บทที่ 34 สวี่เหยียน: ฝ่ามือพิชิตมังกรช่างทรงพลังเหลือเกิน

###

หลี่เสวียนไม่คาดคิดเลยว่า สวี่เหยียนจะถามคำถามเช่นนี้ออกมา

แต่ก็นับว่าไม่เสียแรงที่เป็นศิษย์ซึ่งสามารถฝึกฝนวิชาที่เขาร้อยเรียงขึ้นมาได้สำเร็จ กระบวนความคิดและจุดสนใจของเขาช่างแตกต่างจากคนธรรมดาโดยสิ้นเชิง

แต่คำถามนี้ ไม่ใช่ปัญหาสำหรับหลี่เสวียน!

เขามองสวี่เหยียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพอใจ ใบหน้าของเขาแสดงถึงความชื่นชมที่มีต่อศิษย์

"ศิษย์เอ๋ย ที่เจ้าเอ่ยถามคำถามนี้ในเวลานี้ แสดงว่าเจ้ามีความเข้าใจดีพอสมควรแล้ว และเริ่มเห็นหนทางของฝ่ามือพิชิตมังกรแล้ว

"เคยได้ยินคำว่า ‘เอาพิษสู้พิษ’ หรือไม่ ศิษย์ของข้า?

“ฝ่ามือพิชิตมังกรก็เป็นเช่นนั้น ใช้มังกรพิชิตมังกร

"มังกรคือสัตว์เทพผู้ยิ่งใหญ่ มีพลังพิเศษแต่กำเนิด ใครจะสามารถพิชิตมันได้ง่ายๆ?

“ฝ่ามือพิชิตมังกรนี้จึงเป็นการใช้พลังของมังกรพิชิตมังกร ไม่เพียงแต่พิชิตกายของมัน แต่ยังพิชิตจิตวิญญาณของมันอีกด้วย!”

หลี่เสวียนกล่าวร้อยเรียงออกมาอย่างไร้ที่ติ

“พิชิตทั้งกาย พิชิตทั้งใจ โจมตีทั้งร่างกายและเจตจำนงของมังกร?”

สวี่เหยียนรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง เขารู้สึกว่าฝ่ามือพิชิตมังกรนี้ลึกล้ำและยากที่จะเข้าใจจริงๆ

แม้ว่าเขายังไม่สามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าจะพิชิตทั้งกายและใจอย่างไร หรือโจมตีทั้งร่างและจิตใจเช่นไร แต่มันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกน่าเกรงขามของฝ่ามือนี้ลดลงเลย

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความฮึกเหิม "ข้าจะต้องฝึกฝนฝ่ามือพิชิตมังกรนี้ให้สำเร็จให้ได้ หากวันใดข้าได้พบมังกรตัวจริง ข้าจะใช้ฝ่ามือนี้พิชิตมันให้จงได้!"

“อาจารย์ ศิษย์เข้าใจแล้ว ข้าจะฝึกฝนฝ่ามือพิชิตมังกรให้สำเร็จ และเข้าถึงแก่นแท้ของมันให้ได้!”

สวี่เหยียนกล่าวด้วยแววตาแน่วแน่

"อืม ข้าเชื่อว่าเจ้าจะทำได้"

หลี่เสวียนรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง

"จดจำคาถาของฝ่ามือพิชิตมังกรให้ดี ศิษย์ของข้า นี่คือหัวใจสำคัญของฝ่ามือพิชิตมังกร หากเจ้าเข้าใจแม้เพียงเล็กน้อย เจ้าก็จะเข้าสู่หนทางของมันได้ แต่หากเจ้าเข้าใจแก่นแท้ เจ้าก็จะเข้าสู่ระดับเทพแห่งวิถีแห่งนักสู้ได้"

หลี่เสวียนได้พยายามอย่างมากในการร้อยเรียงคาถาของฝ่ามือนี้

ส่วนจะสำเร็จหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับสวี่เหยียนแล้ว

"ศิษย์จะจดจำไว้ในใจตลอดไป!"

สวี่เหยียนกล่าวอย่างเคารพ

“เจ้าฟังให้ดี”

หลี่เสวียนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "มังกรมีพลังพิเศษ เปลี่ยนแปลงตามสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ มันมีพลังที่สามารถสั่นสะเทือนไปทั่วหล้า เมื่อมันโกรธ ฟ้าดินต้องสั่นสะเทือน ลมพายุและสายฟ้าจะเกิดขึ้น แต่หากมันซ่อนตัว ก็จะหายลับไปไร้ร่องรอย มันสามารถโจมตีได้ไกลนับหมื่นลี้ มีพลังอันเข้มแข็งและยากจะต้านทาน แต่ก็สามารถอ่อนน้อมและยืดหยุ่นเหมือนน้ำได้ เปลี่ยนแปลงอย่างคาดไม่ถึงและสามารถทำตามใจได้ทุกอย่าง"

สวี่เหยียนพึมพำตามด้วยเสียงเบาๆ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความคิดลึกซึ้ง ในจิตใจเขารู้สึกเหมือนว่ามีประกายแห่งความเข้าใจวาบขึ้น แต่ก็ยังไม่สามารถจับต้องมันได้อย่างชัดเจน

"ตามข้ามา"

หลี่เสวียนเดินไปยังลานที่เขาได้วาดแปดทิศไว้

"ขอรับ อาจารย์!"

สวี่เหยียนเดินตามไปอย่างเคารพ

"ดูให้ดี นี่คือแปดทิศ"

หลี่เสวียนชี้ไปยังรูปแปดทิศที่วาดไว้บนพื้นแล้วอธิบายให้สวี่เหยียนฟัง

“แปดทิศมีทั้งแผ่นฟ้า แผ่นดิน สายฟ้า ลม น้ำ ไฟ ภูเขา และทะเลสาบ…”

หลี่เสวียนอธิบายความรู้เกี่ยวกับแปดทิศที่เขาจำได้ จากที่เคยเห็นในโลกก่อน พร้อมทั้งใส่คำอธิบายเชิงทฤษฎีที่ฟังดูซับซ้อนและลึกลับ

“การเปลี่ยนแปลงของแปดทิศนั้นล้ำลึกและไม่มีที่สิ้นสุด เจ้าจะสามารถเข้าใจได้มากน้อยเพียงใดก็ขึ้นอยู่กับเจ้า… วิชาเคลื่อนไหวและวิชาก้าวย่างล้วนสามารถเรียนรู้ได้จากแปดทิศนี้”

"อาจารย์พาเข้าสู่ประตู แต่การฝึกฝนขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเอง เจ้าต้องรู้จักจับความรู้สึกในช่วงเวลาสำคัญ ข้าถ่ายทอดฝ่ามือพิชิตมังกรและความลึกลับของแปดทิศให้เจ้า เจ้าต้องฝึกฝนให้ดี"

หลี่เสวียนกล่าวอย่างจริงจังหลังจากสอนเสร็จ

“ขอรับ อาจารย์ ศิษย์จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”

สวี่เหยียนพยักหน้าอย่างเคารพ

ในจิตใจของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยแนวคิดเกี่ยวกับแปดทิศ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามันลึกล้ำและน่าค้นหา เขารู้สึกว่าเขาสามารถใช้เวลาทั้งชีวิตในการศึกษามัน

“นี่แหละคือวิถีแห่งนักสู้อันสูงส่ง!”

สวี่เหยียนคิดในใจด้วยความตื่นเต้น

“เจ้าจัดสรรเวลาฝึกฝนให้ดี งานทำอาหารและให้อาหารไก่ เจ้าทำแค่วันละครั้งก็พอ”

หลี่เสวียนพิจารณาสักครู่ก่อนจะกล่าว

เขาต้องให้เวลากับศิษย์มากขึ้นเพื่อให้เขาได้ฝึกฝน ไม่ใช่เสียเวลาไปกับงานอย่างให้อาหารไก่ ปลูกผัก หรือทำอาหาร

ด้วยระดับพลังของเขาในตอนนี้ การไม่กินอาหารหลายวันก็ไม่ใช่ปัญหา

กินวันละมื้อก็พอแล้ว

“ขอรับ ศิษย์เข้าใจ!”

สวี่เหยียนตอบด้วยความเคารพ

“อืม เจ้าฝึกฝนให้ดี”

หลี่เสวียนพับมือไว้ด้านหลัง และเดินจากไปอย่างสง่างาม

เมื่อกลับมาที่หมู่บ้าน หลี่เสวียนนั่งลงบนเก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่และถอนหายใจออกมา เขาก็ยังไม่แน่ใจเลยว่า ศิษย์ของเขาจะฝึกฝนสำเร็จหรือไม่

เขาพยายามรวบรวมจิตใจเพื่อค้นหา "ระบบมือทอง" ของตัวเอง

แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย

ดูเหมือนว่าระบบมือทองนี้จะปรากฏเฉพาะตอนที่สวี่เหยียนมีความก้าวหน้าในวิชาที่เขาร้อยเรียงไว้เท่านั้น

"หรือว่าเป็นเพราะข้ามีพลังไม่พอ เลยไม่สามารถเรียกระบบมือทองออกมาได้?"

หลี่เสวียนครุ่นคิดในใจ

"ระบบมือทองนี้คงมีไว้เพื่อให้วิชาที่ข้าร้อยเรียงขึ้นมีโอกาสสำเร็จได้จริง แต่แน่นอนว่าต้องมีข้อจำกัด เช่น ผู้ฝึกต้องมีความสามารถในการเข้าใจที่ดีพอ"

“ศิษย์โง่ของข้าคนนี้ มีความสามารถในการเติมเต็มช่องว่างและมีความเข้าใจอย่างยอดเยี่ยม ดังนั้นเขาจึงสามารถฝึกฝนวิชาที่ข้าร้อยเรียงได้สำเร็จ”

“หากไม่มีสวี่เหยียน ข้าคงต้องติดแหง็กอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ นี้ตลอดไป ไม่ได้ไปไหนเลย!”

