บทที่ 100 ลิงเขาเดียวด่างเลือด

บทที่ 100 ลิงเขาเดียวด่างโลหิต

ฉู่หนิงจ้องมองด้วยสายตาที่ร้อนแรง

หลังจากฝึกฝนวิชาไม่กู่กู่จนถึงขั้นสมบูรณ์ ในที่สุดเขาก็ปลดล็อกพรสวรรค์วิชาเทพโดยสมบูรณ์ และสิ่งที่เขาได้รับก็คือ "ท่าหลบจิงเล่ยปู้" (ก้าวสายฟ้าฟาด)!

แทบจะในเวลาเดียวกัน ข้อมูลเกี่ยวกับท่าหลบจิงเล่ยปู้  (ก้าวสายฟ้าฟาด)!ก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา

คุณสมบัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของท่านี้ก็คือ "ความเร็ว!" ความเร็วที่รวดเร็วดั่งสายฟ้า ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำให้ท่านี้มีชื่อนี้

ภายในท่านี้ยังมีรูปแบบการเดินหลายประเภท และสามารถใช้งานได้สองวิธี

วิธีแรกคืออาศัยเพียงความแข็งแกร่งของร่างกายเพียงอย่างเดียว เพื่อระเบิดความเร็วที่น่าทึ่งออกมา ความเร็วนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพลังปราณ แต่ขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของร่างกายล้วน ๆ

ส่วนวิธีที่สองคือการใช้ท่านี้ร่วมกับวิชา "จิ่วเหยี่ยนเหลียนถี่เจวี๋ย" (วิชาเก้าฤๅษีหลอมร่าง) เพื่อกระตุ้นพลังปราณ ทำให้ท่านี้แสดงประสิทธิภาพที่สูงขึ้น ผลลัพธ์จะยิ่งน่าทึ่ง

จากข้อมูลในวิชาท่าหลบจิงเล่ยปู้ (ก้าวสายฟ้าฟาด) หากสามารถใช้ท่านี้ร่วมกับ "กำปั้นเทียนกัง(หมัดดาวเหนือ) จะสามารถเพิ่มพลังโจมตีของกำปั้นเทียนกังได้ถึง 50%!

เมื่อฉู่หนิงทำความเข้าใจท่านี้เสร็จ เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง

ก่อนหน้านี้ปัญหาหลักของเขาเมื่อใช้กำปั้นเทียนกังก็คือการเข้าประชิดตัวศัตรู

ในการฆ่า "ฉีฉงเม่า" และ "เฉา ตงซิน" เขาใช้ยันต์หลบหนี ซึ่งมีข้อจำกัดเพราะต้องใช้เวลาในการเปิดใช้งาน ทำให้ไม่สะดวกนัก

หากฝ่ายตรงข้ามรู้ว่าเขาฝึกฝนวิชาร่างกาย พวกเขาก็อาจใช้ยันต์หรือวิชาหลบหนีเช่นเดียวกัน ซึ่งอาจทำให้หลบหนีไปได้ง่าย ๆ

ในช่วงก่อนหน้านี้ที่เขาสู้กับ "หลิวเหลา" เขารอจนฝ่ายตรงข้ามเข้ามาใกล้ จากนั้นใช้โล่ไม้ "หยินจิงสุ่ยซวง"  (โล่ไม้ไผ่น้ำค้างแข็งคริสตัลเงิน) ป้องกัน และตอบโต้ด้วยกำปั้นเทียนกัง

วิธีทั้งสองนี้ทำให้เขาไม่มีความได้เปรียบในการรุก

แต่ตอนนี้ เมื่อมีท่าหลบจิงเล่ยปู้  (ก้าวสายฟ้าฟาด) เขาก็มีความได้เปรียบมากขึ้น

พอคิดถึงตรงนี้ ฉู่หนิงก็อยากลองใช้ท่าหลบนี้ทันที

"ลองทดสอบท่านี้โดยไม่ใช้พลังปราณดูก่อน"

เมื่อคิดดังนั้น ฉู่หนิงก็กระทืบเท้ากับพื้น ร่างของเขาก็พุ่งทะยานออกไปทันที

ในเวลาเดียวกัน กำปั้นขวาของเขาฟาดออกไปตรง ๆ มุ่งหน้าไปยังก้อนหินขนาดยักษ์ในถ้ำ

"ปัง!"

เสียงดังสนั่น ก้อนหินที่สูงเท่ากับคนถูกทำลายกลายเป็นเศษหินทันที

ฉู่หนิงยืนนิ่งอย่างสบายใจหน้าเศษหินที่กระจัดกระจาย พลางครุ่นคิดถึงการโจมตีเมื่อครู่

"โดยไม่ใช้พลังปราณ ความเร็วของท่าหลบจิงเล่ยปู้  (ก้าวสายฟ้าฟาด) เร็วกว่าการใช้ยันต์หลบหนีไม้ระดับต่ำมาก แต่ยังช้ากว่ายันต์ดินระดับกลาง"

"และกำปั้นเทียนกังไม่ได้เพิ่มพลังแค่ 50% ข้ารู้สึกว่ามันเพิ่มเป็นเท่าตัวเลย"

ฉู่หนิงคิดตาม และตระหนักว่าผลลัพธ์นี้อาจไม่ได้เกิดจากท่าหลบจิงเล่ยปู้  (ก้าวสายฟ้าฟาด) เพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นผลจากการที่ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นด้วย

ข้อมูลในวิชาเทพบอกไว้ว่าการเพิ่มพลังโจมตี 50% นั้น น่าจะเป็นการเปรียบเทียบกับคนที่มีความแข็งแกร่งของร่างกายเท่ากัน

เมื่อคิดดังนี้ ฉู่หนิงจึงหันไปมองก้อนหินอีกก้อน

ครั้งนี้เขาใช้พลังปราณ ควบคู่กับท่าหลบจิงเล่ยปู้ (ก้าวสายฟ้าฟาด)  ร่างของเขาพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว!

เพียงพริบตาเดียว ฉู่หนิงก็ไปถึงก้อนหินก้อนที่อยู่ไกลออกไปไม่กี่จั้ง

"ปัง!"

กำปั้นเทียนกังฟาดลงไป เสียงไม่ได้ดังสนั่นเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ก้อนหินที่ใหญ่กว่ากลับแตกละเอียดกลายเป็นฝุ่นหินทันที เศษหินเล็ก ๆ ร่วงหล่นกระจายเต็มพื้น

ดวงตาของฉู่หนิงเต็มไปด้วยความดีใจ

"ความเร็วของท่าหลบจิงเล่ยปู้  (ก้าวสายฟ้าฟาด) เพิ่มขึ้นเกือบเท่าตัว เกินกว่าความเร็วของยันต์ดินระดับกลางไปมาก"

"บางที อาจถึงระดับของยันต์หลบหนีระดับสูงแล้วก็ได้"

เขามองไปยังเศษหินที่ตกอยู่บนพื้น

"การใช้ท่าหลบจิงเล่ยปู้ (ก้าวสายฟ้าฟาด)  ร่วมกับกำปั้นเทียนกัง เพิ่มพลังโจมตีได้ถึง 50% เมื่อเทียบกับการไม่ใช้พลังปราณเลย ซึ่งหมายความว่าพลังของกำปั้นเทียนกังเพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่าเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้"

ฉู่หนิงมองกำปั้นของตนเองด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง

เขามั่นใจว่าถ้าต้องเผชิญหน้ากับ "หลิวเหลา" และคนอื่น ๆ อีกครั้ง เขาจะไม่ต้องลำบากเลย

เพียงใช้ท่าหลบจิงเล่ยปู้ (ก้าวสายฟ้าฟาด)! และกำปั้นเทียนกัง ก็สามารถจัดการได้ในหมัดเดียว

"วิชา จิ่วเหยี่ยนเหลียนถี่เจวี๋ย (วิชาเก้าฤๅษีหลอมร่าง) ไม่เสียชื่อที่ได้ชื่อว่าเป็นวิชาฝึกฝนร่างกายอันดับหนึ่ง"

เมื่อฉู่หนิงนึกย้อนคิด วิชานี้อาจไม่เป็นที่นิยมในปัจจุบัน ไม่ใช่เพราะฝึกฝนยากเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะเคล็ดวิชาเทพในวิชานี้สูญหายไปด้วย

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ที่เขาฝึกอยู่ ผลลัพธ์จากการฝึกฝนวิชาร่างกายได้ผลดีมากก็เป็นเรื่องหนึ่ง

แต่การใช้วิชาเทพร่วมกันต่างหาก ที่จะทำให้วิชา จิ่วเหยี่ยนเหลียนถี่เจวี๋ย (วิชาเก้าฤๅษีหลอมร่าง)  แสดงพลังที่แท้จริงออกมา

ฉู่หนิงส่ายหัวเล็กน้อยด้วยความเสียดาย “น่าเสียดายที่ ผลวิญญาณเจ็ดดาว น่าจะไม่มีประโยชน์ในการทะลวงผ่านขีดจำกัดของตัวเองในอนาคตอีกแล้ว สำหรับการทะลวงด่านต่อไป ข้าคงต้องหายาวิเศษจากธรรมชาติที่มีพลังสูงกว่านี้แทน”

เขารู้สึกเสียดายเล็กน้อยและส่ายหัวเบา ๆ การฝึกฝน ไม่ตัดเส้นเอ็น ที่เขาจะต้องฝึกต่อจากนี้ คงจะยากขึ้นมาก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉู่หนิงเริ่มฝึกตามวิชา จิ่วเหยี่ยนเหลียนถี่เจวี๋ย  (วิชาเก้าฤๅษีหลอมร่าง) ในการฝึกฝนขั้นตอนของไม่ตัดเส้นเอ็นหนึ่งรอบ และเมื่อตรวจสอบระดับการฝึกฝนของเขา ก็พบว่ามีการเปลี่ยนแปลงขึ้นในระบบ

【เคล็ดวิชาชิงมู่ฉางชุน (วิชาไม้เขียวยาวนาน) ระดับสาม (32/2100)】

【จิ่วเหยี่ยนเหลียนถี่เจวี๋ย (วิชาเก้าฤๅษีหลอมร่าง) เล่มหนึ่ง ไม่ตัดเส้นเอ็น 0/1500】

【วิชาฝึกจิตวิญญาณ ระดับหนึ่ง 376/1000】

เมื่อเห็นแถบความก้าวหน้าของไม่ตัดเส้นเอ็นปรากฏขึ้น แต่การฝึกฝนรอบแรกกลับไม่มีความก้าวหน้าเลย

เมื่อนึกถึงช่วงที่เขาฝึกฝน ไม่ตายผิว จนทะลุถึงขั้น ไม่กู่กู่ (กระดูกที่ไม่แห้งเหี่ยว) ก่อนหน้านี้ ความเร็วในการฝึกฝนในตอนนั้นรวดเร็วมาก

ฉู่หนิงก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่านั่นเป็นเพราะ ผลวิญญาณเจ็ดดาว ทั้งสามลูกที่เขากินไปก่อนหน้านี้ พลังของมันถูกดูดซึมจนหมดสิ้นแล้ว ไม่มีเหลืออยู่ในร่างกายอีกเลย

เมื่อเข้าใจสภาพการฝึกฝนของตนเองในตอนนี้แล้ว ฉู่หนิงก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอีก

เขามองไปรอบ ๆ ภายในถ้ำ ก่อนที่สายตาจะหยุดลงที่ หญ้าโลหิตคราม ที่ยังไม่สุกงอม และแอ่งน้ำวิญญาณที่อยู่ตรงกลางถ้ำ

หญ้าโลหิตครามยังต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะสุกงอม และมันสามารถเจริญเติบโตได้เฉพาะในสถานที่ที่มีน้ำวิญญาณจากดินอยู่เท่านั้น

แม้ว่าเขาจะขุดหญ้าโลหิตครามออกมาตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นเขาตัดสินใจปล่อยทิ้งไว้ก่อน

ส่วนแอ่งน้ำวิญญาณจากดินเองก็มีพลังวิญญาณลดลงมากหลังจากที่เขาดูดซับไปในช่วงเวลานี้ ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหลายปีถึงจะฟื้นฟูกลับมาได้

ฉู่หนิงจึงขุดดินบางส่วนจากในถ้ำ และนำก้อนหินที่เขาพึ่งทำลายทิ้งไว้ไปกั้นทางเข้าถ้ำ

จากนั้นเขาก็โรยเมล็ด เถาวัลย์เหล็ก  ที่นำออกมาจากถุงเก็บของลงไป และใช้วิชากระตุ้นพืชให้เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เขาจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

เถาวัลย์เหล็กเป็นพืชที่เจริญเติบโตได้ง่ายมาก หลังจากที่เขาเร่งการเติบโตเช่นนี้ มันจะสามารถคลุมหินทั้งแถบได้ในเวลาไม่นาน

ยิ่งไปกว่านั้น เถาวัลย์เหล็กเป็นพืชที่พบเห็นได้ทั่วไป ไม่มีใครสงสัยอะไรหากมาเจอที่นี่

จากนั้นฉู่หนิงเดินกลับไปที่ทางเข้าถ้ำที่อยู่ใกล้น้ำตก และนำ เรือวิญญาณไล่ลม  ออกมา พร้อมกับเรียก หลิงเสี่ยวไป๋  ขึ้นเรือเพื่อบินกลับไป

"แย่จัง!"

แต่หลิงเสี่ยวไป๋กลับร้องเรียก และไม่ยอมกระโดดขึ้นเรือ

ฉู่หนิงมองมันอย่างสงสัย แต่แล้วเขาก็เห็นหลิงเสี่ยวไป๋หันหน้าไปทางทิศตะวันตกของเทือกเขาและร้องเรียกอีกครั้ง

“ไปทางนั้น”

เสียงความคิดของหลิงเสี่ยวไป๋สื่อมาถึงฉู่หนิง

ฉู่หนิงแปลกใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าหลิงเสี่ยวไป๋จะพาเขาไปที่ไหนอีก

แม้ว่าเขาจะรู้สึกสงสัย แต่หลังจากคิดทบทวน เขาก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ขึ้นมาเถอะ เราจะไปทางนั้น”

เขารู้ว่าทิศทางที่หลิงเสี่ยวไป๋ต้องการไปยังอยู่ในบริเวณเทือกเขาแห่งนี้

และตราบใดที่ยังอยู่ในบริเวณนี้ คงไม่มีอสูรขั้นสูงมาก จึงไม่น่ามีอันตรายใหญ่หลวง

“หรือว่าทางนั้นมีสถานที่พิเศษแบบนี้อีก?”

ฉู่หนิงรู้สึกสงสัยว่าหลิงเสี่ยวไป๋จะพาเขาไปไหน

เมื่อเห็นฉู่หนิงตอบตกลง หลิงเสี่ยวไป๋ก็ดีใจ กระโดดขึ้นเรือวิญญาณไล่ลมทันที

"แย่จัง!"

มันร้องเรียกอีกครั้ง และชี้ทิศทางให้ฉู่หนิง

ทันใดนั้นเรือวิญญาณไล่ลมก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

พวกเขาบินไปในทิศทางที่หลิงเสี่ยวไป๋ชี้ไว้ประมาณหนึ่งเค่อ (15 นาที) จนกระทั่งมาถึงส่วนลึกของเทือกเขา

ทำให้ฉู่หนิงรู้สึกลังเล

เขาไม่แน่ใจว่าทำไมหลิงเสี่ยวไป๋ถึงพามายังที่นี่ แต่เขาไม่อยากเสี่ยงเข้าไปลึกกว่านี้เพียงลำพัง

"หลิงเสี่ยวไป๋ เจ้าจะพาข้าไปที่ไหน? ยังอีกไกลหรือไม่?"

