บทที่ 118 ซอสเนื้อวัวพริกเผาที่เป็นที่ชื่นชอบ

บทที่ 118 ซอสเนื้อวัวพริกเผาที่เป็นที่ชื่นชอบ

เด็กสาวที่อายุยังน้อยอย่างเสี่ยวอิงชุนกลับสามารถใช้เงินจำนวนมหาศาล ซื้อของสะสมมูลค่ากว่า 100 ล้านหยวนได้ในคราวเดียว นี่ทำให้ถังซือฉงตกใจมาก

มีคนบางคนคำนวณคร่าว ๆ ว่าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอได้ซื้อของสะสมมูลค่ากว่า 200 ล้านหยวนแล้ว

เงินจำนวนนี้ไม่น่าจะมาจากต่งชุนเฟิงแน่ ๆ

นั่นหมายความว่าเธอสามารถนำเงินมากมายออกมาใช้ได้ในคราวเดียว

เป็นคนที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ!

ขณะที่ถังซือฉงกำลังคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็เริ่มพูดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับลุงเย่ออวี่ปิน

จริง ๆ แล้วเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นมหาวิทยาลัยของเย่ออวี่ปิน

หลังจากจบการศึกษา พวกเขาก็ต่างแยกย้ายไปตามทางของตัวเอง และหลายปีแล้วที่ไม่ได้พบกัน

เมื่อพูดถึงเรื่องในอดีต ถังซือฉงก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความคิดถึง และถามถึงสถานะของเย่ออวี่ปินในปัจจุบัน

เมื่อได้ยินว่าเย่ออวี่ปินตอนนี้เปิดร้านขายยาอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ เธอถึงกับอึ้ง

"เขาเป็นถึงด็อกเตอร์ด้านเภสัชศาสตร์ แต่กลับมาเปิดร้านขายยาธรรมดาในหมู่บ้านของพวกเธอ?"

เสี่ยวอิงชุนตกใจไม่แพ้กัน “ด็อกเตอร์ด้านเภสัชศาสตร์?!”

ถังซือฉงไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น แต่ให้เสี่ยวอิงชุนเล่าเรื่องราวของเย่ออวี่ปินต่อ

เมื่อได้ยินว่าเย่ออวี่ปินยังคงไม่แต่งงานจนถึงตอนนี้ ถังซือฉงก็อึ้งไปอีกครั้ง

หลังจากเงียบไปสักพัก ถังซือฉงถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ถ่ายรูปกันสักหน่อยสิ เธอจะได้ส่งให้เขา เป็นการส่งข่าว”

เสี่ยวอิงชุนยินดีทันที เธอถ่ายรูปเซลฟี่กับถังซือฉงในมุม 45 องศา แล้วส่งไปให้เย่ออวี่ปิน

หลังจากส่งไปได้สักพัก เย่ออวี่ปินก็ตอบกลับมาว่า "เธอสวยขึ้นกว่าเดิม!"

เมื่อถังซือฉงกับเสี่ยวอิงชุนกลายเป็นคนรู้จักกันแล้ว ถังซือฉงจึงเริ่มถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างเสี่ยวอิงชุนกับเย่ออวี่ปิน

เสี่ยวอิงชุนหัวเราะเล็กน้อย “เราเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่เด็ก ตอนฉันยังเด็ก เคยเห็นเขาเมาจนคิดว่าเขาตายแล้ว ร้องไห้เสียงดังมาก”

“พ่อฉันได้ยินเสียงเลยพาเขาไปโรงพยาบาล…”

เมื่อเสี่ยวอิงชุนเล่าเรื่องที่เย่ออวี่ปินเคยทำพลาด ถังซือฉงก็ตกใจและเงียบไปสักพัก “เขา...ดื่มบ่อยเหรอ?”

เสี่ยวอิงชุนพยักหน้าเหมือนลูกเจี๊ยบจิกข้าว “ใช่ ตอนนี้เขาติดนิสัยดื่มเบียร์เป็นอาหารเช้าไปแล้ว ฉันว่าถ้าเขายังเป็นแบบนี้ต่อไป สุดท้ายก็คงแย่แน่ ๆ”

ถังซือฉงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คุณหนูเสี่ยว ช่วยให้เบอร์โทรศัพท์ของเขากับฉันหน่อยสิ? พวกเราเป็นเพื่อนกันมาหลายปี แต่ฉันไม่มีเบอร์ของเขาแล้ว”

เสี่ยวอิงชุนรีบให้เบอร์ไปอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวอิงชุนเดาว่า พวกเขาอาจจะเคยมีความสัมพันธ์พิเศษกัน

ไม่เช่นนั้น ปฏิกิริยาของทั้งสองคนจะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?

