บทที่ 24 หัวหน้าแผนก คุณสนใจเนื้อสัตว์ป่าหรือเปล่า

ณ ขณะนั้น โจวอี้หมินยังไม่รู้อะไรเลยเมื่อกลับมาถึงเมือง เขารีบตรงไปยังโรงงานเหล็กและไปหาหัวหน้าแผนกหวัง ซึ่งเป็นหัวหน้าของเขาโดยตรง

"หัวหน้าแผนก สนใจเนื้อสัตว์ป่าหรือเปล่าครับ?"

หัวหน้าแผนกหวังกำลังถือแก้วน้ำชาอยู่พอดี พอได้ยินก็ถึงกับพ่นน้ำชาที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมาทันที

"แค่ก ๆ ๆ! ได้เนื้อสัตว์ป่ามาอีกแล้วเหรอ? คราวนี้ได้อะไรมาล่ะ? ต้องการแน่นอนอยู่แล้ว นายก็รู้ว่าโรงงานของเราเป็นยังไง" หัวหน้าแผนกหวังรีบวางแก้วน้ำชาลงบนโต๊ะทำงาน แล้วลุกขึ้นยืนทันที

เจ้าหนุ่มนี่ออกไปข้างนอกแค่สองวัน กลับมาอีกทีก็เอาเนื้อสัตว์กลับมาให้โรงงานอีก เขานี่เก่งจริง ๆ ถ้าคนในแผนกจัดซื้อทุกคนขยันเหมือนโจวอี้หมินล่ะก็ ตนคงได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าแผนกไปแล้ว โชคดีที่ตอนนั้นโจวอี้หมินได้เข้ามาประจำในแผนกของเขา

หัวหน้าแผนกหวังรู้สึกโชคดีจริง ๆ

เพื่อนร่วมงานในออฟฟิศที่เหลือก็ตกตะลึงไปตาม ๆ กัน

นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ คนอื่นๆออกไปหาของมาก็แทบจะหาไข่ไก่กลับมาไม่ได้ แต่นายกลับได้เนื้อสัตว์กลับมาเป็นกอง คิดแล้วก็อายตัวเองจริง ๆ

“คราวนี้ได้หมูป่ามาหนึ่งตัว หนักประมาณร้อยกว่าจิน แล้วก็หมีดำอีกตัว หนักอย่างน้อยก็สามร้อยกว่าจินครับ

หัวหน้าแผนกเองก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ในชนบทลำบากมาก ชาวบ้านจำเป็นต้องเสี่ยงเข้าไปในป่า คราวนี้โชคไม่ดีเลยเจอหมีดำเข้า มีคนถึงกับขาหักไปเลยนะครับ

ดังนั้นตอนที่เรารับของมา ต้องจ่ายให้พวกเขาอย่างยุติธรรมหน่อยนะครับ ช่วยเหลือพวกเขากันหน่อย" โจวอี้หมินกล่าวพยายามต่อรองขอราคาที่ดีให้กับชาวบ้าน

หมีดำหนักกว่าสามร้อยจินเหรอ?

ทุกคนในห้องถึงกับอ้าปากค้าง

บ้าจริง! อย่าว่าแต่ขาหักเลย ถ้ารอดมาได้ก็ถือว่าโชคดีแล้วล่ะ!

หมีดำไม่ใช่แค่เนื้อ มันยังมีหนัง ตีนหมี และดีหมี ซึ่งล้วนเป็นของมีค่า ดังนั้น ไม่ควรคิดราคาตามน้ำหนักเนื้ออย่างเดียว

"อี้หมิน นายไม่ต้องกังวล ฉันจะไปหาหัวหน้าแผนกเจิ้งเดี๋ยวนี้" หัวหน้าแผนกหวังพูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที มุ่งหน้าไปยังออฟฟิศของหัวหน้าแผนกเจิ้ง

ทันทีที่เขาออกไป บรรยากาศในห้องก็ครึกครื้นขึ้นมาทันที ทุกคนต่างพากันล้อมรอบโจวอี้หมินและพูดคุยกัน คำพูดดี ๆ นั้นถูกโปรยออกมาราวกับไม่ต้องจ่ายเงิน เพราะรู้สึกดีใจที่ในกลุ่มของพวกเขามีคนที่สามารถหาเนื้อสัตว์มาได้ และพวกเขาก็รู้สึกมีหน้า มีตาขึ้นมาทันที

หัวหน้าแผนกหวังรีบร้อนพุ่งเข้าไปในห้องของหัวหน้าแผนกเจิ้ง

“หัวหน้าแผนก หัวหน้าแผนก…”

หัวหน้าแผนกเจิ้งกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ พอเห็นมีคนเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา เขาก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ขมวดคิ้วแล้วชี้ไปที่หัวหน้าแผนกหวัง "ไม่รู้จักเคาะประตูหรือไง? ไม่มีมารยาทเลย ออกไปเคาะประตูก่อนแล้วค่อยเข้ามาใหม่"

หัวหน้าแผนกหวังหัวเราะแก้เก้อ รู้ตัวว่าเสียมารยาท จึงต้องออกไปปิดประตูให้ดี แล้วเคาะประตูใหม่

“เข้ามาได้!”