"แย่จัง!" หลิงเสี่ยวไป๋ร้องเรียกอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่รู้จะอธิบายอย่างไร จนเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ร้องเรียกซ้ำหลายครั้ง

ฉู่หนิงเริ่มเข้าใจเลา ๆ ว่าคงอยู่ไม่ไกลจากจุดหมายแล้ว

และเช่นเดียวกับที่เขาคาดไว้ พวกเขาบินต่อไปอีกเพียงสองสามลี้เท่านั้น

"แย่จัง!" หลิงเสี่ยวไป๋ร้องเรียกพร้อมกับชี้ไปยังพื้นด้านล่าง ทำให้ฉู่หนิงต้องบังคับเรือวิญญาณไล่ลมลงไปยังจุดที่มันบอก

ไม่นานนัก พวกเขาทั้งคู่ก็มาถึงหน้าทางเข้าถ้ำแห่งหนึ่ง

"อีกแล้วเหรอ? ถ้ำอีกแล้ว?"

ฉู่หนิงมองดูปากถ้ำที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่จั้ง เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เพราะบนพื้นดินหน้าถ้ำ เขาเห็นรอยเท้าขนาดใหญ่หลายรอยอย่างชัดเจน

"ถ้ำของอสูรงั้นเหรอ?"

ฉู่หนิงคิดขึ้นมาแทบจะในทันที เขารู้สึกสงสัยว่าทำไมหลิงเสี่ยวไป๋ถึงพาเขามายังที่นี่

แต่ก่อนที่เขาจะถาม หลิงเสี่ยวไป๋กลับส่งเสียงร้อง "แย่จัง!" ออกมาอีกครั้ง พร้อมพ่นแสงสีขาวสายหนึ่งเข้าไปในถ้ำ

"หลิงเสี่ยวไป๋ เจ้า..."

ทันใดนั้น เสียงคำรามดังกึกก้องก็ดังขึ้นจากในถ้ำ

หลิงเสี่ยวไป๋รีบกระโดดถอยหลังกลับมายืนอยู่ด้านหลังของฉู่หนิงอย่างรวดเร็ว

"แกกลั่นแกล้งข้า เอาคืน!" เสียงของหลิงเสี่ยวไป๋ดังเข้ามาในจิตใจของฉู่หนิง ทำให้เขารู้สึกทั้งขำทั้งไม่พอใจ

แต่ไม่นานนัก รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป กลายเป็นความตื่นตระหนกแทน

เพราะทันทีหลังจากนั้น ร่างขนาดใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ปากถ้ำ

มันคืออสูรที่มีรูปร่างคล้ายลิง แต่มีขนาดใหญ่สูงถึงหนึ่งจั้ง (ประมาณสามเมตร) ร่างของมันปกคลุมไปด้วยขนสีดำสนิท ซึ่งมีขนสีแดงแซมอยู่อย่างประปราย ดูเหมือนจะเป็นด่างโลหิต

ที่กลางหน้าผากของมันมีเขาแหลมคมโผล่ออกมา

"ลิงเขาเดียวด่างโลหิต"  ฉู่หนิงจำได้ทันทีว่านี่คืออสูรประเภทไหน

เขาเคยศึกษาข้อมูลของอสูรในภูเขาแถบนี้มาก่อน และอสูรชนิดนี้เป็นอสูรระดับหนึ่งขั้นสูง ซึ่งหายากมาก

อสูรระดับหนึ่งขั้นสูงสามารถเทียบเคียงได้กับผู้ฝึกตนที่อยู่ในช่วงปลายของขั้นฝึกปราณ

สิ่งที่ทำให้ฉู่หนิงหน้าซีดก็คือ อสูรชนิดนี้มักจะอาศัยอยู่เป็นคู่ตัวผู้และตัวเมีย

และก็เป็นไปตามคาด เพราะอีกไม่กี่วินาทีต่อมา อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตตัวที่สอง ซึ่งมีขนาดเล็กกว่าเล็กน้อยก็ปรากฏตัวขึ้นที่ปากถ้ำ

"ชิ่ว!"

