บทที่ 12 ข้าวฟ่างและน้ำตาลแดง
ตอนเที่ยง ลุงใหญ่สามกลับมาที่บ้านและบอกกับโจวอี้หมินว่า เขาได้ฝากคนจัดการทำของที่โจวอี้หมินต้องการเรียบร้อยแล้ว
“ค่าเหล็กและวัสดุ 50 หยวน และช่างเฉินต้องการหมู 2 จินเป็นค่าตอบแทน นายว่าไงบ้างล่ะ?” ลุงใหญ่สามถาม
โจวอี้หมินหยิบเงิน 50 หยวนออกมายื่นให้ลุงใหญ่สาม "ลุงใหญ่สาม ฝากบอกช่างเฉินด้วยว่า หมู 2 จินไม่ใช่ปัญหา แต่ต้องทำงานออกมาให้ดีด้วยนะครับ"
ลุงใหญ่สามรับเงินไปและพยักหน้า “ไม่ต้องห่วงฝีมือของช่างเฉิน เขาเก่งมาก ถ้าเกิดมีปัญหา ลุงใหญ่สามจะไปจัดการให้เอง”
หลังจากพูดจบ ลุงใหญ่สามก็รีบกลับไปที่โรงงานเหล็ก
เงิน 50 หยวนนี้ ไม่แปลกเลยที่จะตกไปอยู่ในกระเป๋าของผู้นำโรงงาน เพราะการใช้ทรัพยากรของโรงงานอย่างไม่เป็นทางการแบบนี้ต้องมีการจ่ายใต้โต๊ะอยู่แล้ว
ทุกอย่างไม่มีปัญหา ถ้าเรารู้จักใช้เงินแก้ปัญหา
ตอนนี้เงิน 50 หยวนถูกจ่ายไปแล้ว เงินที่เหลืออยู่ในมือโจวอี้หมินไม่มากนัก
ก่อนหน้านี้เขาได้จ่ายเงิน 200 หยวนให้ช่างกู้ และยังติดหนี้อีก 200 หยวน
เขาจึงต้องเริ่มคิดหาวิธีทำเงิน
นอกจากนี้ โจวอี้หมินยังพบว่า ร้านค้าในสมองสามารถอัปเกรดได้ แต่ค่าธรรมเนียมการอัปเกรดสูงถึง 10,000 หยวน
...
หัวหน้าหลี่จากสำนักงานถนน กลับมาถึงบ้านพร้อมถุงนมผงสองถุง พอเปิดประตูเข้ามา ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหลานชาย
เสียงร้องดังไปทั่วบ้าน
ลูกสะใภ้ของเธอกำลังอุ้มลูกด้วยใบหน้าเศร้าใจและรู้สึกผิด แม้ว่าที่บ้านจะหาทุกวิถีทางมาเพิ่มน้ำนมให้เธอ เช่น ต้มไก่ให้กินหลายตัว แต่น้ำนมก็ยังไม่มาสักที ทำอะไรไม่ได้เลย
“เสี่ยวเจวียน เอานมผงนี้ไปชงให้กั้วกั้วกินเถอะ”
พอลูกสะใภ้ได้ยินว่าเป็นนมผง เธอก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “แม่คะ! นี่แม่หานมผงมาได้จริงๆ เหรอคะ?”
เธอรู้ดีว่านมผงนั้นหายากมาก แม้แม่สามีของเธอจะเป็นหัวหน้าสำนักงานถนนและมีตั๋วนมผง แต่ก็ไม่สามารถหาซื้อนมผงได้
“เป็นหลานชายที่เพิ่งรับเข้ามาให้มา” หัวหน้าหลี่หัวเราะ
ไม่นานนัก นมผงก็ถูกชงด้วยน้ำอุ่นแล้วนำมาป้อนให้เจ้าตัวน้อยที่กำลังร้องไห้อย่างเอร็ดอร่อย
ทันทีที่เขาได้ลิ้มรสนม ตัวน้อยก็หยุดร้อง ทำให้ทุกคนในบ้านโล่งใจ
“เราควรจะขอบคุณเขาให้เต็มที่” สามีของหัวหน้าหลี่กล่าว
“ง่ายมาก คราวหน้าเดี๋ยวฉันเชิญเขามากินข้าวที่บ้านเรา” หัวหน้าหลี่ตอบ
แน่นอนว่าต้องมีการติดต่อกันอีก เพราะนมผงแค่สองถุงจะกินได้นานแค่ไหนกัน?
...
ตอนเย็น ป้าใหญ่ที่สองมาที่บ้านโจวอี้หมินอีกครั้ง
การทำอาหารจำเป็นต้องใช้ข้าวสาร ถ้าไม่มีข้าว แม้จะเก่งแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้
ป้าใหญ่ที่สองมาขอข้าวสารจากโจวอี้หมิน
"ป้าใหญ่ที่สอง พรุ่งนี้เช้าผมจะเอาข้าวไปส่งให้นะครับ"
ในร้านค้าส่วนตัวของโจวอี้หมินยังมีอาหารอยู่มาก ทั้งแป้งสาลี ข้าวสาร ข้าวโพด ไข่ไก่ เนื้อแห้ง และนมผง ทั้งหมดได้มาจากการใช้เงิน 1 หยวนเพื่อประมูล
โดยเฉพาะข้าวโพดยังไม่เคยได้ใช้เลย
แต่มันเป็นข้าวโพดแห้ง ไม่สะดวกที่จะนำออกมาให้คนอื่นทำอาหาร ส่วนแป้งและข้าวสารก็ดูจะหรูหราเกินไป เพราะเป็นธัญพืชชั้นดีทั้งนั้น
โจวอี้หมินคิดจะรอดูพรุ่งนี้ ว่าในร้านค้าจะมีอะไรให้เขาประมูลอีก
หากไม่ได้จริงๆ ก็คงต้องผสมอย่างอื่นลงในแป้ง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากให้คนงานกินดี แต่หากให้กินดีเกินไปก็อาจจะดูโดดเด่นเกินไป บ้านคนในสี่ห้องนี้ยังมีกี่คนที่ได้กินธัญพืชชั้นดีแบบนี้บ้าง?
นอกจากอาหารหลักแล้ว เขายังต้องเตรียมกับข้าวอีกด้วย
“ดี! พรุ่งนี้แล้วกัน” ป้าใหญ่ที่สองตอบ
เช้าวันถัดมา โจวอี้หมินตื่นขึ้นมาและรีบตรวจสอบร้านค้าในสมอง
ในร้านค้า 1 หยวนประมูลวันนี้มีข้าวฟ่าง 100 จิน และน้ำตาลแดง 100 จิน
ข้าวฟ่าง?
พอดีเลยที่จะให้ป้าใหญ่ที่สอง ทำอาหาร ถึงแม้ว่าข้าวฟ่างจะเป็นธัญพืชหยาบ แต่ในยุคนี้มันถือเป็นอาหารที่ดีเลยทีเดียว อย่างน้อยก็กินอิ่ม และไม่ดูหรูหราเกินไป
ส่วนน้ำตาลแดง ไม่ต้องพูดถึงเลย เป็นของดีมาก! โดยปกติในครัวเรือนจะเก็บไว้ให้หญิงหลังคลอดดื่มเท่านั้น คนอื่นไม่ต้องหวังว่าจะได้กิน โดยเฉพาะในชนบทที่น้ำตาลเป็นสิ่งหายาก
ระหว่างที่กำลังล้างหน้าแปรงฟัน โจวอี้หมินเห็นป้ามา ซึ่งอาศัยอยู่ในลานบ้านเดียวกัน กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ ส่วนลุงหม่า ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความอึดอัดใจ
“ป้าใหญ่ที่สอง ลุงหม่ากับป้ามาเป็นอะไรกันเหรอครับ?” โจวอี้หมินถามป้าใหญ่ที่สองเบาๆ ขณะที่เธอกำลังล้างของอยู่
เท่าที่จำได้ ลุงหม่ากับป้ามาเป็นคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กัน ไม่เคยเห็นพวกเขาทะเลาะกันมาก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนเรื่องจะไม่เล็ก
ป้าใหญ่ที่สองอธิบายเสียงเบา “ดูเหมือนลุงหม่าของเธอจะแอบเอาข้าวครึ่งหนึ่งของบ้านไปให้คนอื่น”
ไม่แปลกเลยที่ป้ามาจะร้องไห้
ข้าวในบ้านก็มีไม่พอกินอยู่แล้ว ลูกๆ ก็หิวกันตลอดเวลา พอข้าวหายไปครึ่งหนึ่ง เธอจะทนได้ยังไง? คงจะเสียใจและเครียดมาก
“เมียจ๋า พี่ใหญ่ของฉันที่บ้านเขาไม่มีข้าวเลยนะ” หม่าเจื้อเกาอธิบายอย่างขมขื่น
เมื่อวานนี้เขาไปที่บ้านของพี่ชาย เห็นสภาพที่บ้านแล้วสงสารจนไม่อาจทนได้ จึงนำข้าวครึ่งหนึ่งจากบ้านไปแบ่งให้
“แล้วบ้านเราล่ะ จะกินอะไร?”
