บทที่ 13 เรื่องสำคัญต้องพูดสามครั้ง!

“ขอโทษด้วยนะคะที่มาสาย พอดีเพิ่งเสร็จจากการให้ความร่วมมือกับตำรวจ”

หยานเชียนอี้เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ก่อนจะนั่งลงแล้วหันไปยิ้มให้หานย่าหรง

“ป้าหาน หนูรู้เรื่องของพ่อกับป้าแล้วนะคะ ยินดีด้วยค่ะ ต่อไปนี้เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆแล้ว เมื่อก่อนหนูเคยจินตนาการไว้เสมอว่า ถ้าหนูกับหรูยีได้เป็นพี่น้องกันคงจะดี ไม่คิดเลยว่าฝันจะเป็นจริง หรูยีเองก็ดีใจใช่ไหม” จู่ๆ เมื่อถูกถามตรงๆ หานรู่ยีก็ชะงักไป

เธอกำลังแอบมองหยานเชียนอี้อยู่ หยานเชียนอี้เปลี่ยนจากชุดแต่งงานมาเป็นชุดลำลองสีขาวเรียบง่าย

แม้ว่าชุดนี้จะดูธรรมดา แต่พอหยานเชียนอี้ใส่ กลับทำให้เธอดูโดดเด่นมากขึ้น ผิวขาวกระจ่างของเธอเหมือนจะเปล่งประกายออกมา

แปลกจัง หานรู่ยีไม่เคยเห็นชุดนี้ในห้องแต่งตัวมาก่อนเลย

ยิ่งมองรอยยิ้มสดใสของหยานเชียนอี้ หานรู่ยียิ่งรู้สึกหงุดหงิด

ตั้งแต่อายุ 12 ที่รู้จักกับหยานเชียนอี้ เธอมักจะเป็นเพียงเงาของหยานเชียนอี้เสมอ

หยานเชียนอี้มักจะโดดเด่นเป็นประกาย ทำให้เธอจมหายไปในความมืด

ในช่วงสองปีที่เธออยู่บ้านนี้ เธอพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สมบูรณ์แบบ

ตั้งแต่กิ๊บติดผมยันถุงเท้า ทุกอย่างต้องเป็นแบรนด์หรู

แต่ในวินาทีที่เธอเผชิญหน้ากับหยานเชียนอี้ เธอกลับรู้สึกว่าความพยายามทั้งหมดของเธอนั้นไร้ค่า

เพียงเพราะเธอไม่ได้เติบโตมาในตระกูลสูงศักดิ์ จึงทำให้เธอพ่ายแพ้ต่อความสง่างามที่ติดตัวของหยานเชียนอี้ตั้งแต่เกิด

หานรู่ยีพยายามกลั้นความขมขื่นในใจ ยิ้มออกมาเล็กน้อย “แน่นอน ดีใจอยู่แล้วล่ะ”

“ก็ดีแล้วล่ะ เพราะเช้านี้ตอนฉันกลับมา ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเลย ฉันไม่รู้เลยว่าของไม่สะอาดในห้องนอนคือตัวเธอน่ะ” หยานเชียนอี้พูดต่อ

หานรู่ยีชะงัก ส่วนสีหน้าของหานย่าหรงก็แข็งทื่อ

หยานเชียนอี้รีบแก้คำพูด “เอ่อ หนูหมายถึงหนูไม่รู้ว่าของไม่สะอาดที่หนูพูดถึงคือตัวเธอน่ะ หนู... อุ๊ย ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ผิดไปหมดเลย”

สีหน้าของหานย่าหรงดำคล้ำลงทันที “เชียนอี้ เธอหมายความว่ายังไงกัน”

หยานเชียนอี้ทำท่าทางตกใจ รีบหันไปหาพ่อและพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน่าสงสาร

“พ่อคะ หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ หลังจากนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาสองปี รู้สึกเหมือนหนูพูดไม่ค่อยเก่งแล้ว หนูไม่ได้ตั้งใจหมายความแบบนั้นจริงๆ หนูแค่อยากจะอธิบาย หนูไม่รู้เลยว่าของไม่สะอาดที่หนูพูดถึงคือหรูยี”

“...” สีหน้าของหานย่าหรงและหานรู่ยียิ่งมืดมนมากขึ้น

หยานเชียนอี้รีบตักข้าวกินพร้อมทำท่าเหมือนเสียใจสุดๆ “เหมือนยิ่งอธิบายยิ่งแย่ลงไปใหญ่ หนูพูดไม่เก่งจริงๆ ค่ะ งั้นไม่พูดแล้วดีกว่า”

เธอเน้นคำว่า “ของไม่สะอาด” ซ้ำสามครั้ง แล้วเริ่มตั้งใจทานข้าวต่อ!

หยานหงรีบตัดบท “พ่อเข้าใจในสิ่งที่เชียนอี้หมายถึง เธอแค่อยากจะอธิบายว่าเธอไม่รู้ว่าหรูยีนอนห้องนั้น มันเป็นเรื่องเล็กน้อย หรูยีเป็นเด็กที่ใจกว้าง ไม่ถือสาหรอก มากินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด”

หานย่าหรงไม่สนใจแล้วว่าหยานเชียนอี้พูดเพราะพูดไม่เก่งจริงหรือแกล้งด่ากัน แต่ตอนนี้เธอโมโหจนแทบจะกินไม่ลงแล้ว

“เชียนอี้ ยังมีอีกเรื่องที่เธออาจจะยังไม่รู้ ตอนนี้เธอหมั้นกับฉู่หยางไม่ได้แล้ว เพราะตอนนี้ฉู่หยางเป็นแฟนของหรูยีแล้ว”

หานย่าหรงพูดจบ ก็ดื่มน้ำอย่างสบายใจ รอคอยที่จะเห็นหยานเชียนอี้เสียใจจนแทบทรุด แต่ไม่คาดคิดว่า หยานเชียนอี้ที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย กลับไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น และตอบกลับไปอย่างง่ายๆ “อืม”

หานย่าหรง:???

ปฏิกิริยาที่นิ่งเฉยนี้ไม่ใช่สิ่งที่หานย่าหรงและหานรู่ยีคาดหวัง

หานรู่ยีถามด้วยความสงสัย “เชียนอี้ เธอโกรธฉันอยู่หรือเปล่า”