เหตุผลที่หวังกังเจี้ยนจงใจเปิดหนังโป้เสียงดังเช่นนี้ ก็เป็นเพราะเขาไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าเขาไม่มีน้ำยา ไม่เช่นนั้นมันจะทำให้เขาสูญเสียความเคารพจากผู้ใต้บังคับบัญชาไป

ท้ายที่สุด หวังกังเจี้ยนก็เป็นหัวหน้าของบริษัทรักษาความปลอดภัยเฮยเฟิงและดูแลคนหลายร้อยคน

ถ้าลูกน้องทุกคนรู้ว่าเจ้านายกำลังเล่นเกมอยู่ ก็จะไม่เท่ากับเสียศักดิ์ศรีอย่านั้นหรือ?

แต่หวังกังเจี้ยนนั้นมาเล่นเกมจริงๆ ดังนั้นเขาจะทำเช่นนี้ทุกครั้ง โดยการพาผู้หญิงมาที่อาคารแห่งนี้ เปิดหนังโป้เสียงดังและแกล้งทำเป็นว่ามีอะไรกันเพื่อกลบเสียงเล่นเกม

ในเวลานี้ ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาบนหน้าจอเกม หวังกังเจี้ยนวางคอนโทรลเลอร์ลงอย่างช่วยไม่ได้ "ยักษ์ตัวนี้เอาชนะได้ยากจริงๆ"

"บอกฉันมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น" เขามองไปที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างหวังหยง

หวังหยงเล่าให้เขาฟังทันทีถึงฉากที่เห็นในอาคารอย่างละเอียดโดยที่ไม่มีขาดตกบกพร่อง การแสดงออกของหวังกังเจี้ยนดูสบายๆมากในตอนแรก แต่ไม่นานมันก็เคร่งขรึม “ซอมบี้ระดับสูงต้องเป็นซอมบี้ระดับสูงแน่ๆ”

หวังกังเจี้ยนพูดอย่างจริงจัง “แล้วศาสตราจารย์เจิ้งพูดว่าอย่างไร”

หวังหยงส่ายหัว “พวกเขาไม่ได้พูดอะไร พอฉันถามว่าใครช่วยชีวิตพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่ตอบ”

หวังกังเจี้ยนถอนหายใจออกมา “เมืองตงหูแห่งนี้เริ่มอันตรายมากขึ้นมาเรื่อยๆแล้ว มีซอมบี้ระดับสูงปรากฏออกมาทีละตัวๆ”

“จ้าวหงไม่ได้ติดต่อมาบ้างเหรอ ตั้งแต่ที่บอกมาว่าคนของเขาไปที่ห้างสรรพสินค้าเสี่ยวหรันฟา แล้วหายตัวไป ฉันก็ไม่ได้ข่าวคราวจากเขาอีกเลย”

หวังหยงถามว่า "แล้วเราควรทำยังไงดีล่ะครับ"

หวังกังเจี้ยนมองไปที่เขา "จะทำอะไรได้อีก เราก็แค่ต้องระวังตัวให้มาก และอย่าเข้าใกล้บริเวณนั้น แล้วขอความช่วยเหลือจากกองทัพหลินเจียง "

"เราเป็นกองกำลังที่จัดตั้งขึ้นภายใต้คำแนะนำของกองทัพหลินเจียง ขณะนี้มีซอมบี้ระดับสูงออกมาอาลวาดในเมืองตงหูเพิ่มมากขึ้น เราก็ต้องไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขาสิ?”

หวังหยงหัวเราะเบา ๆ “พี่นี่ฉลาดเป็นกรดเลยนะพี่ชาย”

หวังกังเจี้ยนกำลังจะหยิบคอนโทรลเลอร์ขึ้นมา แต่ทันใดนั้นเขาก็จำอะไรบางอย่างได้และพูดว่า “นายกลับมาทันเวลาพอดี เอาอาหารกระป๋องและยาจำนวนหนึ่งของเราไปส่งให้พวกเขาด้วย”

