ฉินโม่ไม่ยอมปล่อยให้หลี่อวี้ซู่หลุดพ้นง่ายๆ เขาตามนางไปราวกับแมลงวันที่ได้กลิ่นหอมของอาหาร "เจ้าไม่กินแน่นะ? น่าเสียดายแย่ อาหารดีๆ แบบนี้ต่อให้กินทุกวันก็ไม่ถือว่ามากเกินไป"

เมื่อเห็นท่าทางขี้โอ่ของฉินโม่ หลี่อวี้ซู่ทนไม่ไหวอีกต่อไป

นางกัดเนื้อแกะในมือเขาเข้าเต็มๆ แล้วกล่าวด้วยท่าทางเยาะเย้ย "ข้ากินแล้ว เจ้าจะทำอะไรได้!"

ทุกคนรอบๆ ถึงกับตะลึงงันกับภาพที่เห็น

"โอ้! นี่มันน่าอายเกินไปแล้ว!"

"พี่เจ็ดถึงกับใช้ตะเกียบเดียวกับเจ้าโง่ฉิน!" องค์หญิงน้อยกระซิบ

ถึงแม้ราชวงศ์ต้าเฉียนจะเปิดกว้าง แต่การที่สตรีซึ่งยังไม่ได้แต่งงานแล้วยังมาใช้ตะเกียบร่วมกันกับคู่หมั้นต่อหน้าผู้อื่น นับว่าเป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง

แม้กระทั่งคู่สามีภรรยาก็ไม่ควรป้อนกันในที่สาธารณะ เพราะถือเป็นสิ่งที่ขัดต่อมารยาทอันดีงาม

กงซุนฮองเฮาทำเป็นมองไม่เห็น เหตุการณ์นี้อาจเป็นโอกาสที่จะช่วยคลายความขัดแย้งระหว่างพวกเขา

"เจ้าอยากกินก็บอกสิ ข้าจะป้อนเจ้าเอง!" ฉินโม่ยิ้มกวนๆ ออกมา

หลี่อวี้ซู่รู้สึกอับอายจนใบหน้าแดงก่ำเมื่อตระหนักว่าตัวเองทำอะไรลงไป

ในขณะนั้นเอง เสียงประกาศจากด้านนอกดังขึ้น "ฝ่าบาทเสด็จ!"

หลี่ซื่อหลงนำเหล่าขุนนางเข้ามาในตำหนัก ในขณะที่เดินอยู่ด้านนอก พวกเขาก็ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยมาแต่ไกลแล้ว

ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในห้อง ก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็น

"อวี้ซู่ นี่มันอะไรกัน?" หลี่ซื่อหลงชี้ไปที่ผู้สาวและว่าที่บุตรเขย

หลี่อวี้ซู่ตกใจมาก นางรีบเตะฉินโม่ด้วยความโกรธก่อนจะรีบคุกเข่าลง "ถวายบังคมพระบิดา!"

ฉินโม่ร้องโอดครวญ ลูบต้นขาที่โดนเตะ "จะเตะข้าทำไม?"

กงซุนฮองเฮารีบลุกขึ้นทำความเคารพ "ถวายบังคมฝ่าบาท!"

องค์ชายและองค์หญิงทุกคนก็รีบคุกเข่าลง

แต่ในกลุ่มนี้มีคนที่แปลกอยู่คนหนึ่ง นั่นคือฉินโม่ เขานั่งลงลูบขาแล้วกล่าวขึ้น "ท่านพ่อตา ข้าถูกองค์หญิงเตะเจ็บจนลุกไม่ไหว ต้องขออภัยด้วย!"

หลี่ซื่อหลงทำหน้าเคร่งเครียด ส่วนกงซุนอู๋จี้เองก็ดูไม่พอใจนัก

"ไม่ใช่ว่าเจ้าและหลี่อวี้ซู่เป็นศัตรูกันอยู่หรอกหรือ? ทำไมถึงมาป้อนอาหารกันเช่นนี้?"

ขุนนางหลายคนเช่นเหลียงเจิ้งต่างก้มหน้ามองพื้น เพราะนี่เป็นเรื่องส่วนตัวขององค์หญิง ทั้งยังเกิดขึ้นในตำหนักของฮองเฮา พวกเขาจึงแสร้งทำเป็นหนวกใบ้ทันที

หลี่ซื่อหลงไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาก็พอจะมองออกว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาเรียกให้ทุกคนลุกขึ้น และไม่ได้เอาความกับฉินโม่ จากนั้นเขาเดินตรงไปที่หม้อไฟ เมื่อเห็นว่าทุกคนมีถ้วยเล็กๆ ของตัวเองพร้อมกับน้ำจิ้ม เขาก็ถามฉินโม่ "เจ้าโง่ฉิน ยังไม่รีบจัดมาให้ข้าสักชุด!"