เธอไม่ได้โกรธเพราะเรื่องนี้เท่านั้น แต่ยังโกรธที่เขาไม่ยอมบอกเธอก่อนสักคำ
“ฉันผิดเองๆ! คืนนี้ฉันจะไปที่ตลาดมืดดูนะ” หม่าเจื้อเการีบขอโทษ ไม่อยากให้เรื่องบานปลาย
ป้าใหญ่ที่สองมองไปที่หม่าเจื้อเกา แล้วหันมามองโจวอี้หมิน ราวกับเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกมา
อย่างไรก็ตาม โจวอี้หมินอ่านความคิดของเธอออก
โจวอี้หมินจึงเสนอขึ้น “ลุงหม่า ผมมีข้าวโพดอยู่ที่บ้าน สนใจไหม?”
เขากำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับข้าวโพดแห้ง 100 จินนี้ จะขายที่ตลาดมืด หรือจะเก็บไว้กลับไปที่หมู่บ้านโจวดีกว่า
ลุงหม่ากับป้ามามองมาทางเขาพร้อมกัน พวกเขาทั้งสองตื่นเต้นขึ้นมาทันที บ้านนี้มีคนทำงานเป็นฝ่ายจัดซื้อ ข้าวสารหามาไม่ยากอยู่แล้ว
“สนใจสิ! ขอบคุณมากเลยนะอี้หมิน ลุงหม่าจะจ่ายราคาตลาดมืดเอง”
“ไม่ต้องหรอกครับ เอาเป็นจินละ 1 เหมา 5 เฟินก็พอแล้ว”
ราคานี้แพงกว่าราคาตลาดนิดหน่อย แต่ถูกกว่าราคาตลาดมืดมาก และแพงกว่าราคาตลาดทั่วไปก็สมเหตุสมผล เพราะไม่ต้องใช้คูปอง
หืม?
ป้าใหญ่ที่สองก็ตกใจเหมือนกัน เธอเริ่มรู้สึกสนใจ ราคาจินละ 1 เหมา 5 เฟิน ตอนนี้หาซื้อข้าวโพดที่ไหนไม่ได้ง่ายๆ เลย ที่ร้านค้าของทางการแม้จะราคาถูกกว่าแต่ก็ต้องใช้ตั๋ว และมักจะถูกซื้อไปหมดอย่างรวดเร็ว
ไม่ใช่แค่ป้าใหญ่ที่สอง คนในบ้านกลางหลายคนก็เริ่มโผล่หน้าออกมา
หม่าเจื้อเกาดีใจมาก “ขอบใจมาก อี้หมิน!”
หลังจากแปรงฟันเสร็จและล้างหน้าล้างตา โจวอี้หมินก็กลับไปที่บ้าน หยิบข้าวโพดแห้ง 100 จินออกมา
“ใครสนใจซื้อบ้างครับ? แบ่งกันได้เลย” โจวอี้หมินพูดออกมา
เขาต้องการซ่อมแซมบ้านต่อไป ซึ่งอาจทำให้เพื่อนบ้านรำคาญใจ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจนำข้าวโพดแห้ง 100 จินมาแบ่งขายให้เพื่อนบ้านในราคาพิเศษ
“ฉันสนใจ!”
“อี้หมิน ขอให้ฉันซื้อหน่อยนะ”
...
ทันใดนั้น คนในบ้านกลางหลายคนก็ออกมาซื้อข้าวโพด
ข้าวโพดในราคาจินละ 1 เหมา 5 เฟิน ซื้อ 10 จินก็แค่ 1 เหมา 5 เฟิน หาซื้อที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ
โจวอี้หมินขายให้ลุงหม่าไป 30 จินก่อน เพราะบ้านเขาข้าวมีน้อย ที่เหลือ 70 จินก็แบ่งขายให้เพื่อนบ้าน ป้าใหญ่ที่สอง ก็ซื้อไป 15 จิน
ทุกคนดีใจกันมาก เพราะข้าวโพดบดเป็นแป้งแล้วก็ยังดีกว่าแป้งข้าวโพดผสม
“ทุกคนครับ ผมจะซ่อมบ้านต่อจากนี้ อาจจะเสียงดังบ้าง ขอให้ทุกคนอดทนนะครับ” โจวอี้หมินพูดในจังหวะที่เหมาะสม
“อี้หมิน นายพูดอะไรน่ะ?”
“ใช่! พูดแบบนี้ ดูห่างเหินกันไปเลย”
“อยากให้ช่วยอะไรไหม?”
...
(จบบท)
