บทที่ 84 เฮยซานซาน

เฮยซานซานมองออกไปยังพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน

ตอนนี้ในใจของเขารู้สึกหงุดหงิดอย่างที่สุด

เขาเดินมาทั้งวันเต็ม ๆ เพิ่งจะมาถึงกึ่งกลางของภูเขาลูกนี้

เขาค้นหาทั่วทั้งครึ่งภูเขาแต่ไม่เจอร่องรอยของผู้คนเลย

มือเท้าและทั้งร่างกายของเขาแข็งจนชาไปหมดแล้ว

เสบียงอาหารแห้งที่พกมาก็แห้งกรอบจนแทบจะกลืนลงคอไม่ได้

เมื่อหยิบถุงน้ำออกมา เฮยซานซานตั้งใจจะดื่มสักสองสามอึก

แต่กลับพบว่าข้างในถุงน้ำกลายเป็นก้อนน้ำแข็งไปหมดแล้ว

“บ้าเอ๊ย!”

เขาสบถด้วยความโกรธ แล้วขว้างถุงน้ำลงบนพื้น จากนั้นก็ก้มหิมะขึ้นมาสองสามกำมือแล้วใส่ปาก

เสียงฟันกระทบกันดัง “กร๊อบ ๆ”

เขาพยายามกัดฟันแน่นและลุกขึ้นยืน แล้วมองหาที่หลบลมอีกครั้ง

สภาพอากาศหนาวเหน็บและเลวร้ายเช่นนี้ หากคนทั้งสี่คนที่เขากำลังตามหาหลบอยู่ที่นี่จริง ๆ

คงจะหนาวตายหรือหิวตายไปนานแล้ว

เฮยซานซานเริ่มถอดใจ คิดว่าคงจะค้นหาอีกสักพักแล้วกลับไปรายงานนายเหนือหัว

ไปตามเรื่องตามราว

พวกพ้องที่ถูกส่งไปยังยอดเขารองก็คงจะมีสภาพแบบเดียวกัน

ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นและเดินหาอีกสักสองรอบก่อนลงจากภูเขา

สายตาของเขาก็จับจ้องไปยังบางอย่าง

มีรอยเท้าอยู่ตรงนั้น

รอยเท้ากว้างและลึกมาก

เฮยซานซานเดินไปสำรวจด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขายื่นเท้าไปวัดดู

มันเป็นรอยเท้าของมนุษย์อย่างไม่ต้องสงสัย

และคนที่ทิ้งรอยเท้านี้ต้องตัวสูงและแข็งแรงกว่าตัวเขาเอง เป็นผู้ชายแน่นอน

เฮยซานซานรู้สึกระมัดระวังขึ้นทันที เขาหันไปมองรอบ ๆ ด้วยความระมัดระวัง

หากมีคนเคยมาอยู่ที่นี่จริง ๆ มันจะเป็นไปได้ไหมว่า...คนคนนั้นคือพรานคนนั้น?

ถ้าใช่ละก็ เขาอาจจะได้พบกับคนที่กำลังตามหาแล้ว!

ร่างกายที่หนาวสั่นแข็งทื่ออยู่เมื่อครู่เริ่มรู้สึกอุ่นขึ้นทันที

ถ้าเขาจับครอบครัวนายพรานนี้ได้ เขาก็จะสร้างผลงานใหญ่และได้รับการยกย่อง

จากนายเหนือหัวแน่!

โอกาสที่จะได้เลื่อนตำแหน่งและมีอนาคตสดใสรออยู่ข้างหน้าไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลอีกต่อไป

เฮยซานซานถูมือแล้วเลิกทำตัวเชื่องช้า รีบกลับมามีความหวังอีกครั้ง

เขาตามรอยเท้าเดินไปข้างหน้า รอยเท้านั้นบางครั้งก็หายไป บางครั้งก็ปรากฏ

แต่มีทิศทางที่ชัดเจน จึงทำให้สามารถตามหาเบาะแสได้ต่อไป

เขาเดินตามรอยเท้าไปเรื่อย ๆ ประมาณหนึ่งชั่วโมง จนมาถึงหน้าผาสูงชันแห่งหนึ่ง

ใต้หน้าผานั้นมีเส้นทางเล็ก ๆ ที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ

เฮยซานซานยังพบร่องรอยการลากบางอย่าง

บนกองหิมะยังมีคราบเลือดที่แห้งกรัง

รอยเท้าบนพื้นนั้นไม่เพียงแต่มีจำนวนมากขึ้น ยังดูสับสนวุ่นวาย

ดูเหมือนจะมีคนเดินผ่านบ่อย ๆ ที่นี่

รอยเท้าล่าสุดชี้ไปทางข้างหน้า

แววตาของเฮยซานซานสว่างวาบ

เขาเป็นนักสืบชั้นยอดจริง ๆ! นายน้อยที่ส่งเขามาคงเห็นถึงความสามารถของเขาแน่!

