บทที่ 72 คำกล่าวเปิด

หนิงหนิง Talk 🍎

นี่คือสารของผู้แต่งค่า ไปดูกันว่าเค้าเขียนอะไรบ้าง…

.

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกคนที่สนับสนุนอย่างมาก! หนังสือเล่มที่แล้วล้มเหลว จึงไม่มีหน้าจะเขียนคำกล่าวเมื่อขึ้นชั้นวาง!

หนังสือเล่มนี้เพราะการสนับสนุนของทุกคน คงไม่ถือว่าล้มเหลวแล้ว จึงกล้าหน้าด้านเขียนคำกล่าวเมื่อขึ้นชั้นวาง

แต่ผมไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าจะเขียนยังไง ก็เลยเขียนส่งๆ ไป

นึกย้อนถึงประสบการณ์การเขียนกว่าหนึ่งปี ช่วงนี้ของปีที่แล้วยังกังวลเรื่องการทำสัญญาจนหน้าตาเศร้าหมอง บางครั้งก็รู้สึกเหมือนผ่านไปนานมากแล้ว

เมื่อปีที่แล้ว ผมเขียนนิยายยาว 440,000 ตัวอักษร เขียนจบแล้วยังไม่ได้ทำสัญญา

ทุกสองสัปดาห์ก็กดปุ่มขอทำสัญญาในระบบหลังบ้านหนหนึ่ง หวังว่าจะได้ทำสัญญา ส่วนเรื่องขึ้นชั้นวางได้เงินนั่นไม่เคยคิดถึงเลย

ภายหลังถึงรู้ว่าปุ่มขอทำสัญญานั่น แทบจะเป็นแค่ที่ปลอบใจทางใจเท่านั้น! การทำสัญญาล้วนขึ้นอยู่กับบรรณาธิการติดต่อมาเอง!

ครึ่งปีนั้นเป็นช่วงเวลาที่บรรยายไม่ถูก ทำให้สงสัยชีวิตตัวเอง ว่าไม่เหมาะจะเขียนนิยายหรือเปล่า

หนังสือเล่มที่แล้วก็เขียนไปเกือบแสนตัวอักษรแล้ว เตรียมจะเลิกเขียน แต่ได้เจอบรรณาธิการผิงไหลช่วยไว้ ทำให้ได้ทำสัญญาสำเร็จ

ไม่งั้นไม่รู้ว่าจะได้ทำสัญญาเมื่อไหร่

ด้วยเหตุนี้ เล่มที่แล้วจึงเขียนแบบลวกๆ ล้มเหลวโดยสมบูรณ์!

ส่วนหนังสือเล่มนี้ พูดตามตรงไม่คิดว่าจะได้ผลตอบรับดีขนาดนี้! ผมรู้สึกงงๆ และรู้สึกกดดันด้วยซ้ำ

แต่เดิมแค่อยากเขียนเรื่องสนุกๆ หาเลี้ยงปากท้อง ทำไมมีคนอ่านเยอะจัง! คิดว่าถ้าเขียนพัง ถ้าเขียนแล้วผู้อ่านไม่ชอบจะทำยังไง?

บางครั้งก็กังวลจนแก้ไขบางบทซ้ำไปซ้ำมา จนเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา

ภายหลังคิดดูอีกที ตอนเขียนยังไม่ได้คิดอะไรมากมาย ทำไมไม่เขียนตามความคิดแรกล่ะ?

ก็เลยปล่อยวางได้

ขอเพียงเขียนเรื่องที่ตัวเองอยากเขียนให้ดีก็พอ!

ส่วนเป้าหมายนั้น ไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวถึงเวลาทำไม่ได้ จะถูกหาว่าคุยโว เป็นที่ขบขัน!

นักเขียนหน้าใหม่ ก็ต้องถ่อมตัวแบบนี้แหละ!

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกคนที่สนับสนุนอีกครั้ง!

ผมจะเขียนทุกบทให้ดี พยายามทำให้ตัวเองพอใจก่อนจะเผยแพร่ ตั้งใจเขียนทุกบท

มนุษย์เงินเดือนที่รักการเขียน โชคคงไม่เลวร้ายเกินไป! จบคำกล่าวเมื่อขึ้นชั้นวาง!

(ความยาวนี้พอๆ กับรายงานสรุปประจำปีของผมเมื่อก่อนเลย! ฮ่าๆ)