บทที่ 26 ไม่มีรถม้าแล้ว ทำเลื่อนหิมะดีไหม

เมื่อหลี่หลงกลับมาถึงบ้านของเขา เถาต้าเฉียงก็กลับไปบ้านของตัวเองแล้ว และในลานบ้านก็ไม่มีใครอยู่เลย

“พรุ่งนี้นายจะไปอีกไหม?” หลี่เจี้ยนกั๋วถามพลางถลกหนังแกะไปด้วย

หลี่หลงเดินเข้ามาช่วย แล้วตอบว่า “ไปไม่ได้แล้ว รถม้าของทีมผลิตถูกยืมไปหมดแล้ว”

“ยืมไปหมดแล้ว?” เหลียงเยวี่ยเหมยที่กำลังหั่นเครื่องในแกะเพื่อเตรียมทำแกงจืดเครื่องในแกะชามใหญ่หันมาถาม

“ใช่ครับ ผมไปหาหัวหน้าทีมเมื่อกี้ เขาบอกว่ารถม้าถูกยืมไปหมดแล้ว” หลี่หลงถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าจะมีคนอิจฉาเราแล้วสินะ”

“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ” หลี่เจี้ยนกั๋วพูดพลางลับมีดที่หินลับมีดช้าๆ และค่อยๆถลกหนังแกะต่อ

แกะยังไม่ละลายดี แต่ตัวนิ่มลงแล้ว ตอนนี้จึงถลกหนังได้ง่ายขึ้น

ที่จริงเพราะเมื่อวานไม่ได้รอให้ละลายหมดก็หั่นขาแกะไปให้เถาต้าเฉียงแล้ว เมื่อมีรอยเลือดออกมาแล้ว ก็เลยต้องถลกหนังต่อให้จบ

“ดีเลย งั้นพรุ่งนี้ก็จะได้พักบ้าง” เหลียงเยวี่ยเหมยพูด “ช่วงนี้หลงคงเหนื่อยมากแล้วล่ะ”

“จริง ๆ ก็ไม่ได้เหนื่อยมากหรอกครับ” หลี่หลงหัวเราะ “วันนี้ตอนเที่ยงยังได้กินเนื้อมืออีกด้วย”

“นั่นมันดีมากเลยนะ” เหลียงเยวี่ยเหมยหันมามองน้องสามีด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดเลยว่าน้องชายจะเข้ากับคนอื่นได้ดีขนาดนี้

นึกถึงคำพูดของบรรดาพี่สะใภ้ป้าสะใภ้ที่เข้ามาคุยกันเมื่อช่วงบ่าย พวกเขาพูดถึงหลี่หลงเสียๆ หายๆ ใครจะไปคิดว่าหลี่หลงจะเปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้?

“แล้วพรุ่งนี้นายจะทำอะไรล่ะ?”

“ถ้าไม่มีอะไรทำ ผมกะว่าจะลองทำเลื่อนลากดูครับ” หลี่หลงตอบ “พี่ใหญ่ รู้ไหมว่าบ้านไหนมีเลื่อยบ้าง?”

“บ้านเราก็มีอยู่นะ” หลี่เจี้ยนกั๋วพูด “จะทำเลื่อนเหรอ? จะทำใหญ่แค่ไหน?”

“ไม่ต้องใหญ่มากครับ” หลี่หลงยกมือวัดขนาด “ขนาดเท่าโต๊ะก็พอ เอาแค่ให้คนลากไหว ผมคิดว่าพรุ่งนี้จะไปเจาะรูในน้ำแข็งหาปลา แล้วเช้ามืดของมะรืนจะได้เอาไปขายในตัวอำเภอ”

ถ้าจะหาเงินซื้อจักรยาน การขึ้นเขาอย่างเดียวคงไม่พอ ช่วงนี้รถม้าในทีมก็คงยืมไม่ได้ ทำเลื่อนลากเองคงดีกว่า

เลื่อนลากก็ไม่ได้ทำยากอะไร ใช้แค่ไม้แผ่นเหลาเป็นแผ่นรองไม่กี่อัน สกัดให้เรียบร้อย ไม้แผ่นที่ได้มาก็มีอยู่แล้ว ถึงจะไม่สวยแต่ใช้งานได้ก็ดีแล้ว!