"มาแล้วท่านพ่อตา!"

ฉินโม่วิ่งไปอย่างรวดเร็ว

"นี่เรียกว่าอะไร?"

"หม้อไฟ!"

"กินอย่างไร?"

"ท่านพ่อตา ท่านนี่ไม่ฉลาดเลย กินก็ต้องใช้ปากสิ!"

ทุกคนเหงื่อแตกจนแผ่นหลังเปียกชุ่ม ฉินโม่ช่างกล้าหาญจริงๆ หากเป็นคนอื่นต่อให้มีสิบหัวก็ไม่พอตัด

หลี่ซื่อหลงกัดฟัน "ถ้าไม่เห็นแก่บิดาเจ้า และเพราะเจ้าไม่เต็มเต็ง ข้าจะให้ขันทีโบยเจ้าให้ตาย!"

กงซุนฮองเฮารีบเข้าแทรก "ฝ่าบาทเป็นผู้ใหญ่ไม่ควรถือสาเด็กน้อยเช่นฉินโม่เพคะ" จากนั้นนางก็ขยับที่นั่งให้และกล่าวว่า "นี่เรียกว่าหม้อไฟ เป็นฝีมือของฉินโม่ รสชาติดีอย่างหาที่เปรียบไม่ได้เลยเพคะ!"

นางรีบตักน้ำจิ้มสูตรพิเศษให้ฮ่องเต้แล้วจุ่มเนื้อแกะร้อนๆ ในน้ำจิ้ม พร้อมเป่าและยื่นไปที่ปากของหลี่ซื่อหลง "ฝ่าบาท ลองดูสิเพคะ!"

หลี่ซื่อหลงชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นกงซุนฮองเฮาส่งสายตาไปทางหลี่อวี้ซู่ที่น้ำตาคลอเบ้า เขาก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดในทันที

….

หลังจากที่หลี่ซื่อหลงและเหล่าขุนนางทานอาหารเสร็จ บรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน ทุกคนต่างอิ่มเอมใจกับรสชาติของหม้อไฟที่ฉินโม่ทำ แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานและผ่อนคลาย เสียงของกงซุนอู๋จี้ดังขึ้น ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที

“ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องหนึ่งที่อยากทูลขอ” กงซุนอู๋จี้กล่าวด้วยท่าทีจริงจัง

หลี่ซื่อหลงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย "เจ้ามีเรื่องอะไรถึงต้องพูดต่อหน้าทุกคน?"

ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างมองไปที่กงซุนอู๋จี้ด้วยความสนใจ เพราะการที่ขุนนางใหญ่ร้องขออะไรบางอย่างจากฮ่องเต้มันจะต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

กงซุนอู๋จี้ค่อยๆ เอ่ยว่า “กระหม่อมอยากขอพระบรมราชานุญาตให้ตระกูลของกระหม่อมเป็นทองแผ่นเดียวกับตระกูลหลิว กระหม่อมได้ยินมาว่าบุตรีของตระกูลหลิวปีนี้อายุสิบเจ็ดถึงเวลาต้องออกเรียนแล้ว กระหม่อมจึงอยากสู่นางให้บุตรโง่เขลาของกระหม่อม”

คำพูดของกงซุนอู๋จี้ทำให้ทุกคนในห้องต่างอึ้งไปชั่วขณะ แม้แต่หลี่ซื่อหลงเองก็แสดงสีหน้าแปลกใจ

“ตระกูลหลิวอย่างนั้นรึ? ตระกูลหลิวที่คุมทัพชายแดนใต้ใช่ไหม?” หลี่ซื่อหลงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

กงซุนอู๋จี้พยักหน้า "ถูกแล้วฝ่าบาท หากการเกี่ยวดองของทั้งสองตระกูลเกิดขึ้นมันจะสร้างความมั่นคงให้กับอาณาจักรของเราอย่างมาก"

หลี่ซื่อหลงครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “หากตระกูลของเจ้าเชื่อมโยงกับตระกูลหลิว ตำแหน่งของเจ้าก็ดูจะมั่นคงขึ้นด้วย?”

