บทที่ 92 ศัตรู (2)
[-แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ-]
[-Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอนแต่จะราคาแพงที่สุด-]
[-หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ-]
บทที่ 92 ศัตรู (2)
“เธอชอบเขาเหรอ?”
ฮวาลิน หน้าแดงก่ำ ตกใจจนพูดไม่ออก “อะไรกันเนี่ย?พูดอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้! ฉันจะไปชอบเขา...ไม่สิ ชอบวูจินได้ยังไง ฉันกับเขายังไม่สนิทกันเลย!”
“จริงเหรอ?”
“จริงสิ! ฉันบอกไปแล้วไงว่าฉันชอบผลงานของเขาในละครสั้นมากกว่าและฉันได้รับข้อเสนอจากรายการนี้ก่อนวูจินเสียอีก!”
“......”
“จริง ๆ นะ ฉันพูดจริง ๆ เลย ฉันไม่โกหกหรอก”
เสียงหัวเราะคิกคักของทั้งสองถูกขัดจังหวะโดยเสียงของผู้จัดการตัวอ้วนของฮวาลิน
“ขอโทษนะที่มารบกวน แต่ฮวาลิน คุณต้องไปแล้ว”
“อ๋อ! ใช่ ๆ เดี๋ยวฉันไปแล้วค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวคุยกันทางแชทนะ”
“อือ ๆ พี่เองก็บอกผลลัพธ์ให้ฉันรู้ด้วยล่ะ!”
ฮวาลินโบกมือวูบ ๆ แล้วรีบวิ่งขึ้นลิฟต์ ฮงฮเยยอนยิ้มบาง ๆ ส่งเธอไป จากนั้นเธอก็เดินไปตามทางเดินกับทีมงานอย่างสงบ แต่ในใจของเธอ ความรู้สึกแปลก ๆกำลังปะทุขึ้นไม่รู้ว่ามันคือความกังวลหรืออะไร
‘ฮวาลินอยู่ที่นี่ ฉันไม่คิดเลยว่าจะเจอเธอ’
ฮงฮเยยอนรู้สึกถึงความกระวนกระวายใจไม่นาน เธอก็พบกับPDยุนบยองซอน ผู้ชายที่สวมแว่นในห้องประชุม PDยุนบยองซอนและนักเขียนต่างก็อ้าปากค้าง เมื่อเห็นนักแสดงหญิงระดับท็อปอย่างไม่คาดคิด
“ฮ่า ๆ ฮเยยอน ผมตกใจมากจริง ๆ”
“ฉันขอโทษที่นัดประชุมแบบกระทันหันนะคะ”
“ไม่เป็นไร ถ้าคุณนัดแบบกระทันหันกว่านี้ ผมก็วิ่งมาทันที เพราะคุณคือฮเยยอนนี่นา”
ฮงฮเยยอนยิ้ม
“พูดเกินไปแล้ว PD คุณยังเหมือนเดิม”
“รายการวาไรตี้ต้องมีอะไรที่ดูเกินจริงหน่อย ๆ นะ ฮ่า ๆ แต่ว่าคุณจริงจังจะร่วมกับรายการของผมจริง ๆเหรอ?”
“ใช่ค่ะ จริง ๆ นะคะ แต่ว่าระหว่างทางมาเจอฮวาลิน น่ะค่ะได้ยินว่าเธอคอนเฟิร์มแล้วใช่ไหมคะ?”
