บทที่ 22 กลัวว่าจะทำให้เขาช็อก

มองดูดวงตาที่เป็นประกายสดใสของหยานเชียนอี้ สีหน้าของมู่หยุนเลี่ยก็เปลี่ยนไปมา ในที่สุดเขาก็คลายมือออกจากข้อมือของเธอ

“ตกลง” ในเมื่อหย่าตอนนี้ไม่ได้ ก็ต้องดูต่อไปว่าเธอมีแผนอะไรอยู่

“คุณยอมรับเหรอ” หยานเชียนอี้ถูข้อมือที่เจ็บเพราะถูกบีบ “คุณไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าคุณเหรอ”

นอกจากความเป็นโรคความสะอาดแล้ว หมอนี่ยังมีอาการหวาดระแวงอย่างหนักอีก!

เขาต้องผ่านอะไรมาบ้าง ถึงได้ระวังตัวกับทุกคนขนาดนี้?

เมื่อนึกถึงพิษประหลาดในตัวของเขา หยานเชียนอี้ก็รู้สึกไม่ค่อยโกรธเขาเท่าไหร่แล้ว แถมยังเริ่มรู้สึกสงสารเขาอีกด้วย

ทั้งโรคทั้งพิษ คงน่าสงสารไม่น้อย

“เธอไม่มีทางทำได้หรอก” มู่หยุนเลี่ยพูดอย่างไม่สนใจ

“ฉันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่กล้าฆ่าไก่ปลาอยู่แล้ว จะเอาอะไรไปฆ่าคน” หยานเชียนอี้ยิ้มอ่อนโยน ทำตัวดูไม่มีพิษภัย

ถ้าฉันแสดงฝีมือออกมา คงทำให้เขาช็อกแน่ๆ แต่ในอนาคตคงต้องระวังตัวให้มากขึ้น จะได้ไม่เกิดปัญหาโดยไม่จำเป็น

ในตอนนั้นเอง เสียงของเสี่ยวเขอก็ดังขึ้น

“นายท่าน นายท่าน พ่อของคุณโทรหาคุณค่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยานเชียนอี้ชะงักลงทันที พ่อโทรมาทำไมตอนนี้ หรือว่า...หานหยาหรงคิดหาวิธีใหม่ในการเล่นงานฉันอีกแล้ว

หยานเชียนอี้หยิบหูฟังขึ้นมาเตรียมจะใส่ แต่ทันใดนั้นมู่หยุนเลี่ยก็พูดขึ้น “เปิดลำโพงเลย ถ้าจะร่วมมือกันก็ควรจะซื่อสัตย์ต่อกัน”

“ได้” หยานเชียนอี้เก็บหูฟังและสั่งเสี่ยวเขาให้รับสาย

ยังไงเรื่องวุ่นวายในบ้านของเธอ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเก็บไว้เป็นความลับอยู่แล้ว

เสียงของหยานหงดังออกมาจากอุปกรณ์สื่อสาร "ลูกพ่อ ลูกไปออกเดตกับมู่หยุนเลี่ยอยู่ใช่ไหม"

"ใช่ แล้วมีอะไรหรือเปล่าคะ" หยานเชียนอี้ตอบกลับ

หยานหงพูดต่อ "งั้นก็ไม่ต้องรอแล้ว คืนนี้ลูกพามู่หยุนเลี่ยมาที่บ้านเลยให้พวกเราได้เจอหน้าเขาหน่อย"

"ดึกขนาดนี้แล้ว ไว้วันหลังก็แล้วกันค่ะ" หยานเชียนอี้ตอบ

หยานหงไม่ยอมแพ้ "ไม่ดึกเลย เพิ่งจะค่ำเอง พวกเรายังไม่ได้ทานข้าวเย็นกัน รอให้ลูกพาเขากลับมาก่อน แล้วอีกอย่าง ยายของลูกก็มาเยี่ยมแล้ว พอได้ยินว่าลูกแต่งงานก็รีบอยากเจอเขาทันที ถือโอกาสทานข้าวด้วยกันเลย"

ยายมาที่บ้านเหรอ ใบหน้าของหยานเชียนอี้แสดงความไม่พอใจออกมาทันที ยายไม่เคยชอบแม่เลยและนั่นก็รวมถึงตัวฉันด้วยเธอทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนเสมอ

การที่พวกเขาเร่งให้เธอกลับบ้านทานข้าวด้วยในตอนนี้ ดูท่าจะเป็นกับดักชัดๆ

หยานเชียนอี้เดินออกไปที่มุมหนึ่ง แล้วพูดว่า "ไม่ค่ะ คืนนี้เขามีงานต้องทำ"

เธอเพิ่งจะเจรจาข้อตกลงกับมู่หยุนเลี่ยไป มู่หยุนเลี่ยเองก็คงไม่อยากกลับบ้านไปพร้อมกับเธอด้วยความระแวงที่ยังมีอยู่

มู่หยุนเลี่ยไม่ได้ตามเธอออกไป แต่ทันใดนั้นเองเขารู้สึกว่าร่างกายของเขากลับเย็นเฉียบและไม่มีแรง

“เชียนอี้!” เสียงดุๆ ของยายดังขึ้นจากปลายสาย พร้อมกับเสียงทุบโต๊ะ “กล้าดียังไง ไม่ปรึกษาครอบครัวแล้วไปแต่งงานมั่วๆ เธอรีบพาเขากลับมาให้ฉันดูหน้าเดี๋ยวนี้!” หยานเชียนอี้ ที่ไม่เคยกลัวใคร กลับหวั่นเกรงยายของเธอที่สุด

ในความทรงจำของเธอ ใบหน้าของยายมักจะนิ่งเคร่งตลอดเวลา ไม่เคยมีสักครั้งที่ยายจะยิ้มให้เธอเลย แถมเรื่องการหมั้นหมายกับฉู่หยางก็เป็นยายที่บังคับไว้ ยายรักฉู่หยางมาก และเคยบอกว่าหลานเขยต้องเป็นฉู่หยางคนเดียวเท่านั้น

ทุกครั้งที่เธอมีปัญหากับฉู่หยางแล้วคิดจะถอนหมั้น ยายจะเข้าข้างฉู่หยางและด่าทอเธออย่างหนักทุกครั้ง

ในขณะที่หยานเชียนอี้กำลังคิดหาทางที่จะปฏิเสธยายของเธอ ทันใดนั้นเอง มือคู่หนึ่งก็สอดเข้ามาโอบเอวเธอจากด้านหลัง

"ภรรยา...มันมืดมากเลย..."