บทที่ 140 อันตรายใหญ่กำลังมา! ราชันย์: หนีทันไหมนะ?
[,แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ],
[,Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด,]
[,หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบไม่มีการแก้คำผิด และยิบย่อยมากมาย ไปนั่นแหละ,]
บทที่ 140 อันตรายใหญ่กำลังมา! ราชันย์: หนีทันไหมนะ?
ภายใต้คำประกาศอันเย็นชาของเย่เหริน เวลาเหมือนจะหยุดนิ่ง
บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบงันอันน่าอึดอัด
แม้ต่สหายรักก็ยังกลั้นหายใจด้วยความหวาดกลัว...
มันกำลังจะมา!
อันตรายใหญ่กำลังจะมา!
ร่างกายอันใหญ่โตของราชันย์คทานิเซียส ภายใต้สายตาของเย่เหรินดูน่าขนลุกเป็นพิเศษ ก้อนเนื้อที่ปกคลุมทั่วร่างของมันราวกับสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เริ่มเคลื่อนไหวอย่างไม่รู้ตัว
ราชันย์คทานิเซียส: "มีบางอย่างไม่ถูกต้อง!"
ในฐานะจ้าวแห่งห้วงลึก มันสัมผัสได้ถึงอันตรายที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ในวินาทีที่เย่เหรินกำดาบโลหิตแน่น พร้อมที่จะปล่อยการโจมตีครั้งสุดท้าย
ร่างกายอันใหญ่โตของราชันย์คทานิเซียสก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง ก้อนเนื้อบนร่างกายพลิกไปมาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับคลื่นทะเลที่ถูกพายุโหมกระหน่ำ บิดเบี้ยว รวมตัว และแยกออกจากกันไม่หยุดหย่อน
แม้แต่จ้าวแห่งความฝันผู้ผ่านโลกมามากก็ยังไม่เคยเห็นภาพเช่นนี้มาก่อน
แววตาของเขาฉายแววประหลาดใจและระมัดระวัง
"ระวัง มันอาจจะกำลังจะปล่อยของใหญ่..."
เมื่อเผชิญกับวิกฤตแห่งความเป็นความตาย การต่อสู้จนถึงที่สุดคือสัญชาตญาณของสัตว์ประหลาด
ในวินาทีต่อมา ราชันย์คทานิเซียสก็ทำสิ่งที่ทำให้ทุกชีวิตต้องตกตะลึง -
มันเผ่นแล้ว!
ใช่ คุณอ่านไม่ผิด!
มันทิ้งศักดิ์ศรีของการเป็นจ้าวแห่งห้วงลึกไปโดยไม่ลังเล เหมือนสัตว์ป่าที่ตื่นตระหนก หันหลังแล้ววิ่งหนี!
นี่เป็นแผนการหลบหนีของราชันย์งั้นเหรอ?
เย่เหริน "?"
นี่มันอะไรกันวะ พี่ชาย มีใครเขาสู้กันอยู่ดีๆแล้วหันหลังวิ่งหนีไหมเนี่ย!?
ความเร็วในการเคลื่อนที่ของราชันย์นั้นรวดเร็วมาก จนในพริบตาเดียวก็กลายเป็นเงาเลือนราง หายไปในรอยแยกของมิติ เหลือเพียงคลื่นบิดเบี้ยวของอวกาศเป็นเครื่องพิสูจน์ว่ามันเคยอยู่ที่นี่
จ้าวแห่งความฝัน "..."
ข้าขอถอนคำพูดที่ว่ามันกำลังจะปล่อยของใหญ่เมื่อกี้นี้
ภาพการหลบหนีของราชันย์คทานิเซียสทำให้เย่เหรินและสหายรักของเขาต่างตกตะลึง
เย่เหรินเงยหน้ามองเพื่อนซี้ด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ
"นี่ ฉันอยากถามหน่อย พวกจ้าวแห่งห้วงลึกนี่ขี้ขลาดกันทุกคนเลยหรือไง?"
จ้าวแห่งความฝัน: "..."
