บทที่ 746 ลงโทษหนัก เร็ว และเข้มงวด
ตั้งแต่ถังหยวนและเฝิงรุ่ยกั๋วเผชิญหน้ากัน ทุกคนในห้องพักต่างก็ติดตามสถานการณ์อย่างใจจดใจจ่อ และตอนนี้เมื่อเห็นว่าทั้งสองแยกทางกัน ทุกคนก็คาดเดาได้ว่าการพูดคุยระหว่างพวกเขาคงล้มเหลว
ถังหยวนกลับมานั่งที่เดิมของเขา ยกถ้วยชาขึ้นดื่มอย่างเงียบๆ พร้อมกับท่าทางสบายๆ ไร้กังวล
“ท่านประธานถัง เราควรจะทำอย่างไรต่อไปดีครับ?”
เซี่ยงเจิ้งเซียงหันไปถามถังหยวนด้วยน้ำเสียงที่รอฟังคำตอบ
“ทำตามขั้นตอนไปเถอะ”
ถังหยวนวางถ้วยชาลงแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “แม้ว่าเธอจะเป็นน้องสาวของเฝิงรุ่ยกั๋ว แต่เราก็ต้องทำตามกฎหมาย ฉันอยากเห็นว่าใครจะกล้าละเมิดกฎหมายต่อหน้าฉัน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซี่ยงเจิ้งเซียงก็มั่นใจว่าการพูดคุยล้มเหลวแน่นอน สีหน้าที่เคร่งเครียดของเฝิงรุ่ยกั๋วจึงไม่น่าแปลกใจ
เฝิงรุ่ยกั๋วและหวังเจิ้นซินที่เพิ่งแยกจากถังหยวนได้กลับมาพบกับฉุยเหว่ยเฝิงอีกครั้ง ทั้งสามคนต่างมีสีหน้ากังวล เมื่อไม่สามารถเจรจาได้ สิ่งที่พวกเขาทำได้ตอนนี้ก็คือพยายามลดโทษให้เบาที่สุด
สถานการณ์ปัจจุบัน เฝิงหยู่ผิงอาจจะถูกควบคุมตัว ซึ่งถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว แต่ถ้าเธอถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานก่อเหตุร้ายในโรงพยาบาล ตามกฎหมายที่เข้มงวดเกี่ยวกับความรุนแรงในโรงพยาบาล เธออาจต้องรับโทษจำคุกไม่ต่ำกว่าสามปี
ขณะที่เฝิงรุ่ยกั๋วกำลังคิดหาทางออก ประตูห้องพักก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง หกชายหญิงในชุดสูทสีดำและเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินเข้ามาในห้อง พวกเขาสวมเนกไทสีเข้มและถือกระเป๋าเอกสาร พวกเขามองไปรอบๆ อย่างรวดเร็วแล้วเดินตรงไปหาถังหยวน
“ท่านประธานถัง!”
