22 - แผนธุรกิจ

22 - แผนธุรกิจ

"ก็เพราะเจ้าไม่มีเงินน่ะสิถึงต้องหาเงิน เจ้าเป็นถึงองค์ชายแต่ไปไหนมาไหนกลับไม่มีเงินติดตัว ไม่รู้สึกอับอายบ้างหรือ?"

ฉินโม่ยุยงจากด้านข้าง "เจ้ายากจนขนาดนี้ในอนาคตจะเอาอะไรไปเลี้ยงคุณหนูตระกูลหลิว"

หลี่เยว่สะดุ้ง แล้วรีบยกมือปิดปากฉินโม่ "เลิกกล่าวเหลวไหลเสียที ข้ากับหรูอวี้บริสุทธิ์ใจต่อกัน จะมีเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร!"

"โฮ่ เรียกนางว่าหรูอวี้อย่างสนิทสนมเลยนะ!"

ฉินโม่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

หลี่เยว่เริ่มรู้สึกไม่พอใจ "ใช่ แล้วมันจะทำไม? พระบิดากับพระมารดาตกลงกันไปแล้ว หากข้าพูดอะไรออกไปสุดท้ายคนที่เดือดร้อนจะเป็นหรูอวี้เอง!"

"เจ้ามันไร้ค่าจริงๆ เจอปัญหาอะไรก็เอาแต่หลบอยู่ข้างหลัง แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะก้าวหน้าได้?"

ฉินโม่กล่าวด้วยความดูถูก "แม้แต่หญิงของตัวเองเจ้าก็ปกป้องไม่ได้ ข้าละอายแทนเจ้าเสียจริง!"

"เจ้า!"

หลี่เยว่จ้องฉินโม่ด้วยความโกรธ ในใจเขาราวกับถูกมีดกรีด แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่หัวเราะอย่างขมขื่น "เจ้าพูดถูก ข้าปกป้องนางไม่ได้จริงๆ"

"กลัวไปทำไมกันล่ะ หากเป็นข้า หญิงที่ข้ารักจะต้องเป็นของข้า หากนางตกไปอยู่ในอ้อมกอดของชายอื่น ข้าไม่ยอมเด็ดขาด!"

ฉินโม่ยิ้มอย่างโง่ๆ "มาทำธุรกิจกับข้าเถอะ ข้ารับรองว่าเจ้าจะกลายเป็นบุรุษที่กล้าแกร่งขึ้น!"

"เลิกเล่นได้แล้ว!"

หลี่เยว่หัวเราะขื่น "ข้าคือองค์ชาย ถ้าองค์ชายไปทำการค้า ผู้คนจะไม่พากันหัวเราะเยาะหรือ? พระบิดาก็คงไม่ปล่อยข้าไว้แน่!"

"เจ้าช่างไม่รู้อะไรจริงๆ!"

ฉินโม่ตบหลังหลี่เยว่ดังสนั่น มือใหญ่ของเขาแทบจะทำให้หลี่เยว่ลมหายใจขาดห้วง

"ท่านพ่อตาของข้าตอนนี้ยากจนแสนเข็ญ หากตอนนี้มีองค์ชายสักคนที่สามารถเปลี่ยนตัวเองเป็นเครื่องปั๊มเงินได้ เจ้าคิดว่าท่านพ่อตาจะปฏิบัติต่อเขาอย่างไร? บิดาของเจ้าไม่เหมือนบิดาของข้า เมื่อบิดาของข้าตายทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขาก็จะกลายมาเป็นของข้าเพียงคนเดียว แต่บิดาของเจ้ามีบุตรหลายสิบคน แต่ละวันมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่เจ้าเคยรู้หรือไม่?"

หลี่เยว่คิดตามอย่างละเอียด แล้วก็พบว่ามันเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นจริงๆ!

"แต่...แต่ข้า..."

"ข้าขอบอกไว้ก่อนเลย ถ้าข้าหาเงินได้มากพอข้าจะไม่ให้เจ้าหยิบยืมอย่างเด็ดขาด ถ้าเจ้าอยากได้ผู้หญิงของเจ้า เจ้าต้องพิสูจน์ความสามารถของตัวเองก่อน เมื่อนั้นคำพูดของเจ้าจึงจะมีน้ำหนัก เมื่อเจ้าสามารถแก้ปัญหาที่ท่านพ่อตาหนักใจมากที่สุดได้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรในอนาคตก็ต้องดูสีหน้าของเจ้าก่อน!"

"จริงหรือ?"

"เราเป็นพี่น้องกัน ข้าจะหลอกเจ้าได้อย่างไร?" ฉินโม่ทำท่าทางเจ็บปวด

"เจ้ารู้ไหมว่าทางราชสำนักขาดเงินเท่าไร? ถึงพระบิดาจะยังไม่ประกาศพระราชโองการทันที ยังต้องมีการส่งจดหมายถึงตระกูลหลิว แต่อีกไม่เกินหนึ่งเดือน เรื่องนี้ก็จะถูกตัดสิน เจ้าคิดว่าในเดือนเดียวจะทำให้พระบิดาเปลี่ยนใจได้หรือ?"

"เลิกกล่าวไร้สาระได้แล้ว จะทำหรือไม่ทำ!"

ฉินโม่กล่าวต่อว่า "พอข้าหาเงินได้ ข้าจะไถ่ถอนการสมรสกับพี่สาวของเจ้า ข้าไม่ได้อยากแต่งงานกับนาง ใครอยากแต่งก็ไปแต่งเองเถอะ!"

"เจ้าบ้าไปแล้ว!"

หลี่เยว่รีบปิดปากฉินโม่ "ที่นี่คือเขตพระราชฐาน ถ้าคำพูดของเจ้าไปถึงหูคนอื่น และพระบิดารู้เข้า เจ้าจะต้องเจอปัญหาใหญ่แน่ๆ"

เขาหัวเราะขมขื่นในใจ คิดว่าตอนที่พี่เจ็ดตีฉินโม่นางลงมือหนักแค่ไหนเขาจึงเจ็บแค้นถึงขนาดนี้

ฉินโม่ที่เคยไม่กลัวสิ่งใด กลับกลายเป็นคนที่พยายามทุกวิถีทางเพื่อถอนสมรสพระราชทานให้ได้

ในใจของหลี่เยว่รู้สึกเสียใจที่เขาเคยให้คำแนะนำกับฉินโม่ ไม่อย่างนั้นแม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่ถูกสมัครรักใคร่กันมากนัก แต่ก็คงไม่เกลียดชังกันและกันเหมือนเช่นในปัจจุบัน

"เจ้านี่มันขี้ขลาดจริงๆ!"

ฉินโม่ผลักหลี่เยว่ออกไป ก่อนสะบัดหน้าไปด้วยความโกรธ "ข้าให้เวลาคิดหนึ่งวัน ถ้าเจ้าตัดสินใจได้แล้ว ให้คนส่งข่าวมาหาข้า รับรองว่าข้าไม่ทำให้เจ้าขาดทุนเด็ดขาด!"

หลี่เยว่มองดูแผ่นหลังของฉินโม่ แล้วถอนหายใจยาว

…

"ข้าจะตีเจ้าให้ตาย เจ้าลูกโง่!"

ฉินเซียงหรูกำลังถือแส้ ไล่ตามฉินโม่ทั่วจวน "เจ้าลูกอกตัญญู ฝนตกแดดออกล้วนเป็นพระมหากรุณาธิคุณของฮ่องเต้ เจ้ากล้าบังอาจบ่นว่าพระราชทานให้น้อยหรือ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!"

ฉินเซียงหรูรู้สึกโกรธมาก ปีนี้เขาเพิ่งกลับมาจากการตรวจเยี่ยมราษฎรแทนฮ่องเต้ พอได้รู้เรื่องที่ฉินโม่ทำเรื่องวุ่นวายในพระราชวัง เขาก็โกรธเกรี้ยวจนแทบกระอักเลือด

สิ่งที่ทำให้เขาโกรธที่สุดคือ ฮ่องเต้ต้องการสูตรหม้อไฟของฉินโม่ แต่ฉินโม่กลับปฏิเสธ

ฮ่องเต้มักจะไม่ขอสิ่งใดจากขุนนาง ถ้าขอเมื่อใด แสดงว่าคนๆ นั้นเป็นคนที่พระองค์ทรงสนิทสนมมาก

แต่ดูฉินโม่สิ เปิดปากก็กล่าวแต่เรื่องหาเงิน กลับมาแล้วยังจะเอาของในบ้านไปขายอีก!

"ก็น้อยจริงๆ จะให้ข้าพูดอย่างไร?"

"แล้วเจ้าจะเอาของในบ้านไปขายทำไม? ข้าเคยเลี้ยงเจ้าให้อดอย่าเผลอ?"

เมื่อเห็นฉินโม่ปีนขึ้นต้นไม้ ฉินเซียงหรูตะโกนด้วยความโกรธ "ลงมาเดี๋ยวนี้!"

พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็อ้อนวอน "นายท่านได้โปรดเถอะ หากคุณชายตกลงมา มันจะกลายเป็นเรื่องเลวร้ายไปเปล่าๆ"

ฉินเซียงหรูตอนแรกโกรธมาก แต่เมื่อเห็นฉินโม่ปีนขึ้นต้นไม้ ใจก็เริ่มกระวนกระวาย "ลงมาเร็ว พ่อจะไม่ตีเจ้าแล้ว!"

"ข้าไม่ลง ท่านขึ้นมาหาข้าสิ!" ฉินโม่กล่าว

"เจ้าโง่ ลงมาเถอะ พ่อมีเจ้าคนเดียว ถ้าเจ้าเกิดเป็นอะไรไป พ่อจะอยู่ได้อย่างไรเล่า!"

ฉินเซียงหรูโยนแส้ออกไปไกลๆ "ลงมาเถอะ พ่อทิ้งแส้แล้ว!"

ฉินโม่มองไปรอบๆ พลางคิด "ถ้าอยากให้ข้าลง ก็ต้องให้เงินข้าห้าร้อยตำลึง!"

"อะไรนะ ห้าร้อยตำลึงหรือ?"

ฉินเซียงหรูกล่าว "เจ้าโง่ เจ้าจะทำธุรกิจจริงๆ หรือ? ไม่ใช่ว่าพ่อหวงเงิน แต่เจ้าไม่เหมาะกับเรื่องนี้!"

"ท่านหวงเงินต่างหาก ท่านเป็นคนขี้เหนียว ข้าไม่มีพ่อที่ขี้เหนียวเช่นนี้!"

ฉินโม่ตะโกนจากบนต้นไม้ บ่าวไพร่ทุกคนต่างถือฟูกขนาดใหญ่เดินไปมา หวั่นเกรงว่าเขาจะพลัดตกจากต้นไม้

พ่อบ้านกระซิบเบาๆ "นายท่าน ทำไมไม่ลองรับปากไปก่อน แล้วค่อยหลอกให้เขาลงมา?"

ฉินเซียงหรูพยักหน้าเห็นด้วย "ลูกพ่อลงมาเถิด พ่อจะให้เจ้าห้าร้อยตำลึง!"

"ข้าไม่เชื่อ เว้นแต่ท่านจะให้คนเอาเงินห้าร้อยตำลึงมาให้ข้าตอนนี้!"

ฉินเซียงหรูกัดฟันแน่น "พ่อบ้าน ไปเบิกเงินจากคลังมา!"

"ขอรับนายท่าน!"

ไม่นานนัก พ่อบ้านก็ถือกล่องเล็กๆ ใบหนึ่งมา "คุณชาย ข้างในนี้มีเงินห้าร้อยตำลึง!"

"ใช้ไม้ไผ่ส่งกล่องเงินขึ้นมาให้ข้า!"

พ่อบ้านถึงกับอึ้ง แต่เพื่อความปลอดภัยของฉินโม่ จึงต้องยอมใช้ไม้ไผ่ส่งเงินขึ้นไป

เมื่อฉินโม่เปิดกล่อง ก็พบเงินสิบตำลึงเรียงอย่างเป็นระเบียบจำนวนทั้งหมดห้าสิบแท่ง!

……………..