หัวหน้าแผนกหวังเปิดประตูเข้าไป คราวนี้ใช้คำพูดเดียวกับที่โจวอี้หมินเคยพูดกับเขา "หัวหน้าแผนก สนใจเนื้อสัตว์ป่าหรือเปล่าครับ?"

“ถามเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระ! โรงงานไหนบ้างที่ไม่อยากได้เนื้อสัตว์? ว่าแต่ว่า คราวนี้พวกนายได้อะไรมาล่ะ? ไก่ป่า? กระต่าย?” หัวหน้าแผนกเจิ้งหยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวนแล้วโยนให้หัวหน้าแผนกหวัง

“ไก่ป่า กระต่าย? หัวหน้าแผนกครับ ท่านดูถูกพวกเรามากเกินไปแล้วครับ คราวนี้ อี้หมินเขาหามาได้อีกแล้ว หมูป่าหนึ่งตัวหนักกว่าร้อยจิน แล้วยังมีหมีดำอีกตัว หนักสามร้อยจินครับ หัวหน้าแผนกจะไปไหนครับ?”

หัวหน้าแผนกเจิ้งลุกขึ้นทันที

“จะไปไหน? ก็ไปดูหมูป่ากับหมีดำสิ พวกนายมีโจวอี้หมินในกลุ่ม ถือว่ามีความสามารถจริง ๆ!” หัวหน้าแผนกเจิ้งกล่าว

เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน แต่ก็ช่วยหาเนื้อสัตว์มาให้โรงงานได้ตั้งหลายครั้ง ครั้งแรกเป็นเนื้อแห้ง จากนั้นก็หมูป่า แล้วยังมีเนื้อกวางอีก ตอนนี้ถึงขั้นหาเนื้อหมีดำมาให้เลย

นี่เขาเป็นเจ้าหน้าที่จัดซื้อเนื้อสัตว์หรือยังไงกัน?

ถ้าคนในกลุ่มอื่น ๆ สามารถทำได้แบบนี้ โรงงานก็คงไม่ต้องกังวลเรื่องเนื้อสัตว์แล้ว แล้วเขาก็คงได้เลื่อนตำแหน่งไปอีกขั้น

หัวหน้าแผนกหวังพาหัวหน้าแผนกเจิ้งกลับมาที่ห้องทำงานของกลุ่มที่ห้า ทันทีที่เห็นความวุ่นวายในห้อง เขาก็รีบกระแอมเสียงดังสองสามครั้ง เพื่อเตือนทุกคนให้รักษาภาพลักษณ์หน่อย

บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที

"หัวหน้าแผนกหวัง หัวหน้าแผนกเจิ้ง!" ทุกคนทักทาย

หัวหน้าแผนกเจิ้งเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วพูดกับโจวอี้หมินว่า "เจ้าหนุ่มฝีมือดี! นายทำผลงานได้ดีอีกแล้ว หมูป่ากับหมีดำอยู่ที่ไหนล่ะ?

หัวหน้าแผนกหวังบอกฉันแล้วว่า ชาวบ้านบาดเจ็บตอนจับหมีดำ เขาเลยบอกว่าพวกเราต้องไม่ทำให้พวกเขาผิดหวังแน่นอน"

"หัวหน้าแผนกครับ หมูป่ากับหมีดำยังอยู่ข้างหลัง ผมปั่นจักรยานกลับมาก่อน"

ทุกคนในห้องเมื่อได้ยินก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

“แย่แล้ว! อี้หมิน นายคิดอะไรอยู่ ทำไมไม่ขนมาด้วยกันล่ะ ถ้าระหว่างทางถูกคนแย่งไปล่ะ?” หัวหน้าแผนกหวังถึงกับตบขาตัวเอง

“น่าจะไม่เป็นอะไรนะครับ”

ความจริงแล้ว โจวอี้หมินอยากจะบอกว่า เป็นไปไม่ได้แน่ ๆ

“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง? นายไม่รู้หรือไงว่าเวลาคนอื่นเห็นเนื้อสัตว์น่ะตาเป็นประกายแค่ไหน ถ้ามีคนเสนอราคาสูงกว่าที่เราสัญญาไว้นิดหน่อย โรงงานเราก็อดสิ รีบไปเร็วเข้า ไปดูให้แน่ใจ” หัวหน้าแผนกหวังรีบเร่ง

เขาใจร้อนจริง ๆ

ตอนนี้แค่หมูตัวเดียวก็ทำให้หน่วยงานอื่นๆ ถึงกับแตกหักกันได้

หัวหน้าแผนกเจิ้งก็พยักหน้า “ใช่แล้ว อี้หมิน ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกล่ะ”

พวกเขารีบไปที่หน้าประตูโรงงาน และไม่นานนัก ชาวบ้านจากหมู่บ้านซ่างสุ่ยก็มาถึง เมื่อเห็นรถลากลาของพวกเขาที่บรรทุกของบางอย่างแล้วคลุมด้วยฟางแห้งไว้ พวกเขาจึงค่อยโล่งอก

หัวหน้าแผนกเจิ้งรีบเดินเข้าไปจุดบุหรี่

“พวกคุณลำบากมากนะ ขอบคุณมาก ๆ เลย”

โจวอี้หมินกล่าว “หัวหน้าแผนกครับ หัวหน้าแผนกหวัง จัดการหมูป่ากับหมีดำก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะพาพวกเขาไปที่โรงอาหารเพื่อหาอะไรกิน”

หัวหน้าแผนกเจิ้งได้ยินเสียงท้องร้องของชาวบ้าน จึงพยักหน้า “อืม! พาพวกเขาไปได้เลย ต้องต้อนรับชาวบ้านของเราให้ดี ๆ หน่อย ให้พวกเขาอิ่มท้องนะ”

พูดจบก็สั่งการให้คนของโรงงานช่วยกันขนหมูป่าและหมีดำเข้าไปจัดการ

โจวอี้หมินพาชาวบ้านไปที่โรงอาหาร และอธิบายสถานการณ์ให้กับพนักงานที่นั่นฟัง

พนักงานรีบเอาหมั่นโถวที่เพิ่งนึ่งเสร็จมาวางให้

“กินเยอะๆนะพวกคุณ ครั้งนี้แลกได้เยอะเลย ทั้งมันเทศกับมันฝรั่ง พวกคุณลากลามาคงไม่พอแน่ ๆ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับทางโรงงานดูว่าเขาจะจัดรถไปส่งได้ไหม เพราะฉะนั้น พวกคุณกินให้อิ่มก่อน แล้วค่อยกลับไปนะ”

ชาวบ้านที่เป็นหัวหน้าทีม พยักหน้า “ได้เลย”

ผู้ใหญ่บ้านบอกว่าให้ฟังโจวอี้หมิน ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี

พวกเขาชั่งน้ำหนักหมูป่าและหมีดำไว้แล้ว แม้จะยังไม่ได้แยกชิ้นส่วน แต่ก็พอรู้คร่าวๆ อีกอย่าง โจวอี้หมินก็เป็นคนบ้านโจว ค้นหาตัวไม่ยากเลย พวกเขาก็เลยวางใจได้

พวกเขาไม่ได้กินหมั่นโถวที่ดีขนาดนี้มานานมากแล้ว ทุกคนก้มหน้าก้มตากินอิ่ม พอกลับบ้านไปแล้วจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องความหิว

ถ้าอนุญาตได้ พวกเขาก็อยากจะห่อกลับบ้านไปบ้าง

โจวอี้หมินไปที่แผนกซ่อมบำรุง เพื่อไปหาลุงสาม และนำเงิน 200 หยวนจากหมู่บ้านโจวมาให้เขา เพื่อให้เขาไปบอกช่างเฉิน ให้ทำชิ้นส่วนสำหรับทำบ่อสูบน้ำอีกสี่ชุด

“ลุงสาม ยังใช้กฎเดิมนะครับ” โจวอี้หมินบอกกับลุงสาม

ลุงสามพยักหน้า “ได้เลย เดี๋ยวฉันไปหาช่างเฉินเอง”

โอกาสหาเงินพิเศษแบบนี้ ช่างเฉินคงไม่ปล่อยไปแน่ ก่อนหน้านี้ช่างเฉินก็เคยบอกไว้ว่า ถ้ามีงานดี ๆ แบบนี้อีก อย่าลืมเรียกเขาด้วย

หลังจากนั้น โจวอี้หมินก็ไปที่บริเวณที่กำลังจัดการเนื้อหมูป่าและหมีดำ

ที่นั่นมีคนมุงดูมากมาย ส่วนใหญ่ก็เป็นคนในแผนกจัดซื้อของพวกเขานั่นแหละ

หมูป่าและหมีดำถูกผ่าท้องแล้ว เครื่องในก็ถูกเอาออกมากองไว้เรียบร้อย

(จบบท)