หลังจากที่ถังซือฉงกล่าวลา แขกที่เหลือก็แยกย้ายกันกลับ

คุณปู่เหอในฐานะเจ้าบ้านเองก็เหนื่อยล้าเต็มที จึงเตรียมตัวขึ้นไปพักผ่อน

หวงลี่นำอาหารขึ้นไปให้ต่งชุนเฟิง แต่ไม่ถึงสองนาทีก็ต้องเอากลับลงมาเหมือนเดิม

เสี่ยวอิงชุนแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้น? อาจารย์ไม่ทานอาหารหรือ?”

หวงลี่อธิบาย “เขาเหนื่อยมาก ตอนนี้บอกว่าไม่มีความอยากอาหาร กินไม่ลง”

จากนั้นหวงลี่พูดด้วยความกังวล “อาจารย์มีปัญหาเรื่องระดับน้ำตาลในเลือด ถ้าไม่ทานอะไร อาจทำให้ระดับน้ำตาลแกว่งได้”

เสี่ยวอิงชุนฟังแล้วรู้สึกเป็นห่วง เธอจึงถามหวงลี่ “อาจารย์ชอบทานอะไร? ฉันจะทำอะไรให้เขาทานหน่อย”

ถึงแม้ทักษะการทำอาหารของเธอจะธรรมดา แต่ก็มีความตั้งใจไม่ใช่หรือ?

หวงลี่ตอบ “อาจารย์ชอบทานของเผ็ด แต่พริกที่นี่รสชาติไม่เหมือนบ้านเรา ไม่ถูกใจเขา”

เสี่ยวอิงชุนถึงกับอ๋อ: บอกแล้วว่าอาหารในลอนดอนนี่ไม่ค่อยอร่อย

เธอจู่ ๆ ก็นึกถึงซอสเนื้อวัวพริกเผาที่ฟู่เฉินอันให้มา: ตั้งแต่มาลอนดอน เธอไม่เคยทานมื้ออาหารคนเดียวเลย เลยยังไม่ได้ใช้มัน!

เสี่ยวอิงชุนตรงไปที่ห้องครัวทันที “ฉันจะทำบะหมี่ให้อาจารย์”

หวงลี่พยายามจะหยุดเสี่ยวอิงชุนเพราะรู้ว่าอาจารย์ไม่ชอบทานบะหมี่สำเร็จรูปจากข้างนอก

แต่สุดท้ายก็เงียบไป: อาจารย์อาจจะยอมทานเพราะลูกศิษย์ทำเองก็ได้

ในครัว คุณป้าแม่บ้านเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ เมื่อเห็นเสี่ยวอิงชุนเข้ามาก็ถามว่าเธอต้องการอะไร

เมื่อได้ยินว่าเสี่ยวอิงชุนต้องการทำบะหมี่ให้ต่งชุนเฟิง คุณป้าแม่บ้านก็หยิบเส้นบะหมี่โซบะออกมาให้ “นี่คือเส้นบะหมี่โซบะ คุณปู่เหอทานเส้นนี้เป็นประจำ เพราะทั้งคุณปู่กับอาจารย์ต่งมีปัญหาเรื่องน้ำตาลในเลือด จึงทานแต่บะหมี่โซบะ”

เสี่ยวอิงชุนเข้าใจ “ขอบคุณค่ะป้า เดี๋ยวฉันจะทำเองค่ะ”

คุณป้าแม่บ้านเห็นว่าเสี่ยวอิงชุนดูมีทักษะในการทำอาหาร ก็วางใจและไปทำงานอย่างอื่นต่อ

เมื่อต้มน้ำจนเดือดแล้วใส่เส้นบะหมี่ลงไปจนสุก เสี่ยวอิงชุนก็เอาซอสเนื้อวัวพริกเผาออกมาจากขวดและใส่ลงในชาม

บะหมี่ผสมซอสเนื้อวัวพริกเผา

เมื่อคนบะหมี่เข้ากับซอส กลิ่นหอมเย้ายวนก็ลอยออกมา

คุณปู่เหอและเหอเหลียงฉงที่นั่งคุยกันในห้องรับแขกได้กลิ่นหอมและหันไปมองที่เสี่ยวอิงชุนพร้อมกัน “นี่มันอะไร? ทำไมถึงหอมขนาดนี้?”

เสี่ยวอิงชุนยิ้ม “บะหมี่โซบะค่ะ ฉันคลุกซอสที่ทำเอง จะเอาไปให้อาจารย์ชิม”

“ฉันก็อยากกินด้วย!” เหอเหลียงฉงที่เห็นบะหมี่แดงสวยฉ่ำ ๆ ถึงกับน้ำลายไหลทันที

เสี่ยวอิงชุนหัวเราะ “นี่ของอาจารย์ ถ้านายอยากกินก็ไปทำเองสิ”

“แล้วซอสพริกเผายังมีอยู่ไหม?”

