บทที่ 40 ผู้บัญชาการที่จนที่สุด

"ฟุ่มเฟือย?" หยานเชียนอี้หยุดชะงักเล็กน้อย

ก็จริงอยู่ ที่การได้กินไข่และนมตอนเช้าในยุคนี้ถือเป็นความฟุ่มเฟือย เพราะในยุคนี้ไม่เพียงแต่ความสามารถในการให้กำเนิดของมนุษย์ที่ลดลง แม้แต่แม่ไก่ก็แทบจะไม่สามารถออกไข่ได้เหมือนเมื่อก่อน

แต่สำหรับมู่หยุนเลี่ย เธอคิดว่าไม่น่าจะถึงขนาดนั้น เขาดูมีความสูงส่งจากภายใน เหมือนกับว่าเขาไม่ได้มาจากครอบครัวที่ยากจนเสียด้วยซ้ำ

เธอสงสัยจึงถามว่า "ปกติคุณกินอะไรเป็นอาหารเช้า"

"อาหารเสริม"

"แล้วมื้อกลางวันล่ะ"

"อาหารเสริม"

"แล้วมื้อเย็นล่ะ"

"อาหารเสริม"

"......"

หยานเชียนอี้อดไม่ได้ที่จะหันมามองเขาอย่างประหลาดใจ

เขายากจนขนาดนี้เลยเหรอ หรือตระกูลของเขาล้มละลาย

มู่หยุนเลี่ยกล่าวอย่างจริงจัง

"ทหารในสนามรบต้องเสริมกำลังด้วยอาหารเสริม คุณพวกพ่อค้าพวกนี้ ไม่รู้จักความลำบาก ชีวิตหรูหราไร้ค่า"

หยานเชียนอี้พยักหน้า

"ใช่ ในสนามรบการกินอาหารมันไม่สำคัญเท่าไหร่ แต่ถ้ามีโอกาสก็ไม่ควรละเลยตัวเองหรอกนะ มากินเถอะ"

เธอดันไข่ต้มสองฟองไปที่หน้ามู่หยุนเลี่ย "รีบกินหน่อยเถอะ ผู้เฒ่ามักจะพูดว่า 'กินอะไรก็เป็นประโยชน์จากสิ่งนั้น'"

เมื่อเห็นใบหน้าของเขาเข้มขึ้น เธอหัวเราะเบาๆ

"ล้อเล่นน่ะ ฉันหมายถึงการกินไข่มันดีต่อสุขภาพ"

"สำหรับฉัน การกินอะไรก็ไม่สำคัญ ขอแค่มีประสิทธิภาพและอยู่ท้องก็พอ"

"ใช่ค่ะ" หยานเชียนอี้ตอบอย่างเห็นด้วย ถึงแม้ในใจเธอจะคิดว่า ที่จริงมันก็เพราะว่าเขาจน แต่เธอก็ไม่อยากจะทำร้ายความรู้สึกของเขา ถ้าพูดมากเกินไป เธอกลัวว่าเขาอาจจะกลับมาจับคอเธออีกครั้ง จึงได้แต่เห็นด้วยอย่างนั้นไป

เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ขยับ หยานเชียนอี้หยิบไข่ขึ้นมาทุบเบาๆบนโต๊ะ ก่อนจะลอกเปลือกออกแล้วส่งไปที่หน้าของมู่หยุนเลี่ย

"ไม่ต้องเกรงใจ กินเถอะ ต่อไปถ้าอยู่กับฉัน รับรองว่ามีเนื้อกินทุกวันแน่ๆ"

เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสของหญิงสาว มู่หยุนเลี่ยชะงักไปเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว และรับไข่ต้มจากมือเธอมากิน

หยานเชียนอี้ยกมือขึ้นเท้าคาง มองเขากินอาหารด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ถ้าเขาไม่บีบคอเธอ ก็ไม่ได้น่ารังเกียจเท่าไหร่

ถึงแม้จะมีความหยิ่งทะนงอยู่บ้าง แต่ก็นะ หน้าตานั้นช่างเป็นสิ่งที่ชนะทุกอย่าง

จากนั้น หยานเชียนอี้หันไปมองนอกหน้าต่าง สายตาแฝงความหวัง

"ถ้าวันหนึ่งฉันได้เข้าไปเป็นทหาร ฉันจะพัฒนาอาหารเสริมให้ดีขึ้นกว่านี้ อาหารเสริมธรรมดาๆ มันไม่อร่อยเลย ฮีโร่ที่ปกป้องชาติ ควรได้รับการดูแลที่ดีกว่านี้" มู่หยุนเลี่ยชะงักขณะที่กำลังถือแก้วนมไว้ในมือ

"เธออยากเป็นทหารเหรอ"

"ใช่ ฉันตั้งใจจะสอบเข้าโรงเรียนทหารแห่งสหพันธ์"

หยานเชียนอี้ตอบอย่างมั่นใจ เธอเปิดภาพถ่ายที่บันทึกไว้ขึ้นมา และยื่นไปทางมู่หยุนเลี่ย

"เพราะเขา ผู้บัญชาการที่หนึ่ง แค่ได้เข้าโรงเรียนทหารของสหพันธ์ ฉันก็จะมีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาแล้ว"

เมื่อเห็นรูปภาพบนหน้าจอมู่หยุนเลี่ยที่สวมเครื่องแบบทหาร ในใจก็รู้สึกว่ามันเริ่มไม่ดีขึ้นมา ไข่ที่เขากินอยู่นั้นไม่อร่อยทันที

สุดท้ายเป้าหมายของเธอก็คือเขา!

เขารู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!

แต่ตอนนี้เขามั่นใจได้แล้วว่า เธอยังไม่รู้ว่าเขาคือใคร

ดีมาก!

เขาวางไข่และแก้วนมลง ความเย็นในแววตาของเขาค่อยๆ แผ่ขยายออกมา

"ทำไมถึงอยากใกล้ชิดเขานัก"