ตอนที่ 236 ผูกพันกันตลอดไป!

ในวันแต่งงาน เช้าตรู่ ผู้คนทั้งหมดบนยอดเขาเต๋าหยวนก็หยุดฝึกฝนและเดินออกจากถ้ำฝึกของตน วันนี้ เจ้าสำนักจางหยุนเทียนได้มอบหมายภารกิจสำคัญให้กับยอดเขาเต๋าหยวน ภารกิจนั้นก็คือการต้อนรับแขกที่มาร่วมงานแต่งงานที่ประตูสำนักเกาซาน พร้อมทั้งรับของขวัญและจดบันทึก!

เย่ปู้ฝานกับพรรคพวกจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าอันหรูหราแต่เช้าตรู่ แล้วเดินตามฮั่วหยุนเฟยไปที่ประตูสำนักเกาซาน ระหว่างทาง สำนักเกาซานถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟแดงและตัวอักษร "喜" กลายเป็นทะเลสีแดงที่เต็มไปด้วยความสุขยินดี บรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองปกคลุมไปทั่ว ศิษย์ของสำนักเกาซานหลายคนต่างยุ่งวุ่นวาย พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทุกคนมีความสุขมาก

ทุกคนต่างรู้ถึงชาติกำเนิดของหลินหยางและมู่ชิงชิงเล็กน้อย ดังนั้นเมื่อทั้งสองได้มาร่วมกัน ทุกคนก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาต่างอวยพรให้หลินหยางศิษย์เอกและมู่ชิงชิงมีความสุขและผูกพันกันตลอดไป

ระหว่างทาง...

"จินจิน เธอยังไม่ได้ผูกโบเลย!" ฉู่ชิงเอ๋อวิ่งตามจินจินที่กำลังวิ่งนำหน้าไป เธอถือโบสีแดงไว้ในมือ นั่นคือโบที่เตรียมไว้สำหรับจินจิน จินจินเป็นเพียงไก่ ไม่มีเสื้อผ้าที่จะสวมใส่ แต่สำหรับการเข้าร่วมงานแต่งงาน การแต่งตัวอย่างน้อยก็ควรมี ฉู่ชิงเอ๋อจึงเย็บโบผูกคอสีแดงให้จินจินโดยเฉพาะ

"ชิงเอ๋อ เธอจะเอาใจเจ้าไก่นี่ไปทำไมกัน?"

"แค่ไก่ตัวเดียว เลี้ยงไปสองสามปี ฆ่ามันแล้วเอาไปต้มซะเถอะ" เจียตัวป๋อกล่าวพลางมองจินจินที่เดินโยกตัวไปมา

"ขอเห็นด้วย! ฉันยังไม่เคยกินไก่อ้วน ๆ แบบนี้เลย น้ำซุปไก่น่าจะบำรุงร่างกายได้ดีแน่นอน!" หวงเซวียนกล่าว

"เจ้าตัวนี้ระดับพลังคงไม่ต่ำ ตั้งแต่เข้าร่วมสำนักเกาซาน ฝึกฝน 'วิชาลืมตนเพื่อต่อชีวิต' และ 'วิชาปิดบังพลัง' ระดับพลังของมันก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ยังคงอยู่ที่ **ขั้นหยวนตัน** ระดับหนึ่ง!"

ย๋าย๋านั่งอยู่บนหลังจินจิน พอได้ยินหวงเซวียนพูดก็รีบยกมือขึ้นพลางยิ้มอย่างร่าเริงและพูดว่า "พี่ชายคนที่สอง ย๋าย๋ารู้ระดับพลังของจินจินนะ เมื่อคืนตอนที่เขาหลับ เขาพูดละเมอออกมา ระดับพลังของเขาคือ..."

จินจินได้ยินก็รีบพูดขัดจังหวะขึ้นมาอย่างรีบเร่ง "ย๋าย๋า ที่นี่คือสำนักเกาซานนะ ถ้าเธอเปิดเผยความลับของฉันล่ะก็ มันถือเป็นความผิดร้ายแรงเลยนะ!"

"ถ้าเจ้าสำนักรู้เข้าล่ะก็ เธอจะต้องถูกตีที่ก้นแน่ ๆ"

พอถูกจินจินขู่ ย๋าย๋าก็ไม่กล้าพูดต่อ เธอทำหน้าหงอยและดูเหมือนจะหวาดกลัวว่าจะถูกตีที่ก้น

ป๊อง! เย่ปู้ฝานดีดหัวจินจินแล้วกล่าวว่า "ห้ามขู่ย๋าย๋านะ ถ้าไม่เช่นนั้นต่อให้เราไม่พูดอะไร แต่ **อาจารย์** ก็ไม่ยกโทษให้เจ้าแน่!"

"ชิ! ก็พวกเจ้าเริ่มแกล้งพี่ไก่ก่อนนี่นา" จินจินหันไปมองแผ่นหลังของฮั่วหยุนเฟยแล้วพูดออกมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

ในที่สุด ทุกคนก็มาถึงประตูสำนักเกาซาน ในเวลานี้ หลินหยางก็รออยู่ที่นั่นแล้ว เขาสวมชุดเจ้าบ่าวสีแดงทั้งตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

ในฐานะเจ้าบ่าว เขาย่อมต้องมาร่วมกับฮั่วหยุนเฟยและพวก เพื่อรับแขกที่มาร่วมแสดงความยินดี

เมื่อเห็นฮั่วหยุนเฟยและพรรคพวกมาถึง หลินหยางก็รีบเดินเร็ว ๆ สองสามก้าวพร้อมยิ้มแย้มพลางกล่าวว่า "เจ้าสำนักอาวุโส ท่านพี่ทุกคน พวกท่านมากันแล้ว"

"ฮ่า ๆ ยินดีด้วย ขอให้มีความสุขในวันแต่งงาน" ฮั่วหยุนเฟยยิ้มเล็กน้อย พลางกล่าวออกมา ในใจของเขารู้สึกดีใจแทนหลินหยาง เขาเป็นคนเดียวที่ได้เห็นเรื่องราวอันน่าสลดของหลินหยางและมู่ชิงชิง ดังนั้นที่ทั้งสองคนนี้ได้ลงเอยกัน เขาก็รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

"ขอแสดงความยินดี!"

"สุขสันต์ในวันแต่งงาน!"

ไม่ว่าทั้งเย่ปู้ฝาน หรือ หวงเสวียน รวมถึง เจียต้าเป่า ล้วนสนิทสนมกับ หลินหยาง เป็นอย่างดี พวกเขาทุกคนต่างรู้สึกยินดีและจริงใจที่จะมอบคำอวยพรในวันวิวาห์นี้

“นี่คือของขวัญจากข้า” เย่ปู้ฝานกล่าวพร้อมทั้งหยิบกล่องของขวัญสีแดงออกมาจาก ตันเถียน และยื่นให้หลินหยาง

“ขอบคุณมาก ท่านพี่เย่” หลินหยางยิ้มแย้มและเก็บของขวัญไว้ในตันเถียน

“นี่ของอ้ายหยา” อ้ายหยาล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อ หยิบกำไลทองคำขึ้นมาชิ้นหนึ่ง “อันนี้คือ ศาสตราวิเศษ ที่ย๋าๆ ให้ท่านอาจารย์ช่วยสร้างขึ้นมา ใช้ทองคำ เต๋าเจี๋ย ทำขึ้นมาเลยนะ ต้องให้พี่หญิงชิงชิงสวมใส่ด้วยล่ะ!”

“ทองคำเต๋าเจี๋ย?” หลินหยางถึงกับตกใจ ทองคำชนิดนี้เป็นหนึ่งในวัสดุชั้นยอดสำหรับการสร้าง จักรพรรดิศาสตรา และกำไลที่อยู่ในมือเขานั้นทำมาจากทองคำเต๋าเจี๋ยทั้งหมด มันมีมูลค่ามหาศาลอย่างแท้จริง!

“รับไปเถอะ มันไม่ใช่สิ่งที่มีมูลค่ามากมายอะไรหรอก อย่าคิดมาก” ฮั่วหยุนเฟยพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าหลินหยางยังลังเลไม่ยอมรับของขวัญ ทองคำเต๋าเจี๋ยสำหรับฮั่วหยุนเฟยมีอยู่เป็นลูกบาศก์เมตร การทำกำไลเพียงชิ้นเดียวใช้เพียงเศษทองเท่านั้น

“ขอบคุณอ้ายหยา ขอบคุณท่านผู้นำยอดเขาเต๋าหยวน” หลินหยางรับกำไลมาและกล่าวขอบคุณ

“นี่ของข้าเอง” หวงเสวียน เจียต้าเป่า และฉู่ชิงเอ๋อร์ก็ยื่นของขวัญให้หลินหยาง หลินหยางขอบคุณพวกเขาทีละคน จนสุดท้ายฮั่วหยุนเฟยจึงได้หยิบของขวัญของตนออกมา

ของขวัญจากฮั่วหยุนเฟยคือแหวนคู่สองวง ในโลกแห่งการฝึกตน การแต่งงานจะมีเพียงการแต่งผมเข้าพิธีเท่านั้น ไม่มีพิธีการอื่นที่ซับซ้อน ฮั่วหยุนเฟยซึ่งเป็นผู้ที่เคยข้ามผ่านมิติ ย่อมต้องการมอบสิ่งพิเศษให้แก่หลินหยางและมู่ชิงชิง