เมื่อมาถึงที่นั่งของถังหยวน พวกเขาจัดแถวเป็นรูปสามเหลี่ยมและโค้งคำนับถังหยวนอย่างนอบน้อม
ถังหยวนเห็นว่าพวกเขามาแล้ว เขาลุกขึ้นจากโซฟาและเซี่ยงเจิ้งเซียงรวมถึงผู้บริหารระดับสูงของโรงพยาบาลก็ลุกขึ้นตาม
“คุณหมอเซี่ยง ผมขอแนะนำให้รู้จัก นี่คือทนายจ้าว หนึ่งในหุ้นส่วนของสำนักงานกฎหมายฮวาอัน ผู้เชี่ยวชาญด้านการดำเนินคดีทางอาญาและมีชื่อเสียงมากในวงการ ผมจะมอบหมายให้ทนายจ้าวดูแลคดีนี้ หวังว่าคุณหมอเซี่ยงจะร่วมมือกันอย่างเต็มที่”
ถังหยวนแนะนำชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ซึ่งก็คือจ้าวเหยา จากสำนักงานกฎหมายฮวาอัน จากนั้นก็กล่าวต่อว่า “ทนายจ้าว นี่คือคุณหมอเซี่ยง ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจงไห่จื้อหยวน ท่านจะอธิบายรายละเอียดของคดีนี้ให้คุณฟัง หลักการของผมคือทำอย่างรวดเร็ว เข้มงวด และไม่ให้ใครแทรกแซง ถ้ามีการแทรกแซงจากภายนอก แจ้งผมโดยตรง ผมจะจัดการเอง”
ทั้งสำนักงานกฎหมายฮวาอันและโรงพยาบาลจงไห่จื้อหยวนต่างก็เป็นบริษัทย่อยภายใต้กลุ่มทุนจื้อหยวน ทั้งเซี่ยงเจิ้งเซียงและจ้าวเหยาเคยได้ยินชื่อของกันและกันแต่ยังไม่เคยเจอกันมาก่อน
“ทนายจ้าว ยินดีที่ได้รู้จัก!”
“คุณหมอเซี่ยง ยินดีที่ได้พบเช่นกัน!”
“ไม่ต้องห่วงครับ ทางโรงพยาบาลเราจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่”
“ผมหวังว่าเราจะทำงานร่วมกันได้อย่างราบรื่น”
ภายใต้การเชื่อมโยงของถังหยวน ทั้งจ้าวเหยาและเซี่ยงเจิ้งเซียงก็จับมือทักทายกันอย่างอบอุ่น
“เอาล่ะ ในเมื่อพวกคุณมาแล้ว ผมจะมอบหมายเรื่องนี้ให้พวกคุณดูแล”
ถังหยวนยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาแล้วกล่าวกับจ้าวเหยาและเซี่ยงเจิ้งเซียงว่า “เรื่องนี้ต้องปล่อยให้มืออาชีพจัดการ ผมจะไปก่อน ติดตามความคืบหน้ากันทางโทรศัพท์”
“ผมจะไปส่งครับ”
เซี่ยงเจิ้งเซียงเสนออย่างสุภาพ
“ไม่ต้องหรอก ผมเดินเองได้” ถังหยวนโบกมือ “คุณอยู่จัดการเรื่องนี้ให้ดีดีกว่า”
พูดจบ ถังหยวนหันไปส่งสัญญาณเรียกหยูซินซี เธอรีบเดินมาหาเขาด้วยความดีใจและจับมือของเขาอย่างเปิดเผย
“เชิญคุณถังเดินทางดีๆ นะครับ”
เซี่ยงเจิ้งเซียงกล่าว จากนั้นเขาและจ้าวเหยาก็ยืนส่งถังหยวนและหยูซินซีจนพวกเขาออกไปจากห้องพัก
...
หลังจากถังหยวนและหยูซินซีออกจากอาคารโรงพยาบาล พวกเขาก็ขึ้นรถ Rolls-Royce Cullinan และขับออกไปยังใจกลางเมืองจงไห่
“หิวหรือยัง?”
“อยากกินอะไร?”
ถังหยวนถามหยูซินซีขณะขับรถ
“ฉันเพิ่งฉีดวัคซีนมา อยากกินอะไรที่เบาๆ หน่อย”
หยูซินซีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เสนอความต้องการเล็กๆ นี้
“อืม... ถ้างั้นกินอาหารหัวหยางดีไหม?”
ถังหยวนตอบ “ที่อาคาร SSTP มีร้านอาหารหัวหยางอร่อยดี เรากินเสร็จแล้วก็ไปเดินเล่นในอาคารหน่อย แล้วห้าโมงเย็นผมจะไปรับเวินมู่เสวี่ยกลับบ้าน”
ตอนแรกหยูซินซีฟังอย่างเพลิดเพลิน แต่พอได้ยินประโยคสุดท้าย สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอพูดอย่างเคืองๆ ว่า “ฉันยอมรับว่าแม้แต่ฉันก็ชอบขาเรียวสวยของเวินมู่เสวี่ย แต่คุณกลับมาเมืองจงไห่ตั้งนานแล้ว คุณจะไม่อยู่กับฉันสักวันเลยหรือไง?”