คำถามนี้ทำให้ทุกคนในห้องต่างเงียบงัน กงซุนอู๋จี้รีบคุกเข่าลงบนพื้นและกล่าวว่า “กระหม่อมไม่มีความทะเยอทะยานใดๆ สิ่งที่กระหม่อมต้องการคือความมั่นคงของอาณาจักร และกระหม่อมเชื่อว่าการเป็นทองแผ่นเดียวกับตระกูลหลิวมีแต่จะสร้างประโยชน์ให้กับอาณาจักรของเรา”

หลี่ซื่อหลงจ้องมองกงซุนอู๋จี้ด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนที่เขาจะพยักหน้า “หากเจ้าเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่เหมาะสม ข้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะคัดค้าน”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท เป็นพระมหากรุณาธิคุณต่อตระกูลกงซุนอย่างล้นพ้น” กงซุนอู๋จี้คำนับด้วยความนอบน้อม

หลังจากนั้น การสนทนาระหว่างหลี่ซื่อหลงกับข้าราชบริพารก็ยังคงดำเนินต่อไป แต่บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนเป็นทางการมากขึ้น ความสนุกสนานและเสียงหัวเราะที่เคยมีอยู่กลับกลายเป็นการกล่าวคุยอย่างจริงจังในเรื่องการเมือง

อย่างไรก็ตาม ฉินโม่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามฮ่องเต้กลับไม่ได้สนใจบรรยากาศรอบตัวเลย เขายังคงกินอาหารของตนอย่างเอร็ดอร่อย ไม่สนใจว่าขุนนางคนใดจะปรึกษาเรื่องอะไร

หลี่ซื่อหลงสังเกตเห็นพฤติกรรมของฉินโม่ เขาเริ่มสงสัยว่าทำไมฉินโม่ถึงไม่รู้สึกรู้สากับการประชุมที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของผู้คนมากมายเช่นนี้ จึงเอ่ยถามว่า

"ฉินโม่ เจ้าไม่คิดจะฟังเรื่องที่เรากำลังปรึกษากันหน่อยหรือ?"

ฉินโม่เงยหน้าขึ้นจากจานอาหารของเขา แล้วยิ้มกว้าง "ฝ่าบาท ข้าคิดว่าการกินอาหารให้อิ่มสำคัญที่สุด หากไม่อิ่มจะคิดอะไรออกได้อย่างไร?"

คำตอบของฉินโม่ทำให้หลี่ซื่อหลงถึงกับหัวเราะออกมา "เจ้าช่างเป็นคนที่ในสมองบรรจุไว้แต่อาจมจริงๆ"

ขณะที่การสนทนายังคงดำเนินไป กงซุนอู๋จี้ก็เริ่มกล่าวถึงเรื่องการแต่งงานระหว่างบุตรชายของเขากับตระกูลหลิวอีกครั้ง หลี่ซื่อหลงยิ้มเล็กน้อยและถามว่า “เจ้าคิดว่าการแต่งงานครั้งนี้จะก่อให้เกิดผลประโยชน์ต่ออาณาจักรอย่างไร?”

กงซุนอู๋จี้ตอบอย่างมั่นใจ “ตระกูลของกระหม่อมมีกิจการมากมายที่จะทำเงินเข้าสู่อาณาจักรของเรา เมื่อมีตระกูลหลิวให้การคุ้มครองที่ชายแดนภาคใต้ เราจะสามารถส่งออกสินค้าไปขายได้อย่างปลอดภัย สิ่งนี้จะทำให้เงินทองหลั่งไหลเข้าสู่อาณาจักรของเราไม่หยุดหย่อน”

หลี่ซื่อหลงครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนที่จะยิ้มและกล่าวว่า “หากเจ้ามั่นใจเช่นนั้น ข้าก็ไม่ขัดข้อง อย่างไรก็ดีทุกอย่างต้องค่อยๆ ดำเนินไปตามความเหมาะสมด้วย”

กงซุนอู๋จี้คำนับด้วยความนอบน้อมและตอบกลับว่า "กระหม่อมจะจดจำคำสอนของฝ่าบาทไว้เสมอ"

หลังจากนั้น การประชุมก็จบลงด้วยความพึงพอใจของทุกฝ่าย แต่ฉินโม่กลับยังคงไม่ละสายตาจากอาหารของเขา เขายังคงกินต่อไป โดยไม่สนใจกิจการของบ้านเมืองแม้แต่น้อย

…………

0 0 โหวต

Article Rating

1 Comment

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด