24 - ความยุ่งยากมาถึงประตู

24 - ความยุ่งยากมาถึงประตู

เมื่อหลี่เยว่ถูกลากกลับไปยังตำหนัก เขารู้สึกกังวลอย่างมาก

เขารู้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้วว่าวันนี้จะต้องกลับมาด้วยความผิดหวังแน่นอน แต่ต่อให้รู้อยู่แล้วเขาก็อดที่จะผิดหวังไม่ได้อยู่ดี

"นี่คือผลลัพธ์ของการไม่เป็นที่โปรดปรานหรือ? แม้จะอ้อนวอนแค่ไหนท่านก็ไม่เคยรับฟัง?"

หลี่เยว่หัวเราะเยาะตัวเอง เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ "ข้าก็เป็นแค่หญ้าป่าที่เติบโตขึ้นมาในกระถาง ไม่เคยแย่งชิงสิ่งใด แม้จะเสียใจหรือเจ็บปวด ก็ไม่มีใครสนใจ"

ในชั่วขณะนั้น เขาก็เข้าใจทุกอย่าง

หากไม่ต่อสู้ก็จะถูกดูแคลน ดังนั้นเขาต้องต่อสู้ สิ่งที่คนอื่นมอบให้ไหนเลยจะเทียบเท่าสิ่งที่แย่งชิงมาด้วยมือของตัวเอง

เขานึกถึงฉินโม่ "ใครบอกว่าข้าใครสนใจ ข้ายังมีฉินโม่ไม่ใช่หรือ?"

เขากัดฟันแน่น แม้เขาจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากเหล่าขุนนางพลเรือน แต่บางทีเขาอาจได้รับการสนับสนุนจากเหล่าขุนนางบู๊ก็ได้!

แต่เมื่อคิดถึงฉินโม่ เขาก็ยังคงลังเลเล็กน้อย

ฉินโม่เป็นคนโง่จริงๆ เรื่องนี้ไม่ผิดพลาดแม้แต่น้อย ตัวเขาที่เป็นสหายเพียงคนเดียวของฉินโม่รู้ดีที่สุด

เขามีนิสัยตรงไปตรงมา คิดอย่างไรก็กล่าวอย่างนั้น

ดังนั้นการที่เขาจะลากฉินโม่เข้ามาในวังบนแห่งความขัดแย้ง ในฐานะสหายเขาตัดใจไม่ลงจริงๆ

ถ้าจะกล่าวกันตามตรงตัวหลี่เยว่ไม่สามารถรวบรวมความกล้าได้มากพอ!

เขาเป็นเพียงอ๋องตัวเล็กๆ ไม่มีลุงเป็นขุนนางใหญ่ ไม่มีมารดาเป็นฮองเฮา

การที่เหล่าแม่ทัพนายกองจะให้การสนับสนุนในตัวเขานั้นแทบเป็นไปไม่ได้

"ข้าจะทำอย่างไรดี ข้าเป็นคนไร้ค่า!"

ทุกครั้งที่คิดว่าหลิวหรูอวี้ต้องกลายเป็นคนของกงซุนชง หัวใจของเขาก็เหมือนถูกกรีดด้วยมีด

จู่ๆ เขาก็นึกถึงคำพูดของฉินโม่ แต่ตอนนี้เขาถูกห้ามออกนอกวัง เขาจะออกไปได้อย่างไร?

ในขณะเดียวกัน ข่าวเรื่องที่องค์ชายแปดขอพระราชทานสมรสกับหลิวหรูอวี้ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงแล้ว

แม้ฮ่องเต้จะพยายามปิดบังเรื่องนี้มากแค่ไหน แต่โดยทั่วไปแล้วเรื่องดีมักไม่มีคนเล่าขาน ส่วนเรื่องอื้อฉาวนั้นแพร่กระจายรวดเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง

เมื่อหลิวหรูอวี้รู้ว่าฮ่องเต้ทุบตีหลี่เยว่จนหัวแตกและสั่งห้ามเขาออกจากวัง นางก็ร้องไห้จนเป็นลม!

"พี่เยว่ ข้าไม่ได้รักคนผิด ข้าเข้าใจเจ้าผิดไปแล้ว ข้าทำให้เจ้าต้องเดือดร้อน!"

สาวใช้ใกล้ชิดที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่รู้จะปลอบโยนอย่างไร

ขณะนั้น ประตูห้องก็เปิดออก หูหงอวี้ภรรยาของจูกว๋อกงก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นสภาพของบุตรีนางก็ร่ำไห้ด้วยความเศร้าโศก

"หรูอวี้!"

"ท่านแม่!"

หลิวหรูอวี้คุกเข่าลงกับพื้น "ปล่อยข้าออกไปเถอะ ข้าต้องไปที่วัง ขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท!"

หูหงอวี้ถอนหายใจอย่างเงียบๆ "หรูอวี้ เมื่อครั้งที่บิดาของเจ้าถูกปิดล้อมจากศัตรูก็เป็นฮองเฮาที่ยกทัพไปช่วย นั่นเป็นพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่สุดที่ตระกูลหลิวจะตอบแทนได้ แม่รู้ว่าเจ้าทุกข์ใจ แต่เราที่เป็นสตรีมีสถานะไม่ต่างอะไรจากลมที่ถูกผายออกไป แม้ว่าแม่จะปล่อยให้เจ้าไปที่วังหลวง สุดท้ายเจ้าจะช่วยเขาได้หรือ?”

“องค์ชายแปดมีชีวิตที่ยากลำบากอยู่แล้ว อย่าทำให้เขาต้องลำบากไปมากกว่านี้เลย”

"แต่ข้าไม่ชอบกงซุนชง!"

"เมื่ออยู่ด้วยกันไปเจ้าก็จะรักกันเอง!" หูหงอวี้กล่าวอย่างเด็ดขาด "เจ้าต้องฟังคำสั่งของบิดามารดา ลองคิดดูให้ดีเถอะ!"

หลังจากพูดจบ นางก็หันไปสั่งคนรับใช้ว่า "หากคุณหนูหลบหนีออกไปได้ พวกเจ้าตาย!"

"ทราบแล้ว นายหญิง!"

หลิวหรูอวี้กรีดร้องอย่างเศร้าสลด นางไม่คิดเลยว่าแม้แต่มารดาของนางก็ยังปฏิบัติต่อนางเช่นนี้

ในขณะนั้น นางรู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด "ใครกันที่จะช่วยข้าได้ ใครจะมาช่วยข้าได้?"

ทันใดนั้น นางก็นึกถึงใครบางคน

"หวนเอ๋อ เจ้าว่าฉินโม่จะช่วยข้าได้ไหม?"

"คุณหนู เจ้าโง่ฉินแม้จะสนิทกับองค์ชายแปด แต่เขาก็เป็นคนโง่ที่มีแต่ความกล้า ไม่มีปัญญา ไม่มีทางที่เขาจะช่วยคุณหนูได้"

"แต่พี่เยว่มีแค่ฉินโม่เท่านั้น ฉินโม่เป็นบุตรชายคนเดียวของฉินกว๋อกง และยังเป็นว่าที่สามีขององค์หญิงจิ่นหยางไม่ว่าเขาจะเป็นคนโง่แค่ไหน อย่างน้อยฝ่าบาทและฮองเฮาก็ต้องเห็นแก่คุณความดีที่บิดาของเขาทำไว้!"

…

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ฉินโม่ไม่ได้สนใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขายังคงเตร็ดเตร่ไปทั่วเมืองหลวงเพื่อค้นหาสถานที่เหมาะสมในการเปิดร้าน

"แย่จริงๆ"

ทำเลดีๆ ถูกคนอื่นจับจองไปหมดแล้ว แถมแต่ละคนยังมีเบื้องหลังใหญ่โตทั้งนั้น

เงินห้าร้อยตำลึงในมือเขาดูไม่มีค่าอะไรเลย

"เสี่ยวหลิว ตระกูลของเรามีร้านค้าภายในเมืองบ้างไหม?"

"คุณชาย เสี่ยวหลิวไม่ทราบขอรับ!"

"เฮอะ! เจ้านี่ไร้ค่าเสียจริง ถามอะไรก็ไม่รู้สักอย่าง!"

หลังจากที่ทะลุมิติมา ฉินโม่คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตเสเพล หรูหราไร้สาระในโลกนี้

แต่กลับกลายเป็นว่าบ้านของเขาแม้แต่จะกินข้าวให้ครบสามมื้อยังทำไม่ได้

ฉินโม่ยังจำได้ดีตอนที่พ่อของเขาให้เงินห้าร้อยตำลึงมา ใบหน้าของชายชราเต็มไปด้วยความเจ็บปวดมากแค่ไหน

"ข้าไม่เชื่อหรอก มันจะต้องมีหยกงามซ่อนอยู่ในโคลนตรงอย่างแน่นอน หาต่อไป!"

ในเมื่อเขาไม่สามารถหาทำเลดีๆ ในย่านการค้าได้ แล้วทำไมไม่ลองทำร้านอาหารแบบส่วนตัวเหมือนที่เขาเคยเห็นในอดีตล่ะ? ก็แค่สร้างสถานที่ที่เป็นเอกลักษณ์ขึ้นมาก็เท่านั้น

"ใช่ๆ ทำแบบนี้แหละ!"

"ไปกันเถอะ เสี่ยวหลิว ไปหานายหน้ามาสักคน!"

ขณะที่เขาถือกล่องเงินและกำลังจะออกจากบ้าน จู่ๆ คนจากตระกูลหลิวก็มาถึงอย่างเร่งรีบ

"คุณชาย คนจากตระกูลหลิวขอพบ!"

"ตระกูลหลิว? ตระกูลหลิวไหนกัน?"

"ก็ตระกูลจูกว๋อกงขอรับ!"

ฉินโม่ถึงกับอุทาน "โอ้ ที่แท้ก็ตระกูลนั้น พวกเขามาหาข้าทำไม?"

"บอกว่ามีเรื่องเร่งด่วนต้องการพบ!"

"ไม่รู้จักมารยาทเลยหรือ ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังยุ่งอยู่?"

ฉินโม่โบกมือไล่คนเหล่านั้นแล้วปลีกตัวไปทันที แต่ทันใดนั้นหญิงสาวตัวเล็กๆ กระโดดลงจากรถม้าก่อนจะคว้ามือของฉินโม่ไว้ "คุณชายฉิน ได้โปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วยเถอะ!"

ฉินโม่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนรีบดึงมือออก "เด็กน้อย ข้าไม่รู้จักคุณหนูของเจ้า ข้าช่วยคุณหนูของเจ้าไม่ได้!"

ฉินโม่ไม่ใช่คนปัญญาอ่อน เขาตระหนักได้ทันทีว่าความยุ่งยากมาถึงแล้ว

……….