เขาเงยหน้ามองไปข้างหน้า เห็นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งเอนตัวพาดอยู่กับหน้าผา

เมื่อเขาเดินเข้าไปขุดกองหิมะออก ก็พบรถลากที่มีล้ออยู่ใต้นั้น!

เฮยซานซานกลั้นหายใจชั่วครู่ แล้วในใจก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้น

ถูกต้องแล้ว พวกเขานี่เอง!

ครอบครัวนายพรานนี้ถูกเขาพบเข้าแล้ว!

ฮ่า! ฮ่า ๆ! ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ…

เฮยซานซานตื่นเต้นจนเผลอหัวเราะออกมา

“เรื่องน่ายินดีอะไรหรือ? พี่ชายคนนี้ทำไมไม่บอกให้ข้าได้ยินบ้างจะได้ร่วมยินดีด้วย”

เสียงหนึ่งดังมาจากข้างบนทันที

เฮยซานซานตกใจจนกระโดดตัวลอย เขารีบคว้าดาบวงเดือนคู่ของตัวเองออกมา

และถอยหลังไปอย่างระมัดระวัง มองขึ้นไปที่ด้านบน

นายพรานกระโดดลงมาจากต้นไม้พร้อมเสียง “หว่อะ”

เขาลงมาที่กองหิมะหนา แม้ว่าหิมะจะลึกจนถึงหัวเข่า แต่เขาก็ยังเดินไปข้างหน้าได้อย่าง

คล่องแคล่ว

ตรงกันข้ามกับเฮยซานซาน ที่แม้แต่การยกขาขึ้นก็ยังทำได้ยาก

เฮยซานซานเคยได้ยินเฮยเอ้อร์บอกว่า นายพรานคนนี้มีฝีมือในการต่อสู้อยู่บ้าง

ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าประมาท

เขายกดาบวงเดือนคู่ขึ้นแล้วตะโกนเสียงดังว่า “ชาวบ้านที่หยิ่งยโส ทำไมไม่ยอมมอบตัวเสียดี ๆ

นายของข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!”

นายพรานจ้องมองเขาด้วยสีหน้าราบเรียบ แล้วหัวเราะเยาะเบา ๆ “จริงหรือ?

แล้วคำสั่งที่เจ้ารับมามันไม่ใช่ให้มาฆ่าครอบครัวข้าหรอกหรือ?”

เฮยซานซานชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยแววฆ่าฟัน

นายพรานเดาถูกต้องแล้ว ทุกคนในกลุ่มทหารรับจ้างชุดดำนั้นได้รับคำสั่งให้สังหารครอบครัว

นายพรานทั้งหมด!

เฮยซานซานกำดาบแน่น “ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว ก็จงตายเสียเถอะ!”

เฮยซานซานพุ่งเข้ามาด้วยดาบวงเดือนคู่ ฟาดฟันอย่างรวดเร็วและมั่นคง

ฝีมือการใช้ดาบของเขาเฉียบคมเป็นอย่างยิ่ง

แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ นายพรานตรงหน้านั้นกลับสามารถต่อสู้กับเขาได้อย่างสูสี!

ในมือของนายพรานมีเพียงดาบธรรมดา แม้ว่ามันจะแหลมคมเพียงใดก็คงไม่ใช่อาวุธในตำนาน

แต่กลับสามารถปัดป้องการโจมตีของเฮยซานซานได้อย่างง่ายดาย

และยิ่งต่อสู้ไปนานเท่าไหร่ เฮยซานซานก็เริ่มรู้สึกอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ

เป็นไปได้อย่างไร!?

แม้ว่าเขาจะไม่เก่งเท่าเฮยเอ้อร์หรือเฮยอี แต่เขาก็ไม่ควรจะแพ้ชาวบ้านที่เป็นพรานป่าคนหนึ่ง!

เฮยซานซานกัดฟันแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือดในปาก แต่เขาก็ยังคงสู้สุดกำลัง!

เสียงดาบกระทบกันดัง “ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง”

เมื่อพวกเขาเคลื่อนไหว หิมะก็ปลิวว่อนจนกระจายไปทั่วทั้งบริเวณ

ในที่สุด เฮยซานซานก็หาช่องว่างเจอ เขาใช้โอกาสนี้เพิ่มแรงโจมตีจากดาบวงเดือนคู่

แล้วเสียงกร๊อบก็ดังขึ้น —

ดาบในมือของนายพรานหักออกเป็นสองท่อน!

แต่นายพรานกลับไม่ตื่นตระหนก

เขาก้มตัวหลบการโจมตีของเฮยซานซานอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ใช้มือทั้งสองข้างกวาด

หิมะขึ้นมา เฮยซานซานรู้สึกเหมือนถูกบางอย่างปกคลุมสายตา

ยังไม่ทันจะลืมตาได้เต็มที่ นายพรานก็พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยมือเปล่า

**ปัง!**

หมัดหนัก ๆ ของนายพรานซัดเข้าไปเต็มที่ที่ศีรษะของเฮยซานซาน เสียงดังก้องในหัวของเขา

ทำให้โลกหมุนและเลือดไหลออกจากจมูกทันที

เฮยซานซานเริ่มโซเซ ร่างกายที่อดอาหารมาทั้งวันทั้งคืนทำให้เขาอ่อนแอ ความตึงเครียดทั้งหมด

ที่เขาเก็บสะสมไว้ก็แตกกระจายเพราะหมัดนั้น หมดแรงที่จะต่อสู้ต่อ

เขาพยายามหันตัวกลับเพื่อหนี แต่ก็ถูกนายพรานตามมาทันทันที เขาถูกถีบลงกับพื้นหิมะ

ดาบวงเดือนคู่ในมือกระเด็นไปไกล

นายพรานกระชากผมของเฮยซานซานแล้วลากเขาไปจนถึงขอบหน้าผา

"บอกมา นอกจากเจ้าแล้ว ยังมีใครอีกไหม?"

เฮยซานซานมองลงไปที่เบื้องล่าง เห็นเพียงเมฆหมอกหนาวเย็นปกคลุมอยู่เต็มไปหมด ปากของ

เขาสั่นระริก ร่างกายแข็งทื่อไปหมด

แต่เขาเป็นทหารจากวังหลวง จะยอมแพ้ได้ง่าย ๆ ได้อย่างไร?

"เจ้าฆ่าข้าสิ! ข้าท้าให้เจ้าฆ่าข้า!"

นายพรานยิ้มเยาะ เขาใช้เท้าเตะดาบที่หักครึ่งของตัวเองขึ้นมาแล้วรับไว้

ดาบที่หักนั้นถูกวางไว้ที่ลำคอของเฮยซานซาน

"เจ้าอยากตายอย่างรวดเร็ว หรืออยากตายอย่างทุกข์ทรมาน?"

แม้ว่าน้ำเสียงจะราบเรียบเหมือนถามถึงเรื่องปกติ แต่ความเย็นชาในน้ำเสียงนั้นกลับทำให้

เฮยซานซานตัวสั่น

เฮยซานซานรู้ดีว่า คนตรงหน้านี้จริงจัง เขาพร้อมจะฆ่าเขาจริง ๆ

เขาไม่อยากตาย

และยิ่งไม่อยากตายอย่างเจ็บปวด

แม้จะเป็นทหารจากวังหลวง แต่เฮยซานซานก็อยากจับโอกาสรอดชีวิตสักเสี้ยวหนึ่งไว้

"ข้าจะบอก! พวกเราถูกส่งมา 5 คน เรากระจายกันไปที่ยอดเขาต่าง ๆ เพื่อค้นหาร่องรอย

ของพวกเจ้า"

"ถ้าเจ้าฆ่าข้า พวกเขาต้องรู้แน่ ว่าพวกเจ้าอยู่ที่นี่!!"

"เจ้าปล่อยข้าไปเถอะ ข้าจะไม่บอกใคร ข้าสาบาน ข้าจะไม่ทรยศเจ้าอย่างแน่นอน…"

นายพรานไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย "จริงหรือ? เสียใจด้วย ข้าไม่เชื่อ"

พูดจบ เขาก็ตัดคอเฮยซานซานทันที

เลือดพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ สาดกระเซ็นบนหิมะสีขาวบริสุทธิ์จนกลายเป็นสีแดงฉาน

เฮยซานซานเบิกตากว้าง ร่างกายเขาสั่นไหวด้วยความตื่นตะลึง

ดูเหมือนเขาเองก็ไม่เชื่อว่าจะตายที่นี่

อนาคตที่เขาวาดหวังเอาไว้กลายเป็นเหวลึกแห่งความตายในพริบตา

นายพรานปล่อยร่างของเขาแล้วเตะมันลงจากหน้าผาอย่างไม่ลังเล

ร่างของเฮยซานซานหายลับไปในความลึกของเหวพร้อมกับความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง

##จบตอนจร้า

ร่างของเฮยซานซานกลิ้งตกลงไปในเหวลึก ท่ามกลางความหนาวเหน็บของหิมะและหมอก