บทที่ 17 น้ำพุ่งขึ้นมา

หลังจากที่ชาวบ้านผลัดกันเจาะบ่ออย่างเต็มที่ประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเขาก็เจาะลงไปได้ประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร

“เห็นไหมล่ะ ไม่มีน้ำใช่ไหม?” มีคนเริ่มพูดทำนองมองดูอยู่แล้วพูดทีหลัง

ถ้าการขุดบ่อมันง่ายขนาดนี้ พวกเขาก็คงจะขุดบ่อกันหลายๆ บ่อไปแล้ว จะได้ไม่ต้องไปแย่งน้ำกับหมู่บ้านอื่นจนต้องทะเลาะกัน

“ตำแหน่งนี้ไม่น่าจะดี”

“ไม่ใช่เรื่องตำแหน่งหรอก ตอนนี้มันแล้งขนาดนี้ ไม่เห็นหรือไงว่าบ่อน้ำเก่าของพวกเรายังแห้งเลย?”

โจวอี้หมินก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอน้ำที่ความลึกแค่เจ็ดหรือแปดเมตร เพราะบ่อน้ำเก่าของหมู่บ้านที่แห้งก็มีความลึกประมาณแปดเมตร แต่บ่อใหญ่พอที่จะให้คนสองสามคนมาดึงน้ำพร้อมกันได้

ถ้าบ่อนั้นแห้งไปแล้ว แสดงว่าระดับน้ำใต้ดินต้องต่ำกว่าบ่อนั้นแน่นอน

ดังนั้น ต้องเจาะลงไปให้ลึกกว่านี้

โจวอี้หมินและหัวหน้าหมู่บ้านไม่ได้สั่งให้หยุด คนที่ทำการเจาะจึงทำต่อไป

หัวหน้าหมู่บ้านอดไม่ได้ที่จะถามความสงสัยในใจ

“อี้หมิน! เจาะลงไปเล็กแค่นี้ ถึงมีน้ำขึ้นมาก็จะเอาน้ำขึ้นมายังไง?”

บ่อมันเล็กเกินไป แค่ใส่กระติกน้ำชาได้มั้ง แบบนี้มันไม่สะดวกเลยนะ

แล้วปั๊มน้ำที่โจวอี้หมินพูดถึง หมู่บ้านเราไม่มีไฟฟ้า จะใช้ได้จริงหรือ?

“ใช่แล้ว! ฉันว่า อย่าเสียแรงกันเลยดีกว่า”

ปู่ของโจวอี้หมินหันไปถลึงตาใส่พวกที่พูดขัดคอว่า “พวกนายรู้เรื่องอะไรกัน? พวกคนไม่รู้หนังสือ อ่านยังอ่านไม่ออก ถ้าอี้หมินของฉันทำแบบนี้ ก็ต้องมีวิธีที่จะนำน้ำขึ้นมาแน่นอน”

ทำไมต้องโจมตีกันเป็นการส่วนตัวด้วย?

ทุกคนรู้สึกไม่พอใจ แต่เพราะปู่ของโจวอี้หมินมีศักดิ์สูงกว่า พวกเขาจึงไม่กล้าเถียง

โจวอี้หมินยิ้มแล้วอธิบายว่า “ผมจะทำบ่อน้ำแบบมือโยกครับ แค่เจาะให้น้ำพุ่งขึ้นมาได้ แล้วติดตั้งอุปกรณ์พวกนี้ จากนั้นก็โยกที่จับสองสามครั้ง น้ำก็จะไหลขึ้นมาเอง ตอนนั้นพวกคุณก็จะได้เห็นเอง”

เขาไม่ได้อธิบายรายละเอียดไปมากกว่านี้ เพราะพูดไปก็ไร้ประโยชน์

ลุงสามของเขาเองก็ตอบกลับไปแบบไม่ใยดี “บอกไปพวกนายก็ไม่เข้าใจ ถามทำไมให้มากความ”

คนอื่นๆอึ้งไปอีก รู้สึกเหมือนโดนถูกดูถูก

9 เมตร

10 เมตร

ยังไม่เจอน้ำ

เจาะลงไปลึกเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันยากขึ้นเท่านั้น

ขณะที่บางคนกำลังจะเริ่มบั่นทอนกำลังใจของคนอื่นอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีน้ำพุ่งขึ้นมาจากใต้ดิน

“มีน้ำแล้ว! มีน้ำแล้ว!”

“จริงด้วย! อี้หมินรู้ได้ยังไงว่ามีน้ำอยู่ตรงนั้น? ช่วยหาจุดในหมู่บ้านให้พวกเราด้วย เราจะขุดบ่อเอง”

“ฉันว่า ขุดบ่อใหญ่ๆ ตรงนี้เลยดีกว่า แทนที่บ่อน้ำเก่า”

ยังไม่ทันที่ปู่ของโจวอี้หมินจะได้โวยวาย หัวหน้าหมู่บ้านก็ตวาดใส่พวกเขาว่า “หุบปากกันให้หมด! พวกนายมีสิทธิ์พูดเรื่องนี้เหรอ?”

คนอื่นเพิ่งเจาะน้ำออกมา พวกนายก็คิดจะมาเอาแล้ว? ช่างไม่มีเหตุผลจริง ๆ!

อย่าลืมนะ ว่าที่หมู่บ้านเรารอดจากวิกฤติได้ก็เพราะโจวอี้หมิน พวกนายคิดจะมายึดบ่อน้ำที่คนอื่นขุดมางั้นเหรอ?

“หัวหน้าหมู่บ้าน ผมพูดไว้ก่อนเลยนะครับ บ่อน้ำบาดาลนี้ผมทำไว้เพื่อให้ปู่กับย่าของผมใช้งาน ไม่ได้ใช้ทรัพยากรของหมู่บ้านเลยแม้แต่นิดเดียว แม้แต่ที่ดินตรงนี้ก็เป็นแปลงผักของบ้านผมเอง” โจวอี้หมินพูดขึ้น

ถ้ามีใครคิดจะมาเอาเปรียบเขาล่ะก็ คิดผิดแล้ว

เอาจริงๆ แล้วนะ ถ้ามันไม่กระทบกับการใช้น้ำของปู่ย่า เขาก็ยินดีให้คนอื่นมาดึงน้ำไปใช้บ้าง

หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้า “อืม! ฉันเข้าใจ ไม่ต้องห่วง นี่เป็นบ่อน้ำส่วนตัวของพวกนาย ไม่มีใครมีสิทธิ์มายุ่งได้ ถ้ามีใครมีปัญหา ฉันจะไปคุยกับพวกเขาเอง”

ล้อเล่นอะไรกัน ใครจะกล้าหาเรื่องโจวอี้หมิน

บ่อน้ำนี้ก็เจาะอยู่ใกล้บ้านของเขาเอง ในยุคนี้บ่อน้ำเป็นทรัพย์สินสำคัญของครอบครัว มีบ่อน้ำส่วนตัวไว้ที่บ้านนี่ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจมาก

ใครจะยกให้คนอื่นใช้แบบฟรีๆ กันล่ะ?

ไร้สาระสิ้นดี

ปู่ของโจวอี้หมินหันไปมองคนที่พูดเมื่อกี้ด้วยแววตาน่ากลัว “พ่อแก หรือแม้แต่ปู่ของแก ก็ยังไม่กล้าพูดจาไร้สาระต่อหน้าฉัน แกนี่กล้ามากนะ ดีมาก”

คนคนนั้นเพิ่งรู้ตัวว่าพูดผิด สีหน้าถึงกับซีดเผือด

เขาได้แต่พูดอ้อมแอ้มว่า ตนเองปากไวไปหน่อย ไม่ได้มีเจตนาอะไรแบบนั้นเลยจริงๆ

ปู่ของโจวอี้หมินไม่สนใจคำแก้ตัวนั้น คิดไว้แล้วว่าตอนเย็นจะไปคุยกับพ่อแม่ของเขาให้รู้เรื่อง

“ลุงสาม ขุดต่อเถอะ ยังลึกไม่พอ” โจวอี้หมินเห็นลุงสามของเขาเริ่มหงุดหงิด จึงรีบหันเหความสนใจให้ไปทำงาน

ไม่จำเป็นต้องลงไม้ลงมือ อยู่หมู่บ้านเดียวกันนี่นา

เขาอาจจะมีความคิดเล็กๆ น้อยๆ แต่เตือนกันแบบนี้ก็น่าจะพอแล้ว ถ้ายังไม่รู้จักพอใจแล้วมาหาเรื่องอีก ก็อย่าหาว่าเขาไม่เตือน

เตือนแบบนี้น่าจะช่วยลดปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้เยอะ

ลุงสามจงใจเตะก้อนดินใส่เจ้าคนนั้นก่อนจะกลับไปทำงานต่อ

เจ้าคนนั้นเลยไม่กล้าอยู่ต่อ รีบกลับไปทันที

ส่วนคนอื่นๆ ก็พากันเข้ามาปลอบโจวอี้หมิน และพูดตำหนิคนคนนั้นกันใหญ่ บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

พอเจาะลงไปประมาณ 14 เมตร น้ำก็เริ่มพุ่งขึ้นมาสูงขึ้น แต่แรงดันน้ำยังไม่มากพอที่จะพุ่งถึงปากบ่อ โจวอี้หมินจึงบอกให้พวกเขาใส่ท่อพลาสติกลงไปในบ่อที่ขุดไว้ แล้วติดตั้งหัวบ่อ

หัวบ่อนั้นทำจากท่อเหล็กที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 10 เซนติเมตร ด้านในมีลูกสูบที่เชื่อมกับที่จับสำหรับโยก ส่วนลูกสูบทำจากยาง

“แค่นี้ก็เสร็จแล้วเหรอ?”

โจวอี้หมินไม่ตอบ เขาจับที่โยกแล้วเริ่มโยกขึ้นลง

โยกไม่ถึงสิบครั้ง น้ำที่ขุ่นก็ไหลออกมาจากท่อเหล็กของหัวบ่อ

ทุกคนที่อยู่ในนั้นรวมถึงหัวหน้าหมู่บ้านต่างก็ตะลึง พากันตื่นเต้นมาก มันน่าทึ่งจริงๆ

“เอาถังมาเร็ว อย่าปล่อยให้เสียเปล่า” หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนขึ้น

โจวอี้หมินให้ลุงสามลองทำดูบ้าง แล้วบอกว่า “ลุงสาม ลุงทำต่อไปนะ จนกว่าน้ำจะใส”

“ได้เลย! ให้ฉันทำเอง”

ลุงสามถุยน้ำลายลงมือ แล้วถูสองมือเข้าด้วยกัน จากนั้นก็จับที่โยก แล้วโยกขึ้นลงตามจังหวะที่หลานชายสาธิตให้ดู

แบบนี้สะดวกกว่าการไปตักน้ำที่ลำธารอีก!

คนอื่นๆ ก็อยากลองทำดูบ้าง ดูเหมือนว่าสนุกดี พวกเขาจึงผลัดกันโยกที่จับ แล้วก็ตักน้ำใส่ถัง เอาไปใช้รดแปลงผัก

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที น้ำที่ออกมาก็เริ่มใส

“ใช้ได้แล้ว” โจวอี้หมินพูดขึ้น

ตอนนี้คนในหมู่บ้านเกือบครึ่งก็พากันมาดูแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นบ่อน้ำแบบนี้ ทุกคนมองไปที่ปู่ย่าของโจวอี้หมินด้วยสายตาอิจฉา

แน่นอนว่าต้องเป็นครั้งแรก! บ่อน้ำแบบมือโยกนี้เริ่มแพร่หลายจริงๆ ในช่วงทศวรรษที่ 80 และ 90 ช่วงนั้นเกือบทุกบ้านในชนบทจะมีบ่อน้ำแบบนี้กันหมด

พอรู้ว่าบ่อน้ำบาดาลนี้โจวอี้หมินทำขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกให้ปู่ย่าของเขาใช้ คนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านต่างก็ชมเชยว่าโจวอี้หมินเป็นหลานที่กตัญญู

หลานคนอื่นๆ ดูบ้างสิ!

กลับมาดูหลานของตัวเอง มีแต่พวกไม่ได้เรื่อง มองแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้

หัวหน้าหมู่บ้านกระซิบถามว่า “อี้หมิน ชุดอุปกรณ์พวกนี้ราคาประมาณเท่าไหร่?”

พอเห็นว่าโจวอี้หมินสามารถขุดบ่อน้ำได้จริงๆ เขาก็เริ่มคิดว่าอยากจะขุดอีกสักสองสามบ่อในหมู่บ้าน เพื่อใช้รดน้ำ เพราะใช้แค่น้ำจากลำธารนั้นมันช้ามาก

(จบบท)