บทที่ 33 ศิษย์เอ๋ย วันนี้อาจารย์จะถ่ายทอดฝ่ามือพิชิตมังกรให้เจ้า
##
บึ้ม!
หลี่เสวียนสะบัดฝ่ามือออกไป พลังปราณเลือดลมพุ่งออกไปเป็นกระแสคลื่น และพุ่งใส่ต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบจั้ง ต้นไม้ใหญ่ที่มีขนาดเท่าขาในทันใดนั้นก็ระเบิดเป็นเศษซากกระจัดกระจายไปทั่วอากาศ
"พลังทำลายก็น่าประทับใจดี แต่พลังปราณเลือดลมใช้ไปไม่น้อยเลย
"จริงอย่างที่คิด การพึ่งพากำลังดิบของปราณเลือดลมอย่างเดียวไม่เพียงพอ หากเจอกับคู่ต่อสู้ที่พลังใกล้เคียงกัน ข้าคงเสียเปรียบแน่นอน
"ฝ่ามือนี้ ข้ามีโครงสร้างแล้ว แค่ร้อยเรียงคาถาฝ่ามือออกมาเป็นชุด แล้วถ่ายทอดให้สวี่เหยียนก็พอ"
หลี่เสวียนถอนหายใจออกมา
"แล้วเรื่องวิชาเคลื่อนไหวล่ะ? ข้าไม่รู้จะถ่ายทอดอย่างไร จะสาธิตให้ศิษย์ดูได้ยังไง? ข้าจะโชว์ให้เห็นได้อย่างไรเมื่อข้าแค่ใช้พลังดิบ?"
เมื่อคิดถึงเรื่องวิชาเคลื่อนไหว หลี่เสวียนก็เริ่มปวดหัวอีกครั้ง
"หรือว่าข้าคิดผิด? ทำไมต้องแสดงให้ศิษย์เห็นด้วยล่ะ? แค่ถ่ายทอดคาถาและทฤษฎีคร่าวๆ ให้เขา แล้วให้เขาไปคิดเองไม่ดีกว่าหรือ?"
เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลี่เสวียนก็พลันมีความคิดใหม่ขึ้นมา
เขาเดินไปหาที่ราบนอกหมู่บ้าน
"แปดทิศต้องวาดอย่างไรนะ?"
หลี่เสวียนนึกย้อนถึงแผนภาพแปดทิศที่เขาเคยเห็นในโลกก่อน แล้วเริ่มสะบัดมือวาดออกมาบนพื้นด้วยพลังปราณเลือดลม
"น่าจะประมาณนี้แล้ว"
เขามองดูแผนภาพแปดทิศที่วาดไว้บนพื้นด้วยความพอใจ
เมื่อสวี่เหยียนกลับมา ก็จะให้เขาฝึกวิชาเคลื่อนไหวที่นี่
และยังให้เขาลองทำความเข้าใจแปดทิศ เผื่อว่าอาจมีสิ่งที่เขาได้รับจากมันบ้าง
ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว เหลือเพียงรอศิษย์กลับมาเท่านั้น
หลี่เสวียนรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก
...
สวี่เหยียนกลับมาถึงบ้านได้ไม่ถึงสิบวันก็รีบออกเดินทางกลับมาอีกครั้ง
หลังจากกวาดล้างโจรภูเขา เขาก็ตระหนักถึงปัญหาที่ตนเองขาดทักษะการต่อสู้ สวี่เหยียนจึงไม่อยู่บ้านนาน รีบกลับมาเพื่อขอคำชี้แนะจากอาจารย์
"อาจารย์!"
สวี่เหยียนคำนับด้วยความเคารพ ใจเขาครุ่นคิดถึงวิธีขอคำแนะนำเรื่องวิชาการต่อสู้จากอาจารย์
“อืม”
หลี่เสวียนพยักหน้า แล้วลุกขึ้นเดินออกจากหมู่บ้านไป
"เจ้ากลับมาได้พอดี ตามข้ามา"
ก่อนที่ศิษย์จะได้เปิดปากพูด หลี่เสวียนก็ตั้งใจถ่ายทอดวิชาการต่อสู้ให้ เพื่อแสดงให้เห็นว่าอาจารย์ล่วงรู้ทุกอย่างและวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว
"ขอรับ อาจารย์!"
สวี่เหยียนรู้สึกสงสัย ไม่แน่ใจว่าอาจารย์จะสั่งสอนอะไรเขา
พวกเขาเดินมาถึงเนินเขานอกหมู่บ้าน
หลี่เสวียนยืนพับมือไว้ด้านหลัง แล้วกล่าวว่า “ศิษย์เอ๋ย เจ้าแม้จะเข้าสู่วิถีนักสู้แล้ว แต่เพียงมีปราณเลือดลมในร่างอย่างเดียวคงไม่พอ เจ้าต้องเรียนรู้วิธีใช้พลังและการต่อสู้กับศัตรู
"วิถีแห่งนักสู้ไม่ใช่แค่การมีพลังสูงส่ง ยิ่งนักสู้แข็งแกร่งเพียงใด วิชาการต่อสู้และพลังของเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งและละเอียดลึกซึ้งยิ่งขึ้น"
เมื่อได้ฟังดังนั้น หัวใจของสวี่เหยียนก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น "อาจารย์จะถ่ายทอดวิชาการต่อสู้ให้ข้าแล้ว ข้าจะไม่ใช่แค่คนที่พึ่งพากำลังดิบอีกต่อไป!"
หลี่เสวียนหันกลับมามองศิษย์โง่ของตน และกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “วันนี้ อาจารย์จะถ่ายทอดฝ่ามือพิชิตมังกรให้เจ้า นี่เป็นทั้งวิชาการต่อสู้และวิชาพลังพิเศษ ยิ่งเจ้าฝึกและเข้าใจลึกซึ้งเท่าใด พลังของมันก็จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้น”
ในเมื่อเป็นวิถีแห่งนักสู้ หลี่เสวียนเดิมทีคิดจะตั้งชื่อให้มันว่า ‘ฝ่ามือพิชิตมังกรสิบแปดท่า’ แต่เขาคิดดูอีกทีว่าการตั้งข้อจำกัดเช่นนี้อาจขัดขวางการพัฒนาของศิษย์ได้
ดังนั้นเขาจึงตั้งชื่อมันอย่างง่ายๆ ว่า "ฝ่ามือพิชิตมังกร" ชื่อไม่สำคัญนัก สิ่งที่สำคัญคือต้องมีพลังแข็งแกร่ง
และเขาก็ได้วางแผนให้ฝ่ามือพิชิตมังกรนี้สามารถพัฒนาไปตามพลังของผู้ฝึกจนกลายเป็นพลังระดับเทพได้ในที่สุด
ส่วนจะสำเร็จหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับศิษย์ที่จะเข้าใจและพัฒนาได้เอง
“ฝ่ามือพิชิตมังกร!”
สวี่เหยียนรู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะระเบิด “ขอบพระคุณอาจารย์อย่างสูง!”
“มังกรนั้นคือสัตว์เทพผู้มีพลังมหาศาล เจ้ารู้หรือไม่?”
หลี่เสวียนถาม
“อาจารย์ ข้าจำได้ว่าเคยอ่านในหนังสือโบราณเกี่ยวกับตำนานของมังกร มังกรเป็นสัญลักษณ์ที่สูงส่งที่สุด เคลื่อนไหวแล้วทำให้ลมและฟ้าเปลี่ยนสีไปตามพลังของมัน…”
สวี่เหยียนตอบด้วยความเคารพ
"โลกนี้ก็มีตำนานเรื่องมังกรด้วยรึ? ข้าไม่แน่ใจว่าสิ่งที่สวี่เหยียนอ่านจากหนังสือนั้นเป็นแค่เรื่องแต่งหรือมังกรเคยมีอยู่จริงกันแน่"
หลี่เสวียนแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง
"อาจารย์ แล้วมังกรมีอยู่จริงในโลกนี้หรือไม่?"
สวี่เหยียนถามด้วยความตื่นเต้นและสงสัย
“เรื่องนี้มันไกลเกินไปสำหรับเจ้า มีหรือไม่มี ถ้าเจ้าแข็งแกร่งขึ้นจะรู้เอง”
หลี่เสวียนตอบแบบคลุมเครือ ไม่ยอมให้คำตอบชัดเจน
“ขอรับ อาจารย์!”
สวี่เหยียนพยักหน้าด้วยความเคารพ
“อืม ข้าจะถ่ายทอดฝ่ามือพิชิตมังกรให้เจ้า ฝ่ามือนี้ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าเป็น ‘พิชิตมังกร’ เจ้าต้องเข้าใจว่ามันมีพลังมหาศาลเพียงใด”
“ศิษย์เข้าใจแล้ว!”
“เจ้าดูให้ดี”
หลี่เสวียนกล่าวพร้อมกับสะบัดฝ่ามือออกไป
บึ้ม!
พลังปราณเลือดลมที่แข็งแกร่งอย่างน่ากลัวพุ่งออกไปทำลายต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบจั้งจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ในทันที!
สวี่เหยียนตกตะลึง! ฝ่ามือพิชิตมังกรมีพลังรุนแรงถึงเพียงนี้เชียวหรือ?
