บทที่ 33 กลัวแล้วหรือ

มู่หยุนเลี่ยสวมเสื้อผ้ากลับเรียบร้อยแล้ว แต่ในหัวของเขายังเต็มไปด้วยภาพที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่

เสื้อกล้ามสีขาวที่เล็กและสั้นจนเผยให้เห็นเอวบางของหยานเชียนอี้ที่จับมือเดียวก็น่าจะรอบตัวได้พอดี แต่ส่วนบนกลับปิดความอวบอิ่มที่แทบจะทะลักออกมาอย่างปิดไว้ไม่มิด ส่วนที่นูนเด่นออกมาและเส้นโค้งที่เย้ายวนทำให้เธอดูบริสุทธิ์แต่เร่าร้อนในเวลาเดียวกัน เหมือนดอกไม้ตูมที่มีหยดน้ำค้างเกาะในยามเช้า ดูทั้งใสซื่อและน่ากินจนทนไม่ไหว

มู่หยุนเลี่ยพยายามหลับตาแน่น แต่ภาพเหล่านั้นก็ยังวนเวียนในหัวไม่หยุด จนกระทั่งเสียงประตูเปิดดังขึ้น ภาพในหัวก็สลายไป

เขาเงยหน้าขึ้นมอง หญิงสาวยืนอยู่ที่ประตูอย่างโกรธเคือง แก้มของเธอพองขึ้นเล็กน้อยและจ้องเขาเขม็ง

“มู่หยุนเลี่ย นายรู้ไหมว่าหลังจากแต่งงาน ต้องรอหนึ่งปีกว่าจะหย่าได้”

หยานเชียนอี้เดินตรงมาที่ข้างเตียง มือทั้งสองข้างเท้าเอวท่าทางมั่นใจเต็มที่

มู่หยุนเลี่ยนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง สายตามองไปทางอื่น ขณะที่มือข้างหนึ่งวางสบายๆบนเข่า เสียงของเขาฟังดูเหนื่อยล้า “แล้วยังไง”

“ฮึ!” หยานเชียนอี้หัวเราะอย่างได้ใจ “แปลว่านายหย่ากับฉันตอนนี้ไม่ได้!”

“เพราะงั้น นายต้องปฏิบัติต่อฉันดีๆนะ ไม่งั้นตอนที่นายมีอาการจากพิษ ฉันจะทำให้นายเจ็บปวด!”

“และอีกอย่าง นายห้ามบีบคอฉันอีก!” มู่หยุนเลี่ยยังคงเม้มปากนิ่ง เผยให้เธอเห็นเพียงเสี้ยวหน้าที่ดูเย็นชา

“ได้ยินไหม มองฉันสิ ฉันกำลังคุยกับนายอยู่นะ! การทำแบบนี้มันเสียมารยาทมากนะ!” ในที่สุดเขาก็หันมามองเธอ

เมื่อสายตาทั้งสองประสานกัน หยานเชียนอี้กลับเผลอยกมือขึ้นปิดคอของตัวเองและถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เขาหัวเราะเบาๆ เสียงเย็นชา “รู้ไหมว่า คนสุดท้ายที่พูดกับฉันแบบนี้ ตอนนี้เป็นยังไง”

“ยังไง”

เขาเลิกคิ้วลงเล็กน้อย มุมปากยกขึ้น “ตายไปแล้ว”

สายตาที่ไร้ความรู้สึกของเขาทำให้หยานเชียนอี้ต้องหรี่ตามอง

เธอเคยพบเจอคนมากมายหลายแบบ แต่ไม่เคยเจอใครที่มีรังสีอำมหิตแรงขนาดนี้

ดวงตาคู่นั้น แม้จะงดงามราวกับดวงดาว แต่กลับเย็นชาราวกับน้ำแข็งพันปี

ท่าทางของเขาดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีค่าในสายตาเขา

ทั้งที่ใบหน้าของเขางดงามราวกับเทวดา แต่ภายในร่างนั้นเหมือนปีศาจที่ไร้ปรานี

ในวินาทีนั้น หยานเชียนอี้รู้สึกได้ว่า เธอกำลังทำข้อตกลงกับปีศาจ ซึ่งอาจทำให้เธอตายได้ทุกเมื่อ

แต่...มันก็น่าสนใจดีนี่นา!

มู่หยุนเลี่ยยื่นมือออกมาอีกครั้ง คราวนี้หยานเชียนอี้ไม่หลบหนี

เขายื่นนิ้วออกมาแล้วเชยคางของเธอขึ้นเบาๆ

“กลัวแล้วหรือ”

หยานเชียนอี้ยิ้มหวาน ยกใบหน้าขึ้นสบตากับเขา “นายไม่ฆ่าฉันหรอก”

มู่หยุนเลี่ยชะงักไปเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ “ทำไม”

“เพราะพิษในร่างกายของนาย มีแค่ฉันเท่านั้นที่รักษาได้”

“เธอมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ”

“แน่นอน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยานเชียนอี้ดูสดใสขึ้นกว่าเดิม

ไม่ว่ายังไงก็ตาม ต่อจากนี้หนึ่งปี มู่หยุนเลี่ยจะต้องเป็นเกราะป้องกันให้เธออย่างไม่อาจปฏิเสธได้

ก่อนหน้านี้เธอต้องระวังตัวไม่ให้เขาหย่ากับเธอ แต่ตอนนี้เมื่อไม่ต้องกังวลแล้ว เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

“ดี งั้นฉันจะรอดู” มู่หยุนเลี่ยพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินออกไป

“หยุดนะ!” หยานเชียนอี้ร้องเรียก “นายจะไปไหน”