หลี่เสวียนถอนหายใจในใจ

การรับสวี่เหยียนเป็นศิษย์ นับว่าเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดที่สุดของเขา

...

สวี่เหยียนเดินตามแปดทิศไปหนึ่งรอบ ขณะที่อยู่ในความคิดคำนึง เขารู้สึกเหมือนมีความเข้าใจบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ แต่ก็ยังไม่สามารถคว้ามันไว้ได้อย่างเต็มที่

"ข้าจะต้องจัดสรรเวลาฝึกฝนให้ดี ตอนเช้าฝึกฝนฝ่ามือพิชิตมังกร ตอนบ่ายศึกษาแปดทิศ!"

"วันนี้ ข้าจะเริ่มจากฝ่ามือพิชิตมังกรก่อน"

สวี่เหยียนคิดเช่นนั้นขณะกลับไปยังเนินเขาที่อาจารย์ถ่ายทอดฝ่ามือพิชิตมังกรให้

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปล่อยฝ่ามือออกไปอย่างแรง พลังปราณเลือดลมพุ่งออกไปดั่งกระแสคลื่นอันร้อนแรง

“ไม่ถูก! สิ่งนี้มันแค่พลังปราณเลือดลมธรรมดา ไม่ใช่พลังของฝ่ามือพิชิตมังกรเลย!”

สวี่เหยียนขมวดคิ้ว เขาจมอยู่ในความคิดลึกซึ้ง

เขาทบทวนคาถาของฝ่ามือพิชิตมังกรในจิตใจซ้ำไปซ้ำมา

“มังกรมีพลังพิเศษ พลังของมังกรนั้นรุนแรงดุจพายุ หากต้องการพลังที่แข็งแกร่งเช่นนั้น ต้องรวบรวมพลังอย่างเต็มที่ในชั่วขณะเดียว…”

“ข้ายังมีระดับพลังต่ำเกินไป ไม่ควรตั้งความหวังสูงเกินไป ข้าควรลดมาตรฐานลงก่อน…”

“มังกรมีพลังพิเศษ ข้าจะต้องปล่อยฝ่ามือที่มีพลังเหมือนมังกรได้อย่างไร?”

สวี่เหยียนเข้าสู่สภาวะที่ลืมตัวเองและทุกสิ่งรอบตัว ขณะครุ่นคิดเกี่ยวกับการปล่อยพลังฝ่ามือพิชิตมังกร

จู่ๆ เขาก็ระลึกถึงภาพวาดและตำนานเกี่ยวกับมังกรที่เขาเคยอ่านในหนังสือโบราณ

ในชั่วพริบตานั้น เขารู้สึกเหมือนมีบางสิ่งในใจของเขาเริ่มชัดเจนขึ้น

บึ้ม!

พลังปราณเลือดลมพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขาอย่างรุนแรง พลังทั้งหมดถูกอัดรวมกันในทันที จากนั้นเขาปล่อยฝ่ามือออกไปอย่างแรง!

พลังปราณเลือดลมที่ทรงพลังพุ่งกระแทกต้นไม้ข้างหน้าจนหักโค่นลงทันที

แคร็ก!

ต้นไม้ล้มลงในพริบตา

“ข้าเข้าใจแล้วว่าต้องปล่อยฝ่ามือที่แข็งแกร่งอย่างไร ต้องทำอย่างไรจึงจะเพิ่มพลังของฝ่ามือได้อย่างก้าวกระโดด!”

ในตอนนั้น สวี่เหยียนลืมตาขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความเข้าใจอย่างกระจ่างชัด ในที่สุดเขาก็รู้วิธีการปล่อยฝ่ามือที่ทรงพลังออกมา

เขาเห็นพลังที่เริ่มหมุนวนอยู่ในท้องของเขา ก่อนที่ฝ่ามือทั้งสองข้างจะผลักพลังออกไป พลังปราณเลือดลมพุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่งและรุนแรง พลังของมันยิ่งทวีคูณขึ้น!

บึ้ม!

พลังนั้นกระแทกพื้นจนเกิดเป็นหลุมลึกขนาดเล็ก

“ในที่สุดข้าก็เข้าใจเล็กน้อย นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น ตอนนี้ฝ่ามือของข้าแข็งแกร่งขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนที่ยังไม่ได้ฝึกฝ่ามือพิชิตมังกรเป็นเท่าตัว นี่มันยังไม่ถึงขีดสุด นี่เพิ่งเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น!”

สวี่เหยียนรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

“ข้าเพิ่งเข้าใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น กลับสามารถปล่อยพลังฝ่ามือที่ทรงพลังขนาดนี้ได้ ฝ่ามือพิชิตมังกรช่างทรงพลังเหลือเกิน!”

เมื่อเข้าใจได้แล้ว สิ่งที่ต้องทำต่อไปก็คือการทำให้ความเข้าใจนั้นมั่นคงขึ้นและฝึกฝนให้ชำนาญ เพื่อพัฒนาต่อไปเรื่อยๆ จนสมบูรณ์