“อ่า- คุณเห็นแล้วเหรอ? ใช่ครับ ฮวาลิน คอนเฟิร์มแล้ว”
เขาพูดจบก็รับแฟ้มใสจากผู้ช่วยเขียนบท
“ตอนนี้คนที่คอนเฟิร์มแล้วมีคนทั้งหมดตามนี้ครับ เก็บเอาไว้เป็นความลับด้วยนะครับ ฮวาลิน รวมถึงคังวูจิน อันจองฮัก ฮากังซู แล้วก็อีกคนกำลังคุยกันอยู่ คุณฮงฮเยยอนครับ”
“ฉันได้ยินว่าฮวาลินเป็นคนแรกที่ตกลง”
“ใช่ครับ ผมส่งข้อเสนอไปให้เธอเร็วที่สุด วูจินกับคุณอยู่ค่ายเดียวกัน คุณคงได้ยินข่าวแล้วใช่ไหมคะ? ที่จริงเราเปิดเผยแค่วูจิน คนเดียวก่อน เพราะเรื่องของเขานี้มันกำลังเป็นกระแส”
PDยุนบยองซอนยิ้มกวน ๆ
“อ้อ ใช่แล้ว คุณฮเยยอนสนิทกับคุณฮวาลินใช่ไหม? แล้วก็กับคุณวูจินก็อยู่สังกัดเดียวกันด้วย คุณฮเยยอนมาร่วมด้วยนี่คงจะอลังเลยล่ะครับ เคมีก็เข้ากันด้วย แล้วก็กับคนอื่น ๆ คุณก็สนิทกันอยู่ใช่ไหม?”
“ค่ะ แค่พอประมาณ แต่ว่าเรื่องที่ฉันกับคุณวูจินอยู่สังกัดเดียวกันนี่ มันจะมีปัญหาอะไรไหมคะ?”
รอยยิ้มของPDยุนบยองซอนที่ปิดแฟ้มใสไว้เบา ๆ เข้มขึ้น
“ไม่เลยสักนิด ถ้ามันสนุก ผู้ชมก็ไม่สนใจหรอกเรื่องพวกนี้หรอก สื่อก็ไม่เอาไปขยายข่าวหรอก”
ฮงฮเยยอนพยักหน้าช้า ๆ ความตั้งใจของเธอนั้นสูงขึ้นมากหลังจากเจอกับฮวาลินก่อนหน้านี้ ฮงฮเยยอนจึงถาม PDยุนบยองซอนทันที
“รูปแบบรายการเป็นยังไงคะ?”
“อย่างแรก คุณฮเยยอนชอบทำอาหารไหม?”
“ทำอาหารเหรอ? ถ้าแค่ต้มมาม่าก็อร่อยน่ะค่ะ”
“แค่นี้ก็พอแล้วครับ”
PDยุนบยองซอนเปิดแผนงานที่ได้รับการอนุมัติแล้วออก
“งั้น ฮเยยอน คุณมีตารางงานช่วงครึ่งปีหลังเป็นยังไงบ้าง?”
เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง
ฮวาลินมาถึงร้านในชองดัมดง เสียงข้อความก็เด้งขึ้นมา ผู้ส่งคือฮงฮเยยอน
-รุ่นพี่ที่รัก:ฮวาลิน! ฉันได้ไปออกรายการวาไรตี้ด้วยนะ
ฮวาลินอ่านข้อความจบก็รีบตอบกลับไปทันที
-จริงเหรอ?! ดีใจมากกกกกกก! ㅠㅠㅠ อยากถ่ายแล้ว อยากไปเล่นกับพี่สาวแบบสนุก ๆ !
ความรู้สึกนั้นจริงใจ ฮวาลินตื่นเต้นกับการถ่ายรายการวาไรตี้กับฮงฮเยยอนจริง ๆ แต่ในใจเธอก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย
‘เฮ้อ- ฉันน่าจะบอกไปตั้งแต่แรกเลยว่าฉันเป็นแฟนคลับวูจิน’
ฮวาลินรู้สึกเสียดายที่เริ่มต้นผิดพลาด
คืนนั้นดึกมาก
เวลาล่วงเลยไปถึง 23:00 น. ทุกคนเลิกงานกลับบ้านพักผ่อนกันหมดแล้ว แต่ถนนในโซลยังคงสว่างไสว รถราวิ่งกันขวักไขว่
ท่ามกลางรถยนต์มากมายมีรถหรูสีดำคันหนึ่งสะดุดตา
รถคันนั้นดูเผิน ๆ ก็ราคาหลายร้อยล้านแล้วล่ะ มันวิ่งไปเรื่อย ๆ จนมาถึงแถวสถานีรถไฟใต้ดินชินซา แถวนั้นรถเยอะมาก แต่พอเลี้ยวเข้าซอย คนกับรถก็ค่อย ๆ หายไป
ผ่านไปอีกสักพัก
รถคันนั้นวิ่งวนไปวนมาเหมือนหาอะไรอยู่ สุดท้ายก็จอดอยู่หน้าตึกหนึ่ง แล้วก็ออกไปทำแบบนี้ซ้ำ ๆ ดูแปลก ๆ แต่รถคันนั้นก็ยังคงจอดแล้วออกไปอยู่แบบนั้น
ไม่นาน
-กึก
ไม่รู้ว่าพอใจหรือเปล่า รถคันนั้นก็เลี้ยวเข้าไปในที่จอดรถใต้ดินของตึก มองดูตึกดี ๆ ชั้น 3 เป็นคลินิกศัลยกรรม รถคันนั้นจอดเงียบ ๆ ในที่จอดรถ
-ตึง!
