บทที่ 150 หน้าตาของตระกูลมังกรแห่งแม่น้ำอิ๋นเทียนพังทลายหมดสิ้น

ในวังมังกรใต้แม่น้ำอิ๋นเทียน

จางฮั่นและราชามังกรอ๋าวเย่กำลังสนทนากันอย่างสนุกสนาน

ทั้งสองคน

คนหนึ่งอ่านหนังสือมามาก มีความรู้ทางทฤษฎีอย่างล้นเหลือ

อีกคนมีชีวิตอยู่มานาน เห็นอะไรมามาก มีประสบการณ์มากมาย

สองคนที่มีความรู้กว้างขวาง จึงมีหัวข้อสนทนามากมาย

คุยกันตั้งแต่เรื่องซุบซิบนินทาในวงการผู้บำเพ็ญเซียนของแคว้นตงโจวและแคว้นหยุนโจว ไปจนถึงเรื่องราวในอดีตโบราณ

แน่นอนว่า อ๋าวเย่มีชีวิตอยู่มานาน จึงเฉลียวฉลาดมาก ขณะที่คุยกับจางฮั่น ก็แทรกคำถามเพื่อล้วงข้อมูลของนิกายอู๋เต้าเป็นระยะ

จางฮั่นยังอ่อนประสบการณ์ ไม่ทันสังเกตเจตนาของอ๋าวเย่ แต่ยิ่งอ๋าวเย่ล้วงข้อมูล ก็ยิ่งรู้สึกตกใจและหวาดกลัว

อะไรกัน ที่แท้เรื่องที่นิกายเร้นลับมีประวัติสืบทอดมาสามล้านปีเป็นความจริง?!

ผู้มีอิทธิฤทธิ์ในนิกายอู๋เต้าล้วนบรรลุเป็นเซียนไปหมดแล้ว?!

แล้วประมุขชูหยวนผู้นั้นยิ่งกว่านั้น เป็นผู้ที่ก้าวเข้าสู่การบรรลุเป็นเซียนไปแล้วครึ่งก้าว?!

เมื่อได้รับรู้ข่าวสารเหล่านี้ทีละข้อ

อ๋าวเย่รู้สึกหนาวสะท้านในใจ ไม่มีข้อสงสัยใดๆ เกี่ยวกับความจริงของข่าวสารเหล่านี้

ข้อมูลเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เขาล้วงออกมาจากการสนทนาโดยไม่ตั้งใจ ยิ่งรู้ข้อมูลภายในของนิกายเร้นลับ ก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว

อ๋าวเย่สนทนากับจางฮั่นไปพลาง แต่จิตใจลอยไปไกลแล้ว กำลังคิดว่าเมื่อสามล้านปีก่อน เผ่าปีศาจมีบุคคลสำคัญใดบ้าง

ในขณะเดียวกัน นอกวังที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากัน

อ๋าวหยูยืนอยู่อย่างน่าสงสารตรงนั้น หลังจาก 'ขอคำแนะนำอย่างถ่อมตน' อ๋าวเย่ก็สอนให้เขาร้อง 'อู้ฮู' เป็นแล้ว

และให้รางวัลด้วยการให้ยืนอยู่ตรงนี้หนึ่งปี ห้ามไปไหน

"ทำไมต้องพูดด้วยนะ ฮือ หนึ่งปีเชียวนะ เต็มๆ หนึ่งปีเลย..." อ๋าวหยูถอนหายใจยาว

หลังจากถอนหายใจอยู่พักหนึ่ง เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ทันใด หยิบหินบันทึกภาพออกมาจากแหวนเก็บของ

หินบันทึกภาพนี้บันทึกการต่อสู้ระหว่างจางฮั่นกับพ่อของเขา ราชามังกรอ๋าวเย่ และมีช่วงที่ราชามังกรยอมรับความจริงด้วย

แต่เดิมเขาคิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ จึงแอบเอาหินบันทึกภาพมาบันทึกไว้

ตั้งใจว่าถ้าถูกฆ่า อย่างน้อยก็จะมีร่องรอยให้คนมาช่วยเหลือ

ผลคือไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ แต่กลับบันทึกการต่อสู้ครั้งใหญ่เอาไว้แทน

"ฮึๆ ยังไงก็บันทึกตอนที่พ่อยอมรับไว้ได้ กล้าลงโทษข้า จะทนได้หรือ?" อ๋าวหยูคิดแผนขึ้นมา

เรียกทหารกุ้งคนหนึ่งมา

"องค์ชายเก้าสิบเจ็ด มีอะไรให้รับใช้หรือขอรับ" ทหารกุ้งถามอย่างนอบน้อม

"เอาหินบันทึกภาพนี้ไปให้พี่ใหญ่ของข้าดู!" อ๋าวหยูพูดอย่างรวดเร็ว

เขาต้องการให้ภาพลักษณ์ของพ่อ ราชามังกร พังทลายลงในหมู่พี่น้อง!

"ได้ขอรับ องค์ชายเก้าสิบเจ็ด กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้ ให้องค์ชายใหญ่ใช่ไหมขอรับ?" ทหารกุ้งรับหินบันทึกภาพมา ถามย้ำ

"ใช่!" อ๋าวหยูพยักหน้า

ทหารกุ้งรับคำสั่ง ถือหินบันทึกภาพ เดินจากไปอย่างว่าง่าย เตรียมจะไปที่พักขององค์ชายใหญ่

อ๋าวหยูมองส่งทหารกุ้งจากไป แล้วมองดูอ๋าวเย่ที่กำลังสนทนากับจางฮั่นในวัง ฮัมเพลงเบาๆ อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

...

อีกด้านหนึ่ง ทหารกุ้งอุ้มหินบันทึกภาพ มุ่งหน้าไปยังที่พักขององค์ชายใหญ่

ทหารกุ้งพวกนี้ แม้พลังต่อสู้อาจไม่เท่าไหร่ แต่ความเร็วนั้นสูงมาก

ไม่นาน ทหารกุ้งก็เข้าไปในวังหลังหนึ่ง

นั่นคือที่พักขององค์ชายใหญ่อ๋าวปู้ บุตรชายคนโตของราชามังกร

ในวังแห่งนี้

ขณะนี้ องค์ชายใหญ่ 'อ๋าวปู้' กำลังจัดงานเลี้ยงต้อนรับแขกจากทั่วสารทิศ

แขกเหล่านี้ล้วนเป็นปีศาจจากทั่วแคว้นหยุนโจว

การจัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกเขาเป็นระยะๆ เป็นความตั้งใจของราชามังกร

เพราะวิธีนี้จะช่วยรักษาสถานะของวังมังกรแม่น้ำอิ๋นเทียนไว้ได้

องค์ชายใหญ่อ๋าวปู้กำลังสนทนากับเหล่าปีศาจอยู่

ทันใดนั้นก็ได้ยินทหารกุ้งรายงานว่าองค์ชายเก้าสิบเจ็ดส่งหินบันทึกภาพมาให้

อ๋าวปู้รับหินบันทึกภาพมา ไม่ได้ใส่ใจอะไร ยิ้มแล้วเปิดดูทันที อยากรู้ว่าน้องชายคนที่ 97 ของเขาส่งอะไรมาให้

พอเปิดดูก็เกิดเรื่องใหญ่ ปีศาจทั้งหลายในที่นั้นต่างเบิกตากว้าง

"นี่คือผู้ฝึกตนค่ายกลของมนุษย์หรือ? ไอ้หน้าไหนบอกว่าค่ายกลเป็นวิชาเล็กๆ ไม่น่ากลัว? ออกมาโดนตีซะ นี่เรียกวิชาเล็กๆ หรือ?"

"การวางค่ายกลไม่ต้องใช้วัสดุหรอกหรือ? ทำไมคนนี้วางค่ายกลไม่ต้องใช้วัสดุเลย?"

"มนุษย์ เจ้าทำให้ข้าสนใจแล้ว สามนาที ข้าต้องการข้อมูลทั้งหมดของมนุษย์คนนี้"

"ในบันทึกภาพบอกแล้วไง? ศิษย์นิกายเร้นลับแห่งตงโจว..."

"ฮึ่ม แค่ศิษย์คนหนึ่ง กลับเอาชนะราชามังกรได้? นิกายเร้นลับนี่... น่ากลัวเกินไปแล้ว"

"น่าจะเป็นเหตุผลที่ค่ายป้องกันของวังมังกรถูกกระตุ้นเมื่อครู่ ที่แท้ก็เป็นการต่อสู้ระหว่างราชามังกรกับคนผู้นี้"

ภายในวังเดือดพล่านขึ้นมา

ปีศาจมากมายต่างพูดคุยกัน บรรยากาศคึกคักเป็นพิเศษ

ใบหน้าขององค์ชายใหญ่อ๋าวปู้เขียวซีด

เขานึกว่าอ๋าวหยูจะส่งอะไรมาให้ ที่ไหนได้ กลับส่งของแบบนี้มา

ถ้าสิ่งที่อยู่ในบันทึกภาพนี้แพร่กระจายออกไป วังมังกรแม่น้ำอิ๋นเทียนของพวกเขาคงเสียหน้าหมด

คิดได้ดังนั้น อ๋าวปู้รีบลุกขึ้น เก็บหินบันทึกภาพ แล้วมองไปยังแขกทั้งหลาย

"ทุกท่าน บันทึกภาพนี้ทั้งหมด... เอ่อ ล้วนเป็นของปลอม สร้างขึ้นด้วยวิธีพิเศษ พวกท่านอย่าได้เชื่อ แค่ดูเป็นความบันเทิงก็พอ"

"เฮ้ เฮ้ เฮ้ ใครน่ะ เจ้ากำลังใช้หินบันทึกภาพบันทึกภาพเมื่อครู่อยู่หรือ? ไม่ได้ ต้องลบทิ้ง!!"

อ๋าวปู้พยายามอธิบาย

แต่แขกทั้งหลายแต่แขกทั้งหลายต่างมองด้วยสีหน้าประหลาด

สร้างภาพในหินบันทึกภาพขึ้นมาเองงั้นหรือ นี่คิดว่าพวกเขาโง่หรืออย่างไร

"ข้าพูดจริงๆ นะ ทั้งหมดนั่นเป็นของปลอม พวกท่านเชื่อหรือไม่?"

อ๋าวปู้พูดอย่างจริงจัง

"เชื่อ! เชื่อ! พวกเราเชื่อทั้งหมด!"

"ถูกต้อง ถูกต้อง พวกเราเชื่อทั้งหมด แต่ว่า องค์ชายใหญ่อ๋าวปู้ พวกเรายังมีธุระนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะ"

"วังมังกรแม่น้ำอิ๋นเทียนช่างมีความสามารถจริงๆ ถึงกับสร้างภาพในหินบันทึกภาพได้ เก่งมากๆ เลย..."

แขกทั้งหลายพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

พูดจบแล้ว

ต่างก็ขอตัวจากไป ดวงตาหมุนไปมา ต่างคนต่างคิด

อ๋าวปู้อยากจะห้ามพวกเขาไว้ แต่ก็ห้ามไม่อยู่ ตอนนี้ใบหน้าของเขาเขียวซีด ไม่รู้จะทำอย่างไรดี...