หลี่เสวียนพอใจกับปฏิกิริยาของสวี่เหยียนมาก เขาเก็บมือไว้ด้านหลังและกล่าวต่อด้วยสีหน้าจริงจังว่า “นี่คือพลังของฝ่ามือพิชิตมังกรที่แสดงออกมาด้วยพลังของผู้ที่เพิ่งเข้าสู่ขั้นพลังเลือดลม
"แต่ที่ข้าไม่ได้แสดงพลังฝ่ามือพิชิตมังกรในรูปแบบของมังกรออกมา ก็เพราะไม่อยากรบกวนการฝึกฝนและความเข้าใจของเจ้า"
สวี่เหยียนตั้งใจฟังด้วยความเคารพ ใบหน้าของเขาแดงด้วยความตื่นเต้น
“นี่คือพลังที่อาจารย์แสดงออกมาเพียงแค่ใช้ปราณเลือดลมขั้นต้นเท่านั้น แต่กลับมีพลังทำลายล้างรุนแรงเช่นนี้! และที่อาจารย์ไม่ได้ใช้รูปแบบมังกรด้วยซ้ำ แสดงว่าฝ่ามือพิชิตมังกรนี้ต้องทรงพลังอย่างน่าเกรงขามมากแน่นอน!”
หลี่เสวียนยังคงแสดงสีหน้าจริงจัง แล้วกล่าวต่อไปว่า “ฝ่ามือพิชิตมังกรนั้น เมื่อเจ้าตระหนักได้ถึงแก่นแท้ของมัน เจ้าจะสามารถปลดปล่อยพลังฝ่ามือออกมาเป็นรูปร่างมังกรที่ทรงพลังและสง่างามได้ ยิ่งเจ้าฝึกฝนมากขึ้นเท่าใด เจ้าก็จะสามารถปลดปล่อยมังกรออกมาได้มากขึ้น”
หลี่เสวียนยกฝ่ามือออกมาโชว์อีกครั้ง พลางอธิบายให้สวี่เหยียนฟังว่า “ข้าไม่ได้แสดงพลังมังกรให้เจ้าดู เพราะกลัวว่าเจ้าจะหลงไปกับพลังของข้า และจะไม่สามารถฝึกฝนฝ่ามือพิชิตมังกรที่เป็นของเจ้าเองได้”
“ข้าไม่ต้องการให้เจ้าอยู่ในเงาของข้า วิถีแห่งนักสู้ไม่มีที่สิ้นสุด ข้าอยากให้เจ้าเดินในเส้นทางของเจ้าเอง เข้าใจหรือไม่?”
“ข้าเข้าใจแล้ว!”
สวี่เหยียนตื่นเต้นจนตาแดงด้วยความซาบซึ้งใจ “อาจารย์ท่านเป็นยอดฝีมืออย่างแท้จริง ท่านไม่เพียงแต่ถ่ายทอดวิถีแห่งนักสู้ให้ข้า แต่ยังคาดหวังให้ข้าพัฒนาเส้นทางของตนเอง แทนที่จะอยู่ใต้เงาของท่านไปตลอดชีวิต”
“ดีมาก ฝ่ามือพิชิตมังกรนี้เช่นเดียวกับวิถีแห่งนักสู้ที่ข้าถ่ายทอดให้เจ้า เจ้าไม่ต้องใส่ใจในรูปแบบมากนัก แต่ต้องเข้าใจแก่นแท้ของมันให้ได้
“เมื่อไรที่เจ้าสามารถปลดปล่อยมังกรออกมาได้ถึงสิบแปดตัวพร้อมกัน นั่นแหละถือว่าเจ้าฝึกสำเร็จในขั้นต้น”
หลี่เสวียนพูดพลางสอนศิษย์ด้วยความตั้งใจ ให้เขาตระหนักถึงความสำคัญของการเข้าใจแก่นแท้ ไม่ใช่เพียงแค่รูปแบบที่ข้าแสดงให้เห็น
“ขอรับ ศิษย์เข้าใจแล้ว!”
สวี่เหยียนพยักหน้าอย่างจริงจัง
หลี่เสวียนพยักหน้าด้วยความพอใจ แล้วก่อนจะถ่ายทอดคาถาของฝ่ามือพิชิตมังกร เขาก็ถามว่า “ศิษย์เอ๋ย เจ้ามีอะไรสงสัยอีกหรือไม่?”
นี่เป็นคำถามตามปกติหลังจากถ่ายทอดวิชาเสร็จแล้ว มักจะต้องถามศิษย์ว่ามีอะไรไม่เข้าใจบ้าง
“อาจารย์ ศิษย์มีข้อสงสัยหนึ่ง”
สวี่เหยียนพูดขึ้น
“ว่ามา”
“อาจารย์ ในเมื่อฝ่ามือพิชิตมังกรเป็นวิชาที่พิชิตมังกร ทำไมเวลาปลดปล่อยฝ่ามือถึงเป็นรูปมังกรแทนล่ะ?”
สวี่เหยียนถามด้วยความสงสัยเต็มหน้า
หลี่เสวียน: ...