หญิงสาวผมสั้นก้าวลงจากรถ เธอปิดบังใบหน้าของตัวเองอย่างมิดชิด แมสก์ปิดใบหน้าสีดำ หมวกสีดำ แถมยังสวมแว่นตาอีก เธอเดินสำรวจบริเวณลานจอดรถอยู่พักหนึ่ง
“······”
เธอย่างเท้าไปโดยไม่พูดอะไรเดินเข้าไปในทางเข้าและขึ้นลิฟต์ แล้ว
-ติ้ง.
เธอกดชั้นที่ศัลยกรรมความงามตั้งอยู่ นี่มันแปลกมาก เวลาล่วงเลยไปถึง23:30 น. แล้ว ศัลยกรรมความงามน่าจะปิดไปนานแล้ว แต่เธอก็เดินไปยังศัลยกรรมความงามอย่างคุ้นเคย เธอเปิดประตูแก้วของศัลยกรรมความงามที่ปิดและดับไฟไปแล้ว
สิ่งที่น่าสนใจคือ ประตูแก้วของศัลยกรรมความงามเปิดอยู่
ดังนั้น หญิงสาวสวมแมกส์จึงเดินเข้าไปในคลินิกศัลยกรรมอย่างสง่างาม เธอเดินออกมาจากคลินิกและขึ้นลิฟต์หลังจากนั้น 30 นาที มีเพียงสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไป นั่นคือ เธอถือถุงกระดาษใบเล็ก ๆ อยู่ในมือ
หญิงสาวถือถุงกระดาษขึ้นรถหรูในลานจอดรถ
- บรืน!
รถขับออกจากลานจอดรถอย่างนุ่มนวล ลานจอดรถกลับเงียบสงบอีกครั้ง แต่ความเงียบนั้นอยู่ได้ไม่นาน เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นในลานจอดรถ รถยนต์ขนาดเล็กคันหนึ่งที่ดูเหมือนรออยู่ก็ขับตามรถหรูออกจากลานจอดรถไป
ผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง
รถหรูที่จอดอยู่ที่คลินิกศัลยกรรมขับเข้าไปในอพาร์ตเมนต์หรูในชองดัมดง หญิงสาวลงจากรถหลังจากจอดรถอย่างนุ่มนวล เธอปลดล็อกประตูหน้าบ้านของตัวเอง
พร้อมกับ
“ฮึ-”
เธอถอนหายใจเบา ๆ ขณะถอดสิ่งที่ปิดบังใบหน้าออกจากตู้รองเท้า แมกส์ หมวก และอื่น ๆ ในที่สุด ใบหน้าของเธอก็ปรากฏออกมา ดวงตาคมสวย ผมสั้น ดูสง่างาม
เธอคือ ซอแชอึน นักแสดงหญิงชื่อดังที่ได้รับเลือกให้แสดงใน ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ เมื่อวานนี้เธอยังทะเลาะกับคังวูจินอยู่เลย
“เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ เฮ้อ”
รถยนต์คันนั้นบรรทุกผู้โดยสารสามคน ชายสองคนนั่งอยู่ที่เบาะคนขับและเบาะข้าง ส่วนหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลัง สิ่งที่แปลกประหลาดคือ บุคลิกของพวกเขาเรียกได้ว่าไม่ใช่ตำรวจ แต่ก็ไม่ใช่คนธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้น หญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะหลังยังถือกล้องขนาดใหญ่ราวกับปืนใหญ่
ชายที่นั่งอยู่เบาะคนขับ ซึ่งมีผิวสีเข้มถามเธอ
“ถ่ายครบแล้วใช่ไหม? ตรวจสอบดูหน่อย”
“ถ่ายครบแล้วค่ะ ตั้งแต่ถึงคลินิกศัลยกรรม จนออกจากคลินิก และกลับถึงบ้าน”
“ซอแชอึน ถ่ายได้ชัดเจนใช่ไหม?”
“ค่ะ ถ่ายเฉพาะตอนลงจากคลินิกศัลยกรรม แต่ปิดบังใบหน้าหมด เกือบจำไม่ได้เลยค่ะ”
ชายที่นั่งอยู่เบาะคนขับหัวเราะเยาะ
“ยัยหนู นั่นแหละคือจุดสำคัญ ต้องมีภาพแบบนั้น ใบหน้าปิดมิดชิด ถึงจะได้อารมณ์ ถ้าไม่ปิด มันจะไม่สนุกสิ”
ชายคนนั้นพึมพำ แล้วหันไปมองชายที่นั่งอยู่เบาะข้าง
“ในกล้องติดรถซอแชอึนขับรถผ่านไปชัด ๆ เลยใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ”
“ถ่ายรูปไว้ด้วยใช่ไหม?”
“ค่ะ”
“โอเค ถึงแม้จะปิดบังใบหน้า แต่รถคันนั้นก็เป็นของซอแชอึนแน่นอนไม่ต้องห่วงหรอก เอาล่ะ ถ่ายภาพอพาร์ตเมนต์ของซอแชอึนทั้งหมดไว้ด้วย เผื่อไว้ก่อน”
หญิงสาวพยักหน้ารับคำแล้วกดชัตเตอร์ไปที่อพาร์ตเมนต์ พวกเขาเหล่านี้เป็นใครกัน? ทำไมถึงต้องบันทึกการเคลื่อนไหวของซอแชอึน?
คำตอบนั้นถูกเอ่ยออกมาจากปากของชายที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับ
“ห้ามบอกบรรณาธิการเด็ดขาด ไอ้หมูอ้วนถ้ารู้เรื่องนี้มันจะรีบเขียนข่าวออกไปแน่ ๆ ตอนนี้เป็นความลับของพวกเราเท่านั้น ห้ามบอกใครเด็ดขาด!”
พวกเขาคือบรรณาธิการข่าวบันเทิง และเป็นบรรณาธิการของ‘PowerPatch’ หนึ่งในสื่อยักษ์ใหญ่ ชายที่นั่งฝั่งข้างคนขับยังคงตรวจสอบภาพจากกล้องติดรถอย่างไม่วางตา และเอียงคอด้วยความสงสัย
“แต่แน่ใจแล้วเหรอ?”
ชายที่นั่งฝั่งคนขับตบหัวเขาเบา ๆ
“ไอ้เด็กนี่! แกคิดว่าฉันไม่มีข้อมูลอะไรเลยรึไง? คิดดูสิวะ ตีหนึ่งแล้วนะ ไปทำไมถึงโรงพยาบาลศัลยกรรม? แถมไปคนเดียวแบบเงียบ ๆ อีกต่างหาก นี่มันโปรโพฟอลชัวร์ ๆ”
“แต่เธออาจจะไปทำศัลยกรรมจริง ๆ ก็ได้”
“ไม่ต้องห่วง ฉันเช็คข้อมูลแล้ว ไม่ใช่แค่ซอแชอึนที่ไปนะ มีอีกหลายคนเลย พวกนี้ติดยาเสพติดกันมานานแล้ว มีหลักฐานแน่นหนา ฉันไม่ห่วงหรอก แค่ต้องหาข้อมูลเพิ่มเติมอีกนิดหน่อยเท่านั้นแหละ”
หมายถึงจะรวบรวมหาข้อมูลคนเพิ่มเติมนั่นเอง ชายที่นั่งอยู่เบาะคนขับอธิบายต่อหลังจากสตาร์ทรถ
“ซอแชอึนน่ะตัวใหญ่สุด แต่เราต้องจัดการทีเดียวให้หมด”
คำถามถัดมาเป็นของหญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะหลัง
“คุณจะปล่อยข่าวเมื่อไหร่คะ?”