เส้นบะหมี่จะอร่อยหรือไม่ขึ้นอยู่กับซอสพริกเผา เหอเหลียงฉงรู้เรื่องนี้ดี

“ยังมีอยู่ค่ะ เก็บไว้ในตู้เย็น ถ้าอยากกินก็ไปเอาเลย” เสี่ยวอิงชุนพูดขณะถือชามบะหมี่ขึ้นไปชั้นบน

คุณปู่เหอที่มองดูอยู่ รู้สึกว่าหลานชายของตัวเองกับเสี่ยวอิงชุนนี่เหมือนคู่สามีภรรยามาก

บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเรียบง่ายและอบอุ่นในชีวิตประจำวัน

คุณปู่เหอยิ้มพอใจ

เสี่ยวอิงชุนไม่รู้เรื่องอะไร เธอเคาะประตูห้องก่อนจะได้ยินเสียงเหนื่อยล้า “เข้ามา”

เมื่อเสี่ยวอิงชุนเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นต่งชุนเฟิงนอนอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางอ่อนเพลีย

“อาจารย์คะ ท่านเหนื่อยมาก ฉันทำบะหมี่มาให้ ทานหน่อยนะคะ?”

ต่งชุนเฟิงกำลังจะปฏิเสธ แต่แล้วจู่ ๆ ก็ได้กลิ่นหอมของซอสเนื้อวัวพริกเผา ทำให้เขาชะงักไป “นี่บะหมี่อะไร?”

“บะหมี่โซบะคลุกซอสเนื้อวัวพริกเผาค่ะ ลองชิมดูไหมคะ?”

กลิ่นหอมของซอสทำให้ต่งชุนเฟิงรู้สึกอยากอาหาร เขาจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งที่โต๊ะ

เสี่ยวอิงชุนวางชามบะหมี่ลง แล้วส่งตะเกียบให้ ต่งชุนเฟิงชิมคำแรกก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ซอสเนื้อวัวพริกเผานี่อร่อยมาก! เธอได้มาจากไหน?”

เสี่ยวอิงชุนยิ้มเขิน ๆ “ฉันทำเองค่ะ กลัวว่าจะทานอาหารที่นี่ไม่ถูกปาก เลยทำซอสพริกเผามาเอง”

ต่งชุนเฟิงพยักหน้าไม่หยุด “รสชาติดีมาก! เนื้อวัวก็อร่อยมาก พริกรสชาติเข้ากันดี เครื่องปรุงก็ทำได้ยอดเยี่ยม…”

บะหมี่คลุกซอสเนื้อวัวพริกเผาหนึ่งชาม ต่งชุนเฟิงทานจนหมดเกลี้ยง

เมื่อทานเสร็จ ต่งชุนเฟิงก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก “อิงชุน เธอช่างมีน้ำใจ”

เสี่ยวอิงชุนรู้สึกอายเล็กน้อย “ท่านทำเพื่อฉันมากมาย นี่แค่ชามบะหมี่เองค่ะ ฉันยังทำให้ท่านน้อยเกินไปด้วยซ้ำ”

ต่งชุนเฟิงหัวเราะเบา ๆ: ลูกศิษย์ที่รู้จักบุญคุณ เป็นเรื่องที่ดี

แต่...ต่งชุนเฟิงไม่ใช่คนที่จะคาดหวังให้ใครตอบแทนบุญคุณ

เขาหัวเราะพลางถอนหายใจ “สมบัติของชาติถูกส่งออกไปต่างประเทศมากเกินไป ฉันถึงแม้จะมีชื่อเสียงเล็กน้อยในวงการสะสม แต่ก็ไม่สามารถนำสมบัติเหล่านั้นกลับมาได้…”

“เมื่อได้ยินว่าเด็กสาวคนหนึ่งในวัยของเธอมีวิสัยทัศน์เช่นนี้ ฉันจะไม่สนับสนุนได้อย่างไร?”

เขาก็เพียงแต่ต้องการให้สมบัติของชาติได้กลับบ้านเท่านั้น

เสี่ยวอิงชุนฟังแล้วรู้สึกอาย เธอคิดสักครู่แล้วพูดอย่างจริงจัง “อาจารย์คะ ในช่วงชีวิตของฉันนี้ ถ้าฉันมีความสามารถพอ ฉันจะพยายามนำสมบัติของชาติมากลับบ้านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ”

“ดีมาก…” ต่งชุนเฟิงมองเสี่ยวอิงชุนด้วยความลึกซึ้ง รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความเมตตา