บทที่ 21 มาทำข้อตกลงกัน

ในตอนนี้ หยานเชียนอี้สามารถขยับแขนได้แล้ว เธอหยิบเข็มเงินออกมาและเริ่มจิ้มไปยังจุดสำคัญต่างๆบนหัวของเธอ

เช่น จุดไป่ฮุ่ย สือเซินชง และเฟิงฉือ เพียงไม่นาน ร่างกายของเธอก็เริ่มกลับมารู้สึก เธอจิ้มเข็มเพิ่มเติมที่จุดบริเวณข้อต่อของแขนขา

สุดท้าย ร่างกายของเธอก็กลับมาเป็นปกติ หลังจากเก็บเข็มเงินเรียบร้อยแล้ว หยานเชียนอี้ก็ลุกขึ้น และมองมู่หยุนเลี่ย "เรามาทำข้อตกลงกันเถอะ"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ มู่หยุนเลี่ยก็ยืดหลังตรง ในที่สุดก็ไม่ต้องแสดงละครแล้วเหรอ เปิดประเด็นตรงๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

เขาหันกลับมามองหยานเชียนอี้ ใบหน้าของเขาภายใต้แสงจันทร์ยิ่งทำให้ดูเย็นชาและเย่อหยิ่ง

ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย "เธอต้องการอะไรกันแน่"

"ฉันรู้ว่าเมื่อคืนคุณมีพิษกำเริบ จนสติเลอะเลือนถึงได้แต่งงานกับฉันและคืนนี้ที่คุณนัดฉันออกมา ก็คงเพราะต้องการจะหย่ากับฉันใช่ไหม"

หยานเชียนอี้พูด เพราะใครๆ ก็ไม่อยากแต่งงานกับคนที่เจอกันแค่ครั้งเดียว

ยิ่งมู่หยุนเลี่ยเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีขนาดนี้ รอบตัวเขาคงมีคนที่เพียบพร้อมมากมาย

เขาคงไม่อยากผูกพันกับเธอในความสัมพันธ์การแต่งงานแบบนี้ต่อไป

มู่หยุนเลี่ยมองเธอด้วยความสนใจ "แล้วไง"

หยานเชียนอี้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ตอนนี้ฉันมีปัญหาบางอย่าง ฉันต้องการสามีไว้ใช้เป็นเกราะกำบัง ถ้าคุณจะช่วยได้ ช่วยอย่าเพิ่งหย่ากับฉันได้ไหม"

มู่หยุนเลี่ยหรี่ตาลง มองเธอเหมือนมองคนโง่ เธอไม่รู้หรือไงว่า หลังแต่งงานต้องรอถึงหนึ่งปีกว่าจะหย่าได้ นี่เป็นกฎของพลเมืองในสังคมแห่งดวงดาวและบทสนทนานี้ก็ไม่เป็นไปตามที่เขาคาดคิดเลยสักนิด

หยานเชียนอี้พูดต่อ "ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะไม่ให้คุณช่วยฟรีๆหรอก เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ฉันจะช่วยถอนพิษในตัวคุณออก" แน่นอน ถ้าจะเอาร่างกายฉันแลกด้วยก็ได้

มู่หยุนเลี่ยฟังแล้วถึงกับหัวเราะออกมาอย่างเยาะเย้ย

"อย่าคิดว่าฉันพูดเล่นนะ เข็มเงินของฉันเก่งมาก!" หยานเชียนอี้พูดพลางหยิบเข็มเงินออกมาโชว์

เข็มเงินในมือของเธอเปล่งประกายแสงจันทร์สะท้อนเข้าสู่ดวงตาของมู่หยุนเลี่ย กลายเป็นแสงเย็นๆ ที่สะท้อนถึงความอันตราย

ทันใดนั้น มู่หยุนเลี่ยก็พุ่งตัวเข้าไป จับข้อมือของหยานเชียนอี้แน่น "อดทนไม่ไหวแล้วเหรอ ต้องการหาโอกาสทำอะไรกับฉันหรือเปล่า"

"เอ๋" หยานเชียนอี้กระพริบตาด้วยความสับสน

"บอกมา ใครอยู่เบื้องหลังเธอ" มู่หยุนเลี่ยถามด้วยเสียงเย้ยหยัน

หยานเชียนอี้มองไปข้างหลังของเธอ "ก็ไม่มีใครอยู่ข้างหลังฉันนะ"

"เลิกแกล้งโง่ได้แล้ว!" มู่หยุนเลี่ยส่งเสียงเย้ยหยันอีกครั้ง เขาเหลือบมองเข็มเงินในมือของเธอด้วยความดูถูก

"เธอคิดจะใช้ของเล่นชิ้นนี้ฆ่าฉันเหรอ อย่าฝันลมๆ แล้งๆ ไปหน่อยเลย"

"นี่เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ในแพทย์แผนโบราณ มันเป็นการแพทย์ที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ คุณไม่เคยได้ยินเหรอ ของชิ้นนี้ใช้สำหรับช่วยชีวิต"

หยานเชียนอี้พยายามอธิบาย

แม้ว่าของชิ้นนี้จะกลายเป็นอาวุธในมือของเธอก็ได้ แต่เธอไม่ได้คิดจะฆ่าเขาเลยสักนิด

มองไปที่สีหน้าอันสงสัยของมู่หยุนเลี่ย หยานเชียนอี้ก็ทำอะไรไม่ถูก

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเข็มเงินเลย

ก็ไม่แปลกใจ เพราะวิชาแพทย์แผนโบราณมันเป็นเรื่องหลายพันปีมาแล้ว แถมยังสูญหายไปจากโลกนานแล้ว

ข้อมือของเธอที่ถูกบีบแน่นขึ้นทุกที เธอพยายามขยับมือออกแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอจึงพยายามอธิบายเพิ่มเติม

"ฉันพูดจริงๆนะ! ฉันเพิ่งใช้เข็มเงินช่วยให้ตัวเองกลับมารู้สึกอีกครั้ง คุณเห็นไหมว่ามันได้ผลเร็วกว่าการนวดที่คุณทำมาก ไม่อย่างนั้นฉันคงยังนอนอยู่บนพื้น และถ้าฉันคิดจะฆ่าคุณ ฉันคงทำมันไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนที่คุณมีพิษกำเริบ ฉันคงไม่รอถึงตอนนี้หรอก" หยานเชียนอี้มองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน พร้อมกับกระพริบตาปริบๆ