บทที่ 148 ใช้ค่ายกลเหมือนการโจมตีธรรมดา

ในดินแดนแคว้นหยุน

ริมแม่น้ำอิ๋นเทียน

ขณะนี้ บนผิวน้ำที่เรียบนิ่ง เงาร่างขนาดมหึมาปรากฏขึ้นอย่างเงียบกริบ

จางฮั่นที่ยืนอยู่ริมฝั่งดูเหมือนจะสังเกตเห็นภาพนี้ล่วงหน้า ค่ายกลผุดขึ้นใต้เท้าเขา ครอบคลุมทั้งเขา อ๋าวหยู และเสนาบดีเต่าเอาไว้ เพื่อป้องกันอันตราย

โครม!!!

ในจังหวะถัดมา เสียงดังสนั่น

มวลน้ำมหาศาลปั่นป่วน พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ท่วมต้นไม้ริมฝั่ง

มังกรสีเทาตัวหนึ่งผุดขึ้นจากแม่น้ำ ร่างกายมหึมาราวกับไร้ที่สิ้นสุด โผล่ขึ้นมาจากแม่น้ำอิ๋นเทียน ศีรษะขนาดใหญ่จ้องมองมาทางจางฮั่น

กรร!!!

เสียงคล้ายวัวคล้ายเสือดังออกมาจากปากมังกร

ในพริบตา ลมพัดกระหน่ำ เมฆดำทะมึนปกคลุมท้องฟ้าเหนือแม่น้ำอิ๋นเทียน

จางฮั่นมองภาพนี้ด้วยรอยยิ้ม ไม่มีทีท่าตกใจแม้แต่น้อย กลับจ้องมองศีรษะมังกรอย่างสนใจใคร่รู้

สายตาไม่หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย จ้องตากับมังกร

"เจ้าหนุ่ม เจ้าเป็นใคร?" เสียงมนุษย์ดังออกมาจากปากมังกรในแม่น้ำอิ๋นเทียน

น้ำเสียงเย็นยะเยือกยิ่งนัก

"ศิษย์จางฮั่นแห่งนิกายเร้นลับตงโจว ขอคารวะท่านราชามังกร"

จางฮั่นค้อมคำนับอย่างสุภาพ พูดเสียงเบา

พอได้ยินคำพูดนี้

'อ๋าวเย่' มังกรในแม่น้ำชะงักไปครู่หนึ่ง

จากนั้น แสงสว่างวาบขึ้น มังกรเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์

"นิกายเร้นลับ?!"

"พวกเจ้าชาวนิกายเร้นลับยังกล้ามาหาข้าอีกหรือ?!" อ๋าวเย่พูดอย่างโกรธเกรี้ยว

สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าช่วงนี้เขาผ่านมาได้อย่างไร

ข่าวลือที่ว่าเขาพ่ายแพ้ต่อประมุขนิกายเร้นลับแห่งตงโจวแพร่สะพัดไปทั่ว

ตอนแรกก็ยังดี อย่างน้อยก็แค่มนุษย์ที่เล่าลือกัน เขายังทำเป็นไม่ได้ยินได้

ต่อมาแม้แต่ในหมู่เผ่าปีศาจก็เล่าลือเรื่องนี้ ที่แย่ที่สุดคือ ลูกสาวคนเล็กของเขาวิ่งมาถามว่าต้องทำอย่างไรถึงจะร้อง "อู้ฮู" ได้

ยังถามอีกว่าต้องเป็นมังกรที่แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะร้องได้แบบนั้นใช่ไหม

เรื่องนี้ทำให้อ๋าวเย่โกรธจนแทบจะเป็นลม

เขาก็แค่ไม่ได้ชิงวัตถุล้ำค่าของชายชราผู้เฒ่า เสียเปรียบนิดหน่อยเท่านั้นเอง

แต่พอเล่าต่อๆ กันไป เรื่องราวก็เปลี่ยนไปหมด

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้

ถึงแม้ตอนนั้นจะกลัวอยู่บ้าง เขาก็คงไม่ยอมอ่อนข้อให้ชูหยวนคนนั้นแน่

ควรจะตบไปสักทีให้หนักๆ!!!

อ๋าวเย่ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

มองจางฮั่นศิษย์นิกายเร้นลับตรงหน้าแล้วรู้สึกไม่สบอารมณ์

เลยไม่กดข่มความโกรธอีกต่อไป ลงมือโจมตีจางฮั่นทันที หนี้ของประมุขนิกายเจ้า เจ้ามาชดใช้แทนซะ!!!

อ๋าวเย่ตบฝ่ามือใส่จางฮั่น

ฮู่...

ลมพายุพัดกระหน่ำ บนท้องฟ้า พลังมหาศาลรวมตัวกันเป็นกรงเล็บมังกร พุ่งเข้าใส่จางฮั่นอย่างรุนแรง

"ท่านราชามังกรอยากประลองฝีมือนักหรือ? งั้นข้าก็จะขอประลองกับท่านสักหน่อย" จางฮั่นไม่สะทกสะท้าน ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยน

เขายื่นมือออกไป ชี้ขึ้นฟ้า

ดาวไท่อินปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

หัวใจของจางฮั่นเปล่งแสงสีฟ้าสดใส อักขระโบราณมากมายลอยออกมา กลายเป็นลวดลายค่ายกล

ในพริบตา ค่ายกลมากมายถูกวางขึ้น

ค่ายกลกักขัง ค่ายกลสังหาร ค่ายกลลวงตา...

ค่ายกลที่จางฮั่นรู้จัก ใช้กับอ๋าวเย่ครบทุกอย่าง

ค่ายกลมากมายผุดขึ้น

ฝ่ามือของอ๋าวเย่ที่กำลังจะลงมาก็หยุดชะงัก มองค่ายกลมากมายที่ครอบคลุมทั่วแม่น้ำอิ๋นเทียนอย่างตะลึง...

นี่คือผู้ฝึกตนค่ายกลหรือ?

เขาไม่เคยเรียนหนังสือหรือไง?

ผู้ฝึกตนค่ายกลเป็นแบบนี้ ยกมือขึ้นทีเดียว ค่ายกลมากมายก็ผุดขึ้นมาหรือ???

อ๋าวเย่ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ค่ายกลไม่ได้หยุด ยังคงทำงานต่อไป

ค่ายกลสังหารมากมายพุ่งเข้าใส่อ๋าวเย่อย่างรุนแรง

โครมครืน...

ทั้งแม่น้ำอิ๋นเทียนจมอยู่ในแสงของค่ายกล

...

ริมแม่น้ำอิ๋นเทียน

จางฮั่นมีลวดลายค่ายกลสีฟ้าสดใสล้อมรอบร่างกาย อาภรณ์สะบัดไหวโดยไม่มีลม ผมดำที่เคยมัดด้วยปิ่นไม้หลุดลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาลอยอยู่กลางอากาศ มองลงมาที่แม่น้ำอิ๋นเทียน

นิ้วมือของเขาชี้ออกไปไม่หยุด

ทุกครั้งที่ชี้ออกไป ลวดลายค่ายกลก็จะอาศัยพลังของดาวไท่อินก่อตัวเป็นค่ายกล พุ่งเข้าโจมตีอ๋าวเย่

จะพูดว่าเป็นการต่อสู้ระหว่างจางฮั่นกับอ๋าวเย่ก็ไม่เชิง ควรจะพูดว่าเป็นการต่อสู้ระหว่างดาวไท่อินกับอ๋าวเย่มากกว่า

จางฮั่นเป็นเพียงสื่อกลางเท่านั้น

จางฮั่นวางค่ายกลร้อยกว่าค่ายในคราวเดียว ถึงได้หยุดการเคลื่อนไหว มองลงไปที่แม่น้ำอิ๋นเทียนเบื้องล่าง

แต่ทั้งในและนอกแม่น้ำอิ๋นเทียนถูกแสงของค่ายกลครอบคลุมไว้หมด

เขามองไม่เห็นสภาพภายในเลย แต่ก็เดาได้ว่าราชามังกรคงไม่สบายแน่ๆ

นี่แหละคือวิธีการที่ถูกต้อง แบบพี่ใหญ่นั่น มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ปกติ

ใครจะไปทำอะไรแบบปิดกั้นฟ้าดินกัน

จางฮั่นถอนหายใจโล่งอก รู้สึกว่าตัวเองก็เก่งเหมือนกัน

เขายังคงเป็นผู้แข็งแกร่งอย่างแน่นอน!

แค่พี่ใหญ่ผิดปกติเกินไปเท่านั้นเอง

ดูสิ ดูสิ

พอออกมาข้างนอก เขาก็แทบจะไร้เทียมทานเลย แม้แต่ราชามังกรของเผ่าปีศาจก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

จางฮั่นคิดไปพลางวางค่ายกลไปพลาง

ว่างก็ว่างไป วางค่ายกลเพิ่มอีกสองสามค่าย เผื่อราชามังกรผู้นี้จะหนีออกมาได้

การโจมตีด้วยค่ายกลครั้งนี้ดำเนินไปเป็นเวลาสองชั่วยาม

จนกระทั่งผ่านไปสองชั่วยาม

จางฮั่นวางค่ายกลจนเบื่อแล้ว ถึงได้หยุดวางค่ายกล บินมาพักที่ริมแม่น้ำ

"พวกเจ้าสองคนยังไม่ไปอีกหรือ?" จางฮั่นมองไปทางอ๋าวหยูและเสนาบดีเต่าที่ยังยืนอยู่ริมแม่น้ำ

"ข้า ข้า ข้า ข้าพวกเรา..." อ๋าวหยูพูดเสียงสอ๋าวหยูพูดเสียงสั่น พูดอย่างสับสน

พวกเขากล้าไปที่ไหนกัน??

คนคนนี้ใช้ค่ายกลเหมือนโจมตีธรรมดา พวกเขากล้าขยับหรือ??

พวกเขากลัวว่าถ้าขยับนิดเดียว คนผู้นี้จะลงมือโจมตีพวกเขาสองสามทีเข้าให้

"ค่ายกลพวกนี้จะคลายออกเองในอีกหนึ่งธูปกว่าๆ พวกเจ้าค่อยเข้าไปดูว่าราชามังกรเป็นอย่างไรบ้าง" จางฮั่นไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้

"ดี ดี ดีขอรับ"

อ๋าวหยูพูดเสียงสั่น

"พวกเจ้ามียาฟื้นฟูบ้างใช่ไหม? ราชามังกรไม่ได้ฝ่าออกมาตั้งนานขนาดนี้ คงจะบาดเจ็บแล้ว จำไว้ว่าต้องเตรียมยาให้พร้อม" จางฮั่นพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก

"ขอรับ ขอรับ ขอรับ" อ๋าวหยูยังคงพูดเสียงสั่น

"เจ้าปกติหรือเปล่า ทำไมต้องพูดสามคำติดกัน?" จางฮั่นกลอกตา

"ดี ดี ดีขอรับ" อ๋าวหยูรีบตอบ

ไร้ความหวัง!

จางฮั่นกระตุกมุมปาก ยืนอยู่ริมแม่น้ำ ชื่นชมแสงของค่ายกลตรงหน้าต่อไป

เป็นไปตามที่จางฮั่นคาดไว้ หลังจากผ่านไปหนึ่งธูป

แสงของค่ายกลเริ่มจางหายไป

อ๋าวหยูและเสนาบดีเต่าเห็นดังนั้น รีบจะลงไปในแม่น้ำดูว่าราชามังกรเป็นอย่างไร

แต่ยังไม่ทันที่สองคนจะขยับ

ร่างหนึ่งก็กระโดดขึ้นมาจากแม่น้ำ ลงมาที่ริมฝั่งอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่ใครอื่น เป็นราชามังกรอ๋าวเย่นั่นเอง

ตอนนี้อ๋าวเย่ดูสภาพย่ำแย่มาก เนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้ายับยู่ยี่ แต่ลมหายใจยังคงมั่นคง เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก

"ช่างเป็นราชามังกรที่ยอดเยี่ยม สมกับเป็นผู้ที่คู่ควรให้อาจารย์ลงมือ แม้จะผ่านค่ายกลมากมายขนาดนี้ ก็ยังไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก ไม่สิ ควรจะพูดว่าร่างกายของเผ่าปีศาจนั้นแข็งแกร่งเกินไปต่างหาก" จางฮั่นพึมพำเบาๆ

แสงค่ายกลในมือของเขาวาบขึ้น เตรียมจะวางค่ายกลอีกครั้ง

เขาไม่รู้ว่าค่ายกลของเขาจะทำร้ายราชามังกรได้หรือไม่ แต่ที่แน่ๆ คือสามารถกักขังและควบคุมราชามังกรได้อย่างแน่นอน

"อย่า! อย่าใจร้อน! เรามาคุยกันดีๆ!!!"

อ๋าวเย่เห็นจางฮั่นเตรียมจะลงมืออีก ตกใจจนแทบจะขวัญหนีดีฝ่อ

คนที่ใช้ค่ายกลเหมือนโจมตีธรรมดา เขาสู้ไม่ไหวหรอก...