บทที่ 41 มาทวงคน

หยานเชียนอี้หรี่ตาให้เขาเล็กน้อย ดวงตาที่โค้งงอเผยรอยยิ้มลึกลับ

“ไม่บอกหรอก นี่เป็นความลับระหว่างฉันกับท่านผู้เฒ่า พูดไปแล้วคุณต้องอิจฉาตายแน่ๆ”

ในบรรดาคนที่เธอรู้จัก ยกเว้นพ่อและแม่ ไม่มีใครเคยเห็นผู้บัญชาการท่านนี้มาก่อน

หยานเชียนอี้รู้สึกภาคภูมิใจที่เคยได้รับการปกป้องจากผู้บัญชาการด้วยตัวเอง!

รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอในขณะที่เธอค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมทางออนไลน์

มู่หยุนเลี่ยกลับรู้สึกงุนงงอยู่เต็มไปหมด

ผู้เฒ่า?

เขาคือผู้เฒ่า?

แล้วเขาก็ไม่เห็นจำได้เลยว่าตัวเองมีความลับอะไรกับเด็กคนนี้

หยานเชียนอี้จ้องหน้าจอไปสักพัก รอยยิ้มของเธอก็เริ่มจางลง

เธอเท้าคางถอนหายใจยาว “เฮ้อ ปีนี้ยังไม่มีการประกาศรับสมัครนักเรียนพิเศษออกมาเลย ไม่รู้จะมีไหม”

เพราะเธอหลับไปสองปี การเรียนจึงล่าช้า แม้แต่มัธยมปลายก็ยังเรียนไม่จบ ไม่สามารถสอบเข้าระบบปกติได้

เธอทำได้แค่รอโอกาสจากการสมัครนักเรียนพิเศษเท่านั้น

มู่หยุนเลี่ยดื่มนมคำหนึ่งแล้วพูดเบาๆ “มีแน่นอน”

“คุณรู้ได้ยังไง” หยานเชียนอี้ถามอย่างสงสัย “มีข่าววงในอะไรหรือเปล่า น่าเชื่อถือหรือ”

มู่หยุนเลี่ยไม่ได้ตอบคำถามนั้น หยิบไข่ใบสุดท้ายขึ้นมา

เขาทุบไข่บนโต๊ะเบาๆ แต่การลอกเปลือกกลับไม่ง่ายเหมือนที่หยานเชียนอี้ทำเมื่อครู่ เขาดันลอกเอาเนื้อไข่ออกมาด้วย

หยานเชียนอี้ทนไม่ไหว จึงหยิบไข่ออกจากมือเขา “ให้ฉันช่วยดีกว่า”

สมเพชนิดหน่อย คงไม่ค่อยได้กินไข่ เลยลอกไม่เป็นเลย

ขณะที่เธอกำลังลอกไข่อยู่ เสียงเอะอะก็ดังขึ้นจากข้างล่าง

“ฉันลงไปดูหน่อย” หยานเชียนอี้พูดพร้อมเดินออกไป

หลังจากเธอออกไปแล้ว มู่หยุนเลี่ยหันไปสั่งอาชาง

“ส่งข้อความถึงผู้ช่วยส่วนตัว ให้เปิดรับสมัครนักเรียนพิเศษปีนี้”

เมื่อหยานเชียนอี้เดินลงมาถึง เธอเห็นชายแปลกหน้าหลายคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก

หนึ่งในนั้นคือมู่จื่อเฉิง ท่าทางของเขายโสสุดขีด “อย่ามาพูดมาก วันนี้ข้ามาเพื่อทวงคน!”

หยานหงหัวเราะอย่างเกร็งๆ “คุณชายมู่ เชียนอี้เพิ่งฟื้นจากอาการป่วย ยังฟื้นตัวไม่เต็มที่ ช่วยให้เวลาเราอีกนิด รอจนเธอฟื้นดีเมื่อไหร่ ข้าจะส่งเธอไปให้เอง”

มู่จื่อเฉิงเอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน ยกขาทั้งสองข้างวางบนโต๊ะน้ำชา ท่าทีหยิ่งผยองไม่ต่างจากลูกเศรษฐีเหลือขอ

“ข้าไม่สนใจหรอก เงินสินสอดก็จ่ายไปแล้ว แต่ทำไมยังไม่เห็นตัวเจ้าสาว เจ้าไม่คิดจะโกงแต่งงานหรอกใช่ไหม เจ้าไม่รู้เหรอว่าการหลอกลวงตระกูลมู่จะมีผลยังไง” หยานหงรีบแก้ตัว

“คุณชายมู่ ท่านอย่าเข้าใจผิด เราไม่มีทางหลอกลวงท่านได้หรอก ลูกสาวข้าเพิ่งตื่นจากอาการป่วย ในสภาพร่างกายแบบนี้ยังไม่เหมาะจะมีลูก ตอนนี้ส่งไปไม่ได้จริงๆ”

“ข้าก็ไม่ได้บังคับให้เธอคลอดลูกเดี๋ยวนี้ แต่เงินสินสอดข้าจ่ายไปแล้ว เธอก็เป็นของข้าแล้ว วันนี้ข้าพาพี่น้องมาเพื่อจะให้พวกเขาได้เห็นว่าผู้หญิงที่มีความสามารถในการให้กำเนิดระดับ S หน้าตาเป็นยังไง เรียกเธอออกมาซะตอนนี้เลย”

แม่นมเห็นหยานเชียนอี้ยืนอยู่ตรงมุมบันได รีบเดินมาหาแล้วพูดเสียงเบา

“คุณหนู คุณชายมู่มาทวงคน รีบกลับขึ้นไปข้างบนเถอะค่ะ” หยานเชียนอี้กำลังจะหันหลังกลับ แต่สายไปแล้ว

มู่จื่อเฉิงเห็นเธอแล้วตะโกนว่า

“นั่นไง เจ้าตรงนั้น หยุดเดี๋ยวนี้!”