“หืม? หวังกังเจี้ยนพูดอย่างไม่เป็นทางการต่อ”แก๊งหลิงฉวนขาดแคลนยารักษามาโดยตลอด ในตอนแรกพวกเขายืนกรานที่จะไม่ซื้อยาจากพวกเราเพราะยายังไม่หมด แต่ตอนนี้ยาคงหมดแล้ว ตามธรรมชาติแล้วพวกเขาจะต้องกัดฟันยอมจ่ายในราคาสูงเพื่อซื้อมันอย่างแน่นอน”

หวังหยงหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว งั้นผมจะพาคนไปส่งสินค้าให้ก็แล้วกัน”

“ไปเถอะ” หวังกังเจี้ยนโบกมือแล้วเริ่มเล่นเกมรอบใหม่

อีกด้านหนึ่ง

หวังหยงและชายสองคนเข้าไปในรถหวูหลิงและขับตรงไปที่โรงแรมห่าวไท่ ซึ่งเป็นสำนักงานใหญ่ของแก๊งหลิงฉวนที่มีสำนักงานอยู่หลายแห่ง และโรงแรมห่าวไท่ก็เป็นเพียงหนึ่งในฐานที่มั่นเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีโรงเรือนทางภาคเหนือและแหล่งตกปลาเล็กๆ ทางภาคใต้ซึ่งเชี่ยวชาญด้านการจัดหาอาหาร

เนื่องจากเมืองตงหูมีขนาดเล็กและค่อนข้างอุดมไปด้วยทรัพยากร จึงทำให้องค์กรใหญ่ทั้งสองอย่างแก๊งหลิงฉวนและบริษัทรักษาความปลอดภัยเฮยเฟิงอยู่กันอย่างสงบสุขมาโดยตลอด และไม่มีการต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตาย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา รถหวูหลิงก็มาถึงด้านนอกโรงแรมห่าวไท่

รถมาหยุดที่ทางเข้า เมื่อชายข้างๆ กำลังจะลงจากรถ หวังหยงก็คว้าตัวไว้

“มีบางอย่างผิดปกติ ทำไมมันเงียบแบบนี้ แก๊งหลิงฉวนไม่เคยเป็นแบบนี้” หวังหยงดูจริงจัง

เขาตระหนักได้ถึงสถานการณ์ที่แปลกไป ตอนนี้เป็นเวลากลางวันแสกๆ ปกติแล้วสมาชิกในแก๊งหลิงฉวนมักจะเล่นไพ่และเล่นเกมกันเป็นกลุ่ม ทุกครั้งที่เขามาส่งสินค้า เขาจะได้ยินเสียงดังมาจากข้างในเสมอ

คราวนี้มันเงียบอย่างน่าประหลาดใจ เหมือน...ทุกคนหายไปหมด

“ลองเข้าไปดูใกล้ๆ สิ” หวังหยงสั่งการคนที่มาด้วย

ชายสองคนพยักหน้าและมองไปรอบๆ

จู่ๆ ก็มีคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยความตกใจว่า "พี่หยง มีศพอยู่ที่นั่น ร่างของเขาขาดวิ่นเลย!"

หวังหยงมองตามมือของชายคนนั้นไปและก็เห็นศพนอนอยู่ตรงนั้น แต่หากจะเรียกว่าศพก็ไม่ถูกต้องนัก

เพราะเหลือเพียงชิ้นส่วนเล็กๆอย่างแขนและน่องเท่านั้น

“หนีเร็ว หนีเร็ว!” หวังหยงกลืนน้ำลายและตะโกนออกมา

มีศพอยู่บนพื้นแสดงว่าโรงแรมห่าวไท่จะต้องถูกโจมตี

ไม่ว่าพวกมันจะเป็นซอมบี้หรือคน พวกมันก็ทรงพลังอย่างยิ่ง เพราะที่ผ่านมาจ้าวหงนั้นเป็นถึงผู้อยู่เหนือธรรมชาติระดับหนึ่ง และแข็งแกร่งว่ามนุษย์ทั่วไปมาก

แต่หากว่าสามารถเอาชนะจ้าวหงจนเขาหายหัวไปเช่นนี้ ก็พอจะแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งและความเผด็จการของอีกฝ่ายได้แล้ว สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้ก็คือหนีไปให้เร็วที่สุด!

บรื้น!

รถหวูหลิงขับออกไปด้วยความเร็วสูง แต่หลังจากที่พวกเขาขับออกมาได้ไม่นาน ก็มีร่างหลายร่างปรากฏตัวขึ้นมาบนหลังคาของอาคารตรงหน้าของเขา

หวังหยงมองออกไปนอกหน้าต่างรถ และเห็นร่างสูงใหญ่ที่เหมือนกับหอคอยเหล็กสองร่างกำลังเคลือนตัวมาที่พวกเขา ทุกการเคลื่อนไหวดูเหมือนจะสั่นสะเทือนพื้นดิน พวกมันมีใบหน้าที่ดุร้ายและดูกระหายเลือด ค่อนข้างคล้ายกับซอมบี้ แต่แตกต่างกันเล็กน้อย ข้างๆ พวกมันยังมีหมาป่าตัวใหญ่อีกสองตัว

หมาป่าสองตัวนี้หวังหยงจำได้ว่าต้าหวงและเอ๋อร์ฮวงเป็นหมาป่าวิญญาณของจ้าวหง

ซอมบี้ขั้นสูง!

จบเห่แล้ว!

หมาป่าสองตัวของจ้าวหงถึงกับละทิ้งเจ้านายของมันและยอมจำนนต่อซอมบี้ระดับสูงสองตัวนี้!

หัวใจของหวังหยงแทบจะประทุออกจากอก เขาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง “เร่งรถออกไปเร็วเข้า อย่าหยุด!”

คนขับก็ตกใจกลัว จึงรีบเหยียบคันเร่งหวังว่าจะเร่งเครื่องออกไปได้ทัน แต่เสี่ยวเป้าที่เห็นว่ารถกำลังจะเร่งเครื่องออกไป ข้างในมีกลิ่นอายของสิ่งมีชีวิต จึงกระตุ้นความปรารถนาอันหิวกระหายของมันทันที มันแยกเขี้ยวและกำลังจะพุ่งไปข้างหน้าตรงจุดนั้น เช่นเดียวกับต้าหวงและเอ๋อร์ฮวง ซึ่งมีพฤติกรรมที่ก้าวร้าวมาก

“โค๊กก”

เสี่ยวหูคำราม เสียงนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดหวั่นและเต็มไปด้วยภัยคุกคาม เสียงของเสี่ยวเป่า ต้าหวง และเอ๋อร์ฮวงก็น่ากลัวไม่ต่างกัน

บรื้น!

รถแล่นออกไปภายใต้สายตาของพลหารศพและหมาป่าวิญญาณทั้งสี่ตัว

ซึ่งมันก็ทำให้หัวใจของหวังหยงตกไปถึงตาตุ่ม

“ตามทันไหม? ตามทันไหม? ผมยังเร่งความเร็วได้อีกนะ!” คนขับตะโกน

“ฮึ...ไม่...แอว๊ะ...” หวังหยงอาเจียนออกมาหลายครั้งติดต่อกัน ก่อนที่จะนั่งตัวตรงได้

“ถึงเวลาที่นายต้อง... เอ่อ...ไปฝึกฝนทักษะการขับรถของนายใหม่แล้ว…”

คนขับยิ้มอย่างรู้สึกผิด

หวังหยงมองไปข้างหลังอีกครั้ง ร่างทั้งสี่กำลังเดินตรงไปทางโรงแรมห่าวไท่ เมื่อพวกเขาเข้าไปในโรงแรม ก็ไม่มีคนวิ่งออกมาแม้แต่คนเดียว

จากนั้นหวังหยงก็เชื่อมโยงทุกอย่างเข้าด้วยกัน เขาพอจะเข้าใจมันบ้างแล้ว

แก๊งหลิงฉวนอาจถูกซอมบี้ระดับสูงสองตัวนี้ทำลายไป และจ้าวหงก็น่าจะตายไปแล้ว ทั้งโรงแรมห่าวไท่และบริเวณโดยรอบได้กลายเป็นอาณาเขตของซอมบี้ระดับสูงสองตัวนั้น!

“กลับไปเร็วเข้า! ฉันต้องไปบอกเรื่องนี้ให้เจ้านายทราบทันที! แอว๊ะ...” หวังหยงตะโกนออกมา

“ได้ครับ ผมเข้าใจแล้ว แต่คุณอย่ามาอ้วกใส่ผมนะ” คนขับพยักหน้า

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด