บทที่ 48 ไม่มีเจตนาจะฉวยโอกาสแน่นอน

มู่หยุนเลี่ยไม่เข้าใจว่าทำไมหยานเชียนอี้ถึงถามแบบนั้น

ยังไม่ทันจะตอบ หยานเชียนอี้ก็พูดต่อว่า “วันนี้มู่จื่อเฉิงกับลูกชายถูกคุณเล่นงานซะหนัก ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปก็คงทำให้มู่เจียเสียหน้า เขาไม่ยอมให้ตำรวจเข้ามายุ่งเกี่ยว แสดงว่าเขาคงไม่อยากให้เรื่องราวลุกลามใหญ่โต เลยทำตัวสุภาพมาก”

ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมท่าทางของหลี่เต๋อถึงสุภาพขนาดนั้น

ในสังคมชั้นสูงของตระกูลใหญ่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหน้าตาและชื่อเสียง

มู่หยุนเลี่ยยิ้มมุมปากเล็กๆ อย่างเย้ยหยัน “เธอนี่ฉลาดจริงๆ”

“เจ้าเล่ห์จริงๆ” หยานหงเอ่ยขึ้นมาแทรก “ฉันก็ว่าแล้ว ทำไมเขาถึงไม่โกรธ ที่แท้ก็เพราะกลัวเสียหน้า”

“วันนี้เป็นแค่การสร้างภาพภายนอกไปก่อน แต่หนูคิดว่าพวกเขาคงไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ” หยานเชียนอี้พูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“หลี่เต๋อทำงานให้มู่เจียมาหลายปี เขาไม่ใช่คนง่ายๆ แน่ คงต้องรอแก้แค้นทีหลังแน่ๆ อาเลี่ย ช่วงนี้คุณอยู่กับฉันตลอดเวลา อย่าไปไหนคนเดียวเลย”

“อยู่กับเธอ?” มู่หยุนเลี่ยถามพลางมองเธอด้วยสายตาสงสัย “เธอจะปกป้องฉันได้เหรอ”

“ฉัน…” หยานเชียนอี้ถึงกับอึกอัก “อย่างน้อยคนเยอะก็มีกำลังมากกว่า”

“ตายแล้ว! เกือบช็อกตายไปแล้ว!” หานหย่าหรงที่แอบอยู่ข้างบนโผล่ออกมาพร้อมกับตบหน้าอกตัวเอง

“อาเหริน ขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยไว้ ไม่งั้นลูกสาวของฉันคงถูกกลั่นแกล้งไปแล้ว” เธอพูดพลางยื่นถ้วยชาชาให้มู่หยุนเหลี่ย “คุณเหนื่อยแล้ว ดื่มชาสักหน่อยนะ”

“เขาเหนื่อยอะไรกัน! ถ้าผู้จัดการหลี่ไม่รู้จักพิจารณาเหตุการณ์ นายจะทำให้ครอบครัวเราต้องเดือดร้อนทั้งบ้าน!” หยานหงพูดอย่างไม่พอใจ

มู่หยุนเลี่ยไม่ได้รับถ้วยชา และตอบเสียงเย็นชา “อย่าเรียกฉันแบบนั้น ฉันไม่สนิทกับคุณ”

หานหย่าหรงหัวเราะกลบเกลื่อน แต่จู่ๆ มือของเธอก็สั่น และน้ำชาทั้งหมดก็หกลงไปบนกางเกงของมู่หยุนเลี่ย

“ทำบ้าอะไรน่ะ!” หยานเชียนอี้รีบผลักหานหย่าหรงออกไป

หานหย่าหรงยิ้มแบบไม่จริงใจ “เชียนอี้ เธอจะตกใจไปทำไม ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ทั้งที่จริงๆแล้วตั้งใจเต็มๆ

หานหย่าหรงยังคงสงสัยว่ามู่หยุนเหลี่ยเป็นหุ่นยนต์หรือเปล่า

ตอนที่เกิดการต่อสู้ เธอซ่อนตัวอยู่ข้างบนและไม่ได้เห็นว่ามู่หยุนเลี่ยดื่มน้ำ ดังนั้นเธอยังสงสัยอยู่

ได้ยินมาว่ามู่หยุนเลี่ยเก่งมากตอนต่อสู้ เธอเลยยิ่งสงสัยว่ามู่หยุนเลี่ยอาจเป็นหุ่นยนต์จริงๆ

หยานเชียนอี้หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดน้ำบนกางเกงของมู่หยุนเลี่ย

หานหย่าหรงแอบสังเกตอยู่ข้างๆ และเห็นว่ากางเกงของมู่หยุนเหลี่ยเปียกเป็นวงกว้าง น่าจะซึมเข้าไปข้างในแล้ว

แต่เขาไม่มีท่าทีตอบสนองอะไร

ตามปกติแล้วหุ่นยนต์จะกลัวน้ำ หานหย่าหรงจึงรู้สึกผิดหวัง น่าจะไม่ใช่หุ่นยนต์แล้ว

ขณะที่หยานเชียนอี้ตั้งใจเช็ดน้ำออก มู่หยุนเลี่ยกลับคว้ามือของเธอไว้ “อย่าขยับ”

เธอเงยหน้าขึ้นมา เห็นสีหน้าของเขาดูแปลกไป จากนั้นก็มองไปที่กางเกงที่เปียกของเขาแล้วก็เข้าใจขึ้นมา เธอรีบชักมือกลับทันที

เธอสาบานเลยว่าไม่ได้มีเจตนาจะฉวยโอกาสอะไรเลย!

“วันนี้ฉันจะพูดให้ชัดเจน” หยานหงพูดขึ้น “มู่หยุนเลี่ย ฉันเห็นท่าทางของนายที่ดูจะห่วงใยเชียนอี้อย่างจริงจัง นายก็คงอยากจะอยู่กับเธอจริงๆ ถ้าอย่างนั้น นายก็เอาเงินมา 8 ร้อยล้านเป็นค่าสินสอด ฉันจะไม่ขัดขวางอะไร” ได้ยินดังนั้น หยานเชียนอี้ขมวดคิ้ว

ตอนแรกที่เธอฟื้นขึ้นมา พ่อของเธอยังทำท่าทางเหมือนว่าจะทำตัวมีหลักการบ้าง แต่ตอนนี้ไม่แม้แต่จะแสร้งทำ เขาพูดตรงๆ เลยว่าเธอเป็นสินค้า

หยานเชียนอี้กำลังจะพูด แต่ถูกมู่หยุนเลี่ยพูดตัดหน้าว่า

“เงิน อย่าหวัง”

“แต่คน ฉันต้องการ”