ขอบคุณนะ รู้สึกเหมือนโดนดูถูกเลย
ร่างกายของสาหยรักที่เหมือนดวงดาวสั่นไหวเบาๆใต้ท้องฟ้า ราวกับล่องลอยไปตามสายลม
เขาถอนหายใจอย่างจนใจ
สหายรักรู้สึกเสียดาย
เพราะเมื่อราชันย์คทานิเซียสกลับไปยังห้วงลึก เย่เหรินคงทำอะไรมันไม่ได้แล้วสินะ?
ท้ายที่สุด โลกชั้นในและโลกชั้นนอกก็เป็นโลกสองใบที่มีกฎเกณฑ์ต่างกันโดยสิ้นเชิง
“บอกว่าฉันจัดการมันไม่ได้งั้นเหรอ? ไม่แน่เสมอไปหรอก”
เย่เหรินแสยะยิ้ม โลกแห่งความฝันจับจ้องห้วงมิติที่กำลังปิดสนิทกลางเวหา ราวกับกลืนกินแสงและเงาทั้งหมดไปจนไม่เหลือร่องรอย
แม้สถานการณ์เป็นเช่นนี้ แต่เย่เหรินกลับไม่แสดงความท้อแท้ เขาหัวเราะหึๆ
“สหาย...ดูเหมือนนายจะมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับฉันมาตลอดนะ”
จ้าวแห่งความฝัน “?”
แปลก!
ทำไมอยู่ๆถึงรู้สึกกดดัน?!
เย่เหรินยกดาบโลหิตขึ้นอย่างช้าๆ ร่างของเขาถูกห่อหุ้มด้วยพลังที่มองไม่เห็น ดวงตาจับจ้องไปยังรอยแยกที่เคยมี
เย่เหรินยิ้มเยาะหยัน
“ใครบอกแกว่ามันหนีเข้าห้วงลึกแล้วจะรอด?”
เมื่อเย่เหรินสะบัดข้อมือ พลังอันยิ่งใหญ่ก็ก่อตัวขึ้นในพริบตา
สีสันระหว่างฟ้าดินราวกับถูกดูดหายไป เหลือเพียงความว่างเปล่าที่น่าอึดอึด
จากนั้น ดาบแสงสีแดงขนาดมหึมาปรากฏขึ้นกลางอากาศ!
มันทอดข้ามขอบฟ้า ขนาดใหญ่พอที่จะบดบังครึ่งดวงดาว!
จ้าวแห่งความฝัน “(ΩДΩ)”
มาแล้ว!
พลังที่ทำให้ข้ารู้สึกสั่นสะท้าน!
เมื่อดาบประหารปรากฏ สภาพแวดล้อมรอบๆก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง
ท้องฟ้าถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งยังคงเป็นสีฟ้าสดใส อีกส่วนถูกย้อมด้วยสีแดงเลือด
ผืนดินสั่นสะเทือน ทุกตารางนิ้วส่งเสียงคร่ำครวญภายใต้แรงกดดันของพลังนี้
ต้นไม้และพงหญ้าบนพื้นผิวดาวครึ่งดวงเหี่ยวเฉาในพริบตา แม่น้ำและทะเลสาบเปลี่ยนเป็นสีขุ่นมัว
แม้แต่ภูเขาที่ตั้งตระหง่านมาแต่โบราณก็ยังดูเล็กและไร้พลังภายใต้เงาของกระบี่แสง ราวกับว่ามันอาจจะพังทลายลงได้ทุกเมื่อ
คลื่นพลังงานที่กดขี่แผ่กระจายไปทั่ว แม้แต่โลกแห่งความฝัน ผู้เป็นจ้าวแห่งห้วงลึก ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะท้าน
“นี่... นี่มันอะไรกัน...?”
สหายรักถึงกับงงงวย เขาพึมพำด้วยความสับสน
เมื่อจ้าวแห่งความฝันจ้องมองดาบประหาร ร่างกายที่เหมือนดาวสีดำก็เกิดระลอกคลื่นเล็กๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
นี่เป็นเพราะมันกำลังสั่นสะท้าน ความตกตะลึงที่มาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ ความกลัวโดยสัญชาตญาณต่อพลังที่ไม่รู้จัก
“แต่...ราชันย์หนีกลับห้วงลึกไปแล้วนี่...”