“นี่คือแหวนคู่ เจ้าใส่วงหนึ่ง ชิงชิงใส่วงหนึ่ง มันมีความหมายถึงการผูกพันกันตลอดไป” ฮั่วหยุนเฟยกล่าว “ภายในแหวนมีเศษเสี้ยวของวิญญาณข้าอยู่ ในยามคับขัน มันสามารถปกป้องเจ้าทั้งสองได้”

“ผูกพันตลอดไป...คุ้มครองเรา...” หลินหยางตาแดงก่ำ เขาไม่อาจอธิบายความรู้สึกที่มีต่อฮั่วหยุนเฟยออกมาได้ง่ายๆ ฮั่วหยุนเฟยเป็นคนที่ช่วยเหลือเขาและมู่ชิงชิงจากนรก หากไม่มีฮั่วหยุนเฟย เมื่อห้าปีที่แล้วเขาคงตายไปแล้ว

ฮั่วหยุนเฟยตบไหล่หลินหยางเบาๆ พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน “พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน มีอะไรไม่ต้องพูดออกมาก็ได้ พวกเราต่างเข้าใจกันอยู่แล้ว”

“อืม” หลินหยางพยักหน้าอย่างหนักแน่น

จากนั้นฮั่วหยุนเฟยหยิบโต๊ะขึ้นมา พร้อมกับกระดาษและปากกา นั่งลงรอรับแขกที่มาร่วมงานวิวาห์

ไม่นานนัก แขกคนแรกก็มาถึง เป็นชายชรารูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าอิ่มเอิบเปล่งปลั่งและมีรอยยิ้มกว้าง พอเห็นเขามาถึง ฮั่วหยุนเฟยก็ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้มเช่นกัน “ท่านตา ทำไมท่านถึงมาเองล่ะ? ที่ เมืองเซิ่งเฉิง นั้น ยายเป็นคนดูแลอยู่ใช่หรือไม่?”

ชายชรารูปร่างสูงใหญ่คนนี้คือ หลงไจ้เทียน ตาของฮั่วหยุนเฟย และเป็นเจ้าผู้ครองเมืองศักดิ์สิทธิ์แห่ง เซิ่งเฉิง ที่ลึกลับ

“วันนี้เป็นวันสำคัญของสำนักเกาซาน ข้าจะพลาดได้อย่างไร?” หลงไจ้เทียนหัวเราะเบาๆ “พวกเขาคือศิษย์ของเจ้าใช่หรือไม่?”

เมื่อหลงไจ้เทียนหันมามอง เย่ปู้ฝาน หวงเสวียน และคนอื่นๆ ก็รีบเดินเข้ามาและกล่าว “ท่านทวด”

“อืม เด็กพวกนี้ว่าง่ายกันดีมาก คงมีพรสวรรค์พอตัวถึงได้เป็นศิษย์ของ ยอดเขาเต๋าหยวน” หลงไจ้เทียนยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วหันไปหาหลินหยาง “นี่คือเจ้าบ่าววันนี้สินะ ไม่เลว ไม่เลวเลย”

“การที่เจ้าสามารถเป็นถึงศิษย์เอก ของสำนักเกาซาน นั่นแสดงว่าพรสวรรค์ของเจ้าไม่ธรรมดา อนาคตของเจ้าคงไปได้ไกล ไม่แพ้ จางหยุนเทียน แน่นอน”

“ขอบคุณท่านอาวุโส” หลินหยางยิ้มแล้วก้มตัวคารวะ “ท่านอาวุโส ข้าได้จัดที่นั่งให้ท่านไว้ในตำแหน่งแขกพิเศษสุดเรียบร้อยแล้ว เชิญข้างในเลยขอรับ”

“ดีมาก นี่คือของขวัญของข้า” หลงไจ้เทียนหยิบขวดแก้วใสออกมา ภายในบรรจุของเหลวสีน้ำเงินที่มีประกายไฟฟ้าล้อมรอบ

ตุบ ตุบ ตุบ!

“นี่มัน...”

พอหลงไจ้เทียนหยิบขวดออกมา หลินหยางก็เบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรง ของเหลวภายในขวดดูเหมือนจะมีพลังลึกลับที่ดึงดูดเขา

ฮั่วหยุนเฟยเมื่อเห็นของเหลวสีน้ำเงินในขวดก็แปลกใจไม่น้อย “นี่คือเลือดมังกรสายฟ้า ท่านตายังมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้อีกหรือ?”