ตอนที่ 260 หวังอี้เถาเป่า

เขตดาราอู๋หลง  

ระหว่างสินค้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด บางครั้งก็มีภูเขาขยะขนาดใหญ่และสูงตระหง่านตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น ตรงกลางมีถนนในอวกาศสำหรับขนส่งสินค้ากว้าง 100 กิโลเมตร

ยานอวกาศมาตรฐานที่หวังยี่และพวกเขาอยู่ได้เดินทางกลับมายังจักรวาลดั้งเดิมอีกครั้ง และปรากฏตัวที่นี่

“เอ๊ะ?”

เมื่อยานอวกาศปรากฏขึ้น หวังอี้ในยานอวกาศก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดและเรียกร้องในทันที ดึงดูดร่างกายของเขา ราวกับว่าเซลล์ทั่วร่างกายกำลังเดือดพล่าน

ราวกับว่ามีสนามแม่เหล็กที่มองไม่เห็นกำลังเรียกหาเขาจากที่ไกลแสนไกล

“มาจากเศษเกราะของเผ่าพันธุ์หยานเสิน... พูดให้เจาะจงกว่านั้นก็คือ มาจากเศษลูกปัดเกราะที่สร้างขึ้นจากสมบัติล้ำค่า 'เกราะหายนะ'” หวังอี้หรี่ตาลง

เขาคาดการณ์ไว้แล้ว จึงไม่ตื่นเต้นจนเกินไป

อย่างไรก็ตาม...

“หากมีเศษลูกปัดเกราะ ก็ไปลงชื่อเข้าใช้ที่นั่น” หวังยี่ตัดสินใจในทันที

พูดตามจริงแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะสามารถลงชื่อเข้าใช้ “เคล็ดวิชาเก้าหายนะ” ในขั้นตอนต่อไปได้ที่นี่หรือไม่ เขาก็แค่เสี่ยงดูเท่านั้น

นี่ก็เป็นสถานที่เดียวที่เขารู้จัก นอกจากโลก ที่สามารถลงชื่อเข้าใช้เคล็ดวิชาเก้าหายนะได้

หากเขาไปลงชื่อเข้าใช้ที่ถ้ำของจั้วซานเค่อ ความหวังคงจะสูงมาก แต่เขาไม่ต้องการพบกับปีศาจชราตนนี้ในตอนนี้

“จั้วซานเค่อ” อายุจริงนั้นยาวนานกว่าจักรวาลดั้งเดิมในยุคนี้เสียอีก เป็นของโบราณที่มีชื่อเสียงโด่งดัง มีพลังวิเศษมากมาย และหยั่งถึงไม่ได้

“ฝ่าบาทหวังอี้ ต่อไปเราจะไปทางไหน มีภูเขาขยะมากมายอยู่รอบๆ” เอวา อมตะถาม

“เราไปที่นั่น” หวังอี้ชี้ไปที่ภูเขาขยะสูงตระหง่านในระยะไกล ซึ่งเป็นทิศทางที่รับรู้ถึงการเหนี่ยวนำที่แปลกประหลาด

เอวาควบคุมยานอวกาศมาตรฐานนี้ให้กลายเป็นลำแสงพุ่งไปยังภูเขาขยะที่หวังอี้ชี้ ระหว่างทางก็ผ่านช่องทางสินค้าในอวกาศที่ยาวและว่างเปล่า ในที่สุดก็มาถึงหน้าภูเขาขยะขนาดใหญ่กว่าดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง

ฟู่ ยานอวกาศหายไป อมตะสองตนและหวังอี้ปรากฏตัวที่นี่ในเวลาเดียวกัน

หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ลอบสังหารเมื่อครู่ พวกเขาก็ไม่กล้าอยู่ห่างจากหวังอี้มากเกินไป และเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็ไม่ได้ส่งผู้แข็งแกร่งคนอื่นมา

“ไม่ใช่ที่นี่ บินต่อไปข้างหน้า ไปที่นั่น” หวังอี้พูดขึ้นทันใด

“ได้” อมตะทั้งสองปฏิบัติตามคำสั่งในทันที

ใช้พลังอมตะห่อหุ้มหวังอี้ให้กลายเป็นลำแสง พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเกือบ 200,000 กิโลเมตรต่อวินาที ประมาณสองชั่วโมงก็มาถึงภูเขาขยะสูงตระหง่านอีกแห่งที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางหลายแสนกิโลเมตร

“อืม การเหนี่ยวนำนี้ยังอยู่ข้างหน้า” หวังอี้โบยบินไปรอบๆ ภูเขาขยะแห่งนี้หนึ่งรอบอย่างรวดเร็ว พลังจิตตรวจสอบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบอะไรเลย กลับกัน การเหนี่ยวนำที่เหมือนสนามแม่เหล็กในระยะไกลยังคงเรียกหาเขาอยู่

“ที่นี่ไม่มีอะไรที่ตรงใจฉัน บินต่อไปข้างหน้า” หวังอี้หันไปบอกเทพอมตะทั้งสองที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“ได้ ฝ่าบาท”

อมตะทั้งสองแม้จะสงสัยในใจอยู่บ้าง แต่ก็ยังปล่อยพลังอมตะออกมาอย่างเชื่อฟัง พาหวังอี้ทะยานขึ้นสู่อากาศ บินไปทางทิศตะวันตก

บิน บินอย่างต่อเนื่อง

ทั้งสามบินผ่านภูเขาขยะแล้วภูเขาขยะเล่า

“ช่างเถอะ”

หลังจากผ่านไปเจ็ดวัน หวังอี้ที่ข้ามภูเขาขยะไปไม่รู้กี่ลูกแล้วก็รู้สึกถึงการเหนี่ยวนำสนามแม่เหล็ก “ข้างหน้า” นั้นอยู่ไกลออกไป จึงรู้สึกพูดไม่ออก

“การเหนี่ยวนำของเศษลูกปัดเกราะนี้ แม้จะอยู่ห่างไกลมาก แต่ก็ยังทำให้ฉันรู้สึกได้อย่างแรงกล้า สมแล้วที่เป็นสมบัติที่เกี่ยวข้องกับ 'เกราะหายนะ' ที่จั้วซานเค่อสร้างขึ้น” หวังอี้ถอนหายใจ

“แต่การบินแบบนี้ช้าเกินไป หากสามารถเคลื่อนย้ายได้ทันทีก็คงจะดี” หวังอี้คิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกเยาะเย้ยตัวเอง

ที่นี่คือเขตดาราขยะของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ซึ่งเป็นดินแดนแห่งสมบัติด้วย เป็นสถานที่ที่มีการควบคุมอย่างเข้มงวด ห้ามใช้การเคลื่อนย้ายในอวกาศและการเคลื่อนย้ายโดยพลการ มีเพียงผู้ทรงพลังระดับสูงของเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ประจำการอยู่ที่นี่เท่านั้นที่สามารถเข้าและออกได้ตามใจชอบ

ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ในช่วงเวลานี้ หวังอี้ลงชื่อเข้าใช้ทุกวัน แต่ก็ไม่ได้รับรางวัลดีๆ อะไรเลย

รวมแล้วไม่ถึง 10 หน่วยฮุ่นหยวน ยิ่งไม่ต้องพูดถึง “เกราะหายนะ” รางวัลที่เกี่ยวข้องกับ “เคล็ดวิชาเก้าหายนะ”

หวังอี้มองไปที่ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ไร้ขอบเขต และภูเขาขยะที่ไม่มีที่สิ้นสุด รู้สึกว่า “ภาระหนักหน่วง”

บินต่อไป

และอมตะทั้งสองที่พาเขาบินอยู่ตลอดเวลาก็คิดในใจว่า หวังอี้ผู้นี้ดูเหมือนจะมีพฤติกรรมแปลกๆ อยู่บ้าง

แต่พวกเขาไม่กล้าแสดงออกมา ยังคงกระตือรือร้นและเคารพเหมือนเดิม

“บางทีนี่อาจจะเป็นนิสัยแปลกๆ ของอัจฉริยะ”

พวกเขาคิด

...

หลังจากผ่านไป 13 วัน

ภูเขาขยะสูงตระหง่านราวกับดาวเคราะห์ดวงใหญ่ กองซากปรักหักพังที่เต็มไปด้วยภูเขาแห่งนี้ หวังอี้เพิ่งลงมาที่นี่ก็รู้สึกถึงแรงเรียกที่รุนแรงมาก จนทำให้เลือดไหลเวียนเร็วขึ้นทั่วร่าง รู้สึกว่าเซลล์ทุกเซลล์กำลังเดือดพล่าน จนเกือบจะควบคุมไม่ได้

“อืม!!!?” ดวงตาของหวังอี้เปล่งประกาย

“พวกเจ้ารออยู่ที่นี่” หวังอี้พูดกับอมตะทั้งสองที่พาเขาเดินทางอย่างขยันขันแข็ง จากนั้นร่างก็กลายเป็นสายฟ้า พุ่งไปยังภูเขาขยะแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว

“โคลเซอรอน” “เอวา” อมตะทั้งสองปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด อยู่ด้านหลังเฝ้าดูหวังอี้จากไป

แต่พลังอมตะของพวกเขาได้ตรวจสอบพื้นที่โดยรอบหลายล้านกิโลเมตรแล้ว รวมถึงแผนที่ตรวจสอบด้วย จึงไม่ต้องกังวลว่าต่างเผ่าพันธุ์จะโผล่ออกมาทันที

“ฝ่าบาทหวังอี้ช่างยากที่จะต้อนรับจริงๆ ช่างกระตือรือร้นเหลือเกิน” อมตะทั้งสองพูดคุยกัน

“อืม ฝ่าบาทยังเด็ก ครั้งแรกที่ได้มาที่เขตดาราขยะแห่งนี้ กระตือรือร้นแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ”

“ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน”

อมตะทั้งสองขณะที่พูดคุยกัน ก็คอยจับตามองการเคลื่อนไหวของหวังอี้อยู่ตลอดเวลา เห็นด้วยตาตัวเองว่าเขาบินเข้าไปในภูเขาขยะขนาดใหญ่ พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะไม่ออกไปในตอนนี้

และหวังอี้ก็เหมือนลูกธนูพุ่งเข้าไปในภูเขาขยะขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางหลายแสนกิโลเมตรนี้ ตามหาการเหนี่ยวนำนั้นอย่างรวดเร็ว และเข้าไปลึกอย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้า เขาก็เจาะลึกลงไปในพื้นที่หลายหมื่นกิโลเมตร ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงการเรียกที่วุ่นวายมากมายในบริเวณใกล้เคียง ซึ่งอยู่คนละทิศทางอย่างน้อยเจ็ดหรือแปดทิศทาง

ความรุนแรงก็แตกต่างกันไป

เขาเข้าใจในทันทีว่า นี่คือเศษลูกปัดเกราะที่กระจัดกระจายอยู่ที่นี่

“ตูม!”

หวังอี้ใช้พลังจิตอันทรงพลังผลักสิ่งกีดขวางด้านหน้าออกไปอย่างรุนแรง พุ่งไปยังระยะหลายหมื่นกิโลเมตร ซึ่งเป็นสถานที่ที่มีการเหนี่ยวนำที่ค่อนข้างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าเศษเกราะชิ้นหนึ่งฝังอยู่ลึกเข้าไปในซากยานอวกาศ

“มา!” หวังอี้โบกมือ พลังจิตห่อหุ้มเศษเกราะชิ้นนั้น ดึงมันออกมาจากแผ่นโลหะของยานอวกาศ แล้วนำกลับมาไว้ข้างหน้าเขา แขวนลอยอยู่ตรงหน้าเขา

เศษเกราะชิ้นนี้มีความยาวประมาณหนึ่งฟุต กว้างครึ่งฟุต และหนาเท่าหัวแม่มือ ทั้งหมดเป็นสีเงิน แขวนลอยอยู่เฉยๆ

“อืม สีเงิน นี่น่าจะเป็นเศษของ 'เกราะแม่ทัพ'” หวังอี้สังเกตเศษเกราะชิ้นนี้ที่ส่งคลื่นเรียกมาเป็นระลอกๆ แล้วค่อยๆ เข้าใกล้

เมื่อหวังอี้เข้าใกล้ประมาณห้าเมตร เศษเกราะที่เดิมทีเป็นสิ่งของที่ตายแล้ว ก็ดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมาทันใด เกราะทั้งชิ้นสั่นไหว แล้วก็พุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า พุ่งเข้ามาในมือขวาของเขาในทันที แล้วพยายามจะเจาะเข้าไปในร่างกาย

แต่หวังอี้เตรียมตัวไว้แล้ว พลังจิตห่อหุ้มเศษเกราะชิ้นนี้ไว้ แล้วก็ย้ายไปที่แหวนโลกที่ราชาหลงเจวี๋ยมอบให้

เนื่องจากแหวนโลกที่ราชาหลงเจวี๋ยมอบให้แก่เขาได้รับการกลั่นแล้ว จึงมีตราจิตของหวังอี้ จนกว่าจะออกจากเขตดาราอู๋หลงจึงจะคืนให้ ดังนั้นหวังอี้จึงสามารถใช้แหวนโลกนี้ได้ชั่วคราว

โลกภายในแหวนนี้มีความยาว กว้าง และสูง 100,000 กิโลเมตร สิ่งของที่หวังอี้นำมาจากเขตดาราอู๋หลง สามารถนำมาใส่ไว้ที่นี่ได้เท่านั้น สิ่งของที่นำออกไปจะถูกระบบคำนวณปริมาตร หากปริมาตรรวมถึง 100,000 กิโลเมตร ก็จะถูกบันทึกไว้เป็นธรรมชาติ

“สำเร็จ”

หวังอี้หยุดอยู่กับที่ มองไปรอบๆ มีการเรียกคลื่นอีกมากมายมาจากทิศทางอื่นๆ

แต่หวังอี้ก็ไม่รีบ

“ตอนนี้... ลงชื่อเข้าใช้ก่อน”

“ลงชื่อเข้าใช้!”

【ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ รับรางวัล 'เกราะราชา' (จำนวน: 1)】

【สถานที่นี้สามารถลงชื่อเข้าใช้ได้: 0】