บทที่ 158 พาหนะ!

ณ อาณาเขตแคว้นหยุนโจว

ในห้องส่วนตัวของภัตตาคารในเมืองสามัญแห่งหนึ่ง

จางฮั่นสั่งอาหารและสุราธรรมดามาเต็มโต๊ะ กำลังชิมอย่างช้าๆ หวนนึกถึงความรู้สึกสมัยที่ยังเป็นคนไร้พรสวรรค์ ใบหน้าเขาฉายแววสะท้อนใจเป็นครั้งคราว

แน่นอนว่า ความสะท้อนใจก็คือความสะท้อนใจ

แต่เมื่อจางฮั่นเห็นร่างที่นั่งตรงข้ามเขา กำลังกินดื่มอย่างบ้าคลั่ง เขาก็อดแสดงสีหน้าจนใจไม่ได้

"ไม่ใช่ว่าข้าจะว่าอะไรนะ แกนี่ ถ้าจะติดตามข้าก็ติดตามไป แต่อย่ามากินฟรีแบบนี้ได้ไหม?"

"อาหารธรรมดาพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับเจ้าสักหน่อย" จางฮั่นพูดอย่างจนปัญญา

คนที่นั่งตรงข้ามเขาคืออ๋าวหยู องค์ชายที่ 97 แห่งราชวงศ์มังกร

เมื่อไม่กี่วันก่อน ไอ้หมอนี่วิ่งมาหาเขา ขอให้เขารับไว้ บอกว่าพ่อของมันจะฆ่ามัน

ให้จางฮั่นช่วยรับไว้

จางฮั่นงงๆ ก็เลยรับไอ้หมอนี่ไว้แบบไม่เต็มใจนัก เดิมทีจางฮั่นคิดว่าจะรับไว้แค่ไม่กี่วันก็จบ ไม่คิดว่าไอ้หมอนี่จะหน้าด้านติดตามเขาไป

ไล่ยังไงก็ไล่ไม่ไป

อ๋าวหยูที่นั่งตรงข้ามกลับไม่สะทกสะท้าน ยังคงกินดื่มต่อไป

"อาหารธรรมดาถึงจะไม่มีประโยชน์ แต่ก็แก้คันปากได้ อยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรให้กินอยู่แล้ว" อ๋าวหยูพูดราวกับไม่รู้สึกเขินอายเลยสักนิด

"งั้นเจ้าคิดจะไปเมื่อไหร่?" จางฮั่นอดถามอีกไม่ได้

"ไป? ไม่ไป ไม่ไป! ถ้าไป พ่อข้าจะฆ่าข้าแน่" อ๋าวหยูส่ายหัวราวกับโป๊ยเซียน

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก อย่างไรเจ้าก็เป็นโอรสของราชามังกร" จางฮั่นถอนหายใจพูด

"ถึงขนาดนั้นแหละ ท่านไม่รู้หรอก พี่ใหญ่ของข้าเพียงแค่ถูกพ่อจับว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด แค่ผู้สมรู้ร่วมคิดยังถูกโยนเข้าคุกขังมังกร ข้าที่เป็นตัวการหลักถ้าถูกจับได้ ข้าก็จบเห่แน่" อ๋าวหยูพูดพลางสั่นสะท้าน

"จบ? ก็คงไม่ถึงขั้นฆ่าเจ้าหรอกมั้ง" จางฮั่นเลิกคิ้วพูด

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่วังมังกรแห่งแม่น้ำอิ๋นเทียนของพวกเราช่วงนี้กำลังทำแผนขยายพันธุ์ใหญ่ ถ้าข้าถูกจับได้ พ่อข้าต้องเอาเลือดมังกรบริสุทธิ์ทั้งตัวของข้าไปทำพ่อพันธุ์แน่ๆ"

อ๋าวหยูนึกถึงภาพตัวเองถูกจับไปผสมพันธุ์กับเผ่าอสูรนานาชนิด ก็อดสั่นสะท้านไม่ได้

ไม่มีทางกลับไปแน่ ตายก็ไม่กลับ

อยู่ข้างกายจางฮั่นถึงจะรู้สึกปลอดภัย

อย่างไรเสียจางฮั่นก็เคยเอาชนะพ่อของเขาได้ พ่อของเขาก็ต้องให้เกียรติอยู่บ้าง

นอกจากจางฮั่น อ๋าวหยูก็นึกไม่ออกว่าใครจะคุ้มครองเขาได้อีก

ด้วยสถานะของราชามังกรในหมู่เผ่าอสูร เขาจะหนีไปที่ไหนก็ไม่ได้ เว้นแต่จะเข้าไปในดินแดนมนุษย์