“ถ้ารวมพวกตัวประกอบด้วยคงจะต้องใช้เวลาถึงเดือนหน้าแน่ ๆ พอข่าวระเบิดออกมา ทุกอย่างก็จะดำเนินไปเองแหละ ทั้งอัยการและพวกนั้นคงลงมือกันไว ส่วนซอแชอึนกับพวกตัวประกอบก็เตรียมตัวตกนรกได้เลย”
ชายหนุ่มในที่นั่งคนขับหัวเราะร่วนจนปากแทบจะถึงหู
“งานโฆษณาและผลงานของพวกมันก็จะหายไปหมด”
ขณะนั้น ณ สถานีซัมซอง
สถานที่คืออพาร์ตเมนต์ของคังวูจิน เวลาล่วงเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ประตูอพาร์ตเมนต์ของเขาก็เปิดออก วูจินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าก้าวเข้ามา เขาถอดรองเท้า แต่ไม่ยอมถอดเสื้อผ้า กระโดดลงบนเตียงทันที
“······เกือบตาย พรุ่งนี้ฉันขอนอนทั้งวันเถอะนะ”
วูจินที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงพูดอย่างเหนื่อยล้า เวลาเข้างานของคังวูจิน ในวันรุ่งขึ้นคือช่วงเที่ยงพอดี
ทันใดนั้น วูจินก็พยายามนึกถึงตารางงานในวันนี้ งานเยอะมากจนจำแทบไม่ได้ มีทั้งการประชุมเกี่ยวกับโฆษณาใหม่ สัมภาษณ์กับช่องยูทูบชื่อดัง และงานอีเวนต์อีกสารพัด ไม่เว้นแม้แต่การถ่ายทำคอนเทนต์ลงโซเชียลในตอนกลางคืน
ตารางงานที่แน่นเอี้ยดแบบนี้ดำเนินมาอย่างต่อเนื่อง
“ถ้าไม่มีมิติว่างเปล่า ฉันคงตายไปแล้ว”
วูจินรอดชีวิตมาได้ก็เพราะการพักผ่อนในมิติว่างเปล่า ชีวิตในวงการบันเทิงสำหรับคังวูจิน หนุ่มน้อยธรรมดาคนนี้ มันยากลำบากเหลือเกิน แต่เขาก็พยายามพัฒนาตัวเองขึ้นเรื่อย ๆ
“อ้า”
วูจินที่เกือบจะหลับไปแล้ว พยายามลุกขึ้น เขาไม่สามารถนอนแบบขอไปทีเหมือนเมื่อก่อนได้อีกแล้ว เพราะการอาบน้ำเป็นสิ่งพื้นฐานที่ต้องทำ
“อืมเริ่มจากการแปะแผ่นมาส์กก่อน-”
วูจินถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน เขาต้องใส่ใจเรื่องดูแลผิวพรรณด้วย สายตาเหลือบไปเห็นบทละครวางอยู่บนโต๊ะอาหารในครัว
“อ๊ะ นั่นมัน”
บทละคร ‘รักน้ำแข็ง’ ตอนที่ 2 ของนักเขียนอีวอลซอนเป็นบทที่ทีมงานส่งมาให้เพิ่มเติม
“เอาไว้ลงรายการก่อนละกัน”
วูจินพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบบทละครขึ้นมา หรือที่จริงแล้ว เขาแตะไปที่กรอบสีดำที่ลอยอยู่ข้าง ๆ บทละคร ในทันใดนั้น วูจินก็
“ดูซิ-”
ถูกดูดเข้าไปในมิติว่างเปล่าที่มืดสนิท เขาไปหยุดอยู่ตรงหน้าสี่เหลี่ยมสีขาวเรียงราย ‘รักน้ำแข็ง’ ตอนที่ 2 ถูกบันทึกเรียบร้อยแล้ว วูจินพยักหน้าช้า ๆ
“เสร็จแล้ว กลับกันเถอะ”
เขากำลังจะพูดคาถา ‘ออกไป’ เพื่อกลับสู่โลกความจริง
“ออก······อ๊ะ?”
วูจินชะงัก คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
“หือ?”
คังวูจินจ้องมองหนึ่งในรูปสี่เหลี่ยมสีขาวอย่างไม่วางตา เขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
“···ทำไมมันเป็นแบบนี้?”
รูปสี่เหลี่ยมสีขาวที่คังวูจินมองอยู่นั้นคือ ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ แน่นอนว่ามันต่างจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด
-[3/บทภาพยนตร์(ชื่อเรื่อง: เกาะแห่งผู้สูญหาย), ระดับ D]
ระดับของ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ ตกลงมาอยู่ที่ D แล้ว ในอดีตมันเคยเป็น A+ นี่นา? วูจินเพิ่งแวะพักผ่อนเข้ามาดูตอนเที่ยงยังเป็น A+ อยู่เลย แต่ตอนนี้กลายเป็นระดับ D แล้ว วูจินถึงกับอึ้งและพึมพำด้วยความงุนงง
“บ้าไปแล้ว ฉันไม่เข้าใจทำไมมันตกลงมาอยู่ที่ D ได้ล่ะ?”
แน่นอนว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น แต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“อ้าว ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ”
คังวูจินเกาหัวไปพลาง คิดไปพลาง สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ วูฮยอนกู ผู้กำกับเขาถูกตราหน้าว่าเป็นอาชญากร และผลงานของเขาก็อยู่ในระดับ F
“งั้น... ผู้กำกับควอนกีแท็กมีปัญหาเหรอ?”
“ไม่น่าใช่แบบนั้นนะ”
ถ้าผู้กำกับควอนกีแท็กมีปัญหา ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’คงได้คะแนนต่ำไปตั้งนานแล้ว แต่เช้าวันนี้ยังดูดีอยู่เลย ผู้กำกับวูฮยอนกู ที่รู้จักกันก็ยังพูดถึงเรื่องนี้ด้วย
ยิ่งไปกว่านั้น
“ดูจากนิสัยของผู้กำกับท่านนั้นแล้ว ไม่น่าจะไปก่อเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก”
งั้นก็ต้องเป็นทีมงานสินะ ทีมงาน? พวกเขาจะไปก่อเรื่องอะไรให้คะแนนหนังตกขนาดนี้ได้ยังไง? แม้จะตกก็คงตกแค่ระดับเดียวเท่านั้นแหละ นั่นหมายความว่าทีมงานก็ไม่ใช่
“······หรือว่าจะเป็นนักแสดง?”
ถ้าหนังคือเงินทุน นักแสดงก็คือหัวใจ ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ มีนักแสดงระดับท็อปอยู่มากมาย ยกเว้นคังวูจิน วูจินนึกถึงรยูจองมินที่สนิทกันมากที่สุดก่อน
“คงไม่ใช่ ‘หนุ่มหล่อ’ คนนั้นหรอก”
รยูจองมินเป็นคนถัดจากคังวูจินที่เข้าร่วมทีม ปัญหาของเขาก็คือ หรือว่าฝีมือของเขาลดลงแล้ว ไม่สิ ถ้างั้นระดับของ ‘ผู้เชี่ยวชาญนิติจิตวิทยาเสเพล’ ที่กำลังถ่ายทำอยู่ตอนนี้ก็ต้องลดลงเช่นกัน แต่ระดับของ‘นิติจิตวิทยา’ ยังคงอยู่ที่ระดับ S เลยนะ
แบบนี้ก็เหลือแค่สามคน
‘นักแสดงระดับท็อปที่เข้าร่วมทีมเมื่อเร็ว ๆ นี้’
ชอนอูชาง คิมอีวอน และ ซอแชอึน คังวูจินพึมพำยืนยัน
“ต้องเป็นหนึ่งในสามคนนี้แน่ ๆ”
ไม่รู้ทำไม วูจินนึกถึงใบหน้าของซอแชอึนอยู่เรื่อย ๆ อาจเป็นเพราะความรู้สึกไม่ดีจากการเจอกันครั้งแรกตอนไปเลี้ยงฉลองก็ได้
“รู้สึกว่าน่าจะเป็น ซอแชอึน น่ะ”
การเดาแบบมั่ว ๆ ของเขา ดูท่าจะใกล้เคียงกับคำตอบแล้วล่ะ
จบ
