บทที่ 96 น้ำพุวิญญาณดิน การต่อสู้

บทที่ 96 น้ำพุวิญญาณดิน การต่อสู้

เมื่อครั้งก่อน ฉู่หนิงได้พบกับผลวิญญาณเจ็ดดาวก็เพราะใช้วิชาไม้ผลิบานในฤดูใบไม้ผลิของชิงมู่กับชายชราผู้นี้

เพียงแค่มองแวบเดียว ฉู่หนิงก็จำเขาได้ทันที

แต่ฉู่หนิงไม่เข้าใจว่าทำไมชายชราผู้นี้ถึงมาอยู่ที่นี่

และในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขากำลังถูกไล่ล่าอย่างเห็นได้ชัด

แม้จะตกใจ แต่ฉู่หนิงก็ไม่ได้คิดจะลงมือช่วยเหลือ

ถึงแม้ชายชราผู้นี้จะเคยให้หินวิญญาณแก่เขา แต่ในที่สุดแล้วความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เป็นแค่การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์

และคนที่กำลังไล่ตามชายชรา ฉู่หนิงก็ใช้วิชาเห็นพลังงานดูแล้ว พบว่ามีสองคนเป็นผู้ฝึกตนระดับหก และอีกคนเป็นระดับเจ็ด

หากไม่ใช่เพราะชายชรานั้นปล่อยพลังจากยันต์ตลอดเวลา ด้วยพลังฝึกตนระดับห้าของเขา คงถูกตามทันไปนานแล้ว

หลังจากที่ร่างของพวกเขาหายลับไปได้สักพัก ฉู่หนิงก็ออกจากเขตคุ้มครองแปลงวิญญาณ

แต่ในตอนนี้ ฉู่หนิงได้เปลี่ยนโฉมหน้าใหม่แล้ว

เหตุผลก็ไม่มีอะไรพิเศษ เป็นเพียงแค่ความระมัดระวังที่เกิดจากการเห็นคนอื่น

ออกจากเขตคุ้มครองแปลงวิญญาณ ฉู่หนิงจึงนึกถึงเสี่ยวไป๋ และกำลังจะหยิบถุงเก็บสัตว์อสูรมารับมันเข้าไปในถุง

“งี๊ด!”

ในขณะนั้น เสี่ยวไป๋ร้องออกมาหนึ่งเสียง

จากนั้นทันใดนั้น ฉู่หนิงก็ได้ยินเสียงจากจิตวิญญาณของเสี่ยวไป๋ส่งถึงเขา

“ตามข้ามา!”

จากนั้นมันก็มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ

“ไปที่ไหน?” ฉู่หนิงถามด้วยความประหลาดใจ

แต่เสี่ยวไป๋ไม่ได้ตอบ มันกลับวิ่งไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือทันที

ฉู่หนิงเห็นดังนั้นจึงรีบก้าวตามไปไม่กี่ก้าวและเรียกมัน

“เสี่ยวไป๋!”

“งี๊ด!”

เสี่ยวไป๋หันมามองฉู่หนิงหนึ่งที จากนั้นมันก็วิ่งต่อไป

“ตามข้ามา!”

อีกครั้งที่ฉู่หนิงรับรู้ถึงสัญญาณจากจิตวิญญาณของเสี่ยวไป๋

เมื่อเห็นเสี่ยวไป๋วิ่งไปข้างหน้า ฉู่หนิงรู้สึกลังเล

เขาเรียกมันอีกครั้ง แต่เจ้าตัวเล็กนี้ไม่คิดจะหยุดเลย ฉู่หนิงจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งตามไป

ฉู่หนิงตามเสี่ยวไป๋ไปจนถึงเนินเขาที่เขาเพิ่งฝึกวิชาดาบไม้ไปไม่นาน

เสี่ยวไป๋ยังคงไม่หยุด มันเปลี่ยนทิศทางแล้ววิ่งลึกเข้าไปในภูเขา

ฉู่หนิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

หากเข้าไปลึกในภูเขา อาจจะพบสัตว์อสูรได้ง่าย

แต่ด้วยสัญญาณจากเสี่ยวไป๋ที่บอกให้ตามไปเรื่อย ๆ ฉู่หนิงก็ไม่มีทางเลือกนอกจากตามมันไป

ในที่สุด เสี่ยวไป๋หยุดลงที่หุบเขาเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

“งี๊ด!”