“โอ้...”
“ได้สิ”
“คุณไม่บอก ผมนึกว่าคุณไม่อยาก”
“ผมเป็นผู้ชายที่เขินอาย บางครั้งก็ต้องสงวนท่าทีบ้าง”
ถังหยวนหันมายิ้มให้หยูซินซีแล้วพูดติดตลก
“เขินอาย?”
“สงวนท่าที?”
“คำสองคำนี้ใช้กับคุณได้ด้วยเหรอ?”
“เมื่อวานตอนคุณจูบปิดปากฉัน ทำไมฉันไม่เห็นคุณจะสงวนท่าทีเลย?”
หยูซินซีเบิกตาเล็กน้อยแล้วพูดออกมาอย่างอดไม่ได้
“แค่กๆ...”
ถังหยวนไม่ได้คาดคิดว่าหยูซินซีจะพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ เขาไอเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “คุณแค่บอกว่าคืนนี้จะนอนหรือเปล่า?”
“นอนสิ!”
“งั้นคุณจองโรงแรมได้เลย”
“โรงแรมบูติกดีไหม?”
“ไม่ได้เรื่อง”
“แล้วโรงแรมมาริออทล่ะ?”
“ก็ยังไม่ค่อยดี”
“นี่ไม่ดี นั่นไม่ดี แล้วคุณจะพักโรงแรมอะไร?”
“โรงแรมสำหรับคู่รัก?”
“ไปไกลๆ เลย!”
...
ถังหยวนและหยูซินซีพูดคุยเล่นกันเรื่อยๆ ขณะที่พวกเขาเข้าใกล้ใจกลางเมืองมากขึ้น การจราจรเริ่มติดขัด
“ถังหยวน มาพูดเรื่องจริงจังหน่อยสิ”
หยูซินซีจัดทรงผมของเธอเล็กน้อยแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันได้ยินมาว่าเฝิงรุ่ยกั๋วเป็นผู้นำด้านสาธารณสุขของเมืองจงไห่ คุณไม่กลัวว่าเขาจะหาทางแก้แค้นคุณหรือ?”
“น้องสาวของเขาทำผิด ไม่เกี่ยวกับเขา การที่ผมทำแบบนี้ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่เขา” ถังหยวนกล่าวอย่างสบายๆ “แต่ถ้าเขาโกรธและอยากแก้แค้นผมจริงๆ ก็ให้เขาลองดู ผมพร้อมรับมืออยู่แล้ว”
ถ้าเป็นที่อื่น ถังหยวนอาจจะเกรงใจบ้าง แต่จงไห่เป็นบ้านของเขา หากเฝิงรุ่ยกั๋วคิดจะทำอะไรในที่นี้ เขาก็คงไม่ต้องเสียเวลาอยู่ในจงไห่อีกแล้ว
“พูดอย่างนั้นก็จริง แต่คุณก็ควรระวังไว้บ้างนะ”
หยูซินซีรู้ดีว่าถังหยวนมีอำนาจมาก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเตือนเขาอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วง ผมรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่”
ถังหยวนยิ้มและลูบศีรษะหยูซินซีเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
“แหม~ ทรงผมฉันเสียหมดแล้ว~”
หยูซินซีบ่นอย่างไม่จริงจังพร้อมกับตีมือของถังหยวนเบาๆ
“ลูบหัวไม่ได้ งั้นผมคงต้องไปลูบที่อื่นแทน~”
“ไม่เอา ตอนนี้กลางวันแสกๆ อย่ามาทำตัวซุกซน!”
“เด็กดื้อ...”
