Chapter 50: หนังสือสกิล
ฉินหรานคลานอยู่บนพื้นพยายามลุกขึ้นยืน เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายหลุดออกเป็นชิ้น ๆ แม้ว่าเขาพยายามสุดความสามารถทิ้งระยะห่างระหว่างตัวเขากับแรงระเบิดเขาก็ยังคงถูกแรงกระแทกจากระเบิดจนตัวปลิว เขารู้สึกเหมือนว่าข้อต่อทั้งหมดเคลื่อน และพลังชีวิตของเขาลดลงประมาณ 50 แต้ม
ถ้าไม่เพราะค่า [พลังป้องกัน] ระดับ E- และมีพลังชีวิตถึง 200 แต้ม ลำพังแค่แรงกระแทกจากระเบิดก็คงทำให้เขาอยู่ในสถานะ [บาดเจ็บปานกลาง] ได้เลย มันคุ้มค่าแล้ว ฉินหรานหายใจเข้าลึก ๆ ครั้งหนึ่งและตรวจดูแถบภารกิจของตัวเอง
[ภารกิจย่อย: ชูเบิร์กผู้บ้าคลั่ง (สำเร็จ)]
ฉินหรานไม่มีทางได้เจอคนผู้นั้นแล้ว หัวหน้าแก๊งใต้ดินผู้นั้นตายในการระเบิดไปแล้ว
"ฉินหราน! ฉินหราน!" เสียงเชียร์กระหึ่มจากไกล ๆ
ฉินหรานลุกทรงตัวบนขาสั่นเทาได้สำเร็จ เขาโบกมือให้เลส์ชูเดอร์ที่กำลังเดินเข้ามาหาเป็นสัญญาณว่าเขาปลอดภัยดี
"แกมันไอ้ลูกหมาบ้า!" รองสารวัตรตำรวจพูดตรง ๆ ก่อนที่จะให้คนของเขาสองคนช่วยพยุงฉินหรานลงมาจากดาดฟ้า คนของเขาไม่บ่นสักคำ ดวงตาเต็มไปด้วยความนับถือเมื่อมองมาที่ฉินหราน
การกระทำของเขาทำให้พวกตำรวจประทับใจ ทั้งความสามารถในการยิงปืน ความคล่องแคล่ว และความจริงที่ว่าเขาช่วยชีวิตรองสารวัตรและเพื่อนตำรวจ และสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด การบุกที่เหมือนไปฆ่าตัวตายที่เป่าพวกโจรลงนรก... การกระทำแต่ละอย่างล้วนมากพอให้พวกเขานับถือ และฉินหรานทำทั้งหมดนั่นด้วยตัวเอง
ทั้งตำรวจและรองสารวัตรเลส์ชูเดอร์ต่างเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับฉินหราน แต่ด้วยความหัวแข็งของรองสารวัตรเขาจึงไม่ได้แสดงความรู้สึกซาบซึ้งออกมา
"เตรียมตัวดับไฟ! ดูซิว่ามีไอ้พวกห่านั่นรอดชีวิตอยู่บ้างไหม?" เลส์ชูเดอร์สั่งคนของเขาทั้งหมดที่ยังสามารถเคลื่อนไหวได้
พวกเขาทุกคนคิดว่ายากที่จะมีใครรอดชีวิตจากแรงระเบิดแต่ไฟก็ยังต้องดับ แม้ว่ามันจะเป็นตึกสองชั้นร้าง แต่ก็ไม่มีใครรับรองได้ว่าลมจะไม่พัดประกายไฟไปที่อื่น
น้ำหลายถังถูกสาดเข้าดับไฟ ควันเริ่มพวยพุ่งไปทั่ว
มีเสียงฝีเท้าเร่งร้อนดังมาจากที่ไกล ๆ แม้จะมืด แต่ชุดเครื่องแบบและรูปร่างสูงใหญ่ของคนที่นำมาก็ยังมองเห็นได้ชัดเจน ทุกคนบอกได้ว่านั่นคือสารวัตรจอห์นและกำลังเสริม ทุกคนรวมทั้งฉินหรานทำความเคารพเมื่อเขามาถึง
ฉินหรานนั้นถูกบางอย่างดึงดูดความสนใจไป ตอนที่ไฟเริ่มมอด เขามองเห็นหนังสือสีขาวที่มีประกายจาง ๆ อยู่ท่ามกลางกองเถ้า ไม่ต้องมีการยืนยันใด ๆ ฉินหรานก็รู้ว่านั่นคืออะไร เพราะว่าทั่วทั้งเกมใต้ดินนี่ มีเพียงหนังสือชนิดเดียวที่สามารถเปล่งประกายจาง ๆ แบบนั้นได้ มันคือหนังสือสกิล!
จากที่ได้คุยกับลอว์เลสก่อนหน้านี้ ฉินหรานจึงได้รู้ว่าหนังสือสกิลเองก็มีระดับของมันเช่นกัน สามารถแบ่งได้เป็นสี่กลุ่ม; สีขาว เขียว ส้ม และทอง สีขาวคือระดับทั่วไป ซึ่งเป็นสกิลส่วนใหญ่ที่ฉินหรานมีอยู่ สีเขียวคือระดับเวทมนตร์ ซึ่งเป็นสกิลเวท สีส้มคือระดับหายาก และสีทองคือระดับตำนาน ตามที่ลอว์เลสอธิบาย สีเหล่านี้เป็นตัวแทนของสกิลในหนังสือพวกนั้น
แล้วสกิลที่อยู่เหนือจากการจัดระดับพวกนี้ล่ะ?
ลอว์เลสก็รู้ไม่มากเหมือนกัน
จนถึงตอนนี้ หนังสือสกิลระดับสูงสุดที่ปรากฏในเกมใต้ดินคือสีทอง ระดับตำนาน หนังสือสกิลที่ว่านั้นทำให้เกิดสงครามระดับโลกขึ้นในเกม ไม่ใช่แค่ความขัดแย้งเล็ก ๆ เหมือน Steam City และ Iron Chariots ที่เป็นแค่การทะเลาะเบาะแว้งกันเมื่อเทียบ
สงครามจากหนังสือสกิลครั้งนั้นมีคนตายนับไม่ถ้วน
ฉินหรานจำได้ชัดเจนว่าลอว์เลสพูดถึงเหตุการณ์นั้น เขารับรู้ได้ถึงความกลัวที่แฝงอยู่ในคำพูดของลอว์เลสฉินหรานเองก็ไม่อยากถามต่อ
นอกจากระดับหนังสือสกิลที่พูดถึงไปก่อนหน้านี้แล้ว ยังมีหนังสือสกิลแบบพิเศษอีกอย่าง หนังสือสกิลที่มีสีม่วงอ่อน
[ตามรอย] ของฉินหรานก็เป็นหนึ่งในสกิลพิเศษที่ว่านั้น
สกิลพิเศษอาจจะมีพลังมากหรืออาจจะมีประโยชน์ใช้สอยน้อย ไม่สามารถระบุได้ด้วยสามัญสำนึก ฉินหรานเจอมาแล้ว สกิล [ตามรอย] ระดับผู้มีฝีมือของเขาไม่ใช่สกิลโจมตี แต่เขาก็ยังประกอบมันเข้าในรายการสกิลของเขา
เขาจะไม่ดูถูกคุณค่าของหนังสือสกิลเพียงเพราะมันเป็นสีขาว อย่างไรเสีย ความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ก็ได้มากจากสกิลระดับสีขาวต่าง ๆ ที่ได้รับมาตลอดทางเหมือนกัน
นอกจากนี้ ในตลาดลับของพวกผู้เล่น หนังสือสกิลสีขาวก็มีราคาประมาณ 1000-2000 คะแนน
แล้วที่ระดับสูงกว่านั้นล่ะ?
เจ้าของย่อมเก็บไว้ใช้เองแน่นอน นอกเสียจากเขาจะบ้าไปแล้วหรือถูกบังคับให้ขาย
ดังนั้น เมื่อฉินหรานเห็นหนังสือสกิลนั่น เขาก็ลืมความเจ็บปวดทั้งหมด และให้คำแนะนำไร้สาระออกไป "จอห์น ให้คนของนายดับไฟเร็วกว่านี้หน่อย มันอาจจะมีเงื่อนงำอะไรเหลืออยู่นะ"
"ได้!" จอห์นพยักหน้ารับคำแนะนำของฉินหราน
ระดับความเป็นมิตรระหว่างพวกเขาทำให้เขายอมรับคำแนะนำไม่ว่ามันจะฟังดูน่าตลำแค่ไหน อีกอย่าง จอห์นเองก็ยังมีจุดที่สงสัยในคดีนี้อีกหลายจุด ชูเบิร์กได้ปืนและระเบิดมากมายมาได้ยังไง? โจรระดับต่ำปกติแล้วไม่น่ามีปืนมากมายในครอบครองได้
ไฟค่อย ๆ ถูกดับลงอย่างรวดเร็ว เจ้าหน้าที่ทำงานของตัวเองเป็นอย่างดี และหลังจากยืนยันว่าปลอดภัยดีแล้ว พวกชาวเมืองก็ออกมาช่วยด้วย พวกชอบเรื่องชาวบ้านยังถามไปรอบ ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉินหรานและจอห์นไม่มีเวลาให้พวกเขา ทั้งคู่เข้าไปในตึกที่ไฟดับไปแล้วด้วยกัน
เลส์ชูเดอร์สั่งให้เจ้าหน้าที่ที่เหลือปิดกั้นสถานที่และจับตาดูหัวหน้าของตนกับฉินหรานสืบหาหลักฐานเงียบ ๆ
ฉินหรานเดินเข้าไปในที่เกิดเหตุและตรงไปที่หนังสือสกิลอย่างรวดเร็ว
[พบหนังสือสกิล: อาวุธระเบิด (ลูกระเบิด)]
[คุณต้องการเรียนรู้หรือไม่?]
ไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ ฉินหรานตกลงทันที
[เรียนรู้สกิล: อาวุธระเบิด (ลูกระเบิด)]
[ชื่อ: อาวุธระเบิด (ลูกระเบิด) (พื้นฐาน)]
[ค่าสถานะที่เกี่ยวข้อง: พลังโจมตี, ความคล่องแคล่ว]
[ชนิดสกิล: จู่โจม]
[ผลลัพธ์: คุณรู้วิธีใช้ระเบิดทำมือ, TNT, ลูกระเบิด และอาวุธระเบิดชนิดอื่น ๆ เพิ่มความเสียหาย 10%]
[เงื่อนไขการใช้งาน: กำลังกาย]
[เงื่อนไขการเรียนรู้: ไม่มี]
[หมายเหตุ: คุณต้องแน่ใจนะว่า อะไรที่คุณขว้างออกไปจะไม่ย้อนกลับมาหาคุณ!]
...
หลังจากอ่านการแจ้งเตือนสกิล ความรู้ก็ถูกถ่ายทอดเข้ามาในร่างเขาอีกครั้ง ฉินหรานพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ระเบิดเป็นอย่างหนึ่งที่เขาชอบใช้ต่อกรกับศัตรู ตอนนี้เขาก็มีสกิลที่เกี่ยวข้องแล้ว เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเสือติดปีกเลย ข้อเสียอย่างเดียวก็คือ ถ้าเขาต้องการเลื่อนระดับสกิล เขาต้องปิดดันเจี้ยนนี้และกลับไปที่ห้องรับรองก่อน
เมื่อเขาได้สกิลเรียบร้อย เขาก็มองไปรอบ ๆ และมองไปที่จอห์น เพื่อนของเขายังคงสำรวจรอบ ๆ พื้นที่ที่ถูกเผาอย่างละเอียด ขมวดคิ้วให้กับสิ่งที่เห็น ฉินหรานรู้ว่าจอห์นมองหาอะไร เพราะเขาเองนี่แหละที่เป็นคนแนะนำ
เขาเข้ามาเอาหนังสือสกิลก็จริง แต่ก็ไม่ได้จะเข้ามาแค่เล่น ๆ แค่นั้น พฤติกรรมแบบนั้นจะไม่เข้ากับตัวตนของเขาในดันเจี้ยนนี้ ฉินหรานถอนหายใจและร่วมกับเพื่อนของเขามองหาเงื่อนงำ
ผลลัพธ์มันก็แน่อยู่แล้ว
หลังจากค้นหาอยู่ทั้งชั่วโมง ทั้งหมดที่ฉินหรานพบก็คือขี้เถ้า จอห์นเองก็ไม่พบอะไรทั้งนั้น คนทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะล้มเลิกการค้นหา พวกเขาลุกขึ้นแล้วเดินออกจากซากตึก
"มันอาจจะมีช่องทางลับหรือห้องใต้ดิน!" เลส์ชูเดอร์ยังคงไม่ยอมแพ้
จอห์นก็เช่นกัน "ส่งคนไปเคลียร์พื้นที่และขุดลงไปหาหลักฐานที่ใต้ดิน" เขาสั่งเลส์ชูเดอร์แล้วทำสัญญาณให้ฉินหรานกลับไปที่สถานีตำรวจพร้อมเขา ดูเหมือนว่าจอห์นต้องการปรึกษาเรื่องบางอย่างกับเขา ฉินหรานจึงไม่ได้ปฏิเสธ
พวกเขามาถึงสถานีโดยไม่มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้น และมุ่งไปที่ห้องทำงานของจอห์น ทันทีที่จอห์นก้าวเท้าเข้าไปในห้อง เขาก็เริ่มสูบบุหรี่ สูบหมดไปสองมวนเขาก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ
"มันพูดยากเหรอ?" ฉินหรานถามจอห์นอย่างหมดความอดทน
"ยากกว่าที่นายคิดนะ ฉันสงสัย มันน่าจะมีปัญหามากกว่านั้น" จอห์นพูดเสียงต่ำ ส่ายหน้าไปมา
"กองทัพเหรอ? อืม ก็เป็นปัญหาจริง ๆ นั่นแหละ"
"ฉันมีปัญหากับกองทัพอยู่เรื่อย!"
ฉินหรานถอนหายใจให้กับประโยคแรก และลดเสียงประโยคที่สองให้แค่ตัวเองได้ยิน
ตอนนี้ทุกอย่างชัดเจนแล้ว
ชูเบิร์กนั้นอยากครอบครองตำแหน่งและอาณาเขตของ จิมมี่ มือทมิฬ ตั้งแต่ที่จิมมี่หายตัวไป มันติดต่อกับเส้นสายที่มีเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่แน่นอนว่าเส้นสายของมันย่อมต้องเรียกร้องให้ชูเบิร์กทำงานสกปรกให้เพื่อเป็นการตอบแทน รางวัลก็คือ ทางนั้นจะเตรียมปืนและระเบิดจำนวนมากให้
เดาได้ไม่ยากเลยว่าใครจะสามารถสนับสนุนอาวุธจำนวนขนาดนั้นให้ชูเบิร์กได้
กองทัพทหาร
ไม่มีใครอื่นที่สามารถสนับสนุนอาวุธจำนวนมากได้หรอก ระเบิดก็ถูกทำให้เหมือนเป็นระเบิดทำมือเพื่อกลบเกลื่อนลักษณะภายนอก ใครก็ตามที่เข้าใจสถานการณ์ไม่มีทางเชื่อหรอกว่าระเบิดทำมือพวกนั้นเป็นชูเบิร์กและพวกทำขึ้นมาเองจริง ถ้าชูเบิร์กมีความสามารถระดับนั้น มันก็มีชื่อเสียงไปแล้ว
นอกจากนี้ ถ้ามันทำระเบิดได้จริง สกิลที่ฉินหรานได้รับก็ไม่ควรเป็น [อาวุธระเบิด (ลูกระเบิด)] แต่เป็นสกิลสายการผลิตแทน
แต่นั่นยังไม่ใช่ส่วนที่เลวร้ายที่สุด
การร่วมทำเรื่องสกปรกระหว่างผู้มีอำนาจกับโจรนั้นเกิดขึ้นได้เป็นปกติ แต่ที่เหนือความคาดหมายคือความกล้าของชูเบิร์ก ไม่ว่าพวกแก๊งใต้ดินจะแข็งแกร่งแค่ไหน พวกมันก็ไม่เคยกล้าปะทะกับพวกตำรวจแบบนี้ แต่ชูเบิร์กกล้า
ถ้าไม่ใช่เพราะการเข้ามาวุ่นวายของฉินหราน เรื่องคงจะแย่กว่านี้ และในที่สุดกองทัพทหารก็จะปรากฏตัวขึ้น ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ชูเบิร์กมีเส้นสายในกองทัพ
ฉินหรานน่าจะเป็นคนแรกที่สงสัยว่ามีบางอย่างทะแม่ง ๆ
ฉินหรานเอนตัวพิงพนักเก้าอี้และทำให้ตัวเองผ่อนคลาย แล้วมองไปที่จอห์นก่อนจะถาม "แล้วนายจะทำยังไงต่อไป?"