ฉู่หนิงกำลังคิดว่าจะหนีไปดีหรือไม่ เพราะอสูรทั้งสองตัวนี้มีพลังเทียบเท่ากับผู้ฝึกตนขั้นเจ็ดแห่งการฝึกปราณ

แต่ในขณะนั้น หลิงเสี่ยวไป๋ก็พ่นแสงสีขาวสายหนึ่งโจมตีอสูรตัวหนึ่งทันที

อสูรทั้งสองตนยิงแสงสีเหลืองออกจากเขาบนหัวเกือบจะพร้อมกัน

แสงหนึ่งพุ่งเข้าปะทะกับแสงสีขาวของหลิงเสี่ยวไป๋ ส่วนอีกแสงหนึ่งพุ่งตรงมายังฉู่หนิง

ไม่ใช่ว่าอสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตละเลยที่จะโจมตีหลิงเสี่ยวไป๋ แต่เพราะเจ้าตัวเล็กพ่นแสงเสร็จก็หลบไปอยู่ด้านหลังฉู่หนิงทันที เหมือนมันมั่นใจว่าฉู่หนิงจะปกป้องมันได้

"เป๊าะ!"

ฉู่หนิงไม่ได้ทำให้หลิงเสี่ยวไป๋ผิดหวัง

ขณะที่แสงสีดำพุ่งเข้ามา ใกล้จะถึงตัวเขา โล่เงินสีขาวก็ผุดขึ้นตรงหน้าของเขาทันที

แสงสีเงินวาบขึ้น โล่ไม้ "หยินจิงสุ่ยซวง" (โล่ไม้ไผ่เงินน้ำค้างแข็ง) สามารถป้องกันแสงสีเหลืองเอาไว้ได้สำเร็จ แม้ว่าความสว่างของโล่จะลดลงเล็กน้อย

ฉู่หนิงมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสีเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าพลังโจมตีของอสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตจะไม่น้อยเลย โล่ป้องกันระดับกลางของเขาถึงแม้จะสามารถทนรับการโจมตีได้ แต่ก็คงป้องกันได้นานไม่มาก

ฉู่หนิงรู้ดีว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้อสูรทั้งสองตัวนี้โจมตีได้อีก เขาจึงยกมือขึ้นและส่งแสงหลายสายพุ่งตรงไปยังอสูรทั้งสองตัว

นั่นคือเวทมนตร์จากยันต์แท้ที่เขาเก็บไว้ในแหวนยันต์!

ขณะที่ยันต์แท้เริ่มทำงาน ฉู่หนิงปล่อยกระบี่พลังปราณสีเขียวสองสายออกมาจากมือทั้งสองข้าง นั่นคือ           วิชา ชิงมู่เจี้ยนเจวี๋ย( วิชากระบี่ไม้เขียว)

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง แสงสีเหลืองจากเขาของอสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตก็พุ่งตรงมาอีกครั้ง

แสงเวทมนตร์จากยันต์และแสงสีเหลืองปะทะกันกลางอากาศ ขณะที่แสงสีแดงและกระบี่พลังปราณสีเขียวของฉู่หนิงพุ่งตรงไปยังร่างของอสูรทั้งสอง

อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตทั้งสองตัวคงไม่คาดคิดว่าฉู่หนิงจะมีการโจมตีมากมายขนาดนี้

ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถหลบหนีได้ อสูรทั้งสองตัวถูกโจมตีพร้อมกัน แต่ด้วยผิวหนังที่หนาและร่างกายที่แข็งแกร่งของพวกมัน การโจมตีเหล่านั้นทำได้เพียงสร้างบาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้สร้างความเสียหายมากนัก

"โฮ่!" "โฮ่!"

อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตทั้งสองคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด เมื่อถูกโจมตี

ทันใดนั้น อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตตัวเมียที่ปรากฏตัวทีหลังยิงแสงสีเหลืองออกจากเขาของมันตรงไปยังฉู่หนิง ในขณะที่อสูรลิงตัวผู้ที่ตัวใหญ่กว่าก็พุ่งเข้าหาฉู่หนิงอย่างรวดเร็ว

เวทมนตร์ธาตุดินเป็นเพียงหนึ่งในวิธีการโจมตีของอสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิต สิ่งที่ทำให้อสูรพวกนี้น่ากลัวกว่าก็คือความแข็งแกร่งทางกายภาพของมัน

ไม่ว่าจะเป็นการป้องกัน หรือการใช้พลังจากร่างกายเพื่อพุ่งชน ล้วนเป็นเรื่องยุ่งยากมากสำหรับผู้ฝึกตนทั่วไป

แม้ว่าฉู่หนิงจะรู้ว่าร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นมากหลังจากฝึกฝนวิชา ไม่กู่กู่ จนสมบูรณ์แล้ว แต่เขาก็ยังไม่อยากเสี่ยงที่จะปะทะกับอสูรลิงโดยตรง

ร่างของเขาหายวับไปในพริบตาเพื่อหลบการโจมตีของอสูร จากนั้นเขาปล่อยกระบี่พลังปราณสีเขียวออกมาหลายสาย สองสายพุ่งเข้าโจมตีเวทมนตร์ธาตุดินของอสูรตัวเมีย ส่วนกระบี่ที่เหลือพุ่งตรงเข้าหาอสูรลิงตัวผู้

อย่างไรก็ตาม กระบี่พลังปราณสีเขียวไม่สามารถทำอันตรายต่ออสูรลิงตัวผู้ได้มากนัก แต่กลับกระตุ้นสัญชาตญาณสัตว์ป่าของมันแทน

อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตหมุนตัวกลับมาและพุ่งเข้าหาฉู่หนิงอีกครั้ง

ในขณะที่หลิงเสี่ยวไป๋ได้หลบไปอยู่อีกด้านแล้ว แต่แทนที่จะหนีไป มันยังคงโจมตีอสูรลิงตัวเมียด้วยเวทมนตร์น้ำแข็งต่อไป

ฉู่หนิงสังเกตเห็นว่าทั้งเวทมนตร์จากยันต์แท้และวิชา ชิงมู่เจี้ยนเจวี๋ย ( วิชากระบี่ไม้เขียว)  ของเขาไม่สามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงต่ออสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตทั้งสองตัวได้เลย เขาจึงตัดสินใจควักยันต์ออกมาหลายใบและกระตุ้นมันพร้อมกัน

ทันใดนั้น แสงเวทมนตร์สีทอง สีแดง และสีขาวก็พุ่งออกมาจากยันต์ โจมตีไปยังอสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตตัวผู้ แม้ร่างกายของอสูรจะทนทานมาก แต่มันก็ชะงักเล็กน้อย

ตอนนี้ฉู่หนิงสามารถหนีไปได้ด้วยการขี่เรือวิญญาณไล่ลม แต่เขาเพิ่งผ่านการทะลวงขั้นมาไม่นาน และรู้สึกอยากทดสอบวิชาเทพที่ได้มา

“ถ้าไม่สามารถทำอันตรายได้ ก็ค่อยใช้ยันต์หลบหนีเพื่อหนีไปก็ยังทัน…”

เขาคิดในใจพร้อมกับพุ่งตัวไปยังอสูรลิงตัวเมียด้วยความเร็วที่ทำให้เกิดเสียงเสียดสีอากาศ

ท่าหลบจิงเล่ยปู้(ก้าวสายฟ้าฟาด)! กำปั้นเทียนกัง!

ก่อนที่อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตตัวเมียจะทันได้ตอบสนอง กำปั้นของฉู่หนิงก็พุ่งเข้าใส่มันอย่างรุนแรง

"โฮ่!"

เสียงคำรามแห่งความเจ็บปวดดังลั่น อสูรลิงตัวเมียถูกชกจนลอยไปกระแทกกับก้อนหินที่ปากถ้ำ ตายทันที!

อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตที่ไม่สามารถถูกทำร้ายได้ด้วยเวทมนตร์ของฉู่หนิงกลับถูกฆ่าด้วยกำปั้นเพียงครั้งเดียวเมื่อใช้ท่าหลบจิงเล่ยปู้  (ก้าวสายฟ้าฟาด) ร่วมกับกำปั้นเทียนกัง!

"อ๊า!"

อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตตัวผู้ที่เพิ่งรับการโจมตีจากเวทมนตร์เสร็จ พอเห็นคู่ของมันถูกฆ่า มันก็ส่งเสียงร้องอย่างโศกเศร้า

แสงสีเหลืองพุ่งออกจากเขาของมันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้พุ่งเข้าใส่ฉู่หนิง

แสงสีเหลืองนั้นกลับไหลเข้าสู่ร่างของมันแทน ทำให้ขนสีดำแดงของมันปกคลุมไปด้วยแสงสีเหลือง

ทันใดนั้น อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตตัวผู้ก็พุ่งเข้าใส่ฉู่หนิงด้วยความดุร้ายยิ่งกว่าเดิม ความเร็วของมันเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แต่มันอาจจะเร็ว แต่ฉู่หนิงเร็วกว่ามาก!

ฉู่หนิงใช้ท่าหลบจิงเล่ยปู้(ก้าวสายฟ้าฟาด) พุ่งตัวเข้าหาอสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิต แต่ด้วยความรวดเร็วและว่องไว เขาก็อ้อมไปด้านข้างของอสูรแทนที่จะปะทะกันตรง ๆ

กำปั้นเทียนกัง!

ฉู่หนิงชกอีกครั้ง กำปั้นพุ่งเข้าใส่ลำคอของอสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิต

แสงสีเหลืองบนร่างของมันจางหายไปทันที

คุณทันใดนั้น อสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิตตัวผู้ก็ถูกซัดกระเด็นไปอีกครั้ง ลอยไปกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง

เมื่ออสูรทั้งสองตัวล้มลงกับพื้น ฉู่หนิงจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อย

"แย่จัง!"

หลิงเสี่ยวไป๋รีบวิ่งเข้ามาหาฉู่หนิงพร้อมกับร้องเรียก

"เจ้าเก่งมาก!"

เสียงจากจิตของหลิงเสี่ยวไป๋ทำให้ฉู่หนิงหัวเราะออกมา

"เพิ่งจะกล้าออกมา ตอนนี้แสดงเก่งใหญ่เลยนะ เมื่อกี้หลบเร็วกว่าคนอื่นอีก เจ้าจะกลายเป็นอสูรระดับหนึ่งขั้นสูงเมื่อไหร่กัน?"

แม้ว่าเสียงของฉู่หนิงจะเป็นการแซว แต่หลิงเสี่ยวไป๋กลับเผยท่าทางไม่พอใจ มันอ้าปากโชว์ฟันราวกับไม่ยอมแพ้

ฉู่หนิงหัวเราะเบา ๆ

คำพูดของเขานั้นแกล้งหลิงเสี่ยวไป๋โดยเจตนาอยู่แล้ว

ความจริงแล้ว แม้แต่ในหมู่สัตว์อสูรระดับเดียวกันก็ยังมีความแตกต่างกันอยู่

อย่างเช่นลิงเขาเดียวด่างโลหิตระดับหนึ่งขั้นสูงนี้ มีพลังเทียบเท่ากับผู้ฝึกตนขั้นเจ็ดของระดับฝึกปราณ

ในขณะที่เวทมนตร์น้ำแข็งที่หลิงเสี่ยวไป๋พ่นออกมาก็มีพลังใกล้เคียงกับผู้ฝึกตนขั้นหกของระดับฝึกปราณ

หากหลิงเสี่ยวไป๋สามารถเลื่อนขั้นเป็นอสูรระดับหนึ่งขั้นสูงได้จริง ๆ มันอาจจะมีพลังถึงขั้นแปดหรือแม้แต่ขั้นเก้าเลยทีเดียว

ฉู่หนิงเดินเข้าไปหาซากอสูรลิงเขาเดียวด่างโลหิต พลางหันไปถามหลิงเสี่ยวไป๋ว่า

"ตอนนี้ เจ้าคงบอกข้าได้แล้วว่าทำไมเจ้าถึงพาข้ามาที่นี่?"

"แย่จัง!" หลิงเสี่ยวไป๋ร้องตอบ พร้อมกับส่งเสียงในจิตสื่อสารกับฉู่หนิง