(ฟรี) บทที่ 300 ต่อให้มันจะเกิดขึ้นฉันก็สามารถเลี้ยงดูได้

วันรุ่งขึ้นพวกเขานอนกันจนเกือบเที่ยง

สวี่ชิวเหวินเปิดตาของเขา อันซือซือเกาะติดกับเขาเหมือนโคอาล่า มือและเท้าของเธอพันรอบตัวเขาแน่น เธอยังคงหลับอยู่โดยไม่มีรอยยิ้มอันมีเสน่ห์และท่าทางเย้ายวนในดวงตารูปอัลมอนด์เหมือนเมื่อคืนนี้

อันซือซือที่กำลังหลับใหลมีริมฝีปากสีแดงละเอียดอ่อน ผิวพรรณขาวผ่อง ท่าทางอันเงียบสงบของเธอปลดปล่อยเสน่ห์อันอ่อนโยนออกมา

ในเวลานี้ คงไม่มีใครเชื่อมโยงเธอกับชาเขียว จิ้งจอกน้อย หรือปีศาจตัวน้อยได้

สวี่ชิวเหวินไม่ได้ปลุกเธอ เพียงชื่นชมใบหน้าที่สวยงามของเธออย่างเงียบๆ

ไม่รู้ว่าเป็นสัมผัสที่หกหรือเปล่า ไม่นานอันซือซือก็ตื่นขึ้นมา เธอลืมตาที่ง่วงงุนและเห็นสวี่ชิวเหวินกำลังมองมาที่เธอ

เธอยิ้มเล็กน้อยและริเริ่มเข้าไปจูบเขา “ฉันมีความสุขมากที่ได้เห็นสามีตั้งแต่ลืมตา”

สวี่ชิวเหวินยิ้ม “จริงเหรอ? ฉันสามารถทำให้เธอมีความสุขกว่านี้อีกนะ อยากลองไหม?”

อันซือซือสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติและหน้ามุ่ย “สามี มันยังเช้าเกินไป ฉันไม่ไหวแล้ว”

สวี่ชิวเหวินหัวเราะเบาๆ “นั่นไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ”

......

หลังจากพักผ่อนทั้งคืน สวี่ชิวเหวินก็เต็มไปด้วยพลัง

ศึกหนักผ่านพ้นไปอีกครั้ง อันซือซือนอนอย่างอ่อนแรงอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อราวกับพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน

อย่างไรก็ตาม สวี่ชิวเหวินไม่รู้สึกเหนื่อยเลย เขาตบบั้นท้ายอันซือซือแล้วพูดว่า “เที่ยงกว่าแล้ว ออกไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ”

ร่างกายของอันซือซืออ่อนยวบไปทั้งตัว เธอพูดเสียงแผ่วว่า “สามี ฉันไม่มีแรงเหลือแล้ว”

“ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ท้าทายฉันเหรอ?”

“สามี ฉันผิดไปแล้ว คราวหน้าฉันจะไม่ทำอีก ใครบอกให้สามีแข็งแรงขนาดนี้”

สวี่ชิวเหวินส่ายหัว อันซือซือผู้นี้รู้วิธีทำให้ผู้คนมีความสุขจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้เธอนอนต่ออีกสักหน่อย”

“ขอบคุณนะสามี”

หลังจากนอนราบไปสักพัก สวี่ชิวเหวินก็พูดว่า “หายเหนื่อยหรือยัง? ออกไปทานมื้อกลางวันกันเถอะ”

“สามี คุณหยิบชุดชั้นในให้หน่อยได้ไหม มันอยู่ในกระเป๋าเดินทางของฉัน”

สวี่ชิวเหวินไม่ปฏิเสธ เขาแต่งตัว ลุกจากเตียง เดินไปที่กระเป๋าเดินทางของอันซือซือ แล้วหยิบชุดชั้นในที่สะอาดออกมา จากนั้นจึงกลับไปที่เตียง

อันซือซือรีบหยิบชุดชั้นในแล้วพูดทันทีว่า “สามี~ อย่ามองสิ ฉันจะอายนะ”

สวี่ชิวเหวินส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

การต่อสู้เมื่อคืนดุเดือดมาก และเธอไม่ได้ดูเขินอายเลย

ไม่ว่าเธอจะเขินอายจริงๆหรือแค่แสร้งทำ สวี่ชิวเหวินก็หันหลังกลับและแต่งตัวต่อ

เสียงเล็กน้อยดังขึ้นด้านหลัง แต่เขาไม่ได้หันกลับไปมอง

หลังจากแต่งตัวเสร็จ สวี่ชิวเหวินก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำและเริ่มทำความสะอาดตัวเอง

อันซือซือก็รีบแต่งตัวเช่นกันและเข้าไปในห้องน้ำด้วย

สวี่ชิวเหวินหยิบแปรงสีฟันใหม่ออกมาจากตู้ใต้อ่างล้างหน้าแล้วมอบให้อันซือซือ

“ขอบคุณสามี” อันซือซือยิ้มพลางตอบ

จากนั้นเธอก็บีบยาสีฟันลงบนแปรง แล้วยืนแปรงฟันหน้ากระจก

สวี่ชิวเหวินมองฉากที่ทั้งสองกำลังแปรงฟันด้วยกันในกระจกและตกตะลึงไปชั่วขณะ

ฉากอันอบอุ่นนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นคู่บ่าวสาวที่เพิ่งแต่งงานกัน...

หลังจากอาบน้ำแปรงฟันเสร็จ สวี่ชิวเหวินก็กลับมาที่ห้องนอน

สวี่ชิวเหวินมองไปยังห้องนอนที่ยุ่งเหยิงและอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น

เมื่อคืนสนุกมาก แต่การทำความสะอาดสนามรบในภายหลังไม่ใช่เรื่องง่าย

ผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม และพื้นล้วนมีร่องรอยของกิจกรรมเมื่อคืนนี้

เขาหันไปมองอันซือซือ

แก้มของอันซือซือแดงระเรื่อ

ขณะที่สวี่ชิวเหวินกำลังจะพูด อันซือซือก็ผลักเขาออกจากห้องนอนพร้อมกับพูดว่า “คุณไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อน ฉันจะทำความสะอาดห้องนอน”

“ฉันช่วยเอง”

“ไม่ๆๆ ฉันทำเองได้”

“ก็ได้ มีผ้าปูที่นอนและผ้าห่มใหม่อยู่ในตู้”

“ฉันรู้ ไม่ต้องห่วง”

อันซือซือผลักสวี่ชิวเหวินออกจากห้องนอนแล้วปิดประตู

สวี่ชิวเหวินมองดูประตูที่ปิดอยู่ ยิ้มออกมา แล้วเดินไปทางห้องนั่งเล่น

รอประมาณสิบนาที

อันซือซือออกมาพร้อมกับผ้าปูที่นอนและผ้าห่มอันเก่า และมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำในห้องนั่งเล่น

ห้องน้ำในห้องนั่งเล่นมีขนาดใหญ่กว่าและมีเครื่องซักผ้า

แม้ว่าอันซือซือจะไม่เคยใช้เครื่องซักผ้ามาก่อน แต่เธอก็รู้วิธีอย่างรวดเร็วหลังจากลองใช้งาน

หลังจากซักผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม และเสื้อผ้าแล้ว อันซือซือก็หยิบไม้กวาดและที่ตักผงเข้าไปในห้องนอน

ตั้งแต่ต้นจนจบ สวี่ชิวเหวินไม่ต้องทำอะไรเลย

อันซือซือแสดงทักษะการดูแลบ้านอย่างเต็มที่

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ห้องนอนได้รับการจัดระเบียบเหมือนใหม่ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกว่าสถานที่แห่งนี้คือสนามรบของเมื่อวาน

ตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้ว

ท้องของสวี่ชิวเหวินเริ่มคำรามด้วยความหิว

ทั้งสองจึงออกไปพร้อมกัน

เนื่องด้วยสัญญากับอันซือซือว่าจะพาเธอไปที่วัดขงจื้อในวันนี้ สวี่ชิวเหวินจึงลงไปเอารถที่ชั้นล่าง

พวกเขาขับรถไปที่ย่านการค้าบนถนนตะวันออกของมหาวิทยาลัยเจียวทง เลือกร้านอาหารที่ค่อนข้างดูดีและมีสภาพแวดล้อมอันน่ารื่นรมย์

ทั้งสองกำลังทานมื้อเที่ยงอย่างเป็นสุข เมื่อจู่ๆอันซือซือก็จำอะไรบางอย่างได้และถามว่า “สามี เมื่อวานคุณ...ข้างในหรือเปล่า?”

สวี่ชิวเหวินไม่เข้าใจในตอนแรก แต่ในไม่ช้าก็ตระหนักว่าเธอพูดถึงอะไร

เขาพยักหน้า

อันซือซือเริ่มกังวลทันที “ถ้าฉันท้องล่ะ?”

สวี่ชิวเหวินรีบถามอย่างรวดเร็ว “เมื่อวานเป็นวันอันตรายหรือเปล่า?”

อันซือซือไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

สวี่ชิวเหวินเปลี่ยนคำถามใหม่ “เธอมีประจำเดือนครั้งล่าสุดเมื่อไหร่”

“สองสัปดาห์ก่อน”

โดยปกติแล้วช่วงที่เป็นอันตรายของผู้หญิงจะอยู่ในช่วงวันตกไข่ ซึ่งปกติคือประมาณ 14 วันก่อนรอบเดือนครั้งถัดไป

สวี่ชิวเหวินทำการคำนวณเวลาในใจ

เมื่อวานและวันนี้อยู่ในช่วงอันตรายของอันซือซือ

จากการแสดงออกของสวี่ชิวเหวิน อันซือซือเดาคำตอบได้ เธอจึงยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก

เมื่อเห็นความกังวลของเธอ สวี่ชิวเหวินก็รีบปลอบว่า “มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น แค่ครั้งแรกเอง ไม่ต้องกังวล”

อันซือซือกัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “แต่มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว มันเป็นหลายครั้ง”

“ไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไร ต่อให้มันจะเกิดขึ้นฉันก็สามารถเลี้ยงดูได้”

อันซือซือถอนหายใจด้วยความโล่งอกกับคำพูดของเขา

เธอจับมือของสวี่ชิวเหวินแล้วถามว่า “สามี คุณอยากให้ฉันมีลูกไหม?”

สวี่ชิวเหวินตอบอย่างตรงไปตรงมา “พูดตามตรงฉันยังไม่อยาก ตอนนี้เราทั้งคู่ยังเด็กเกินไปสำหรับการเป็นพ่อแม่ แต่ไม่ต้องกังวล หากเธอท้องฉันจะรับผิดชอบอย่างแน่นอน”

อันซือซือพยักหน้า “สามีพูดถูก เรายังไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อแม่”

สวี่ชิวเหวินปลอบใจเธออีกครั้ง “ไม่ต้องกังวล เราจะซื้อยาคุมฉุกเฉินทีหลัง คราวหน้าฉันจะเตรียมตัวให้พร้อมและไม่ทำโดยไม่มีอุปกรณ์ป้องกันอีก”

“ฉันจะฟังสามี”

หลังอาหารกลางวัน สวี่ชิวเหวินให้อันซือซือรออยู่ในรถ ขณะที่เขาไปยังร้านขายยาใกล้ๆเพื่อซื้อยาคุมฉุกเฉิน

จริงๆแล้วยาชนิดนี้ไม่ดีต่อร่างกายของผู้หญิง

สวี่ชิวเหวินรู้สึกผิดมาก เมื่อวานเขาปล่อยให้ความปรารถนาเข้าครอบงำโดยไม่ได้คำนึงถึงผลที่ตามมา

เขาสัญญากับตัวเองว่าจะเตรียมตัวให้พร้อมในครั้งต่อไป

หลังจากซื้อยาแล้ว สวี่ชิวเหวินก็ซื้อน้ำแร่หนึ่งขวดด้วย

เมื่อกลับมาที่รถ เขายื่นยาและน้ำดื่มให้อันซือซือ

อันซือซือกลืนยาและน้ำลงไปพร้อมกันในคราวเดียว

สวี่ชิวเหวินลูบผมของอันซือซือเบาๆและกล่าวขอโทษ “ฉันขอโทษ ซือซือ ฉันจะระมัดระวังมากขึ้นในอนาคตและไม่ยอมให้เธอกินยานี้อีก”

หลังจากกินยาแล้ว สีหน้าของอันซือซือก็ผ่อนคลายลงมาก

“ไม่เป็นไร สามีอย่ารู้สึกผิดเลย” เธอยิ้มเบาๆแล้วส่ายหัว จากนั้นหยุดชั่วขณะและพูดต่อ “ไปวัดขงจื้อกันเถอะ”

“ได้เลย” สวี่ชิวเหวินพยักหน้าแล้วสตาร์ทรถ

วัดขงจื้อไม่ดึงดูดสวี่ชิวเหวินผู้ซึ่งเคยมาหลายครั้งแล้วในชีวิตก่อน

ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนใจและทิวทัศน์ก็ไม่ได้พิเศษ อย่างไรก็ตาม ชื่อเสียงของมันไม่อาจปฏิเสธได้ ผู้คนจากนอกพื้นที่ล้วนแห่กันมาที่นี่ทุกวัน

อันซือซือมาเยี่ยมชมวัดขงจื้อเป็นครั้งแรกและมีช่วงเวลาที่ดี

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอตลอดบ่าย

สวี่ชิวเหวินก็ได้รับผลจากอารมณ์ของเธอเช่นกันและพลอยมีความสุขตามไปด้วย

หลังจากใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายที่วัดขงจื๊อ สวี่ชิวเหวินก็ขับรถพาอันซือซือไปที่ศูนย์การค้าเพื่อช้อปปิ้งและรับประทานอาหารเย็น

สถานที่แห่งนี้แม้จะไม่คึกคักเหมือนในอีกสิบปีข้างหน้าแต่ศักยภาพในการเติบโตก็ปรากฏชัดเจน

ใครก็ตามที่มองการณ์ไกลได้ย่อมรู้ว่ามันมีแต่จะเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นเท่านั้น

ครั้งก่อนสวี่ชิวเหวินพาอันซือซือไปร้านอาหารฝรั่งเศส ดังนั้นคราวนี้เขาจึงพาเธอไปทานอาหารตะวันตก

อันซือซือไม่คุ้นเคยกับการรับประทานอาหารด้วยมีดและส้อม แต่เพราะมันรสชาติดี เธอจึงกินอย่างมีความสุข

หลังอาหารเย็น สวี่ชิวเหวินร่วมชอปปิ้งกับอันซือซือ

แม้อันซือซือจะพูดว่า “ไม่ ไม่ พอแล้ว” แต่สวี่ชิวเหวินก็ยังคงซื้อเสื้อผ้าและเครื่องสำอางมากมายให้เธอ

ตอนนี้เป็นเดือนมีนาคมแล้ว แม้จะยังหนาวอยู่บ้าง แต่ก็คงอุ่นขึ้นในไม่ช้า

เสื้อผ้าที่สวี่ชิวเหวินซื้อให้เธอครั้งก่อนเป็นเสื้อผ้าฤดูหนาวทั้งหมด

คราวนี้เขาซื้อเสื้อผ้าสำหรับฤดูใบไม้ผลิ มีแบรนด์เล็กๆปะปนมาบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นแบรนด์ดัง

ภายใต้การส่งเสริมของพนักงานขาย พวกเขาซื้อเครื่องสำอางหลายยี่ห้อ ซึ่งล้วนราคาไม่ถูก

ในที่สุดพวกเขาก็เดินผ่านร้านรองเท้าส้นสูงของผู้หญิง

อันซือซือมองเห็นรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งและรู้สึกชอบ สวี่ชิวเหวินผู้ใจกว้างจึงซื้อมันทันที

นอกจากซื้อเสื้อผ้าให้อันซือซือแล้ว อันซือซือยังซื้อเสื้อผ้าให้เขาอีกด้วย

เมื่อซื้อเสื้อผ้าให้กับสวี่ชิวเหวิน อันซือซือยืนกรานที่จะใช้บัตรของเธอเอง

ในมุมมองของสวี่ชิวเหวิน เงินของอันซือซือได้รับมาจากเขา ดังนั้นจึงไม่สำคัญว่าใครจะเป็นคนจ่าย

แต่ดูเหมือนว่ามันจะแตกต่างอย่างมากสำหรับอันซือซือ ดังนั้นเธอจึงยืนกรานที่จะจ่ายด้วยตัวเอง

หลังจากช้อปปิ้งเสร็จ สวี่ชิวเหวินก็ขับรถพาอันซือซือกลับไปที่เจียงหนิงการ์เด้น

ระหว่างทาง พวกเขาผ่านร้านขายของเล่นสำหรับผู้ใหญ่

เขาเข้าไปในร้านและซื้ออุปกรณ์ป้องกันหลายกล่อง

อันซือซือมองดูเขาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านขายของเล่นสำหรับผู้ใหญ่ ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย

เมื่อกลับถึงบ้าน โดยไม่ได้วางของลงด้วยซ้ำ สวี่ชิวเหวินดึงอันซือซือตรงไปที่ห้องนอนทันที

ประตูปิดลง จากนั้นทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง...

/////

**ขอประกาศยุติการแปลไว้เพียงเท่านี้นะครับ เนื่องจากผู้อ่านน้อยมากทั้งบนเว็บและในกลุ่ม ขออภัยและขอบคุณที่ติดตามกันมาถึงตรงนี้ครับ**

**บทต่อไป(301)ตรงกับเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษบทที่ 285**