เมื่อฉู่หนิงยังลังเล เสี่ยวไป๋ก็เดินเลียบตามลำธารขึ้นไป

ไม่นาน เขาและเสี่ยวไป๋ก็มาถึงปลายลำธาร ที่มีน้ำตกขนาดเล็กตกลงมาและก่อตัวเป็นสระน้ำ

สระน้ำดูไม่ลึกนัก สูงแค่ระดับคน

เมื่อฉู่หนิงสงสัยว่าเสี่ยวไป๋จะหยุดลงตรงนี้ทำไม

“งี๊ด!”

เสี่ยวไป๋กระโดดขึ้นไปบนไหล่ของฉู่หนิงและพยักหน้าไปทางน้ำตก

“ให้ข้าบินพาเจ้าขึ้นไปหรือ?” ฉู่หนิงถามตามคำบอกของเสี่ยวไป๋

เขาสังเกตเห็นว่ามีรอยแยกอยู่สูงจากสระน้ำประมาณสามจ้าง

มาถึงที่นี่แล้ว ฉู่หนิงจึงไม่ลังเลมากนัก

เขาหยิบจุยเฟิงซั่วออกมาจากถุงเก็บของแล้วลอยขึ้นไปยังรอยแยกนั้น

เมื่อถึงรอยแยก เสี่ยวไป๋ก็รีบกระโดดลงจากไหล่ของฉู่หนิงและเดินเข้าไปในรอยแยกนั้น

ฉู่หนิงเก็บจุยเฟิงซั่วแล้วตามเข้าไป

หลังจากเดินไปได้ประมาณสิบจ้าง ก็มีถ้ำเล็ก ๆ ปรากฏขึ้น

ทั้งเขาและเสี่ยวไป๋คลานเข้าไปในถ้ำอีกประมาณห้าจ้าง พื้นที่ก็เปิดกว้างขึ้น

ถ้ำขนาดประมาณสิบจ้างปรากฏต่อหน้าฉู่หนิง

ในถ้ำมีลมพัดเข้ามาและมีแสงลอดเข้ามาจากรอยแยก

ตรงกลางถ้ำมีสระน้ำขนาดหนึ่งจ้าง

ฉู่หนิงเห็นพืชหลายชนิดในถ้ำนี้

และเมื่อสายตาของเขาเหลือบไปเห็นบางอย่าง ตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที

“หญ้าดุจแสงเลือด!”

พืชส่วนใหญ่ในนี้เป็นเพียงพืชธรรมดา แต่ฉู่หนิงกลับพบหญ้าดุจแสงเลือด ซึ่งเป็นสมุนไพรวิญญาณที่หายาก

หญ้าชนิดนี้มีมูลค่าสูงกว่าผลเหล็กกล้าและผลชิงหลิงที่ฉู่หนิงปลูกอยู่เสียอีก

แต่ต้นหญ้าดุจแสงเลือดยังเป็นเพียงต้นอ่อน

“ที่นี่มีพลังวิญญาณเข้มข้นมาก ไม่แปลกเลยที่จะมีพืชวิญญาณเติบโตขึ้น”

ฉู่หนิงพึมพำขึ้นมาในขณะที่มองไปที่สระน้ำตรงกลางถ้ำ

เพราะเขารู้สึกได้ถึงพลังวิญญาณที่เข้มข้นที่สุดในบริเวณนั้น

เสี่ยวไป๋เดินไปยังขอบสระน้ำทันที

“งี๊ด!”

ฉู่หนิงเดินตามไป และทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง