โจวอี้หมินแบกกวางป่าที่ใส่ในกระสอบป่าน แล้วเดินเข้าไปในโรงงานเหล็ก ยามที่เฝ้าอยู่ แม้จะไม่รู้ว่าข้างในเป็นอะไร แต่ก็รู้ว่าเป็นของที่นำมาให้โรงงาน จึงรีบให้ผ่านเข้าไปโดยไม่ถามอะไร

ระหว่างทาง โจวอี้หมินก็เจอเพื่อนร่วมงานที่กลับมาจากการจัดหาวัสดุเหมือนกัน

ดูจากสีหน้าเขาแล้วเหมือนจะไม่ได้อะไรดีๆมา สีหน้าจึงดูไม่ค่อยดีนัก

“โอ้! อี้หมิน ได้ของดีมาอีกแล้วเหรอ? นั่นมันอะไร?” เขามองโจวอี้หมินด้วยความอิจฉา ช่างโชคดีจริงๆ!

ถูกต้อง! ตอนนี้การหาวัสดุมาได้ก็ขึ้นอยู่กับความโชคดีของแต่ละคน

โจวอี้หมินกระซิบว่า “กวางตัวหนึ่ง พี่เฉิน ช่วยบอกหัวหน้าฝ่ายให้ที”

เฉินยู่กังเบิกตาโต

กวางตัวหนึ่ง?

เนื้ออีกแล้ว!

สองสามวันก่อนเพิ่งได้หมูป่ามาสองตัว นี่ได้กวางมาอีกตัว สุดยอดผลงานจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้ หัวหน้าฝ่ายจัดซื้ออย่างหัวหน้าติงคงจะต้องมองโจวอี้หมินในแง่ดีขึ้นแน่ๆ

การทำคะแนนในสายตาหัวหน้า เป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้ตัวเองก้าวหน้าในอนาคต

“ฉันจะไปบอกเดี๋ยวนี้”

เฉินยู่กังรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของหัวหน้ากลุ่มจัดซื้อแผนกที่ห้า

“หัวหน้า หัวหน้า เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!”

หัวหน้าหวังกำลังสูบบุหรี่อยู่ เห็นเฉินยู่กังวิ่งเข้ามาโวยวาย ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว คิดว่าไม่มีความสุขุมเลย แบบนี้จะดูดีได้อย่างไร?

“อี้หมินได้กวางตัวหนึ่งครับ หัวหน้า รีบไปดูเร็ว!”

“อะไรนะ?”

หัวหน้าหวังอ้าปากค้าง บุหรี่ในปากร่วงลงมา พอเขาตั้งสติได้ก็รีบใช้เท้าบี้บุหรี่ที่ตกลงบนพื้น จากนั้นก็รีบวิ่งออกไป

เขาพบว่าโจวอี้หมินเป็นเหมือนเทพนำโชคของเขา

เด็กคนนี้เข้ามาทำงานได้ไม่นานเท่าไหร่?

ได้ทั้งไข่ไก่ เนื้อแห้ง หมูป่าสองตัว ตอนนี้ยังได้กวางอีกตัว ทุกอย่างล้วนเป็นของดี หายากทั้งนั้น

“อี้หมิน ลำบากนายมาก” เขาพบโจวอี้หมินและมองไปที่กวางที่ถูกเทออกจากกระสอบ

“ผมก็แค่ทำเพื่อโรงงานและประเทศ ไม่ลำบากเลยครับ”

หัวหน้าหวังยิ้ม คิดในใจว่า เจ้าหมอนี่พูดเก่งจริงๆ ใช้ได้เลย!

เขาหยิบบุหรี่ออกมา “เอ้า สูบสักมวน คุณยังหนุ่มยังแน่น มีพลังเต็มเปี่ยม”

ไม่นานนัก คนในแผนกธุรการคนอื่นๆ ก็มาถึง ใช้กฎเดิมคือ ตรวจสอบก่อน จากนั้นชั่งน้ำหนัก ลงบันทึกเข้าคลัง และจ่ายเงินให้

เนื้อกวางดีกว่าเนื้อหมูมากนัก

ในสมัยโบราณ บริเวณตอนกลางและล่างของแม่น้ำเหลือง มณฑลซานตง และมณฑลเจียงเจ๋อ ต่างก็มีการล่ากวาง เนื่องจากมีจำนวนกวางในป่าอยู่มาก การล่ากวางจึงเป็นเรื่องง่าย เนื้อกวางจึงเป็นเนื้อสัตว์หลักชนิดหนึ่งของชาวบ้าน

แต่พอมาถึงสมัยราชวงศ์ซ่ง กวางในพื้นที่ตอนกลางของประเทศจีนเริ่มหายาก การกินเนื้อกวางจึงลดลงไปด้วย

อย่างไรก็ตาม บนทุ่งหญ้าในภาคเหนือยังคงมีกวางอยู่มาก ชนเผ่าที่อาศัยอยู่ในบริเวณนั้นยังคงล่ากวางและกินเนื้อกวาง เช่นในสมัยราชวงศ์เหลียว จิน และหยวน ก็ยังมีบันทึกเอาไว้ ต่อมาเมื่อชนเผ่าหนี่ว์เจินจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือเข้าสู่แผ่นดินจีน เนื้อกวางก็กลายเป็นอาหารที่ราชวงศ์ถือเป็นแบบอย่าง

ในสมัยราชวงศ์ชิง ตั้งแต่จักรพรรดิไปจนถึงขุนนางต่างก็ให้ความสำคัญกับเนื้อกวาง ในเวลานั้นเนื้อกวางเมื่อเทียบกับเนื้อหมู เนื้อวัว และเนื้อแกะถือว่าหายากและมีราคาสูง จนเป็นของขวัญที่ขุนนางและคนร่ำรวยใช้มอบให้กัน

และเหตุการณ์นี้ยังคงส่งผลมาถึงปัจจุบัน

เนื้อกวางจึงถือว่ามีค่ามากกว่าเนื้อสัตว์อื่นๆ

ดังนั้น ไม่มีข้อสงสัยเลยว่า คนงานธรรมดาในโรงงานคงไม่ได้ลิ้มรสเนื้อกวางตัวนี้ มันน่าจะถูกเก็บไว้ใช้เลี้ยงรับรองแขกพิเศษหรือหัวหน้าระดับสูงๆ ในอนาคตมากกว่า

“น้ำหนักสุทธิ 96 จิน เนื้อกวางนี้ผมจะให้คุณคิดที่จินละ 3 หยวน รวมทั้งหมด 288 หยวน คุณลองนับดู” พนักงานการเงินจ่ายเงินให้ทันที

ราคานี้เกินกว่าที่โจวอี้หมินคาดไว้เล็กน้อย เขาคาดว่าเนื้อกวางจะแพงกว่านิดหน่อย แต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้

เขารับเงินมาแล้วก็ทำท่าทางนับสองรอบ

“288 หยวน ถูกต้อง! ขอบคุณมาก” โจวอี้หมินเก็บเงินใส่กระเป๋ากางเกงทันที

ดูท่าแล้ว คงต้องให้มันฝรั่งกับหมู่บ้านโจวมากหน่อย การแสดงออกไม่ควรแย่จนเกินไป

หัวหน้าหวังเดินมาพร้อมกับตบไหล่โจวอี้หมินเบาๆ “ทำได้ดีมาก ต่อไปนี้คุณได้เป็นพนักงานประจำแล้ว”

ผลงานขนาดนี้ ถ้ายังไม่ได้เป็นพนักงานประจำอีก แบบนี้มันทำให้คนหมดกำลังใจนะ

“ขอบคุณหัวหน้าครับ!”

โจวอี้หมินพูดขอบคุณตามมารยาท แต่ในความเป็นจริงเขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นมากนัก การมีตำแหน่งเป็นพนักงานจัดซื้อแค่นั้นก็พอแล้ว เขาไม่ได้พึ่งพาเงินเดือนในการดำรงชีวิต

แน่นอนว่า หากได้เป็นพนักงานประจำก็ดีที่สุด

เงินเดือนมากขึ้น เวลาไปซื้อของหรือกินอะไรก็สามารถทำอย่างเปิดเผย ไม่ต้องกลัวว่าคนอื่นจะสงสัยหรือนำไปฟ้องร้อง หากรายได้ต่ำแต่กลับใช้จ่ายฟุ่มเฟือย จะอธิบายอย่างไร?

“ขอบคุณผมทำไม? ทุกอย่างเกิดจากความพยายามของคุณเองทั้งนั้น ใช่แล้ว เก็บบัตรนี้ไว้ หัวหน้าติงมอบให้คุณด้วยตัวเอง” หัวหน้าหวังยื่นบัตรใบหนึ่งให้โจวอี้หมิน

เขาเพิ่งไปที่ห้องทำงานของหัวหน้ากลุ่มจัดซื้อและหัวหน้าติงมา

คูปองแลกนาฬิกาข้อมือ? ของดีจริงๆ โจวอี้หมินรับไว้โดยไม่ลังเล

เขายังขาดนาฬิกาข้อมืออยู่จริงๆ

บางทีอาจจะซื้อนาฬิกาสักเรือนกลับไปให้คุณปู่ดูเวลา

หลังจากโจวอี้หมินออกมาแล้ว เขาก็ไปที่มุมลับที่เคยไปก่อนหน้านี้อีกครั้ง ซื้อมันฝรั่ง 5,000 จินจากร้านค้า กองไว้ตรงนั้น เพิ่มให้ไปอีก 1,000 จิน

หลังจากเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาก็ออกมาเรียกพวกโจวต้าฝู “มานี่สิ”

โจวต้าฝูและคนอื่นๆ ขับเกวียนและเข็นรถมาที่นั่น เห็นถุงของเหล่านั้นแล้วก็ไม่ถามอะไร รีบขนขึ้นรถทันที แต่ไม่นานก็พบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

“ลุงสิบหก นี่ไม่ใช่แค่ 4,000 จินใช่ไหม? ขนไปไม่หมดแน่”

เกวียนและรถเข็นมีน้ำหนักเกินไปมาก วัวแก่พ่นลมหายใจเสียงดัง แสดงความไม่พอใจออกมา

“คราวนี้เป็นเนื้อกวาง ผู้ใหญ่ในโรงงานชอบ ก็เลยให้มันฝรั่งเพิ่มมาอีก 1,000 จิน

ขนไม่หมดหรือ? งั้นผมจะไปขอยืมรถสามล้อมาจากโรงงานพอดี ผมก็กำลังจะกลับหมู่บ้านพอดี”

ฝ่ายจัดซื้อของพวกเรามีรถสามล้อ เอาไว้ใช้สำหรับการจัดหา

พอรู้ว่าโรงงานให้มันฝรั่งเพิ่มมาอีก 1,000 จิน และโจวอี้หมินก็จะกลับไปด้วย พวกเขาต่างก็ยินดีมาก

“แบบนี้ดีมากเลย”

ไม่นานนัก โจวอี้หมินก็ขอยืมรถสามล้อจากโรงงานมาได้ หัวหน้าหวังเป็นคนไปขอให้เขาด้วยตัวเอง และบอก โจวอี้หมินว่าต่อไปนี้เขาสามารถใช้รถสามล้อคันนี้ได้ตามสบาย

ตอนนี้โจวอี้หมินถือเป็นกำลังสำคัญของเขา ที่มักจะหาของป่ามาได้บ่อยๆ การมีรถสามล้อคู่กายจะเป็นอะไรไป? ไม่ได้หรือ?

คนอื่นๆ ช่วยกันขนมันฝรั่งที่เหลือขึ้นรถสามล้อ

“พวกนายใครขับสามล้อเป็นบ้าง?” โจวอี้หมินถาม

เขาไม่คิดจะขับเอง มันเหนื่อยเกินไป

“ฉัน! ฉัน! ฉัน!” พวกนั้นพากันยกมือขึ้นพร้อมกัน

ในสายตาพวกเขา การขับสามล้อถือว่าดูดีมากๆ เทียบเท่ากับการขับรถยนต์ในยุคหลัง

“งั้นพวกคุณสลับกันขับนะ” โจวอี้หมินยุติธรรมดี

เขาให้โจวต้าฝูและคนอื่นๆออกเดินทางไปก่อน ส่วนตัวเองจะกลับไปที่สี่ห้องคฤหาสน์เพื่อเอาของบางอย่าง

“ไปเถอะ! ฉันจะตามไปให้ทันในไม่ช้า”

(จบบท)

5 2 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด