บทที่ 90 ฟู่เฉินอันถูกจับตา

บทที่ 90 ฟู่เฉินอันถูกจับตา

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของฟู่เฉินอัน พวกเขาก็เข้าใจทันที และเมื่อมองดูคุณหนูที่ตกลงมาจนเต็มไปด้วยฝุ่นและเลือดบนพื้น สีหน้าของผู้คนก็เปลี่ยนไป

ท้ายที่สุดแล้ว ราวระเบียงชั้นสองไม่ได้มีไว้แค่ให้มองเล่น ๆ มันสูงขนาดนั้นแต่กลับตกลงมาได้…

นี่คงจงใจแน่ ๆ ใช่ไหม?

เมื่อสาวใช้และคุณหนูได้ยินเช่นนี้ ก็รู้ทันทีว่าเรื่องราววันนี้ไม่มีทางแก้ไขได้อีกแล้ว วันนี้เธอตกลงมาโดยเปล่าประโยชน์จริง ๆ

มันน่าอับอายอย่างมาก…

หลิงเอ๋อร์ รีบพาฉันไปที่โรงหมอที...” คุณหนูที่เจ็บปวดไปทั้งศีรษะ มีเลือดไหลจากจมูก และขาอ่อนแรง พูดด้วยความเจ็บปวด

ในตอนนี้ เธอคิดแค่ว่าเธอไม่อยากจะตายที่นี่ และไม่อยากอับอายต่อไปอีก จึงรีบเรียกสาวใช้ของเธอ

ฟู่เฉินอันก็ไม่ได้เข้าไปช่วยเธอ แต่กลับเรียกหาคนอย่างมีน้ำใจแทนว่า “แม่บ้านใจดีทั้งหลาย ช่วยมาช่วยเธอทีเถอะ พวกเธอล้วนเป็นผู้หญิงเหมือนกัน นี่คงเจ็บมาก…”

เมื่อคนอื่นได้ยิน ก็เห็นว่ามีเหตุผลดี จึงมีหญิงสาวบางคนเข้ามาช่วยพยุงเธอไปยังโรงหมอ

ถนนที่แน่นไปด้วยฝูงชนก็เริ่มแยกย้ายออกไป ในขณะเดียวกัน ผู้คุ้มกันของฟู่เฉินอันก็ฉวยโอกาสสืบเรื่องราวจนได้ และขบวนรถลากก็เคลื่อนตัวต่อไป

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ ผู้คุ้มกันจึงรายงานว่า

“ท่านแม่ทัพ หญิงผู้นั้นเป็นลูกอนุของขุนนางหยานจีเซิง ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะตั้งใจมาเพื่อท่านโดยเฉพาะ...”

ฟู่เฉินอันหัวเราะเยาะ

หยานจีเซิงเป็นขุนนางขั้นห้าธรรมดา ซึ่งในเมืองหลวงนั้นแทบไม่มีใครสนใจเลย

ขุนนางขั้นห้าคิดจะวางแผนให้เขาเป็นลูกเขย ถึงขั้นยอมส่งเพียงลูกอนุมาให้…

ดูถูกกันชัด ๆ!

“ครั้งหน้า หากออกไปข้างนอก จงระวังมากกว่านี้ มองรอบ ๆ ให้ดี”

“ขอรับ…”

จากนั้นผู้ดูแลก็เข้ามารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ พวกเถ้าแก่หญิงจากร้านค้ามาถึงแล้ว จะให้พวกนางเข้ามาหรือไม่?”

ฟู่เฉินอัน เหลือบมองไปที่ประตูห้องทำงาน “ให้พวกนางเข้ามาเถอะ”

ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก นางกำนัลที่งดงามหลายคนก็ทยอยกันเข้ามา

ตั้งแต่ที่พวกเถ้าแก่หญิงของร้าน "เถาถาวจี้" ใช้เครื่องหอมและลิปสติก ใบหน้าของพวกนางก็ยิ่งดูสวยงามขึ้น เมื่อผสมผสานกับเครื่องประดับและเสื้อผ้าที่สวมใส่ ก็ยิ่งทำให้พวกนางแต่ละคนงดงามในรูปแบบที่แตกต่างกันไป

พวกนางยืนเข้าแถวทำความเคารพ จากนั้นจึงเดินมายืนอยู่ตรงหน้าฟู่เฉินอันด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

ฟู่เฉินอันยืนกอดอก “เริ่มได้…”

นางกำนัลเหล่านั้นจึงล้อมรอบโต๊ะทำงานของฟู่เฉินอัน แล้ววางกล่องเครื่องสำอางบรรจุอายแชโดว์สี่กล่องลงบนโต๊ะ และเริ่มแต่งหน้า

ไม่นานนัก ดวงตาหมีแพนด้าหกคู่ก็ปรากฏขึ้น

ฟู่เฉินอันมองดูพวกนางอยู่นาน ก่อนจะก้มศีรษะลง เอามือปิดตา

มันแสบตาจริง ๆ

แล้วทำไมตอนที่เสี่ยวอิงชุนแต่งหน้าถึงออกมาดูดีล่ะ?

หลังจากไอแห้ง ๆ ไปครั้งหนึ่ง ฟู่เฉินอันก็พยายามแนะนำ

“ไม่จำเป็นต้องทาอายแชโดว์ทั้งรอบดวงตาหรอกนะ ควรจะแต่งให้ดวงตาดูมีเสน่ห์มากขึ้นต่างหาก…”

หลังจากที่พยายามทั้งอธิบายและทำท่าให้ดู สาวงามทั้งหกคนก็เข้าใจทันที และต่างใช้ผ้าที่ชุบน้ำสบู่เช็ดบริเวณรอบดวงตาออก แล้วทดลองแต่งหน้าใหม่อีกครั้ง

หลังจากพยายามไปห้าถึงหกครั้ง ฟู่เฉินอันก็พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นผลงานที่ดีขึ้นเล็กน้อยของสาวงามทั้งหก จึงพยักหน้าพอใจแบบไม่เต็มใจนัก

“ประมาณนี้แหละ ที่เหลือพวกเธอลองฝึกฝนต่อไป...”

สาวงามทั้งหกที่ถูกไล่ออกไปก็ดูจากสีหน้าของฟู่เฉินอันแล้วรู้ทันทีว่า: เขายังไม่พอใจ

พวกเธอมองหน้ากันและกัน: มันดูไม่ดีเหรอ?

มันก็ดูโอเคอยู่นี่นา?

หลังจากใช้อายแชโดว์แล้ว หนังตาที่บวม ๆ ดูไม่น่าสนใจก็ไม่เด่นชัดเท่าไหร่ ดวงตาก็ดูโตขึ้นและมีเสน่ห์ขึ้นด้วย...

ไม่ไหว ต้องกลับไปฝึกฝนอีก

อีกสองสามวันพออายแชโดว์มาถึง เมื่อพวกเธอไปให้คุณหญิงและคุณหนูจากตระกูลขุนนางลองเครื่องสำอาง ก็จะได้ใช้อายแชโดว์นี้ด้วย

หลังจากนั้นอีกหลายวัน เสี่ยวอิงชุนก็คอยรับและส่งสินค้าอย่างต่อเนื่อง ส่วนฟู่เฉินอันก็ส่งของออกจากคฤหาสน์อย่างต่อเนื่อง และซื้อของชิ้นเล็ก ๆ ทำจากไม้จันทน์ รวมถึงสิ่งที่เสี่ยวอิงชุนสนใจ

ในช่วงนี้ ฟู่เฉินอันยังไปเยี่ยมบ้านของขุนนางเฉิงเว่ยซาน รองเจ้ากรมอาญาด้วย

ครั้งนี้เฉิงอี้กุยลูกชายของขุนนางเฉิงได้รับความสนใจจากบิดาเป็นพิเศษ และได้รับมอบหมายให้ดูแลภารกิจให้ฟู่เฉินอันได้บังเอิญพบกับน้องสาวของเขาที่เกิดจากภรรยารอง เขาจึงใส่ใจภารกิจนี้มาก

น่าเสียดายที่ฟู่เฉินอันกลับให้ความสนใจในคันธนูที่สวยงามมากกว่าความงามของน้องสาวคนนั้น

น้องสาวของเฉิงอี้กุยพยายามเรียกเฉิงอี้กุยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า “พี่ชายสาม” แต่กลับทำให้ฟู่เฉินอันตกใจจนกระโดด!

ฟู่เฉินอันทิ้งคันธนูไว้ และตะโกนว่า “ทำไมน้องสาวมาอยู่ในลานหน้าได้?”

ไม่รอให้เฉิงอี้กุยพูดอะไร ฟู่เฉินอันก็วิ่งหนีไปเหมือนมีสุนัขวิ่งไล่ตามหลังเขา

เฉิงอี้กุยและเฉิงหลิงเอ๋อร์ได้แต่มองตามฟู่เฉินอันที่วิ่งหนีไปด้วยความตกตะลึง

เฉิงหลิงเอ๋อร์รู้สึกเสียใจ: ตัวเธอไม่น่าดูขนาดนั้นเลยหรือ?

ทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้?

เฉิงอี้กุย เองก็ตกใจมาก: ถ้าเขามีปฏิกิริยาแบบนี้ แล้วจะทำให้ฟู่เฉินอันหลงใหลในตัวหลิงเอ๋อร์ได้อย่างไร?

หัวใจของเขาหดหู่: ภารกิจล้มเหลว พ่อคงผิดหวังแน่ ๆ

ใครจะรู้ว่าหลังจากที่เฉิงเว่ยซานฟังเรื่องราวทั้งหมด เขากลับไม่รีบร้อนแต่อย่างใด “ก็รอไว้ค่อยว่ากันทีหลัง…”

เพราะอย่างไรเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้อาหลิงแต่งงานกับฟู่เฉินอันอยู่แล้ว

เมื่อฟู่เฉินอันกลับถึงบ้าน เขาก็ค้นพบข่าวใหม่ว่า เหล่านางสนมในวังต่างชื่นชอบของที่ฟู่เฉินอันส่งเข้าไปในวังมาก

แต่ปัญหาคือในวังมีนางสนมมากมาย และของที่ฟู่เฉินอันส่งเข้าไปก็มีจำนวนจำกัด จักรพรรดิเป็นผู้แบ่งของเหล่านี้ให้กับนางสนมตามลำดับตำแหน่งและความโปรดปราน

ดังนั้น บรรดานางสนมที่ไม่ค่อยได้รับความโปรดปรานแต่ยังมีความทะเยอทะยานก็เริ่มแสดงฝีมือ

บางคนสั่งให้พวกนางกำนัลและขันทีไปซื้อของจากฟู่เฉินอัน

บางคนก็อ้อนวอนให้จักรพรรดิขอของเพิ่มเติมจากฟู่เฉินอัน

และบางคนก็ฝากบอกครอบครัวให้ติดต่อฟู่เฉินอัน เพื่อให้เขาส่งของไปให้บ้านของตน

ฟู่เฉินอันไม่ปฏิเสธ แต่หลังจากที่ส่งของไปให้สองครั้ง ฟู่เฉินอันก็ถูกจักรพรรดิเรียกตัวเข้าไปในวัง

การถูกเรียกตัวเข้าพบโดยตรงนั้นถือเป็นเรื่องที่พบได้ยากสำหรับฟู่เฉินอัน เพราะเขาไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมประชุมกับขุนนางในราชสำนักเลย

ในห้องทรงพระอักษร ฟู่เฉินอันคุกเข่าอยู่นาน แต่ไม่มีใครสั่งให้เขาลุกขึ้น

นี่คือการเตือนใช่ไหม?

ฟู่เฉินอันคาดเดาอยู่ในใจ แต่สีหน้าเขายังคงเรียบเฉย แม้เหงื่อจะเริ่มไหลจากคอและหน้าผากจนท่วมพื้น

เมื่อเห็นเหงื่อของเขาจนพื้นมีน้ำขังเล็ก ๆ ฟู่เฉินอันก็เริ่มไม่สบายใจ เขาจึงเอ่ยขึ้นมาเอง “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเหงื่อมากเกินไป กลัวจะเสียมารยาทต่อหน้าพระองค์ ขออนุญาตเช็ดเหงื่อได้ไหมพะย่ะค่ะ?”

จักรพรรดิทอดพระเนตรพื้นตรงหน้าฟู่เฉินอันที่มีน้ำขังเล็ก ๆ อย่างสบายพระทัย

“ลืมไปว่าเจ้าอยู่ที่นี่…ลุกขึ้นเถิด”

ฟู่เฉินอันรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูซื่อ ๆ “ขอบพระทัยฝ่าบาท”

จักรพรรดิทอดพระเนตรฟู่เฉินอันอย่างเยือกเย็น “ข้าได้ยินมาว่าเครื่องสำอางและเครื่องหอมของเจ้าถูกส่งไปยังครอบครัวของนางสนมหลายคนแล้วหรือ?”

ฟู่เฉินอันมองจักรพรรดิอย่างตกใจ ก่อนจะรีบก้มหน้าลงและตอบ “ไม่มีเลยพะย่ะค่ะ มีเพียงตระกูลของคุณหญิงเซวียที่ฝากคนมาซื้อเครื่องสำอาง และกระหม่อมให้สาวใช้ของกระหม่อมส่งไปให้เท่านั้น”

“สาวใช้คนนั้นเป็นคนที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ ถ้าพระองค์ไม่เชื่อ ขอให้เรียกคนมาสอบถามได้พะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิไม่ได้ทรงสงสัย แต่การกระทำของฟู่เฉินอันทำให้พระองค์รู้สึกไม่สบายใจ “กฎของราชวงศ์ทุกยุคทุกสมัยคือ ห้ามเชื่อมโยงระหว่างวังหลวงกับขุนนางในราชสำนัก เจ้าต้องระวังให้ดี”

นี่เป็นคำเตือนที่ชัดเจน

ฟู่เฉินอันรีบคุกเข่าลงทันทีและโขกศีรษะ “ขอรับ! กระหม่อมไม่มีเจตนาทำเช่นนั้น กระหม่อมโง่เขลา มีเรื่องหนึ่งที่อยากขอให้ฝ่าบาททรงชี้แนะ…”