“ถ้างั้นก็ง่ายเลย คืนนี้พวกเราสองคนน่าจะทำเสร็จ” หลี่เจี้ยนกั๋วหัวเราะ “ถ้านายพูดถึงรถม้าหรืออะไรแบบนั้นเราคงทำไม่ได้ แต่เลื่อนลากเล็กๆ นี่ไม่มีปัญหา”

ยุคนี้ที่บ้านไหนทำเองได้ก็ทำเองทั้งนั้น เรื่องงานฝีมือนี่ถือว่าไม่แพ้ใครเลย หลี่หลงยังจำได้ว่าพี่ใหญ่หลี่เจี้ยนกั๋วเคยเหลาไม้เป็นปืนให้หลี่เฉียงที่คล้ายกับปืนจริงมาก ถ้าทาสีทับคงเหมือนปืนห้าหกครึ่งเลยทีเดียว

หลี่หลงกับหลี่เจี้ยนกั๋วถลกหนังแกะทั้งสองตัวจนเสร็จฟ้ามืดพอดี

“พี่ใหญ่ พรุ่งนี้ค่อยทำเลื่อนเถอะครับ วันนี้ถลกหนังแกะนี่ก็เหนื่อยพอแล้ว” หลี่หลงบอก เขาเหนื่อยจริงๆ แกะสองตัวนี่ไม่ใช่ง่ายๆ เลย

“ได้สิ” หลี่เจี้ยนกั๋วหัวเราะ “พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปช่วยนายหาปลา แล้วตอนบ่ายเราค่อยทำเลื่อนกัน”

หลี่หลงไม่ขัดข้องอะไร

แกงจืดเครื่องในแกะใกล้จะเสร็จแล้ว พวกเขาสองคนก็นั่งบนแคร่ หลี่เจี้ยนกั๋วมวนยาโมเฮยสูบ หลี่หลงมองหลี่เจวียนกับหลี่เฉียงที่กำลังเล่นอยู่บนแคร่ ก็ทำให้นึกถึงของเล่นที่เขาเอามาจากภูเขา จึงไปหยิบออกมาจากกระเป๋าในห้องฝั่งตะวันออก แล้วเอามาวางไว้บนแคร่

“เจวียน เอานี่ไปเล่นกับน้องนะ”

เมื่อหลี่หลงโปรยก้อนกระดูกแกะลงบนแคร่ หลี่เจวียนก็นิ่งไปสักพัก ก่อนจะร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น

“อ๊า—ลุง นี่ให้ฉันเหรอ?”

“ใช่สิ” หลี่หลงยิ้ม “เพื่อนของลุงในภูเขา บ้านเขามีกระดูกแกะเยอะ ลุงเลยขอมานิดหน่อย”

“ลุง ใจดีจัง!” หลี่เจวียนร้องด้วยความดีใจ

เสียงร้องของหลานสาวทำให้เหลียงเยวี่ยเหมยต้องวิ่งออกมาดู เธอถือทัพพีทำแกงอยู่ในมือ หันไปมองลูกสาวด้วยสีหน้าดุ ๆ แล้วพูดเสียงดังว่า

“จะตะโกนทำไม เสียงดังจนเพดานแทบจะพังแล้ว!”

ปกติถ้าแม่เธอพูดแบบนี้ หลี่เจวียนก็จะเงียบไปทันที แต่วันนี้เธอไม่สนใจ ถือกระดูกแกะไว้แน่น แล้วพูดกับแม่อย่างตื่นเต้นว่า

“แม่ ดูสิ! ลุงเอามาให้พวกเรา! เยอะขนาดนี้เลย... กระดูกแกะเยอะมาก! กาถัวมีแค่ห้าก้อน ยังเอามาอวดทุกวันไม่ให้พวกเราแตะต้องเลย คราวนี้ฉันจะเอาไปให้ดูว่ามันต้องเยอะแค่ไหน!”

เหลียงเยวี่ยเหมยมองดูกระดูกแกะที่กองอยู่ แล้วมองลูกสาวที่มีท่าทางดีใจ สุดท้ายก็ใจอ่อน แต่ยังทำหน้านิ่งแล้วบอกว่า

“เอาไว้พูดทีหลัง! มา ตักข้าวไปกินก่อน!”

เธอหันไปมองหลี่หลงแล้วพูดเหมือนจะต่อว่า

“หลง นายตามใจเด็ก ๆ แบบนี้อีกแล้ว”

“ก็พวกเขาเป็นหลานผมนี่ครับ ถ้าผมไม่ตามใจพวกเขาแล้วจะตามใจใครล่ะ?”

หลี่เจี้ยนกั๋วหัวเราะเบา ๆ สูบยาโมเฮยอย่างสบายอารมณ์ ชีวิตแบบนี้มันช่างสุขสบายจริง ๆ

ในระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งกินแกงจืดเครื่องในแกะอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังมาจากข้างนอก

หลี่หลงฟังเสียงฝีเท้าก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเถาต้าเฉียง

เขาลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูก่อนที่เถาต้าเฉียงจะเคาะประตู

“ต้าเฉียงมาแล้วเหรอ เข้ามาก่อนสิ”

“พี่หลง ผมไม่เข้าล่ะ” เถาต้าเฉียงทำหน้าตึงเครียดและโกรธอยู่เล็กน้อย “ผมได้ยินมาว่ามีหลายบ้านยืมรถม้าของทีมไปหมดแล้ว พรุ่งนี้จะไปเข้าป่ากัน...”