แม้จ้าวแห่งความฝันจะสัมผัสได้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของดาบประหาร แต่ปัญหาก็คือถ้าไม่โดนเป้าหมาย พลังที่แข็งแกร่งแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์
ทว่า ในชั่วพริบตาถัดมา
ดาบแสงขนาดครึ่งดวงดาวก็หายไปในอากาศ ราวกับถูกความมืดอันไร้ขอบเขตกลืนกินไปอย่างไร้ร่องรอย
สีหน้าของจ้าวแห่งความฝันแข็งค้าง ร่างกายของมันแสดงความไม่อยากเชื่ออีกครั้ง มันพึมพำโดยไม่รู้ตัวว่า
"หายไปแล้วรึ?"
เย่เหรินแสยะยิ้ม
"ไม่ได้หายไปหรอก มันมีระบบติดตามล็อกตำแหน่งอยู่ต่างหาก~"
ระบบติดตาม?
นั่นหมายความว่า...
โลกชั้นใน – ห้วงลึกเบื้องล่าง - ดินแดนของราชันย์คทานิเซียส
ที่นี่ราวกับเป็นดินแดนแห่งฝันร้ายที่เก่าแก่และลึกลับที่สุดในจักรวาลที่เสื่อมสลาย
ที่นี่ห่างไกลจากแสงดาว ความสว่างไร้ซึ่งความหมายใดๆ
ในความมืดมิดที่มองเห็นได้ ทุกภาพราวกับผืนผ้าขาดที่ถูกดึงจนยับยู่ยี่ แต่ละรอยยับซ่อนความบิดเบี้ยวที่อธิบายไม่ได้
อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าเหนียวหนืด
หากมองใกล้ๆจะเห็นว่าพื้นดินทุกตารางนิ้วดูเหมือนจะกระดุกกระดิก ราวกับเป็นสัตว์ประหลาดที่มีชีวิต
หินรูปหนวดปลาหมึกยื่นออกมาจากพื้นแล้วหดกลับ ราวกับอวัยวะที่มีชีวิตกำลังหายใจ
ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ หนอนห้วงลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุดกลายเป็นผู้ปกครอง
พวกมันเป็นสัตว์ประหลาดห้วงลึกที่น่าขยะแขยง น่ากลัว และมีจำนวนมากที่สุดในดินแดนนี้
หนอนเหล่านี้มีความยาวได้ถึงหลายร้อยเมตร ผิวหนังของพวกมันปกคลุมไปด้วยถุงใสเหนียวๆ ภายในถุงเต็มไปด้วยของเหลวที่ไม่รู้จัก มีฟองอากาศผุดขึ้นมาเป็นครั้งคราว เมื่อแตกออกก็จะส่งเสียง "ปุด"
ร่างกายของพวกมันบิดตัวไปมา ราวกับลำไส้ขนาดใหญ่ที่เลื้อยไปมาบนพื้น
ร่องรอยของเมือกที่ทิ้งไว้ส่งกลิ่นเหม็นน่าสะอิดสะเอียน
ภายใต้การห่อหุ้มของหนอน เสียงก็บิดเบี้ยว กลายเป็นเสียงคร่ำครวญแผ่วเบา ก้องกังวานอยู่ในความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด
พร้อมกับแรงสั่นสะเทือนของอวกาศ
ราชันย์คทานิเซียสก็ตกลงมาจากที่ว่างราวกับอุกกาบาต พุ่งเข้ามาในดินแดนของเขา
การปรากฏตัวของเขามาพร้อมกับสายลมแห่งลางร้าย พัดพาฝุ่นผงที่เน่าเปื่อยบนพื้นดินขึ้นมา ก่อตัวเป็นลมหมุน
"รอดแล้วสินะ..."
ราชันย์พึมพำ เขาหนีจากวิกฤตการณ์ร้ายแรงนั่นได้แล้วเหรอ?
