บทที่ 37 ไม่เจอกันนานเลย
สถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างอึดอัด...
หานหย่าหรงที่ตอนแรกตั้งใจจะกวนประสาทหยานเชียนอี้ กลับโดนย้อนหน้าเองเต็มๆ
ส่วนหานหรูยี่ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บหน้าเข้าไปใหญ่ เจ็บเหมือนโดนกรีดลึก
เมื่อวานฉู่หยางบอกว่าจะพาแม่เขากลับไปยังดาวบ้านเกิด และกะว่าจะกลับมาหลังเปิดเทอม
แต่แล้วทำไมอยู่ดี ๆ เขาถึงมาที่นี่เพื่อพบหยานเชียนอี้หรือ
หยานเชียนอี้ยังคงดื่มอาหารเหลวของเธออย่างสบายใจ
อาหารเหลวในถุงใกล้จะหมดแล้ว และเสียงดูดจากหลอดดังออกมาเป็นระยะ ๆ
ซื่อหม่าเห็นดังนั้น จึงเข้าใจไปว่าหยานเชียนอี้คงไม่อยากเจอฉู่หยาง “งั้นข้าไปบอกเขาว่าคุณหนูไม่สะดวกนะคะ”
ตอนที่เห็นฉู่หยาง ซื่อหม่าก็ทำหน้าไม่ดีตั้งแต่แรกแล้ว
"ผู้ชายทรยศอย่างนี้ยังมีหน้ามาหาคุณหนูอีกเหรอ"
“ไม่ต้องหรอก” หยานเชียนอี้วางถุงอาหารเหลวเปล่าลง
เธอจัดผมเล็กน้อย ก่อนหันไปถามหยานเล่าไท่ฟูเหริน “คุณย่า ผมของฉันยุ่งไหมคะ”
“ไม่ยุ่ง” น้ำเสียงของหยานเล่าไท่ฟูเหรินเย็นชา
หยานเชียนอี้ชินแล้ว เธอขยิบตาให้กับคุณย่า
“ย่าคะ ตอนเช้าอย่ากินเนื้อเยอะ มันจะมันเกินไป ไม่ดีต่อสุขภาพ”
พูดเสร็จเธอก็เดินออกไปด้วยท่าทางร่าเริง
มองดูแผ่นหลังของหลานสาว หยานเล่าไท่ฟูเหรินถอนหายใจ “เจ้าเด็กคนนี้ สวยเหมือนฉันตอนสาวๆ เลยนะ”
หยานหงรีบพูดเสริม “แม่ครับ หน้าตาของเชียนอี้เหมือนแม่เธอมากกว่า”
ในใจเขาหมายถึง หน้าตาเธอไม่ได้เหมือนท่านแม่เลยสักนิด
หยานเล่าไท่ฟูเหรินได้ยินดังนั้นเตรียมจะด่าลูกชาย แต่หานหย่าหรงกลับลุกขึ้นก่อน
“หยานหง! คุณหมายความว่าไงกันแน่ ชมเมียเก่าอยู่หรือไง เธอตายไปสองปีแล้ว คุณยังคิดถึงเธออยู่เหรอ”
หยานหงชะงักไป “หย่าหรง คุณพูดอะไร”
หานหย่าหรงที่เมื่อกี้โดนหยานเชียนอี้เล่นงาน ก็ยังหาทางระบายไม่เจอ
“คุณน่ะชมเมียเก่าว่าหน้าตาดีใช่ไหม?คนเลวไม่มีหัวใจ! สองปีนี้ฉันอยู่เคียงข้างคุณ แต่คุณยังคิดถึงเธออยู่ใช่ไหม!”
ปัง!
หยานเล่าไท่ฟูเหรินทุบโต๊ะ “น่ารำคาญจริง!”
พูดจบก็เดินออกไปทันที
หานหย่าหรงหันไปตวาดด้วยความโมโห “คุณแม่บอกว่าฉันน่ารำคาญเหรอ”
หยานหงรีบอธิบาย “เปล่านะ แแม่พูดถึงอาหารเหลวต่างหาก แม่รู้ว่าคุณไม่ชอบอาหารพวกนี้”
“ก็ท่านนั่นแหละ! พูดถึงฉัน!” หานหย่าหรงร้องไห้ออกมา
“คุณครอบครัวคุณรังแกฉันกันหมดเลย แม้แต่ซื่อหม่าที่เป็นแค่คนรับใช้ยังทำให้ฉันขายหน้า! หยานหง ฉันทำเพื่อคุณตั้งเยอะตั้งแยะ แล้วนี่หรือคือสิ่งที่ฉันได้รับเหรอ”
“หย่าหรง พอแล้ว อย่าร้องไห้เลย” หยานหงรีบเข้ามาปลอบภรรยาของเขา
หานหรูยี่ก้มหน้าก้มตาเดินออกไปเงียบ ๆ
เมื่อหยานเชียนอี้เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ใบหน้าของเธอที่เคยยิ้มแย้มกลับกลายเป็นเย็นชา
เธอไม่คิดจะเจอฉู่หยางหรอก
แต่พอเห็นหานหย่าหรงและหานหรูยี่สนใจฉู่หยางขนาดนี้ เธอก็เกิดนึกอยากเล่นสนุกขึ้นมา
และในเมื่อฉู่หยางมาหาเธอโดยเฉพาะ ถึงจะปฏิเสธวันนี้ พรุ่งนี้เขาก็คงตามหาเธออยู่ดี
ไปเคลียร์กันให้จบเสียตอนนี้ดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาในอนาคต
เมื่อเห็นแผ่นหลังของฉู่หยาง หยานเชียนอี้เอ่ยขึ้นเรียบๆ “ได้ยินว่าคุณมาหาฉัน”
ฉู่หยางที่ได้ยินเสียงของเธอก็ตื่นเต้นรีบหันกลับมา
แต่หยานเชียนอี้ไม่ได้มองเขาเลย เธอเดินไปนั่งบนโซฟาทันที
ฉู่หยางมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
ตั้งแต่ที่เขาเริ่มคบกับหานหรูยี่เมื่อปีก่อน เขาไม่ได้เจอเธออีกเลย
เธอดูผอมลงไปมาก แต่ดูเหมือนความเจ็บป่วยจะไม่ได้ส่งผลอะไรกับเธอมากนัก
เธอยังคงดูหยิ่งทะนง และไม่สนใจใครเหมือนเดิม
หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง ฉู่หยางก็เอ่ยขึ้นว่า “เชียนอี้ ไม่เจอกันนานเลย”
หยานเชียนอี้นั่งเอนตัวพิงที่เท้าแขนของโซฟา มือหนึ่งรองศีรษะ อีกมือหนึ่งเล่นกับเล็บของตัวเอง
“ฉันได้ยินจากหานหรูยี่บอกว่า... เธอแต่งงานแล้ว”
“อืม” หยานเชียนอี้ตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น
“ทำไมล่ะ” เสียงของฉู่หยางต่ำลง “เธอตื่นมาแล้วยังไม่ทันเจอฉันเลย กลับไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นแทน!”