“ฉันรู้แล้ว” หลี่หลงดึงเขาเข้ามาในบ้าน “เข้ามาก่อนเถอะ”

เหลียงเยวี่ยเหมยลุกขึ้นเชิญให้เถาต้าเฉียงมานั่งที่โต๊ะ หลี่เจวียนก็รีบขยับที่ให้อย่างว่าง่าย น้องชายก็เข้ามานั่งใกล้ ๆ กัน

เหลียงเยวี่ยเหมยกำลังจะตักซุปครื่องในแกะให้เขา เถาต้าเฉียงก็รีบปฏิเสธทันที

“ป้าไม่ต้องครับ ผมกินข้าวมาแล้ว”

“กินมาแล้วก็กินอีกชามสิ” เหลียงเยวี่ยเหมยไม่สนใจที่เขาพูด

เถาต้าเฉียงเรียกหลี่เจี้ยนกั๋วว่า ‘ลุง’ แต่เรียกหลี่หลงว่า ‘พี่’ เนื่องจากหลี่เจี้ยนกั๋วเป็นคนกลุ่มแรกที่เข้ามาที่ทีมผลิตนี้ ถึงจะไม่ใช่คนเฒ่าคนแก่ แต่เขาก็สนิทสนมกับคนรุ่นเก่าๆของหมู่บ้าน

“แล้วพวกเรา...” เถาต้าเฉียงมองไปที่หลี่หลงอย่างคาดหวังว่าจะช่วยหาทางออกให้

เพิ่งจะเก็บเกี่ยวความสำเร็จได้แป๊บเดียวก็โดนคนอื่นแย่งไปซะแล้ว เขารู้สึกหงุดหงิดมากจริง ๆ

“พรุ่งนี้เราจะไปเจาะรูในน้ำแข็งหาปลา นายมีเวลาว่างไหม?”

“มีครับ” เถาต้าเฉียงตอบอย่างรวดเร็วและตื่นเต้น “หาปลาแล้ว...”

“แล้วเอาไปขาย” หลี่หลงพูด “แต่อย่าบอกใครนะ”

“ได้ครับ ผมไม่บอกแน่นอน พ่อกับพี่ผมก็ไม่บอก!” เถาต้าเฉียงรับชามแกงจืดเครื่องในแกะจากเหลียงเยวี่ยเหมยด้วยความรู้สึกปนเปไปหมด

ขาแกะที่เอากลับไปเมื่อวานก็หายไปแล้ว ขาแกะที่หอบกลับไปวันนี้พ่อก็ไม่ได้บอกว่าจะทำเป็นอาหารเย็นให้ ตอนเย็นเขาได้กินแค่โจ๊กข้าวโพดเย็น ๆ

ถ้าเมื่อกลางวันเขาไม่ได้กินเนื้อแกะอิ่ม ๆ คงไม่มีแรงลุกมาได้แน่

เหนื่อยมากจริง ๆ!

“เอาอีกสักชามนะ” เห็นเถาต้าเฉียงซดซุปเครื่องในแกะหมดไปอย่างรวดเร็ว เหลียงเยวี่ยเหมยก็จะตักเพิ่มให้ เถาต้าเฉียงรีบลุกขึ้นจะปฏิเสธแต่ชามในมือก็ถูกเธอแย่งไปแล้ว

เมื่อเขาได้ชามแกงกลับมาอีกครั้ง ก็เห็นว่าชามนั้นเต็มไปด้วยเครื่องในแกะ เขาน้ำตาซึมจนแทบจะไหลลงไปในชาม

นี่เขาเป็นคนนอกแท้ๆ! คนในบ้านแท้ๆ ยังไม่เทียบเท่าคนนอกเลย!

หลี่หลงดูออกว่าเถาต้าเฉียงมีเรื่องไม่สบายใจ แต่ก็เข้าใจดีว่าแต่ละครอบครัวก็มีปัญหาของตัวเอง เขาพูดอะไรมากไม่ได้ หลังจากเถาต้าเฉียงกลับไป เขาก็อาบน้ำเล็กน้อยก่อนจะไปที่ห้องฝั่งตะวันออก

เงินที่เหลืออยู่ก็ไม่น้อย และในใจเขาก็คิดว่ายังไงเงินนี้ก็ต้องแบ่งส่วนของเถาต้าเฉียงไว้ด้วย แต่ตอนนี้ยังให้ไม่ได้

เอาไว้วันหลังค่อยว่ากัน

ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือทำยังไงให้ได้เงินซื้อจักรยานมาก่อน

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากทานอาหารเช้าแล้ว เถาต้าเฉียงก็รีบวิ่งมา ทั้งหลี่เจี้ยนกั๋ว หลี่หลง และเถาต้าเฉียงจึงพาหลี่เจวียนและหลี่เฉียงไปที่บึงน้ำด้วยกัน

พอพวกเขาใกล้ถึงบึงน้ำ ก็เห็นรถม้ากำลังออกจากหมู่บ้านอยู่ไกล ๆ

หลี่หลงคิดในใจ เวลานี้เพิ่งจะออกเดินทาง ยังคิดจะไปขนไม้ในภูเขาอีกเนี่ยนะ ฝันกลางวันชัดๆ!

(จบบท)