขาพูด "พี่ พี่จะตายแบบนี้ไม่ได้ พี่จะยอมรับชะตากรรมแบบนี้ไม่ได้!"
ศีรษะของเฉินหลิงกำลังได้รับการซ่อมแซมอย่างช้าๆ ดวงตาสีแดงเข้มจ้องมองไปที่เฉินเยี่ยน ในที่สุดความบ้าคลั่งก็ลดลงเล็กน้อย
เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง
"ไม่ยอมรับชะตากรรม แล้วฉันจะทำอะไรได้อีก…สร้างความบันเทิงให้พวกเขาต่อไปงั้นเหรอ? นั่นมีความหมายอะไร?”
“ตอนนี้นายตายไปแล้ว ฉันก็ไม่เหลืออะไรเลย”
"ไม่ตาย ฉันก็ไม่มีอะไรเหมือนกัน" เฉินหลิงพึมพำ "แม้ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็จะเข้ามายุ่งกับชีวิตของฉัน ถ้าพวกเขาสร้างนายได้คนหนึ่ง พวกเขาก็สามารถสร้างคนที่สอง คนที่สามได้...สักวันหนึ่ง พวกเขาจะต้องทำให้ฉันบ้า"
"พี่ ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังมีความหวัง...ไม่ใช่เหรอ?"
"...ความหวัง?"
เฉินหลิงมองดวงตาสีแดงของเฉินเยี่ยนและเงียบไปนาน ก่อนจะยิ้มออกมา
“ฉันเข้าใจแล้ว” เฉินหลิงหันกลับมามองข้างหลัง แววตาที่แดงก่ำของเขากำลังจ้องมองอะไรบางอย่าง
"พวกคุณกลัว!!!"
"พวกคุณรู้ว่าถ้าผมตายอีกครั้ง มันจะเป็นความตายครั้งสุดท้าย!!"
"พวกคุณกลัวว่าผมตายแล้ว ก็จะไม่มีใครแสดงละครให้พวกคุณดูอีก ดังนั้นเลยสร้างภาพลวงตาของเขาขึ้นมา เพื่อหลอกให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป ถูกมั้ย?!"
“พี่…”
"มีสิทธิ์อะไรมาให้ความหวังที่ไร้สาระนี่กับผม ปล่อยให้ผมไล่ตามความหวัง แล้วสุดท้ายก็จะทำลายความหวังนั้นของผม...นี่คือสิ่งที่พวกคุณต้องการ!"
"พี่!"
"พวกคุณต้องการควบคุมชีวิตของผม อยากเล่นกับจิตใจของผม พวกคุณฝันไปเถอะ!!!"
"พี่!!!"
เสียงตะโกนขัดจังหวะเสียงคำรามอันดุร้ายของเฉินหลิง
เขามองย้อนกลับไปก็เห็นเฉินเยี่ยนซึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเปื้อนน้ำตากำลังมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคำอ้อนวอน
“พี่...ผมจริงจัง พี่เชื่อผมสิ... ทุกอย่างที่ผมพูดเป็นความจริง”
“ฉัน…” เฉินหลิงนิ่งอยู่เป็นเวลานาน ใบหน้าแสดงความดิ้นรนและความเจ็บปวด "อาเยี่ยน ฉันรู้ ฉันก็แค่..."
เฉินเยี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเช็ดน้ำตาออกจากหางตา แววตาปรากฏความมุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“พี่ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่มีความหวัง...”
เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบถุงผ้าออกมา เมื่อเปิดปากถุงชิ้นส่วนของคริสตัลสีชาดก็ร่วงลงมา
"พวกมันคือเส้นทางที่ถูกตัดออก..."
"ผมให้พี่"
.
.