แต่เข้าไปในดินแดนมนุษย์ มนุษย์ก็ไม่ต้อนรับเผ่าอสูร ก็เลยได้แต่มาหาจางฮั่น

ได้ยินคำพูดนี้ จางฮั่นส่ายหน้าพลางยิ้ม ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ช่างเถอะ ช่างเถอะ

จะตามก็ตามไปเถอะ

อย่างไรเสียเขาก็มาฝึกฝนที่แคว้นหยุนโจวนี้ ให้ไอ้หมอนี่ตามมาก็ไม่เห็นเป็นไร

จางฮั่นคิดเช่นนี้ ก็ไม่อยากพูดอะไรอีก หยิบจอกสุราขุ่นขึ้นมา เตรียมจะดื่ม

ในตอนนั้นเอง นอกโรงเตี๊ยม กระบี่บินสีทองเล่มหนึ่งลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง บินเข้ามาในห้องส่วนตัวของจางฮั่น

"หืม?"

จางฮั่นมองกระบี่บินนั้น เลิกคิ้วขึ้น

บนกระบี่บินนั้นแผ่รัศมีของพี่ใหญ่ของเขา

เขายื่นมือออกไปรับกระบี่บินนั้น

พอกระบี่บินเข้ามือ ก็แตกสลายเป็นแสงวูบวาบ

ข้อมูลหนึ่งเข้าสู่สมองของเขา

ข่าวเกี่ยวกับการประลองหมื่นนิกายและการที่อาจารย์ให้เขารีบกลับนิกายทั้งหมดปรากฏขึ้น

จางฮั่นหลับตาลง พิจารณาข้อมูลเกี่ยวกับ 'การประลองหมื่นนิกาย' อย่างละเอียด

อ๋าวหยูที่อยู่ข้างๆ เห็นท่าทางนั้น อดมองหลายตาไม่ได้

"เป็นอะไรไป? กระบี่บินเมื่อกี้ใช้ส่งข่าวสินะ? เกิดอะไรขึ้น?" อ๋าวหยูถามอย่างสงสัย

"ไม่มีอะไรหรอก แต่คราวนี้เจ้าต้องกลับไปแล้ว ข้าต้องออกจากแคว้นหยุนโจวกลับนิกาย" จางฮั่นค่อยๆ ลืมตา มองอ๋าวหยูแวบหนึ่งแล้วพูด

"เจ้าจะกลับนิกาย? ข้าตามไปไม่ได้แล้วหรือ?" อ๋าวหยูรู้สึกทันทีว่าขาไก่ในมือไม่อร่อยอีกต่อไป

"แล้วจะให้ทำไงล่ะ? เจ้ายังอยากตามข้ากลับนิกายด้วยหรือไง?" จางฮั่นกลอกตาพูด

อ๋าวหยูไม่พูดอะไรอีก วางขาไก่ในมือลง จมอยู่ในภวังค์ความคิด

จางฮั่นก็ไม่สนใจ ยังคงพิจารณาข่าวเกี่ยวกับ 'การประลองหมื่นนิกาย' ต่อไป

การประลองที่รวมนิกายที่แข็งแกร่งทั้งหมดในดินแดนแห่งนี้...

ก็คืองานใหญ่ของวงการผู้ฝึกตนทั่วทั้งดินแดน หากได้เข้าร่วมการประลองระดับนี้ และได้อันดับที่ดี

ชื่อเสียงก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมากแน่นอน

หรือว่า...

หรือว่าอาจารย์ต้องการประกาศให้เขาสืบทอดตำแหน่งประมุขนิกายต่อหน้าผู้คนมากมาย?!

เป็นไปได้!

อาจารย์คงรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะบรรลุเป็นเซียนแล้ว แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรให้เขาเพิ่มชื่อเสียงได้เร็วๆ

ก็เลยให้เขาเข้าร่วมการประลองหมื่นนิกาย เพื่อเพิ่มชื่อเสียง!

แล้วถือโอกาสส่งมอบตำแหน่งให้เขาเลย!

ต้องเป็นอย่างนี้แน่!

และตามข่าวที่รู้มา ตอนนั้นทั้งพี่ใหญ่ น้องสามและน้องสี่ก็จะเข้าร่วมด้วย

ความตั้งใจของอาจารย์คงต้องการให้คนในนิกายสนับสนุนให้เขาเป็นประมุขนิกายอู๋เต้า

เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการแย่งชิงอำนาจหลังจากอาจารย์บรรลุเป็นเซียน

ถูกต้อง ต้องเป็นอย่างนี้แน่

อาจารย์ ศิษย์เข้าใจแล้ว!

ดวงตาของจางฮั่นเปล่งประกาย

ราวกับจินตนาการถึงภาพตัวเองนั่งบนบัลลังก์ประมุขแล้ว

ไปกันเถอะ รีบกลับนิกายกัน

จางฮั่นรู้สึกตื่นเต้น ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกเดินทาง

"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน!" อ๋าวหยูเรียกจางฮั่นไว้

"มีอะไรอีก? เจ้ายังมีธุระอะไรหรือ? ช่างเถอะ ถ้าเจ้ากังวลเรื่องพ่อของเจ้าจริงๆ ตอนนี้ข้าจะไปพูดกับเขาสักคำแล้วค่อยออกจากแคว้นหยุนโจวก็ได้" จางฮั่นหันกลับมาพูดอย่างจนใจ

"ไม่ ไม่ ไม่ ถึงท่านจะพูดกับพ่อข้า แต่พอท่านไปแล้ว เขาก็ยังจะลงโทษข้าอยู่ดี" อ๋าวหยูส่ายหน้าพูด

"แล้วเจ้าจะให้ทำยังไง? ตามข้ากลับนิกายหรือ?" จางฮั่นรู้สึกหมดปัญญาจริงๆ แล้ว

ไอ้หมอนี่ช่างน่ารำคาญจริงๆ

เขาจะพาไอ้หมอนี่กลับไปจริงๆ น่ะหรือ

"จริงๆ แล้วข้าตามท่านกลับนิกายได้หรือ?" อ๋าวหยูถามอย่างระแวดระวัง

พอได้ยินคำพูดนี้

จางฮั่นตาโตขึ้น ไอ้หมอนี่กล้าคิดจริงๆ ด้วย

ตามเขากลับนิกาย?

พาอสูรตนหนึ่งกลับนิกาย?

ไม่สิ...

ดูเหมือนจะทำได้นะ

เขาก็เป็นประมุขในอนาคตนี่นา

มีมังกรตัวหนึ่งเป็นพาหนะ

ก็ปกติดีนี่

ขี่มังกร...

ดูท่าจะดูยิ่งใหญ่ดีนะ

ดวงตาของจางฮั่นเป็นประกาย จ้องมองอ๋าวหยูตรงๆ

อ๋าวหยูที่เดิมจะพูดอะไรสักอย่าง รู้สึกหนาวสะท้านในใจ พลันรู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง

"ไอ้หยา อ๋าวหยู เจ้ามานี่สิ" จางฮั่นเดินเข้าไปโอบไหล่อ๋าวหยู แอบปล่อยพลังออกมา ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีไป

"หืม? เป็นอะไรไป?" อ๋าวหยูยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

"เจ้าว่า พวกเราเป็นพี่น้องกันใช่ไหม?"

"พวกเรา? ท่านอยู่รุ่นเดียวกับพ่อข้า ท่านมาเป็นพี่น้องกับข้า ไม่เท่ากับลดตัวลงมาหนึ่งรุ่นหรอกหรือ?"

"แค่ก... อย่าสนใจเรื่องพวกนั้นเลย เจ้าแค่บอกมา พวกเราเป็นพี่น้องกันใช่ไหม?"

"ในเมื่อท่านพูดแบบนี้แล้ว ก็แน่นอนสิ!"

"งั้นเจ้าเปลี่ยนร่างเป็นมังกร ให้ข้าขี่หน่อยได้ไหม?"

อ๋าวหยู "..."

ที่แกพูดมาตั้งนาน ก็แค่อยากขี่ข้างั้นหรือ??